Beautiful Something (2015)
"Piękny przedmiot pożądania" jest drugim filmem Josepha Grahama, który widziałem. Sięgnąłem po niego dlatego, że poprzedni film – "Strapped" – pozytywnie mnie zaskoczył. Tym razem nie było tak dobrze.
Słabość filmu daje się we znaki, ponieważ łatwo przychodzi porównanie go ze "Strapped". Oba mają podobną strukturę serii spotkań odbywających się w krótkim okresie czasu. Tyle tylko, że tym razem reżyser rozbił fabułę na dwie (z kawałkiem) historie. Ale istota narracji pozostała niezmieniona. Niestety tym razem siła oddziaływania opowieści Grahama jest wyraźnie słabsza. Dwójka głównych bohaterów – Brian i Jim – są postaciami filmowo niespełnionymi. Obie mają kilka ciekawych punktów zaczepiania, które jednak reżyser bez większego przekonania wykorzystuje. W przypadku Jima, jest to strach przed miłością i przed jej utratą. Chłopak tak bardzo się boi zranienia, że gotowy jest nawet zniszczyć związek, który wydaje się być idealny. Z kolei Brian ma pecha, że przyciąga do siebie mężczyzn, którzy widzą w nim idealny przedmiot do krótkoterminowej gratyfikacji (raz jest to kumpel-heteryk, który chce na nim sprawdzić, czy nie jest przypadkiem homo, raz jest to skonsternowany facet, który po ostrym seksie równie ostro się wszystkiego wypiera, raz jest to Jim, który odreagowuje konfrontację z kochankiem).
Te wszystkie splatające się wątki mają, tak jak w "Strapped", zmienić się w intrygujący gobelin skłaniający do refleksji. Ale trudno było mi się skoncentrować, kiedy miejscami film jest po prostu zbyt sztuczny. W kilku scenach nie udało się reżyserowi ukryć, że rzecz powstaje w sztucznie zainscenizowanych warunkach (monolog Drew). W innych przesadza czy to z wykalkulowanymi zbliżeniami czy też z teatralnym oświetleniem.
"Piękny przedmiot pożądania" jest najciekawszy wtedy, kiedy pozostaje opowieścią prostą i przyziemną. Za każdym razem, kiedy reżyser sięga po mocną stylizację, film uderza w fałszywe tony.
Ocena: 6
Słabość filmu daje się we znaki, ponieważ łatwo przychodzi porównanie go ze "Strapped". Oba mają podobną strukturę serii spotkań odbywających się w krótkim okresie czasu. Tyle tylko, że tym razem reżyser rozbił fabułę na dwie (z kawałkiem) historie. Ale istota narracji pozostała niezmieniona. Niestety tym razem siła oddziaływania opowieści Grahama jest wyraźnie słabsza. Dwójka głównych bohaterów – Brian i Jim – są postaciami filmowo niespełnionymi. Obie mają kilka ciekawych punktów zaczepiania, które jednak reżyser bez większego przekonania wykorzystuje. W przypadku Jima, jest to strach przed miłością i przed jej utratą. Chłopak tak bardzo się boi zranienia, że gotowy jest nawet zniszczyć związek, który wydaje się być idealny. Z kolei Brian ma pecha, że przyciąga do siebie mężczyzn, którzy widzą w nim idealny przedmiot do krótkoterminowej gratyfikacji (raz jest to kumpel-heteryk, który chce na nim sprawdzić, czy nie jest przypadkiem homo, raz jest to skonsternowany facet, który po ostrym seksie równie ostro się wszystkiego wypiera, raz jest to Jim, który odreagowuje konfrontację z kochankiem).
Te wszystkie splatające się wątki mają, tak jak w "Strapped", zmienić się w intrygujący gobelin skłaniający do refleksji. Ale trudno było mi się skoncentrować, kiedy miejscami film jest po prostu zbyt sztuczny. W kilku scenach nie udało się reżyserowi ukryć, że rzecz powstaje w sztucznie zainscenizowanych warunkach (monolog Drew). W innych przesadza czy to z wykalkulowanymi zbliżeniami czy też z teatralnym oświetleniem.
"Piękny przedmiot pożądania" jest najciekawszy wtedy, kiedy pozostaje opowieścią prostą i przyziemną. Za każdym razem, kiedy reżyser sięga po mocną stylizację, film uderza w fałszywe tony.
Ocena: 6
Komentarze
Prześlij komentarz