The Girl (2012)
"Dziewczyna" należy do filmów podstępnie niemoralnych. Podstępnie, ponieważ owa niemoralność jest bardzo dobrze zamaskowana, zakopana głęboko pod przykrywką bardzo "życiowej" i "ważnej" historii. Twórcy chcieli zapewne zaprezentować opowieść o dojrzewaniu do odpowiedzialności i odkupieniu. Ale droga, jaką obrali jest bardzo wątpliwa.
Główną bohaterką jest pochodząca z rozbitego domu młoda mieszkanka Teksasu. Z powodu własnej nieodpowiedzialności i problemu alkoholowego grozi jej utrata praw do dziecka. Niby bardzo chce syna odzyskać, ale zarazem nie potrafi wziąć się w garść. Wobec świata prezentuje postawę roszczeniową, winiąc wszystkich, podejrzewając innych o złe intencje, podczas gdy sobie nie ma nic do zarzucenia. To się zmieni, kiedy wpadnie na bardzo idiotyczny pomysł przemycenia przez granicę grupy Meksykanów. Oczywiście plan się nie udaje, a bohaterka zostanie z nowym problemem na głowie w postaci dziecka, którego matka nie przedostała się przez granicę. Kobieta nie potrafi od tak porzucić dziewczynki. Próbując odnaleźć jej krewnych w końcu zrozumie, czym jest troska o drugiego człowieka i jakie są konsekwencje odpowiedzialności za cudze życie.
Na pozór piękna i pokrzepiająca opowieść, pod powierzchnią skrywa okrutną i wyrachowaną manipulację. Podróż ku odpowiedzialności okupiona jest bowiem cudzą tragedią. W filmie jest ona przyjmowana jako coś oczywistego, obowiązkowy etap w procesie dorastania i w związku z tym sama w sobie nie mająca znaczenia, a sens zostaje jej nadany tylko przez zachowanie bohaterki, która tragedię tę potrafi przekuć na rzecz korzystną dla niej. Tak więc morał "Dziewczyny" jest całkowicie egoistyczny, by nie rzec socjopatyczny: niech inni cierpią, jeśli tylko ja na tym skorzystam. Tak patrząc na film, trudno uznać go na optymistyczny czy pokrzepiający.
Ocena: 5
Główną bohaterką jest pochodząca z rozbitego domu młoda mieszkanka Teksasu. Z powodu własnej nieodpowiedzialności i problemu alkoholowego grozi jej utrata praw do dziecka. Niby bardzo chce syna odzyskać, ale zarazem nie potrafi wziąć się w garść. Wobec świata prezentuje postawę roszczeniową, winiąc wszystkich, podejrzewając innych o złe intencje, podczas gdy sobie nie ma nic do zarzucenia. To się zmieni, kiedy wpadnie na bardzo idiotyczny pomysł przemycenia przez granicę grupy Meksykanów. Oczywiście plan się nie udaje, a bohaterka zostanie z nowym problemem na głowie w postaci dziecka, którego matka nie przedostała się przez granicę. Kobieta nie potrafi od tak porzucić dziewczynki. Próbując odnaleźć jej krewnych w końcu zrozumie, czym jest troska o drugiego człowieka i jakie są konsekwencje odpowiedzialności za cudze życie.
Na pozór piękna i pokrzepiająca opowieść, pod powierzchnią skrywa okrutną i wyrachowaną manipulację. Podróż ku odpowiedzialności okupiona jest bowiem cudzą tragedią. W filmie jest ona przyjmowana jako coś oczywistego, obowiązkowy etap w procesie dorastania i w związku z tym sama w sobie nie mająca znaczenia, a sens zostaje jej nadany tylko przez zachowanie bohaterki, która tragedię tę potrafi przekuć na rzecz korzystną dla niej. Tak więc morał "Dziewczyny" jest całkowicie egoistyczny, by nie rzec socjopatyczny: niech inni cierpią, jeśli tylko ja na tym skorzystam. Tak patrząc na film, trudno uznać go na optymistyczny czy pokrzepiający.
Ocena: 5
Komentarze
Prześlij komentarz