Damsels in Distress (2011)
Jestem w szoku. Jakim cudem ta fantastyczna, genialna, zabawna, szalona, pokręcona, przewrotna, dziwaczna, inteligenta komedia cieszy się tak złą opinią? Przez to właśnie odwlekałem obejrzenie filmu tak długo. Dobrze, że tylko odwlekałem, a nie zignorowałem kompletnie. Ominęłaby mnie naprawdę przednia zabawa.
"Pannice w opałach" to opowieść o tych wszystkich, którzy na krzywej rozkładu populacji znajdują się poza zakresem statystycznej normy. Mamy więc dziwaków, osoby z zaburzeniami i zwyczajnych idiotów (a raczej nadzwyczajnie głupich idiotów). Przyglądając się uczniom uniwersytetu Seven Oaks trudno nie zastanawiać się, jakim cudem wypuszczono ich z przedszkola, a co dopiero z podstawówki. Choć dzięki takiemu przeglądowi bohaterów całość jest przezabawna, reżyser potrafił wszystko nasycić wieloma trafnymi myślami (choć podanymi w niesłychanie przewrotnej, miejscami nawet szokująco niepoprawnej, formie). Altruizm demaskowany jest tutaj jako mechanizm obronny o niezwykle wysokim stopniu egoizmu. Agresja przybiera wyrafinowane formy słownych potyczek. A relacje damsko-męskie chwilami przypominają kocioł z zupą pierwotną, gdzie króluje chaos.
Ale to nie wszystko. "Pannice w opałach" można też odczytywać jako parodię filmów o studentach. Zdziry przyjmują tu postać samarytanek, które pragną nieść pomoc, lecz co drugie wypowiadane przez nich zdanie poniża i deprecjonuje tych, którym chcą pomagać. Z kolei członkowie bractwa są tak głupi, że nawet gdyby ich wszystkich zebrać w jednym miejscu, nie udałoby się znaleźć więcej niż jednej w pełni funkcjonującej szarej komórki.
Whit Stillman nie nakręcił zbyt wielu filmów, a szkoda, bo widać, że facet ma jaja, energię i poczucie humoru. Oglądając "Pannice w opałach" musiałem co chwilę uzupełniać płyny, bo przez pół filmu płakałem ze śmiechu. Ileż jest tutaj perełek! Do moich ulubionych scen należą ta z Thorem, gdy okazuje się, że nie zna się na kolorach, scena z Xavierem i jego podryw na katarów (genialne! genialne! genialne!) oraz samobójcy z pierwszego piętra. I te wszystkie dialogi! Matko, ależ to było zabawne i pokręcone! Takie komedie po prostu kocham.
Ocena: 9
"Pannice w opałach" to opowieść o tych wszystkich, którzy na krzywej rozkładu populacji znajdują się poza zakresem statystycznej normy. Mamy więc dziwaków, osoby z zaburzeniami i zwyczajnych idiotów (a raczej nadzwyczajnie głupich idiotów). Przyglądając się uczniom uniwersytetu Seven Oaks trudno nie zastanawiać się, jakim cudem wypuszczono ich z przedszkola, a co dopiero z podstawówki. Choć dzięki takiemu przeglądowi bohaterów całość jest przezabawna, reżyser potrafił wszystko nasycić wieloma trafnymi myślami (choć podanymi w niesłychanie przewrotnej, miejscami nawet szokująco niepoprawnej, formie). Altruizm demaskowany jest tutaj jako mechanizm obronny o niezwykle wysokim stopniu egoizmu. Agresja przybiera wyrafinowane formy słownych potyczek. A relacje damsko-męskie chwilami przypominają kocioł z zupą pierwotną, gdzie króluje chaos.
Ale to nie wszystko. "Pannice w opałach" można też odczytywać jako parodię filmów o studentach. Zdziry przyjmują tu postać samarytanek, które pragną nieść pomoc, lecz co drugie wypowiadane przez nich zdanie poniża i deprecjonuje tych, którym chcą pomagać. Z kolei członkowie bractwa są tak głupi, że nawet gdyby ich wszystkich zebrać w jednym miejscu, nie udałoby się znaleźć więcej niż jednej w pełni funkcjonującej szarej komórki.
Whit Stillman nie nakręcił zbyt wielu filmów, a szkoda, bo widać, że facet ma jaja, energię i poczucie humoru. Oglądając "Pannice w opałach" musiałem co chwilę uzupełniać płyny, bo przez pół filmu płakałem ze śmiechu. Ileż jest tutaj perełek! Do moich ulubionych scen należą ta z Thorem, gdy okazuje się, że nie zna się na kolorach, scena z Xavierem i jego podryw na katarów (genialne! genialne! genialne!) oraz samobójcy z pierwszego piętra. I te wszystkie dialogi! Matko, ależ to było zabawne i pokręcone! Takie komedie po prostu kocham.
Ocena: 9
Komentarze
Prześlij komentarz