Stuart: A Life Backwards (2007)
I jak tu nie wierzyć w przeznaczenie. Niektórzy ludzie wydają się od urodzenia skazani na okrutny los. I nic ani nikt nie jest w stanie tego odmienić. Można ich wysłuchać, można im towarzyszyć, ale nie sposób im pomóc. Taką osobą jest tytułowy bohater tego filmu.
Stuart jest ofiarą losu w jak najbardziej dosłownym tego słowa znaczeniu. To aż nieprawdopodobne, ile razy został w swoim życiu skrzywdzony. I nie jest to wcale wymysł fabularny. Stuart żył bowiem naprawdę. Nie jest też żadnym wyjątkiem. Takich osób jak on są setki. Sam miałem okazję z kilkoma z nich się spotkać. Niewiarygodne okrucieństwo losu naprawdę przeraża, przede wszystkim swoją (pozorną?) nieuchronnością i bezradnością (jak również ignorancją) otoczenia. Jakby osoby takie jak Stuart funkcjonowały niczym piorunochrony, ściągając na siebie wszystkie możliwe gromy. Stuart na domiar złego nie jest twardzielem psychicznym, więc w pewnym momencie stał się sam swoim największym wrogiem. Delikatny z natury, jednocześnie przepełniony wściekłością i bólem jest siłą zarazem destrukcyjną jak i krzepiącą. Nic dziwnego, że drugi z bohaterów (odpowiednik autora książki i scenarzysty filmu) znalazł się pod jego urokiem. Stuart egzystuje bowiem na morzu Id. Kiedy jest spokojnie, wydaje się człowiekiem czarującym i sympatycznym. Gdy jednak nadchodzi sztorm, nikt nie jest bezpieczny, a już szczególnie on sam. I to wstrząsa najbardziej: fakt, że złość za krzywdy kieruje na samego siebie w postaci autodestrukcyjnego myślenia o śmierci, myślenia, które przechodzi w czyny.
Szkoda więc, że ta poruszająca historia nie funkcjonuje na ekranie. Tom Hardy w roli Stuarta jest rewelacyjny. Jednak reżyser niepotrzebnie komplikuje narrację. Różne dziwaczne wtręty mogą wydawać się zabawne (a często są takie naprawdę), ale jednocześnie budują niepotrzebny dystans, odwracają uwagę od bohatera, który zasługuje na bycie w centrum zainteresowania. Przynajmniej przez chwilę. Ale z drugiej strony, może to i dobrze. Biografia Stuarta w swojej pełnej wersji złamałaby niejednego widza.
Ocena: 6
Stuart jest ofiarą losu w jak najbardziej dosłownym tego słowa znaczeniu. To aż nieprawdopodobne, ile razy został w swoim życiu skrzywdzony. I nie jest to wcale wymysł fabularny. Stuart żył bowiem naprawdę. Nie jest też żadnym wyjątkiem. Takich osób jak on są setki. Sam miałem okazję z kilkoma z nich się spotkać. Niewiarygodne okrucieństwo losu naprawdę przeraża, przede wszystkim swoją (pozorną?) nieuchronnością i bezradnością (jak również ignorancją) otoczenia. Jakby osoby takie jak Stuart funkcjonowały niczym piorunochrony, ściągając na siebie wszystkie możliwe gromy. Stuart na domiar złego nie jest twardzielem psychicznym, więc w pewnym momencie stał się sam swoim największym wrogiem. Delikatny z natury, jednocześnie przepełniony wściekłością i bólem jest siłą zarazem destrukcyjną jak i krzepiącą. Nic dziwnego, że drugi z bohaterów (odpowiednik autora książki i scenarzysty filmu) znalazł się pod jego urokiem. Stuart egzystuje bowiem na morzu Id. Kiedy jest spokojnie, wydaje się człowiekiem czarującym i sympatycznym. Gdy jednak nadchodzi sztorm, nikt nie jest bezpieczny, a już szczególnie on sam. I to wstrząsa najbardziej: fakt, że złość za krzywdy kieruje na samego siebie w postaci autodestrukcyjnego myślenia o śmierci, myślenia, które przechodzi w czyny.
Szkoda więc, że ta poruszająca historia nie funkcjonuje na ekranie. Tom Hardy w roli Stuarta jest rewelacyjny. Jednak reżyser niepotrzebnie komplikuje narrację. Różne dziwaczne wtręty mogą wydawać się zabawne (a często są takie naprawdę), ale jednocześnie budują niepotrzebny dystans, odwracają uwagę od bohatera, który zasługuje na bycie w centrum zainteresowania. Przynajmniej przez chwilę. Ale z drugiej strony, może to i dobrze. Biografia Stuarta w swojej pełnej wersji złamałaby niejednego widza.
Ocena: 6
Komentarze
Prześlij komentarz