The Sensei (2008)

Hmm. Dziwny to film. Mam wrażenie, że jest co najmniej o 10 lat spóźniony. Wtedy jego toporność i moralizatorstwo nie raziłoby, bo wpisywałoby się w trend rozliczeniowy z czasami początku epidemii AIDS. Dziś jego anachroniczność razi.


Bohaterowie są zbyt płascy. Pomysł, by zrobić poważną wariację na temat "Karate Kid" ginie gdzieś w odmętach fabuły, która miota się pomiędzy historią młodego geja a umierającej na AIDS mistrzyni karate. Rezultat jest niestety mało satysfakcjonujący.

Ocena: 5

Komentarze

  1. Atlu04 listopada, 2012 12:56

    przepraszam, że zwracam uwagę, ale film jest z 2008 roku, więc niestety jest topornie moralizatorski. Oglądanie go w 2012 jest wyzwaniem, zwłaszcza jeśli widziało się kilka filmów i/lub seriali, które powiedziały coś więcej

    OdpowiedzUsuń
  2. torne04 listopada, 2012 13:18

    Nie mogę się zgodzić. Pierwsza dekada XXI wieku charakteryzowała się już znacznie większą dojrzałością i różnorodnością tematyczną filmów. Wystarczy wspomnieć "Hate Crime", "Fighting Tommy Riley" czy znakomity "Soldier's Girl".

    Na usprawiedliwienie "Sensei" trzeba przyznać, że owszem podobnych, anachronicznych rozczarowań było więcej. I co ciekawe, prawie zawsze dotyczyły one filmów inspirowanych prawdziwymi wydarzeniami. Jak choćby "Pedro".

    W "Sensei" wydaje mi się największym problemem jest to, że reżyserka jednocześnie gra w filmie.

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Chętnie czytane

One Last Thing (2018)

Obraz
"Ostatnia rzecz" to kolejny w ostatnim czasie film zrealizowany według formatu dwie osoby chodzą i rozmawiają, który nie przypadł mi do gustu. Zaczynam się zastanawiać, czy to filmowcy nieudolnie się nim posługują, czy też może mi się już ten format "przejadł" i powinienem od niego odpocząć.
Read more »

Paradise (2013)

Obraz
Na papierze "Raj" musiał wyglądać całkiem intrygująco. Oto nastolatka, która przeżyła katastrofę samolotu, traci wiarę. A że wychowywana była w ultra religijnej społeczności, to jej deklaracja, że Boga nie ma, wywołuje szok. Idąc za ciosem dziewczyna pakuje manatki i wyrusza do Las Vegas, gdzie zamierza doświadczyć grzechów, jakimi żyją typowi Amerykanie.
Read more »

Tracks (2013)

Obraz
Rzadko zdarza mi się oglądać film równie bezsensowny. "Ścieżki" składa się bowiem z niekończących sekwencji o niczym, przeplatanych reminiscencjami również prowadzącymi w ślepy zaułek. Całość tonie też w smęcącej pseudoetnicznej muzyce.
Read more »

After Earth (2013)

Obraz
Nie rozumiem. Czy Shyamalan z wiekiem stracił wiedzę na tematy podstawowe, jak chociażby prezentacja bohaterów? To, co pokazał w "1000 lat po Ziemi", chwilami razi totalną amatorszczyzną i brakiem zrozumienia zasad, jakimi rządzi się filmowa narracja. Już sam początek zdumiewa. Najpierw dostajemy dwa prologi. Zupełnie bez sensu zaprezentowane. Potem jest przedstawiony ojciec głównego bohatera. I żeby wbić widzom do głowy, że jest to człowiek niezwykły nie dość, że mówione jest to nam wprost, to jeszcze mamy całą serię scenek rodzajowych potwierdzających jego wyjątkowość. Potem jest niestety jeszcze gorzej. Chwilami przypomina to rzyg bulimiczki, po nagłym ataku obżarstwa. Znajdzie się tu wszystko od szlachetnej orlicy (czy to jest substytut flagi amerykańskiej?), przez kretyńskie mądre myśli rodem z azjatyckich filmów o karate, po Górę Przeznaczenia z Władcy Pierścieni. A wszystko to połączone bez składu i ładu. Shyamalan zupełnie się tym nie przejmuje. Nie ma najmniejsz
Read more »

היום שאחרי לכתי (2019)

Obraz
Opowieść o cierpieniach młodej nastolatki opowiedziana z nietypowej perspektywy. Roni nie jest bowiem główną bohaterką filmu. Kiedy oglądamy ją w pierwszych scenach, dziewczyna łatwo może budzić irytację. Głównym bohaterem jest jej ojciec i pierwsze minuty "Dnia po moim odejściu" to festiwal nieustającego grania mu na nerwach przez nastolatkę. Najpierw córka przez kilka dni nie daje znaku życia, a kiedy w końcu wraca, zaczyna przychodzić do domu tak późno, by budzić ojca ze snu.
Read more »