Closed Circuit (2013)
"Układ" pokazuje, że prawnicy są w gruncie rzeczy kretynami. Mają doskonałą pamięć, świetnie znają przepisy, ale przez to w ich głowach nie ma już miejsca na choćby jedną rozsądną myśl. Naiwność dwójki głównych bohaterów jest porażająca.
Jako thriller "Układ" jest filmem ledwie przeciętnym (to najgorsza rzecz Crowleya, jaką widziałem). Podstawa intrygi jest interesująca, ale Steven Knight w swoim scenariuszu spróbował złapać zbyt wiele srok za ogon na raz. W rezultacie rzecz się rozłazi, pęka, zbacza z interesujących wątków, gna na ślepo ku oczywistemu finałowi. Brakuje w tym napięcia, poczucia prawdziwego zagrożenia. Od początku miałem pewność, że twórcy wyciągną z kapelusza magicznego królika, który poprowadzi bohaterów ku właściwemu rozwiązaniu. W tych warunkach cyniczny finał trudno uznać za coś więcej, jak tylko pozoranctwo.
Za to podobała mi się sama myśl stojąca za pomysłem fabularnym. Wielka Brytania, kraj bądź co bądź uznawany za rozwiniętą demokrację, jest tutaj kafkowo-orwellowskim koszmarem. Ale, co ciekawe, dzieje się tak ze względu na terror opinii publicznej. Organa porządku publicznego żyją w obezwładniającym strachu przed tym, co ludzie mogą sobie o nich pomyśleć. Dlatego też ich podstawowym zadaniem nie jest obrona obywateli i kraju, lecz obrona samych organizacji przed rzeczonymi obywatelami. A że najlepszą obroną jest atak, tak też i one tworzą wirtualną rzeczywistość faktów medialnych, które z faktami autentycznymi mają zbieżność czysto przypadkową (jeśli w ogóle jakąkolwiek). To fascynujący obraz państwa, które jest silne tylko dlatego, że jest w gruncie rzeczy niezwykle słabe. Szkoda, że w filmie myśl ta przemyka gdzieś na obrzeżach.
Ocena: 5
Jako thriller "Układ" jest filmem ledwie przeciętnym (to najgorsza rzecz Crowleya, jaką widziałem). Podstawa intrygi jest interesująca, ale Steven Knight w swoim scenariuszu spróbował złapać zbyt wiele srok za ogon na raz. W rezultacie rzecz się rozłazi, pęka, zbacza z interesujących wątków, gna na ślepo ku oczywistemu finałowi. Brakuje w tym napięcia, poczucia prawdziwego zagrożenia. Od początku miałem pewność, że twórcy wyciągną z kapelusza magicznego królika, który poprowadzi bohaterów ku właściwemu rozwiązaniu. W tych warunkach cyniczny finał trudno uznać za coś więcej, jak tylko pozoranctwo.
Za to podobała mi się sama myśl stojąca za pomysłem fabularnym. Wielka Brytania, kraj bądź co bądź uznawany za rozwiniętą demokrację, jest tutaj kafkowo-orwellowskim koszmarem. Ale, co ciekawe, dzieje się tak ze względu na terror opinii publicznej. Organa porządku publicznego żyją w obezwładniającym strachu przed tym, co ludzie mogą sobie o nich pomyśleć. Dlatego też ich podstawowym zadaniem nie jest obrona obywateli i kraju, lecz obrona samych organizacji przed rzeczonymi obywatelami. A że najlepszą obroną jest atak, tak też i one tworzą wirtualną rzeczywistość faktów medialnych, które z faktami autentycznymi mają zbieżność czysto przypadkową (jeśli w ogóle jakąkolwiek). To fascynujący obraz państwa, które jest silne tylko dlatego, że jest w gruncie rzeczy niezwykle słabe. Szkoda, że w filmie myśl ta przemyka gdzieś na obrzeżach.
Ocena: 5
Komentarze
Prześlij komentarz