Różyczka (2010)

Nie podzielam zachwytów nad filmem Kidawy-Błońskiego. W moich oczach "Różyczka" jawi się jako film wtórny a przy tym wybrakowany. Cała fabuła jest niedokończona, jakby twórca poszedł na skróty zmęczonym wysiłkiem tworzenia dobrej fabuły.

Nie podoba mi się wałkowanie w kółko tego samego obrazu PRL: SB-cy są tu prymitywami o zwierzęcym magnetyzmie, którzy uwodzą bogu ducha winne panienki. Za współpracą z tajnymi służbami zawsze kryje się jakaś słabość, usprawiedliwienie.

Nie podoba mi się również to, że w tym szpiegowsko-sercowym trójkącie dopracowano zaledwie dwa wierzchołki. Świetnie wykreowano postać Rożka: faceta z pozoru twardego, w głębi ducha słabego i tchórzliwego, który dla krycia swojej tajemnicy jest w stanie poświęcić miłość. Dobrze wypada również tytułowa Różyczka jako niespełniona femme fatale, która kierowana miłością, prawdziwą miłość odkrywa. Niestety kluczowy element tej układanki – inwigilowany Adam Warczewski – to niewypał (choć Andrzej Seweryn gra go dobrze). Ta postać ma sens, gdyby jak reszta grał, udawał, był kimś innym, niż jest z pozoru. Niby postać grana przez Szapołowską stara się coś tam zasugerować, ale w filmie nie jest to pokazane. A tymczasem byłby to zupełnie inny obraz, gdyby Warczewski na początku grał Różyczką w takim samym stopniu, co ona nim. Oczywiście jemu przyświecałyby inne cele niż jej (łóżko a nie wyciągnięcie tajemnic). Wtedy mielibyśmy prawdziwą, soczystą intrygę, a tak film zdaje się jedynie bladym cieniem "Gdzie leży prawda" Egoyana.

Oglądając zaś sceny na dworcu Warszawa Gdańska pomyślałem, że tak naprawdę to obejrzałbym sobie komedię osadzoną w 1968 roku o obrotnym Polaczku, który chciałby się uwolnić od PRL-u i chce wyjechać na Zachód. W tym celu udaje Żyda i syjonistę, by tylko znaleźć się na liście osób w kraju niepożądanych. Niestety po drodze poznaje piękną agentkę SB (choć nie wie, że agentką jest) i nagle przestaje mu się uśmiechać deportacja z kraju.

Ocena: 6