Une rencontre (2014)

W końcu Francuzi przypomnieli sobie o tym, że umiejętność mówienia aluzjami podnieśli do rangi sztuki. "Pożądanie" sprawiło bowiem na mnie wrażenie bardzo zmysłowej krytyki tego, gdzie zabrnęła Republika Francuska. Na przykładzie Elsy i Pierre'a pokazana zostaje absurdalność reguł, które rządzą dniem codziennym Francuzów. Elsa ma zasadę, że nie umawia się z żonatymi mężczyznami. Pierre jest wiernym mężem i chce takim pozostać. A jednak uczucie, jakie rozkwita między nimi jest autentyczne, czyste i potężne. Walczyć z nim wydaje się być głupotą, a mimo to czynią tak, bo chcą pozostać wierni swoim zasadom. I taka jest też współczesna Francja. Laickość stała się narodową obsesją. Życie regulowane jest w sposób natrętny, czyniąc z obywateli więźniów konkretnej formy wolności. I nawet jeśli ich uczucia kierują się w inną stronę, to muszą się ugiąć, bo zasady są zasadami.

Mimo powyższej interpretacji, filmu nie nazwałbym rewolucyjnym czy wywrotowym. Reżyserka pokazuje jak bardzo ograniczające są zasady, ale "Pożądanie" nie namawia do zmiany panujących reguł. Dzięki sprytnemu wybiegowi w postaci fizyki kwantowej proponuje krytykę bez krytyki, miłość bez miłości, związek bez związku. "Pożądanie" ucieka przed ocenianiem. Okazuje się formą narzekania dla narzekanie, które w gruncie rzeczy skrywa akceptację, bo mogło być przecież gorzej. A że mogłoby być i lepiej? Cóż, fizyka kwantowa daje nam pocieszenie: przecież jest lepiej.

"Pożądanie" to film dość chaotyczny. Lisa Azuelos próbuje zbyt wielu stylizacji, co miejscami mocno się gryzie. Ale momentami nakręciła rzecz naprawdę emanującą uczuciem, namiętnością, prawdziwą chemią. Szczególnie udały jej się, utrzymane w stylistyce wideoklipu, sekwencje "co by było, gdyby": montaż całujących się par, wizja przyszłości, gdyby Pierre tej pierwszej nocy uległ, droga w hotelu, kiedy idą sobie na spotkanie. Ależ to były cudowne sceny! A jest przecież jeszcze Sophie Marceau, która wciąż promienieje. Z przyjemnością uległem czarowi tej opowieści.

Ocena: 7