Moonlight (2016)
Nie lubię chodzić na filmy, które wchodzą do kin opiewane z każdej strony. Do czasu Złotych Globów "Moonlight" był najczęściej nagradzanym filmem tego sezonu. Miałem więc wobec niego wysokie oczekiwania. I z tego też powodu zawiodłem się.
Trzy nowele składają się na historię czarnoskórego geja, którego matka była narkomanką, a w okresie dorastania jedynym autorytetem był lokalny diler. Jest to prosta opowieść o wewnętrznym (i zewnętrznym) konflikcie pragnień i tego, kim się jest, z wymogami ulicy i presją oczekiwań ze strony wszystkich.
Nie ma w tym filmie nic naprawdę nadzwyczajnego. To solidnie poprowadzona narracja z wyrazistymi, ciekawymi postaciami i oczywistą, ale mimo to wciągającą fabułą. Jednak obsypywanie nagrodami Mahershalę Alego uważam za grubą przesadę. Jego kreacja wcale nie jest lepsze od tej, jaką stworzyli młodziutki Alex R. Hibbert i Trevante Rhodes. Na Oscarach będę kibicował Jeffowi Bridgesowi. Podobnie nie jest moją faworytką do nagrody Akademii Naomie Harris. Gra wyrazistą postać, która łatwo zapada w pamięci, ale nie uważam, by była lepsza od Kidman w "Lionie" czy Williams w "Manchesterze".
Nie przekonał mnie też scenariusz, który miejscami więcej wspólnego ma z teatrem niż z kinem. Dialog z drugiej nowelki ze sceny na plaży to już jest szczyt podniosłego bełkotu, który z trudem byłem w stanie znieść. "Moonlight" zdecydowanie lepiej wypada w partiach, w których Barry Jenkins stawia na prostotę bez wrzucania słownych ozdobników, które na deskach teatru może by się sprawdziły.
Za to zdjęcia "Moonlight" ma naprawdę dobre. Zmysłowe, wysmakowane, intymne. Problem tylko w tym, że miałem poczucie, jakby ich główną funkcją było zamaskowanie prostoty inscenizacyjnej. A ponieważ tę nie uważam za wadę, więc nie do końca komfortowo czułem się, kiedy twórcy próbowali to przykryć wyrafinowaniem wizualnym. Sprawiało to wrażenie, jakby wstydzili się skromnych korzeni filmu. Zupełnie bez potrzeby.
Ocena: 6
Trzy nowele składają się na historię czarnoskórego geja, którego matka była narkomanką, a w okresie dorastania jedynym autorytetem był lokalny diler. Jest to prosta opowieść o wewnętrznym (i zewnętrznym) konflikcie pragnień i tego, kim się jest, z wymogami ulicy i presją oczekiwań ze strony wszystkich.
Nie ma w tym filmie nic naprawdę nadzwyczajnego. To solidnie poprowadzona narracja z wyrazistymi, ciekawymi postaciami i oczywistą, ale mimo to wciągającą fabułą. Jednak obsypywanie nagrodami Mahershalę Alego uważam za grubą przesadę. Jego kreacja wcale nie jest lepsze od tej, jaką stworzyli młodziutki Alex R. Hibbert i Trevante Rhodes. Na Oscarach będę kibicował Jeffowi Bridgesowi. Podobnie nie jest moją faworytką do nagrody Akademii Naomie Harris. Gra wyrazistą postać, która łatwo zapada w pamięci, ale nie uważam, by była lepsza od Kidman w "Lionie" czy Williams w "Manchesterze".
Nie przekonał mnie też scenariusz, który miejscami więcej wspólnego ma z teatrem niż z kinem. Dialog z drugiej nowelki ze sceny na plaży to już jest szczyt podniosłego bełkotu, który z trudem byłem w stanie znieść. "Moonlight" zdecydowanie lepiej wypada w partiach, w których Barry Jenkins stawia na prostotę bez wrzucania słownych ozdobników, które na deskach teatru może by się sprawdziły.
Za to zdjęcia "Moonlight" ma naprawdę dobre. Zmysłowe, wysmakowane, intymne. Problem tylko w tym, że miałem poczucie, jakby ich główną funkcją było zamaskowanie prostoty inscenizacyjnej. A ponieważ tę nie uważam za wadę, więc nie do końca komfortowo czułem się, kiedy twórcy próbowali to przykryć wyrafinowaniem wizualnym. Sprawiało to wrażenie, jakby wstydzili się skromnych korzeni filmu. Zupełnie bez potrzeby.
Ocena: 6
Komentarze
Prześlij komentarz