District 9 (2009)

Niech żyje niezależne kino SF. Podczas gdy wielkie wytwórnie już na dobre zrezygnowały z fabuły na rzecz wirtualnych orgazmatorów, nieznani twórcy pokazują, że za niewielkie pieniądze można opowiedzieć znakomitą historię. Tak było w przypadku "Sleep Dealer", tak jest i w przypadku jeszcze lepszego "Dystryktu 9".

"Dystrykt 9" to historia przybyszy z kosmosu, którym bliżej do uchodźców z Afryki lądującym we Włoszech niż zaawansowanym technologicznie rasom z "Dnia Niepodległości" czy "Zapowiedzi". Na kanwie dość znanych opowieści o kosmitach Neill Blomkamp tworzy wiarygodną i wyrazistą baśń o prostym człowieku, którego czeka wyjątkowa przemiana. Postać Wikus Van De Merwe to istny majstersztyk. Na początku oglądamy jego szczerą, uśmiechniętą, nieco naiwną twarz i wydaje się być facetem sympatycznym. A potem zaczyna opowiadać o 'krewetkach' i po plecach przechodzi dreszcz zgrozy. W tej postaci Blomkamp zawarł całą prawdę o rasowych uprzedzeniach, które z łatwością utożsamiamy z 'szaleńcami' jak Hitler, a zapominamy o milionach normalnych ludzi, którzy nie potrzebują ideologii, bo po prostu wierzą w to, co robią. Wikus nie ma żadnych obiekcji, kiedy mordowane są niedojrzałe osobniki, ekscytuje się, kiedy 'wybuchają jak popcorn w mikrofalówce'. A potem przechodzi wymuszoną metamorfozę i zaczyna patrzeć na świat nowymi (dosłownie!) oczami.

To niesamowite, że debiutant Sharlto Copley potrafił tak przekonująco odegrać postać Wikusa. Inni debiutanci też radzą sobie bardzo dobrze. Film byłby lepszy, gdyby dokumentalny wstęp był nieco krótszy. Mnie już później trochę to męczyło. Całość jest też nieco uproszczona miejscami, ale akurat w tej fabule mi to nie przeszkadzało.

Na odrębną pochwałę zasługuje Clinton Shorter, autor muzyki do filmu. "Dystrykt 9" stał się moim ulubionym tegorocznym niebollywoodzkim soundtrackiem i jego jedyną wadą jest to, że większość melodii jest bardzo krótka :( Poniżej mój ulubiony kawałek "Exosuit".

Ocena: 8