Hummingbird (2013)
Sam nie wiem dlaczego, ale bardzo lubię Jasona Stathama. Gra on zazwyczaj w szmirach robionych na jedno kopyto. Dlatego też wydawać by się mogło, że "Koliber" to dobra rzecz w jego karierze. W końcu może pokazać się z nieco innej strony. A jednak nie. Statham albo się do takich filmów nie nadaje albo też miał pecha i film zrealizowała niewłaściwa osoba.
Ja stawiam jednak na to pierwsze. Steven Knight jest w końcu niezłym scenarzystą. A "Locke", choć nie jest w moich oczach arcydziełem, to jednak była całkiem udanym filmem. Zresztą oba tytuły łączy podobny klimat desperackiego trzymania się życia, które rozpada się, ponieważ jesteśmy, jacy jesteśmy, i żyjemy w takich a nie innych okolicznościach.
Na papierze "Koliber" wydaje się ciekawą propozycją. Jest to historia dwóch zniszczonych dusz, które przez chwilę mogły w sobie nawzajem znaleźć oparcie. Joe i Cristina (Krystyna?) niosą na swoich barkach ciężar nie do wytrzymania. Nic więc dziwnego, że uciekają przed światem, zamykają się w sobie. On wybrał los bezdomnego, ona zakonnicy. Gdy spotykają się, wydaje się, że w ich życiach otwierają się nowe perspektywy. Ale jest to iluzja. Żadne z nich nie potrafi uciec przed tym, co się im wydarzyło, przed ranami, jakie pozostały na ich duszach. Dlatego też amerykański tytuł – "Redemption" – bardziej mi się podoba. Brzmi w nim gorzka ironia. Joe i Cristina dokonują odkupienia tylko po to, by dowiedzieć się, że nic to w ich życiu nie zmieniło. Każde podąży dalej drogą wybraną dawno temu. Kilka osób wokół być może na ich chwilowym odkupieniu zyska. Ale to wszystko. Świata nie da się zmienić. Samych siebie też nie.
Ta gorzka opowieść niestety nie została w filmie wygrana. "Koliber" snuje się i snuje, irytuje i nuży. Postać Cristiny jest chwilami nie do zniesienia. A już sam pomysł, że zamiast do więzienia wysyła się kogoś do zakonu brzmi po prostu absurdalnie. Choć dużo mówi o tym, jak Polskę postrzegają na Zachodzie. Statham kontemplacyjny też jest wyjątkowo mało atrakcyjny. Ale najgorsze są te wszystkie wstawki inwigilacyjne. Wzięte są z zupełnie innego porządku i psują i tak wątłą próbę stworzenia klimatu.
Ocena: 3
Ja stawiam jednak na to pierwsze. Steven Knight jest w końcu niezłym scenarzystą. A "Locke", choć nie jest w moich oczach arcydziełem, to jednak była całkiem udanym filmem. Zresztą oba tytuły łączy podobny klimat desperackiego trzymania się życia, które rozpada się, ponieważ jesteśmy, jacy jesteśmy, i żyjemy w takich a nie innych okolicznościach.
Na papierze "Koliber" wydaje się ciekawą propozycją. Jest to historia dwóch zniszczonych dusz, które przez chwilę mogły w sobie nawzajem znaleźć oparcie. Joe i Cristina (Krystyna?) niosą na swoich barkach ciężar nie do wytrzymania. Nic więc dziwnego, że uciekają przed światem, zamykają się w sobie. On wybrał los bezdomnego, ona zakonnicy. Gdy spotykają się, wydaje się, że w ich życiach otwierają się nowe perspektywy. Ale jest to iluzja. Żadne z nich nie potrafi uciec przed tym, co się im wydarzyło, przed ranami, jakie pozostały na ich duszach. Dlatego też amerykański tytuł – "Redemption" – bardziej mi się podoba. Brzmi w nim gorzka ironia. Joe i Cristina dokonują odkupienia tylko po to, by dowiedzieć się, że nic to w ich życiu nie zmieniło. Każde podąży dalej drogą wybraną dawno temu. Kilka osób wokół być może na ich chwilowym odkupieniu zyska. Ale to wszystko. Świata nie da się zmienić. Samych siebie też nie.
Ta gorzka opowieść niestety nie została w filmie wygrana. "Koliber" snuje się i snuje, irytuje i nuży. Postać Cristiny jest chwilami nie do zniesienia. A już sam pomysł, że zamiast do więzienia wysyła się kogoś do zakonu brzmi po prostu absurdalnie. Choć dużo mówi o tym, jak Polskę postrzegają na Zachodzie. Statham kontemplacyjny też jest wyjątkowo mało atrakcyjny. Ale najgorsze są te wszystkie wstawki inwigilacyjne. Wzięte są z zupełnie innego porządku i psują i tak wątłą próbę stworzenia klimatu.
Ocena: 3
Komentarze
Prześlij komentarz