J'ai tué ma mère (2009)

Jak ja nie lubię takich bohaterów, jak Hubert: egzaltowanych gnojków, którym wydaje się, że świat powinien krążyć wokół nich. Nic tylko wziąć poduszkę pełną pierza i docisnąć do tej śliczniutkiej twarzyczki, kiedy w końcu przestanie zamęczać nas swoimi tragediami. Jestem pełen podziwu dla matki, choć oczywiście i ona ze swoją histeryczną osobowością potrafi być męcząca.

Niezależnie od bohaterów, którzy nie przypadli mu do gustu, sam film jednak oceniam pozytywnie. Owszem jest nabzdyczony i egzaltowany, ale w końcu zrobił go nastolatek, więc w tym przypadku dodaje to historii autentyzmu. Dolanowi udało się całkiem nieźle uchwycić brutalny egoizm zbuntowanego nastolatka, który potrafi w swym zaślepieniu być niezwykle okrutny dla swoich najbliższych. Podoba mi się też sposób opowiadania przez niego historii jak i znakomita, nieco obsesyjno-kompulsywna muza.

Ocena: 7