Geography Club (2013)
Po film sięgnąłem z ciekawości, gdyż czytałem książkę i nigdy nie przypuszczałem, że jest to materiał na film. Och, "Geography Club" całkiem miło mi się czytało, miało fajnych bohaterów, ale to jest po prostu lektura na godzinę, a większość akcji ma tu mocno edukacyjny charakter. Jednak bohaterowie byli ciekawi, a zestaw interakcji na tyle interesujący, że kupiłem sobie ciąg dalszy (ale nie aż tak interesujący, bym kontynuację do dziś przeczytał – wciąż czeka na lepsze czasy). Nie sądziłem więc, że z takiego cienkusza da się wycisnąć wystarczająco wiele.
Nie doceniłem jednak umiejętności twórców. Nie tylko byli w stanie z "Geography Club" zrobić film, lecz potrafili to uczynić pomijając większość najciekawszych elementów pierwowzoru. W rezultacie film z książką ma naprawdę niewiele wspólnego. Oczywiście to nie musiało być wadą. Nawet zmiany w bohaterach mogłem przeboleć. Jestem w stanie zrozumieć, dlaczego tak diametralnie zmieniono Ike'a, dlaczego Min nie jest tu od początku przyjaciółką Russela (choć w ten sposób film został pozbawiony bardzo fajnej sceny podwójnego coming outu). Z tym, co zrobili Kevinowi jest mi się już jednak znacznie trudniej pogodzić (w książce Kevin jest jednym z pomysłodawców klubu i jego przewodniczącym). Nie podoba mi się też filmowy Gunnar (który wygląda jak każda głupkowata postać z seriali dla nastolatków od Disneya i pozbawiona jest tej szarości moralnej, jaką ma w książce).
Te zmiany, na pozór kosmetyczne, w rzeczywistości kompletnie wypaczyły relacje pomiędzy bohaterami. Ciekawe i nietuzinkowe sytuacje zostały w filmie maksymalnie spłycone. W rezultacie "Geography Club" jest filmem pustym, nudnym i przestarzałym. Ogląda się to tak, jakby to była zabawa w kino telewizyjne z lat 80. O tym, że jest to współczesna produkcja przypominają tylko propagandowe scenki w stylu kolacji z rodzicami Kevina czy wideo ze sztucznym dzieckiem.
Hartinger uczył w swojej książce młodych czytelników, jak radzić sobie z tym, kim są oni i ich najbliżsi. Potrafił to jednak podać w przystępnej formie. Film niestety nie zachował nic z tej gracji.
Ocena: 3
Nie doceniłem jednak umiejętności twórców. Nie tylko byli w stanie z "Geography Club" zrobić film, lecz potrafili to uczynić pomijając większość najciekawszych elementów pierwowzoru. W rezultacie film z książką ma naprawdę niewiele wspólnego. Oczywiście to nie musiało być wadą. Nawet zmiany w bohaterach mogłem przeboleć. Jestem w stanie zrozumieć, dlaczego tak diametralnie zmieniono Ike'a, dlaczego Min nie jest tu od początku przyjaciółką Russela (choć w ten sposób film został pozbawiony bardzo fajnej sceny podwójnego coming outu). Z tym, co zrobili Kevinowi jest mi się już jednak znacznie trudniej pogodzić (w książce Kevin jest jednym z pomysłodawców klubu i jego przewodniczącym). Nie podoba mi się też filmowy Gunnar (który wygląda jak każda głupkowata postać z seriali dla nastolatków od Disneya i pozbawiona jest tej szarości moralnej, jaką ma w książce).
Te zmiany, na pozór kosmetyczne, w rzeczywistości kompletnie wypaczyły relacje pomiędzy bohaterami. Ciekawe i nietuzinkowe sytuacje zostały w filmie maksymalnie spłycone. W rezultacie "Geography Club" jest filmem pustym, nudnym i przestarzałym. Ogląda się to tak, jakby to była zabawa w kino telewizyjne z lat 80. O tym, że jest to współczesna produkcja przypominają tylko propagandowe scenki w stylu kolacji z rodzicami Kevina czy wideo ze sztucznym dzieckiem.
Hartinger uczył w swojej książce młodych czytelników, jak radzić sobie z tym, kim są oni i ich najbliżsi. Potrafił to jednak podać w przystępnej formie. Film niestety nie zachował nic z tej gracji.
Ocena: 3
Komentarze
Prześlij komentarz