Filmy Torne'a

W teorii "Wyrmwood" to kino, którym powinienem być zachwycony. Jest brutalny, ma kilka absurdalnych pomysłów, całość jest jednocześnie zrobiona na serio i z przymrużeniem oka. Dlaczego więc nie przypadł mi do gustu? Chyba dlatego, że twórcy za bardzo starają się być wyluzowani. To udawanie niezbyt dobrze im wychodzi, więc "Wyrmwood" zrobił na mnie wrażenie filmu wymęczonego. Nie ma lekkości, szczególnie w tych scenach, w których fundowane są widzom filmowe suchary i czerstwe one-linery.

Zazwyczaj przy tego rodzaju filmach piszę "pomysł fajny, ale wykonanie słabe". Nie tym razem. Nie rozumiem, jak ktokolwiek uznał, że scenariusz Jasona Fuchsa nadawał się do realizacji. Tu nawet punkt wyjścia wydaje się słaby, a rozwinięcie fabuły jest tak żałośnie nijakie, że nigdy w życiu nie pomyślałbym, iż ktokolwiek mógłby tym być zainteresowany.

Jak większość krótkometrażówek, tak i "Tampoon" to nic więcej, jak tylko pomysł. Ale za to jaki! Morderczy tampon to naprawdę przednia idea. Szkoda więc, że sam film nie wykorzystuje jej do końca. Reżyserka mogła dłużej celebrować pomysł a to dorzucając więcej absurdalnych scen radzenia sobie z waginalnym natrętem, a to przez zdecydowanie się na dodanie do filmu krwi (tej ostatniej naprawdę brakuje, i nie mam tu na myśli tylko krwi menstruacyjnej). Ocena: 6

Czy o szczęście warto walczyć za wszelką cenę? Czy może nie jest tak, że uczucia zależne są od kontekstu? O to pytania, które nieśmiało próbuje stawiać "Teresa Raquin". Nieśmiało, bowiem w interpretacji Charliego Strattona moralne znaki zapytania są potraktowane jako dekoracje i kostiumy. Mają uatrakcyjnić film, ale nie stanowią jego jądra.

Jestem mile zaskoczony. Jon Spaihts jednak ma jakieś tam pojęcie o SF. W "Pasażerach" odnalazłem bowiem echo tego, co w literaturze science-fiction lubię najbardziej, czyli niejednoznaczność moralną i zadawanie pytań, na które nie ma łatwych odpowiedzi.

"To fikcja, a i tak boli" mówili bohaterowie "Rekonstrukcji" Christoffera Boego. Teraz mogliby to powtórzyć bohaterowie "Komety". Co w tym filmie jest prawdą, a co snem? A może, jak ogłasza to wszem i wobec plansza z napisami początkowymi, są to różne wersje tej samej opowieści, wycięte i sklejone w jedno z  kilku światów równoległych? Te pytanie nie mają tu jednak racji bytu. "Kometa" nie jest bowiem historią linearną. Tu nie chodzi o to, co przydarzyło się bohaterom. "Kometa" to opowieść o nich samych, o ich relacji, o paradoksie miłości i czasu.

Wschodnie sztuki walki "sprzedaje się" na świecie nie tylko jako techniki pokonywania przeciwnika, lecz jako styl życia, holistyczną filozofię mówiąca o tym, że rozwój fizyczny wpływa na rozwój duchowy. Jednak "Sword of Destiny" pokazuje, że te slogany nie warte są nawet funta kłaków. Bohaterowie filmu panują nad światem fizycznym w sposób zaprzeczający prawom natury. A mimo to nie są lepiej przygotowani do radzenia sobie z problemami duchowymi, emocjonalnymi. Pozostają w dalszym ciągu chorągiewkami powiewającymi zależnie od tego, skąd nadciągają huragany miłości, nienawiści, ambicji i honoru. Są bezradni jak noworodki, a uduchowione teksty, którymi rzucają raz za razem, są tylko pustymi frazesami, słabiutką formą ukrywania się przed prawdą.

Śmierć. Miłość. Czas. Dla bohatera "Ukrytego piękna" były to abstrakcje, które zmienił w fundamenty sukcesu swojej firmy reklamowej. Zarabiał na nich miliony dolarów, wyzyskując fakt, że są to rzeczy zrozumiałe dla każdego człowieka. Ale kiedy poznał na własnej skórze ciemną stronę tych pojęć, załamał się. Odciął się od świata, na czym zaczęła tracić jego firma, a co za tym idzie jego współpracownicy. Ci próbowali więc mu pomóc, ale ponieśli klęskę. Jak bowiem można wydobyć kogoś z doliny żałoby, skoro ten ktoś nie chce pomocy? W końcu sięgnęli po desperackie środki: wkroczyli do jego świata, przemówili do niego językiem szaleństwa, wierząc, że to pobudzi go do działania, a w konsekwencji uratuje dla świata.

"I żyli długo i szczęśliwie" – chyba żadne inne słowa w historii ludzkości nie wyrządziły światu większej szkody. W tym jednym zdaniu zawiera się bowiem źródło tragedii, jaką jest prawie każdy związek oparty na miłości. Mówi ono bowiem, że liczy się tylko zdobycie miłości, znalezienie się razem w tym samym czasie i miejscu i pokonanie wszelkich przeszkód, jakie pojawiają się na drodze do związku. Sam związek to już pestka, postscriptum, oczywiste, niekończące się szczęście.

Biedny Jean-Baptiste Léonetti. Kiedy dostał ofertę z Hollywood, pewnie skakał pod sufit z radości. W końcu dla wielu twórców jest to ziemia święta. Ale teraz pewnie się wstydzi "Pojedynku na pustyni". Coś tak śmierdzącego na pustyni może zostawić tylko wielbłąd cierpiący na problemy gastryczne.

Trudne jest życie rodziców nimfomanki. Pragną córki porządnej, normalnej, która znajdzie męża, założy własną rodzinę. A tymczasem dostało się im dziecko, które ledwo podrosło na tyle, by dowiedzieć się, czym jest seks, a już rozkłada nogi na prawo i lewo. Jest obcym. Dzikimi stworzeniem, która próbuje się oswoić. Ale kończy się to rebelią, a w końcu utratą dziecka. Niektórzy nie są bowiem w stanie podążać drogą normalności, udawać przyzwoitych ludzi, którzy po kryjomu, w tajemnicy, oddają się zdradom na boku.

Na "Wojny krwi" poszedłem siłą rozpędu, bo widziałem poprzednie części. Choć z "Przebudzenia" kompletnie nic nie pamiętam. To, co tym razem zobaczyłem, wzbudziło moje zainteresowanie. Pomyślałem sobie, że chętnie był to obejrzał... gdyby tylko był to serial.

Porzućcie nadzieję ci, którzy pragniecie obejrzeć "Tancerkę" w nadziei, że dowiecie się czego o Loïe Fuller. Zamiast filmu szczerze polecam wpis na Wikipedii. Zawiera zdecydowanie bogatszą biografię i więcej interesujących ciekawostek z życia prekursorki współczesnego tańca. Obraz Stéphanie Di Giusto to bowiem jednak wielka kupa śmieci.

Lekarz. Trudno wyobrazić sobie bardziej intymną profesję. W końcu poznaje pacjentów w sposób niezwykle dogłębny, zaglądam tam, gdzie mało kto, grzebie, prześwietla, mierzy i maca. Gromadzi całą masę informacji o nawykach, chorobach, lękach. A jednak, tak naprawdę nic nie wie o nich. Ludzie są przypadkami, chorobami do zdiagnozowania. Takie podejście tworzy złudne poczucie bezpieczeństwa. I u pacjentów, którzy wychodzą z gabinetu z przekonaniem, że ich sekrety są wciąż ich. I u lekarzy, którzy mogą zachować dystans, mieć własne życie niezależnie od problemów pacjentów. Maszyna interakcji wydaje się funkcjonować bez zarzutu.

"Taka fajna jak ja" to kino obyczajowe z – teoretycznie – optymistycznym finałem. Teoretycznie, bo w praktyce trudno się z tym zgodzić. Film pokazuje bowiem, że jedynym źródłem szczęścia w życiu jest kariera. Jeśli mamy farta znaleźć posadę, w której będziemy się mogli zrealizować, to wtedy praca ta pozwoli nam zagłuszyć wszelkie problemy osobiste. Bo te nigdy się nie kończą.

"7 años" to skromniejsza wersja "Metody". Tym razem są tylko cztery osoby i nie są nieznajomymi. To współwłaściciele firmy, która wpadła w tarapaty prawne. Grozi im to, że trafią do więzienia, ale bohaterowie znaleźli rozwiązanie: jedno z nich weźmie winę na siebie. Tylko które? Do tego potrzebny jest mediator. W ciągu kolejnych paru godzin wypranych zostanie sporo brudów. Każdy z zainteresowany chciałby bowiem, żeby winę wziął na siebie ktoś inny. Podczas słownych utarczek wszystkie chwyt są usprawiedliwione. A prawda, której nie chciało się znać, może wpłynąć na czyjąś decyzję.

Czym skorupka za młodu nasiąknie... Oscar ma 18 lat i całe życie przed sobą. Tyle tylko, że najpierw musi zacząć żyć. Co nie jest łatwe, kiedy w dzieciństwie przesiąkł strachem. Lęk ten miał źródło w dwóch traumatycznych wydarzeniach. Pierwszym było brutalne pobicie młodego geja przez nastolatków, czego Oscar był świadkiem. Drugim było rozstanie rodziców i fakt, że pozostał w domu z ojcem. Ojcem, który był troskliwy, który go kochał, ale który miał swoje wady, był niedojrzały, chimeryczny i którego niektóre wypowiedzi tylko wzmacniały lęki Oscara.

W swoim najnowszym filmie Jim Jarmusch kreśli niezwykły portret miasta. Punktem wyjścia jest dla niego koncepcja, że miasto to żywy organizm. Ale Jarmusch oczywiście potraktował ją na swój oryginalny sposób: jednocześnie bardzo dosłownie i mocno alegorycznie. Paterson ma tu bowiem całkiem prawdziwe ciało. Żyje wśród mieszkańców, przysłuchuje się im, obserwuje, czasem wchodzi w interakcje. Paterson jest awatarem miasta, jest jego ucieleśnieniem, poetą i poezją w jednym. Paterson i Paterson są też u Jarmuscha bliźniakami: tacy sami, a jednocześnie zupełnie inni. Albo jak Trójca Święta (tyle że tym razem są tylko dwie osoby).

Kiedy dowiedziałem się, że powstaje kinowa wersja "Dad's Army", od razu film znalazł się na liście tytułów, które koniecznie muszę obejrzeć. Obsada tylko zwiększyła mój apetyt. I nawet reżyser nie był w stanie mnie od straszyć. Bo co prawda ma na swoim koncie gnioty pokroju "Dorian Gray", ale potrafił też nakręcić kilka świetnych tytułów ("Idealny mąż", "Dziewczyny z St. Trinian"). Niestety okazało się, że tym razem za kamerą stał ten gorszy Oliver Parker.

Gareth Edwards to reżyserski odpowiednik Jaia Courtneya. Facet jest zły, ale jakimś cudem dostaje raz za razem w swoje ręce wielkie projekty. I, co najgorsze, nie wyciąga z nich żadnych wniosków. Widać wyraźnie, że Tony Gilroy próbował wyczyścić bałagan zrobiony przez Edwardsa, ale mu się nie udało. Wszystkie grzechy główne "Godzilli" pojawiają się i w "Łotrze 1". Po prostu mniej rzucają się w oczy.

SPOILERY Na pozór jest to typowa komedia o tym, jak to skostniały system zostaje rozwalony poprzez nieoczekiwane pojawienie się nowego elementu. Tak naprawdę jednak "Dusigrosz" jest fantastyczną ilustracją tego, jak potężną bronią jest szantaż emocjonalny. Szczególnie w przypadku relacji rodzic-dziecko.

Choć moje oceny nie do końca na to wskazują, to jestem wielkim fanem produkcji studia Laika. Podoba mi się to, z jaką konsekwencją starają się iść własną drogą zamiast robić komputerowe animacje podobne do wszystkiego. Problemem jest to, że żadna z dotychczasowych produkcji fabularnie nie spełniła moich oczekiwań. Dotąd za najlepszy film studia uważałem "ParaNormana". Ale teraz to się zmieniło. "Kubo i dwie struny" jest o klasę lepszy.

"Score" jest dzieckiem swoich czasów, idealnym przedstawicielem nurtu zwanego "porno chic". I jak na przedstawiciela tego nurtu przystało, nie zadowala się po prostu byciem pornografią. Nie, "Score" ma zdecydowanie ambicje bycia pełnoprawnym filmem. Stąd fabuła oparta jest na off-broadwayowskiej sztuce, w której występował młodziutki Sylvester Stallone. Scenariusz jest mocno rozbudowany, a akcent położony został na dialogi. Jeszcze większe ambicje miał reżyser, który co chwilę eksperymentuje z obrazami, stosując dziwne kadry albo robiąc zaskakujące zbliżenia, a nawet korzysta z krzywych zwierciadeł.

Dwie rzeczy uwierają podczas oglądania "Zdrajcy w naszym typie". Pierwszą dałem radę zignorować. Drugiej już jednak nie.

Fascynuje mnie to, jak czasami twórcy uparcie podążają tropem mało interesującej historii, przez co kompletnie ignorują tę, która jest naprawdę fascynująca. "Z innego świata" jest tego najlepszym przykładem.

Wydawało mi się, że nie mam zbyt wygórowanych oczekiwań wobec tego filmu. Naprawdę zadowoliłbym się prymitywnym humorem spod butki z piwem. Nie liczyłem nawet na fabułę. Jak dla mnie mogłaby być ona bardzo umowna, jeśli tylko tytułowa firmowa gwiazdka byłaby prawdziwym świętem Bachusa. Niestety film Josha Gordona i Willa Specka nic z tego mi nie zaoferował.

Benjamin Dickinson stworzył bardzo ciekawy świat. Bliski współczesności, ale jednak z technologią nieco bardziej zaawansowaną. W tym świecie augmented reality (rzeczywistość rozszerzona) jest już o krok od pełnej realizacji. To zaś służy reżyserowi jako baza do dywagowania na temat tego, czym jest doświadczanie rzeczywistości i w jaki sposób można poszerzać jej granice.

Oglądając "Franny'ego" łatwo przyszło mi zrozumieć, dlaczego Richard Gere zgodził się w nim wystąpić. Jest tu kilka scen, które na papierze musiały kusić każdego aktora. Tytułowy bohater to postać skomplikowana, pełna sprzeczności. Bogacz, filantrop, a zarazem lekoman żyjący w cieniu śmierci i nieukojonego poczucia winy. Jego ból, jego dziwaczne zachowania są w scenariuszu dość dokładnie zaprezentowane i Gere czytając tekst z całą pewnością czuł, że to jest rzecz, która pozwoli mu na popisową grę.

Manichejska wizja świata podana w typowo koreańskim stylu. "Lament" to ponura wizja ludzkiej egzystencji. Jest koszmarną wersją "Toy Story", gdzie ludzie są zabawkami w rękach Dobra i Zła. Ale zabawa jest perfidna, ponieważ pozostawia ludzi wolnych w kluczowych momentach, zarazem pozbawiając ich istotnych informacji uniemożliwiając tym samym podjęcie właściwych decyzji. W efekcie ludzie miotają się na ślepo, zostają postawieni w sytuacjach bez wyjścia, gdzie nawet Dobro każe bohaterom kierować się ślepą wiarą nie dając nic, co mogłoby tę wiarę usprawiedliwić. Zresztą podział na Dobro i Zło jest tutaj dość umowny i dokonany zostaje na podstawie sposobów manipulacji człowiekiem, jakich jedna i druga strona się podejmuje.

Jak miło, że reżyser "Paranormal Activity: Naznaczeni" jednak ma czasem fajne pomysły. "Łowcy zombie" to ten rodzaj absurdalnego kina, który uwielbiam. Pół filmu składa się z momentów WTF, jak zombie-cyce, zombie bez dolnej szczęki robiące minetę, bezzębne zombie próbujące wgryźć się w tyłek... Mógłbym tak jeszcze długo wymieniać.

Film kompletnie niepotrzebny. Jest głupi, kiepsko pomyślany, słabo zagrany, a przede wszystkim ma niewiele do zaoferowania, jeśli chodzi o efekciarską przemoc. Kończy się więc na tym, że rzeczywiście – zgodnie z hasłem reklamowym z plakatu – film ścina z nóg. Ale czyni to z nudów, a nie za sprawą brutalności czy intensywnego klimatu.

Bardzo liczyłem na ten film. I jak to (niestety) często bywa w takich sytuacjach, nie sprostał on moim oczekiwaniom. Och, to nie jest zła rzecz. Po prostu nie jest szczególnie udana.

Sporo ostatnio filmów o dziecięcej traumie. Ciekawe dlaczego. "Siedem minut po północy" przywraca moją wiarę w ten podgatunek (czy jak to tam zwać). Jest bowiem o niebo lepszy od "9. życia Louisa Draxa".

"Hiszpański temperament" to typowa hiszpańska komedyjka. Jest prościutka, wręcz głupiutka, sceny humorystyczne balansują na granicy kiczu (albo jawnie ją przekraczają) i są często mocno przerysowane. Ale zarazem jest w tym wszystkim urok, bezpretensjonalności i żywioł, który sprawia, że film stanowi przyjemną rozrywkę.

"Lion. Droga do domu" ma jeden cel – wywołać u widza wzruszenie. I z zadania tego wywiązuje się w 100%. Już sama (prawdziwa!) historia chłopca, który gubi się w zamieszkałych przez miliard ludzi Indiach, by ćwierć wieku później, po tym, jak został wychowany przez australijską rodzinę, podjąć próbę odnalezienia najbliższych, wystarczy, by w oczach pojawiły się łzy. Ale debiutujący w pełnym metrażu Garth Davis nie zostawił nic przypadkowi i dla tych, którym historia nie wystarczy, zafundował prawdziwy karnawał pięknych zdjęć i cudownej muzyki. Wspólnie bombarduje to widza tak potężną dawką ckliwości, że tylko osoby o najbardziej zatwardziałych sercach nie uronią choćby łezki.

Nie potrafię zrozumieć, co chciał osiągnąć Oliver Stone kręcąc "Snowdena". O tytułowym bohaterze nie mówi nic nowego. Nie wykorzystuje jego historii, by zastanowić się nad naturą świata odartego z prawa do prywatności. Zaś 1/3 filmu stanowi ni mniej ni więcej, jak tylko aktorską rekonstrukcję making ofu dokumentu "Citizenfour". Ponieważ jednak ja dzieło Laury Poitras widziałem, takie podejście Stone'a było dla mnie mocno rozczarowujące. Tym bardziej, że po "Citizenfour" czułem niedosyt; miałem wrażenie, że historia Snowdena nie została w pełni pokazana. I niestety po filmie Stone'a nic się nie zmieniło.

Na filmy pokroju "Światło między oceanami" mówię "kino ilustracyjne". Są one bowiem niczym więcej i niczym mniej, li tylko ładnymi ilustracjami do historii, która toczy się niejako obok. W tym przypadku mamy dramat dwóch kobiet i jednego mężczyzny, którzy muszą zmierzyć się z bólem utraty dziecka i pokusami, jakie pragnienie potomka rodzi. Ale historia, pełna wzlotów i upadków, bólu i radości, tutaj sprowadza się do ładnych zdjęć, niezłej muzyki i solidnej gry aktorskiej. Na ekranie prezentuje się to wszystko w porządku, ale pozostaje puste. Nie ma w tym emocjonalnego mięsa. Reżyser nie potrafił mnie wciągnąć w historię trójki bohaterów.

Na tchórza patrzy się w naszej kulturze z góry. To postać, która jest bagatelizowana, niedoceniana, ignorowana. I jest to wielki błąd, ponieważ tchórz jest istotą niebezpieczną, bojąc się zmiany nieświadomie jest wywołującym ją czynnikiem, katalizatorem zdarzeń, które czasem są destrukcyjne, czasem transformacyjne. I o tym właśnie opowiada "Dobry dinozaur".

"In-Lawfully Yours" to w gruncie rzeczy nic więcej, jak chrześcijańska propaganda. Jest to przypowieść o zagubionej owieczce i parafraza historii Rut w jednym, ubrana w szaty komedii romantycznej. Brzmi strasznie, prawda? Ale jeszcze straszniejsze jest to, że mi się ten film spodobał.

Reżyserka i scenarzysta "Córek dancingu" mieli w rękach wszystkie figury. Powinni więc rozegrać szlema, a im ledwo udało się ugrać 3 bez atu.

W teorii ma to być (kolejna) opowieść o dorastaniu, o odkrywaniu tego, kim się jest w świecie, który zajęty jest własnymi katastrofami. W rzeczywistości jest to wydmuszka cierpiąca na przerost ambicji i braki w reżyserskim rzemiośle.

Robert Zemeckis w tym stuleciu wciąż nie na kręcił dobrego filmu. Choć tym razem poszło mu lepiej niż przy "The Walk". Steven Knight zaś po raz kolejny przekonał mnie o tym, że daleko mu do bycia moim ulubionym scenarzystą.

No dobra, na "Złym Mikołaju 2" śmiałem się co chwila w głos. Ale jak tu nie parskać śmiechem, kiedy bez przerwy z głośników docierają kolejne przezabawne dialogi. Są sprośne, politycznie niepoprawne, pełne ciętych ripost i jeszcze ostrzejszych prób zrównania rozmówcy z ziemią. Słuchałem ich z przyjemnością, bo też nieustannie dostarczały mi całą masę zabawy.

Chciałbym móc napisać, że jesteś rozczarowany "Osaczoną". Nie byłaby to jednak prawda. Już zwiastun nie nastrajał zbyt pozytywnie. Naomi Watts też budziła podejrzenia, bo ostatnio aktorce przytrafiają się same nietrafione decyzje obsadowe. Wreszcie osoba reżysera nie gwarantował wysokiego poziomu. Co prawda jego "Hammer of Gods" nie był taki najgorszy, ale tylko dlatego, że (zamierzenie lub nie) był to film ironiczny .

Wyobraź sobie taką oto sytuację: Masz ochotę na drożdżówkę z jabłkiem. Idziesz więc do cukierni, w której w przeszłości kupiłeś jedne z najlepszych ciast, jakie jadłeś w życiu. Widzisz wyłożone drożdżówki i na pierwszy rzut oka wyglądają w porządku. Kuszą kształtem, kolorem i wielkością. Kupujesz więc jedną. Pierwszy gryz... Nie jest dobrze. Ciasto okazuje się plastelinowe, zapychające, ale nie w pożądany sposób. Nie masz wątpliwości, że do jego wypieku wykorzystano składniki pośledniej jakości, a mąka i jaja stanowiły zapewne dodatek do spulchniaczy ciasta i innych sztucznych dodatków. Ale w końcu to tylko ciasto drożdżówki, więc bierzesz drugi gryz, a potem trzeci. I wciąż nic, samo mało apetyczne ciasto. A gdzie nadzienie? Sfrustrowany gryziesz drożdżówkę z drugiej strony. I znów dostajesz samo ciasto, do którego zresztą już się przyzwyczajasz i przestaje ci przeszkadzać. W końcu docierasz do nadzienia. Jabłka jest niewiele, zwłaszcza w stosunku do wielkości całej drożdżówki. Ale za

Christopher Nolan powinien pójść do Denisa Villeneuve'a na korepetycje, podobnie zresztą jak większość hollywoodzkich twórców kręcących filmy SF. Może w końcu zrozumieliby, że gatunek ten jest czymś więcej niż tylko pretekstem do efekciarstwa. Villeneuve jest reżyserem, który daje mi nadzieję, że SF może w końcu zająć w kinie należne mu miejsce jako gatunek pełen mądrych, poruszających intelektualnie i emocjonalnie historii. Takich, jakich niezliczoną liczbę znajdzie się w literaturze science fiction.

Jak mówi stare porzekadło: "Lepsze jest wrogiem dobrego". I świetnie pokazuje to przykład filmu Clarka Gregga "Sprawa zaufania". Reżyserowi nie wystarczyła prosta opowieść o podszewce Hollywoodu, musiał w to upchnąć nieco zbyt mocno naciąganą fabułę i garść realizmu magicznego. Może w innych rękach udałoby się to skomponować w interesującą całość. W wersji Gregga po prostu rozłazi się na boki.

"Piękny przedmiot pożądania" jest drugim filmem Josepha Grahama, który widziałem. Sięgnąłem po niego dlatego, że poprzedni film – "Strapped" – pozytywnie mnie zaskoczył. Tym razem nie było tak dobrze.

Czy filmy taneczne naprawdę tak często muszą być tak złe? Ja rozumiem, że fabuła nie jest w nich priorytetem, ale na Boga, jakieś standardy trzeba przecież trzymać. W przypadku "High Strung" lepiej byłoby, gdyby twórcy kompletnie zrezygnowali z historii i po prostu zaserwowali serię wideoklipów muzyczno-tanecznych. To, co tutaj uchodzi za fabułę, jest tak idiotyczne, że przez pół filmu płakałem ze śmiechu na widok tego, co się na ekranie wyprawiało.

"The Late Bloomer" to historia mężczyzny (inspirowana faktami), który odkrywa, że za sprawą guza mózgu nigdy nie przeszedł procesu dojrzewania. Po usunięciu guza jego organizm w przyspieszonym tempie zaczyna nadrabiać czas. Brzmi jak murowany przepis na komediowy sukces, prawda? Niestety film Kevina Pollacka fantastyczny punkt wyjścia sprowadził do przewidywalnej, sympatycznej ramotki.

Przepis na wychowanie potwora, który jest w stanie zdobyć kontrolę nad znaczną częścią świata, jest bardzo prosty. A przynajmniej do takiego wniosku można dojść oglądając "Dzieciństwo wodza".

Tom Ford zaczyna "Zwierzęta nocy" od mocnego uderzania. Pierwsza scena jest po prostu świetna, nietypowa i wizualnie fascynująca. Składa widzowi dwie obietnice. Po pierwsze, że będzie to uczta dla zmysłów. Po drugie, że zaprezentuje nam zbitki znaczeniowe nietypowe dla kina, a przez to oferujące nowy punkt widzenia, nową jakość.

Jest tylko jeden sposób, w jaki mogę sobie wytłumaczy to, dlaczego "9 życie Louisa Draxa" powstało. Otóż na planie "Rogów" Alexandre Aja musiał się bez pamięci zakochać w jednym z młodych aktorów – Maksie Minghelli. I kiedy ten zwierzył mu się, że marzy o napisaniu scenariusza, Aja obiecał, że jego tekst przeniesie na ekran. Co gorsza, zaślepiony uczuciem Aja, zamiast poprawić scenariusz napisany przez niedoświadczonego Minghellę (to jest jego pierwszy zrealizowany tekst), pozostał mu wierny. Efekt tego jest katastrofalny.

Lepiej późno niż wcale. Kiedy "Feniks" trafił do naszych kin, z różnych względów odpuściłem go sobie. Na szczęście sam tytuł zapamiętałem i postanowiłem obejrzeć w późniejszym terminie. I dobrze, bo Christian Petzold po raz kolejny stworzył kawał naprawdę porządnego kina.

Mam wrażenie, że filmy takie jak "Jackie i Ryan" powstają z lenistwa. Reżyserka chce coś nakręcić, ma inwestorów, którzy rzucili kasę, więc robi film, który jest kompletnie o niczym, kręcony na zasadzie "kopiuj-wklej". Bo jak inaczej podchodzić do historii włóczęgi, który wkracza w życie kobiety właśnie rozwodzącej się z mężem i walczącej o prawdo do opieki nad córką?

Są filmy, w których odkrywanie tajemnicy bohaterów stanowi jądro opowieści. Ale są też takie, gdzie jest to kompletnie niepotrzebne i działa szkodliwie na ogólną ocenę. "Ce qu'on a" należy do tej drugiej kategorii.

Tak naprawdę połowę z tego, co napisałem przy "Witajcie u mnie" , mógłbym powtórzyć i tutaj. "Księgowy" opowiada bowiem o podobnym rodzaju wyobcowania. Główny bohater cierpi na zespół Aspergera i tak jak Alice musi walczyć o swoje miejsce w świecie.

"Witajcie u mnie" także opowiada o wyobcowaniu. Tym razem jego powodem jest psychiczne zaburzenie zwane osobowością borderline. To właśnie na nie cierpi główna bohaterka. Film jest historią tego, jak taka osoba funkcjonuje w normalnym świecie, wśród zwyczajnych ludzi i jak może radzić sobie z przeszkodami, o których istnieniu inni nie mają pojęcia i z tymi, o których ona nic nie wie.

Dzisiejszy dzień minął mi – zupełnie przypadkiem – pod znakiem filmów o wyobcowaniu i poszukiwaniu miejsca w świecie, do którego się nie do końca pasuje. "The Surface" jest najgorszym z nich.

Żaden horror nie wzbudził równie wielkiego mojego przerażenia, co ta animacja. Kiedy pomyślę, jakimi śmieciami wypychane są dziecięce umysły, to mrozi mi się krew w żyłach. Szczególnie wtedy, kiedy uświadamiam sobie fakt, że przecież sam kiedyś byłem dzieckiem i pochłaniałem podobne badziewia bezrefleksyjnie, a może nawet z entuzjazmem.

"Godless" pozytywnie mnie zaskoczył. Spodziewałem się pełnej amatorszczyzny, którą na siłę twórcy będą starali się ignorować, udając, że robią film typowo kinowy. Joshua Lim podszedł jednak do problemu racjonalnie i dzięki temu odniósł sukces. Nie wybiera się z motyką na Słońce. Wie, z jakimi ograniczeniami ma do czynienia (czy to w zakresie realizacji czy też gry aktorskiej). Postawił więc na prostotę i z surowych kadrów postarał się wycisnąć ile tylko się dało.

11 listopada odbędzie się pierwszy mecz szachowych mistrzostw świata, w których pretendentem do tytułu jest Siergiej Kariakin, mogący poszczycić się już tym, że jest najmłodszym arcymistrzem w historii. To dobry moment, by sięgnąć po historię mistrzostw świata sprzed lat, kiedy to pretendentem do tytułu był ówcześnie najmłodszy arcymistrz w historii, Bobby Fisher. Niestety temat został kompletnie zmasakrowany przez jednego z konsekwentnie najbardziej nieudolnych hollywoodzkich reżyserów – Edwarda Zwicka. Nie rozumiem, jakim cudem jest on wciąż zatrudniany do priorytetowych projektów.

Petr Zelenka najwyraźniej nadal lubi bawić się w odsłanianie kulis procesu twórczego. W "Braciach Karamazow" obserwowaliśmy trupę teatralną, teraz Zelenka zrobił making of z filmu, który nigdy nie powstał. I ponownie mamy do czynienia z niezwykle interesującym spojrzeniem na to, jak tworzy się magia. Już jako pseudodokument "Zagubieni" jest filmem interesującym. Zelenka wśród oparów absurdu pozostaje bardzo bliski temu, jak robi się kino. Reżyser odsłania przed widzami wszystkie tajniki, od kręcenia scen słonecznych w samochodzie (podczas gdy w rzeczywistości pada deszcz), poprzez tricki montażowe maskujące różne problemy, po relacje na planie i manipulacje dokonywane w celu zdobycia dofinansowania produkcji.

"Testament młodości" to jedna z najważniejszych pozycji pacyfistycznych XX wieku. Jej siła wynika z samych doświadczeń Very Brittain z czasów I wojny światowej, jak i okoliczności wydania tekstu (było to w czasie, kiedy do władzy w Niemczech dochodził Hitler, a Japonia rozpoczynała rzeź w Chinach). Ale z filmu Jamesa Kenta tego się nie dowiemy (choć na końcu pojawiają się odpowiednie adnotacje). Wszystko dlatego, że twórcy obrazu postawili na dziwaczny pomysł przerobienia biografii Brittain na poetycki melodramat.

Jestem wielkim fanem kina campowego i pozaklasowego. Dlatego też miałem wobec "Dyke Hard" spore oczekiwania. Szczególnie teraz, kiedy "Oślizgły dusiciel", pomimo paru fajnych momentów, w sumie okazał się rozczarowaniem. Ale i w tym przypadku musiałem się pogodzić z tym, że film nie spełnił moich oczekiwań.

SPOILERY Wprowadzenie magii do świata Marvela nastąpiło bez fanfar (oczywiście pomijam fakt, że wcale nie jest to żadne wprowadzenie magii). "Doktor Strange" zamiast być filmem różnym od reszty tytułów MCU, składa się niemal wyłącznie z tego, co łączy wszystkie produkcje Marvela. Odmienność dotyczy wyłącznie rozdęcia strony wizualnej. Konstrukcja fabuły jest tak sztampowa, że zaczynam się zastanawiać, czy w Disneyu pracują sami lenie czy raczej tchórze. Jeśli ci pierwsi, to "Doktor Strange" został zrobiony według zasady: ludzie chcą więcej tego samego, więc im to dajmy, ale w innych kostiumach i scenografiach i będą zachwyceni. Jeśli ci drudzy, to "Doktor Strange" został zrobiony nie z myślą o tym, by tworzyć coś nowego, ale by nie stracić tego, co udało się wypracować w ciągu ostatniej dekady. Niezależnie od tego efekt jest ten sam: kiepsko opracowani bohaterowie, słabiutko uzasadniona przemiana psychiczna i bohaterów i złoczyńców, sporo efekciarstwa, g

Ugh. Ależ mnie ten film zmęczył. Na moje oko, to nie jest to wcale dokument, a jedynie rzecz powierzchownie dokument przypominająca. W rzeczywistości jest to raczej film orientacyjny, którego emisji można byłoby się spodziewać na pierwszym spotkaniu nowych członków grupy założonej lub odwołującej się do osoby Hannah Nydahl. Przez prawie półtorej godziny bowiem z ekranu płynie niekończący się strumień zachwytów i komplementów pod jej adresem. Obraz zrobiony jest zgodnie ze sztuką hagiograficzną, pokazującą postać Nydhal w samych superlatywach.

Strażnicy Moralności! Oto nadchodzi Wasz czas! Wróg właśnie zaatakował i znów spróbuje zatruć umysły deprawującą ideologią genderową. I jest aż tak bezczelny, że w ogóle się z tym nie kryje. W przeciwieństwie do większości animacji, w "Trollach" zastosowano tak przejrzystą symbolikę, że aż natrętnie łopatologiczną. To dobrze dla Was, Strażnicy Moralności, ponieważ w ten sposób twórcy wykonali za Was robotę i nie musicie się usilnie zagłębiać w treść, by znaleźć wywrotowe myśli.

"Jack Reacher: Jednym strzałem" był słabym filmem. Jednak w porównaniu z tym, co pokazał Ed Zwick w "Nigdy nie wracaj", zasługuje na Oscary. Kolejna odsłona przygód Reachera jest pod każdym względem nieudolna. Szczerze mówiąc, to całość wygląda raczej jak jeden z gorszych filmów z Michaelem Dudikoffem wygrzebany przez jakiegoś szalonego fana kina pozaklasowego.

Mel Gibson znów jest wielki. "Przełęcz ocalonych" (swoją drogą kretyński polski tytuł, ponieważ w filmie nie ma żadnej przełęczy, jest za to grań) to wielkie widowisko wojenne zrobione w bardzo klasyczny sposób. Powiedziałbym nawet, że dziś już tak się nie opowiada podobnych historii.

W "Ja, Daniel Blake" Ken Loach nawołuje do reformy Wielkiej Brytanii. Oczywiście reformy lewicowej. Pokazując niedole bohaterów, domaga się większej opiekuńczości ze strony państwa, a przede wszystkim traktowania obywateli jako podmioty, a nie utrapienia i numery statystyczne.

Kinowy obraz Dzieci Kwiatów znam głównie za sprawą filmów amerykańskich. Dlatego też "Tatuagem" wydał mi się ciekawą propozycją. To portret Brazylii lat 70., kiedy to dominowała tam skrajnie konserwatywna opcja ideologiczna łącząca patriotyzm z wiarą katolicką. W takich warunkach funkcjonuje grupa wolnych duchów. Są artystami, kochankami, prowokatorami, filozofami i politycznymi wywrotowcami. Tworzą komunę pod sztandarem sztuki. Ich przedstawienia nie tylko bawią, ale przede wszystkim są próbą skanalizowania i wyrażenia tego, co mainstream tłamsi w zarodku. Do tego świata wkracza młody chłopak, który stoi po drugiej stronie barykady. Jest żołnierzem, a zatem jego zadaniem jest być narzędziem opresji, strażnikiem jedynej słusznej ideologii. Ale daje się ponieść magii wolności. Jego dusza bowiem skażona jest deprawacją.

Mam mieszane uczucia co do "Wady ukrytej". W żadnym wypadku nie zachwycił mnie jak wcześniejsze dzieła Paula Thomas Andersona. Jest w nim zbyt wiele wyrachowania, za dużo gwiazdorzenia. Te wszystkie rozpoznawalne nazwiska w obsadzie, często grające epizody, przeszkadzały mi, rozpraszały moja uwagę. Sprawiały, że całość wyglądałaniczym  przesadnie zdobiona budowla, której piękno tak naprawdę kryło się w prostocie.

Film wyłącznie dla ludzi o odpornych żołądkach. "Oślizgły dusiciel" jest bowiem wielkim karnawałem obleśności. Reżyser stworzył kilka barwnych postaci, na których widok trudno powstrzymać odruch wymiotny. Dysfunkcjonalna rodzina składająca się z ojca i syna to modelowy przykład freaków. Ale prawdziwe szaleństwo następuje dopiero wtedy, kiedy zaczynamy obserwować ich zachowania godowe. Scena seksu przez telefon wykręca bardziej od rzeźnickich sekwencji w większości filmów wojennych i obrazach typu torture-porn. A jakby tego było mało, reżyser okrasza wszystko absurdem w stężeniu trującym dla przeciętnego widza. Dlatego też "Oślizgły dusiciel" nie jest propozycją, przy której warto kupować popcorn, chyba że lubicie jego smak, kiedy będzie wracać z żołądka do pudełka, skąd przed chwilą został spożyty.

Typowe kino niezależne. Jest to więc ciepła opowieść o życiu i śmierci, o tym, co się naprawdę liczy, o decyzjach, które podejmujemy i tych, przed którymi uciekamy, o problemach, które wydają się nas dobijać i prawdziwych tragediach, które nadają nową perspektywę na to, co wydawało się tak ważne i niezmienne, o podróży w głąb siebie i odkrywaniu piękna w najprostszych rzeczach.

To było ciekawe doświadczenie. Nie dlatego, że film był interesujący, ale właśnie dlatego, że nie był. Fascynujące było oglądanie tego, jak reżyserka prowadzi aktorów, jak ci wspinają się na wyżyny swojej gry, a wszystko to służy temu, by zamordować sztukę Augusta Strindberga.

Kiedy wielcy grają w szachy, maluczcy walczą o życie. Technologia może iść naprzód, dzidy zastąpione zostały moździerzami, ale powyższa prawda nie uległa zmianie. Bycie żołnierzem jest niewdzięczną profesją. Idziesz na front wierząc, że walczysz o dobro i lepsze jutro, a w rzeczywistości jesteś tylko pionkiem, który można zignorować, łatwo poświęcić, a kiedy jakimś cudem przetrwasz i tak zostaniesz tchórzem albo twoje zasługi zostaną przemilczane. A najgorsze w tym wszystkim jest to, że historia nie jest w tym przypadku jakąkolwiek nauczycielką. Irlandczycy w Jadotville, Holendrzy w Sarajewie – można by tak wymieniać długo.

Czasami krytykowanie słabych filmów jest jedyną przyjemnością, jaką można mieć z ich oglądania. Ale są też takie, przy których jest mi z tego powodu smutno. Głównie wtedy, kiedy wierzę w szczerość intencji i chęci twórców, kiedy widzę, że serce mieli po właściwej stronie, że składniki, które wykorzystali, były dobre i w innych rękach zapewne dałyby świetne rezultaty. I to jest właśnie casus "Szkoły uwodzenia Czesława M.".

"Wołyń" to najgorszy film Smarzowskiego, jaki widziałem. Jest kwintesencją jego stylu, powielając i wyolbrzymiając wszystko to, czego w jego kinie nie lubię. W sumie to można go pochwalić za bycie konsekwentnym, ale ja tam wolałbym, żeby jednak zmienił sposób opowiadania historii. Warsztat techniczny to przecież nie wszystko. Reżyser powinien posiadać umiejętność ożywiania opowieści. A tego niestety Smarzowskiemu brakuje.

Cóż, wybierając się na "Osobliwy dom Pani Peregrine" nie spodziewałem się po Timie Burtonie zbyt wiele, dlatego też film sprostał moim oczekiwaniom. Dekadę temu ta opowieść stałaby się pretekstem dla reżysera, by stworzyć baśń o ludziach, o poszukiwaniu swojego miejsca, tożsamości i celu. Dziś jest po prostu pretekstem do snucia banalnej historyjki, w której akcja i efekty specjalne mają większe znaczenie od bohaterów.

No cóż, nudyści tracąc ubrania być może zyskują wolność i bogactwo duchowe, ale najwyraźniej inteligencji im ubywa. To, co wyczyniają bohaterowie filmu "Przyzwoita kobieta" jest tak idiotyczne, że trudno jest opanować chęć łapania się za głowę i wycia wniebogłosy. Ja rozumiem potrzebę stworzenia ciekawego zakończenia, ale dlaczego reżyser zrobił z bohaterów kretynów, tego nie jestem w stanie pojąć.

Miło było w końcu zobaczyć Szabolcsa Hajdu jako aktora. Dotąd znałem go jedynie jako reżysera. I muszę powiedzieć, że podoba mi się jego gra. A może po prostu wybrał sobie najciekawszą postać. Bo jego Farkas zdecydowanie do interesujących osób należy, kiedy prawie na jednym oddechu odżegnuje się od syna i deklaruje miłość do niego, kiedy wszczyna kłótnie z żoną, ale zarazem okazuje się osobą wątpiącą w swoją wartość i tęskniąca za aprobatą partnerki, kiedy wypowiada mądrość, by tak naprawdę spojrzeć z góry na innych.

O wielkich wydarzeniach historycznych wcale nie trzeba opowiadać z epickim rozmachem. Wystarczy wiedzieć, co chce się powiedzieć, a potem wycisnąć z tematu to, co najistotniejsze i zaserwować widzom. Tak postąpił Mohamed Diab w "Zderzeniu".

Czyżby Xavier Dolan już się skończył? Byłoby to smutne, bo przecież Kanadyjczyk nie ma jeszcze trzydziestki na karku. Ale oglądając "To tylko koniec świata" trudno było mi się oprzeć wrażeniu, że jako reżyser nie ma już nic nowego do pokazania, że ten film to festiwal manieryzmów, składanka w stylu "The Best Of...".

Oryginalne podejście do tematu rozliczenia z niechlubną przeszłością Austrii i problemem antysemityzmu (który nie tylko tam się odradza). Z pozoru jest to dramat rodzinny i opowieść o duchach w jednym. Ale tajemnica, którą skrywają członkowie rodu Ullichów, sprawia, że film jest czymś znacznie więcej. I jest bardzo aktualny również w Polsce (chociażby przez nierozwiązany wciąż problem reprywatyzacji).

"Houston, mamy problem" można potraktować jako typową komedię. Film ma formę dokumentu i opowiada o historii Jugosławii po II wojnie światowej przez pryzmat ich programu kosmicznego. Oczywiście taki program nigdy nie istniał, a ten film tylko udaje dokument i przez to właśnie bywa zabawny. Zwłaszcza, że twórcy dodali sporo śmiesznych smaczków.

Jedna scena filmu nie czyni. Ale w pamięci pozostanie. Tak będzie w przypadku rumuńskich "Psów". Jako całość jest to film kompletnie nijaki, ale jedną scenę zapamiętam na długo.

Podczas seansu "Światła i cienia" miałem wrażenie, że oglądam polski film. Tylko język się nie zgadzał. Samo zaś podejście do prezentacji historii, do formy jest typowe dla naszej kinematografii (której nie jestem wielkim fanem).

Fantastyczny pomysł! Przyjrzeć się ewolucji wzorca mężczyzny w Hiszpanii ostatnich 70 lat wyłącznie przez pryzmat tego, jak był on pokazywany w kinie. Szkoda więc, że ostatecznie nie taki film dostałem.

SPOILERY Uwielbiam Edinę i Patsy. Dlatego też z wielkimi nadziejami czekałem na kinową kontynuację ich przygód. I jak często bywa w takich sytuacjach, moje oczekiwania przerosły rzeczywistość.

"Asy bez kasy" są doskonałą ilustracją tego, co jest nie tak z Hollywood. Film miał doskonały punkt wyjścia: tak zwariowaną prawdziwą historię, że aż trudną do uwierzenia. A mimo to dla twórców filmu było to za mało. Podkręcają więc śrubę absurdów, bo myśleli, że tak będzie fajnie. Otóż nie jest. "Asy bez kasy" jako całość wypadają słabo, bo rozciągnięta ponad miarę fabuła robi się tak sztuczna, że aż nieśmieszna.

Zaczyna się znakomicie. Pierwsza połowa "Serca z kamienia" to obraz dzieciaków na progu dojrzewania. Guðmundur Arnar Guðmundsson perfekcyjnie uchwycił ten moment, kiedy jednostka jest potencjałem, kiedy wszystko jest możliwe, kiedy trochę na ślepo sięga po różne, sprzeczne rzeczy, kiedy jeszcze nie wie, kim jest a kim nie, czego pragnie a czego nie. To, jak reżyser pokazuje Þóra, Kristjána i ich znajomych, zasługiwało w tej części na każdą możliwą pochwałę. Znalazło się tu miejsce i na śmiech i łzy, na egzaltowaną fascynację śmiercią (wynikającą z wyłącznie abstrakcyjnego pojmowania tego, czym ona jest), na brutalne zabawy stanowiące dowód uczucia. Guðmundsson pokazuje to z werwą, świetnym wyczuciem chwili i obrazu. Wie też, jak prowadzić młodych aktorów, przez co całość robi imponująco wiarygodne wrażenie.

Spośród wszystkich światów równoległych jest tylko jeden, w którym "Prawdziwe zbrodnie" może być uznany za ciekawy. To świat, w którym Alexandros Avranas jest sztuczną inteligencją, wszyscy aktorzy są sztuczną inteligencją i docelowym odbiorcą jest sztuczna inteligencja. Wtedy dla widza-człowieka film byłby fascynującym studium tego, jak nas widzą androidy.

"Nauczycielka" to, jak dla mnie, jeden z najlepszych filmów w karierze Jana Hřebejka. A to jest naprawdę spore osiągnięcie, ponieważ jest kilka filmów reżysera, których jestem fanem (np. "Musimy sobie pomagać" czy "Czeski błąd").

Ojciec jest jedynym, który może wychodzić na zewnątrz. Dzieci trzymane są w domu, często zamykane w piwnicy. Niby dzieje się tak dla ich bezpieczeństwa. Niby po okolicy krąży jaka straszliwa bestia. Niby sam świat na zewnątrz jest zatruty i szkodliwy. Ale syn, po tym jak jego starszy brat znika, zaczyna podejrzewać, że ojciec nie mówi im całej prawdy.

Z "Parkiem" jest tak jak z miejscem, w którym rozgrywa się jego akcja – popadnie w zapomnienie. Głównie dlatego, że jest bezpieczne, przewidywalne, sztampowe.

Kolejna bałkańska produkcja próbująca pokazać, jak dziś wygląda życie ludzi, którzy parę dekad temu mordowali siebie nawzajem na potęgę (lub byli tego świadkami). Jawi się z tego ponury obraz niezapomnianych grzechów, które cieniem kładą się na życia kolejnych pokoleń. Dla pewnych wydarzeń nie ma lekarstwa. Trzeba poczekać, aż wszyscy, którzy byli w nie zaangażowani umrą. Dopiero wtedy może zacząć się proces zapominania, który jednakowoż potrwa ładnych parę pokoleń.

Chyba już nie przekonam się do reżyserskiej działalności Guillaume'a Niclouxa. "Koniec" to kolejny film, jaki widziałem i raz jeszcze wyszedłem z kina nieusatysfakcjonowany. Nicloux tym razem oferuje wycieczkę po krainie Id, ale w efekcie zaserwowały mi potężny środek nasenny, któremu oparłem się z największym trudem.

"Między nami" to dowód na to, że małżeństwo powinno być zawsze aktem wyrachowany, aranżowanym, zawieranym przez osoby sobie obce lub co najwyżej znające się przelotnie. Ale nigdy, przenigdy nie powinno być łączone z miłością.

Nie do końca wiem, co myśleć o "Zesłanym z nieba". To, że jest to film dziwny, nie ulega wątpliwości. Ale jak na mój gust nie jest dziwny tak bardzo, jak być powinien.

"Dzieciak" to genialny detoks po zatruciu amerykańskim kinem niezależnym. Na poziomie ogólnego zarysu fabularnego jest to klasyczna opowieści indie . Bez problemu mogę sobie wyobrazić wersję, w której grają Patrick Wilson, Nick Nolte, Catherine Keener. I byłaby to sztampowa opowieść pełna ciepłego humoru, lekkiej goryczy i ekscentryzmu ukrytego pod płaszczykiem normalności. Mam już dość robionych na jedno kopyto fabuł. Dlatego "Dzieciak" był dla mnie tak orzeźwiającym doświadczeniem. Bo choć sięga po standardową fabułę niezależnego kina amerykańskiego, to opowiada ją zupełnie inaczej.

Eran Kolirin powraca do kin z chyba najbardziej przewrotnym filmem w swojej karierze. "Za górami, za wzgórzami" pełne jest paradoksów, zarówno jeśli chodzi o treść jak i formę. To dzieło gorzkie i słodkie zarazem, zabawne i przejmująco smutne, które można traktować jako popcornowi rozrywkę albo jako wnikliwe studium człowieczeństwa.

"We krwi" to jeden z licznej grupy filmów opowiadających o tym, jak traumatycznym przeżyciem jest wkraczanie w dorosłość. Na przykładzie Simona, głównego bohatera, możemy obserwować, jak drastyczna jest zmiana w jednostkę odpowiedzialną i dojrzałą. Dotychczasowe pewniki zostają zanegowane, więzi przyjaźni wieczne niczym sekwoje nagle zaczynają się rwać, zabawa i beztroska niekoniecznie są jeszcze priorytetami. Simon nie potrafi się w tym odnaleźć, choć jednocześnie widać, że w życiu dorosłym nie miałby problemów. Wiedzę na studiach medycznych przyswaja bardzo dobrze, na horyzoncie pojawia się też dziewczyna, która jak on niby nie chce się wiązać, ale jednocześnie widać, że między nimi iskrzy. To rozdwojenie prowadzi do epizodów psychotycznych, nagłych ataków agresji.

Mam wrażenia, że "Zabliźnione serca" to jeden z tych filmów, przy których znajomość realiów kultury jest niezbędna, by w pełni zrozumieć przesłanie. I nie chodzi mi tu o to, że fabuła inspirowana jest życiem Maksa Blechera (który może i być sobie porównywany do Kafki czy Manna, ale zdecydowanie nie jest równie znany jak ci dwaj). Mam na myśli raczej samą zawartość filmu.

Z festiwalami filmowymi jest jak z pudełkiem czekoladek – nigdy nie wiesz, na co trafisz. Niemniej jednak wydaje się, że oczekiwanie przynajmniej poziomu przeciętności, nie jest wygórowanym żądaniem. Tymczasem w przypadku filmu Bette Gordon mamy do czynienia z rzeczą, która utonęła i utknęła na dnie Rowu Mariańskiego i stamtąd patrzy w górę na poziom przeciętności (powierzchnię oceanu).

Miloš Radović spróbował zrobić film, w jakim celują Skandynawowie. To znaczy chciał połączyć humor z poważną analizą ludzkiej psychiki. Nie do końca mu się udało zamierzenie zrealizować.

Są młodzi, biedni i nie-biali. Maria pochodzi z Filipin, David ma w sobie krew Indian, a przodkowie Alexa zostali sprowadzeni z Afryki. Kolor skóry ma w tym filmie olbrzymie wrażenie, choć z pozoru reżyser ani razu się do rasy swoich bohaterów wprost nie odnosi. Ale Ameryki należą do białych, przedstawiciele innych ras są zepchnięci na margines. Tę perspektywę Juan Andrés Arango oddaje formatem obrazu – 4:3. Biali i ich świat reprezentowani są przez tę część ekranu, która nie jest zagospodarowana. To, co widzimy, to wąskie pasmo dostępnych możliwości. I dla młodych ludzi nie jest to dobra wiadomość.

To miłe zobaczyć, że nie tylko w Polsce filmowcy wstydzą się prostoty w kinie. Bo "Dziewczyna z pociągu" ma w gruncie rzeczy bardzo banalną intrygę. Zamiast jednak wykorzystać ją jako pretekst do wniknięcia w głąb ludzkiej natury, która prosta nie jest, twórcy poszli w drugą stronę: zaczęli komplikować narrację tak, by banał zmienił się w skomplikowany węzeł intryg i dramatów.

Zaczęło się źle. Pierwsze 15 minut służy temu, by usprawiedliwić głównych bohaterów. Bo niby są złodziejami, którzy okradają nawet ślepych weteranów, ale to dlatego, że mają źle w życiu. Bo mieszkają w Detroit – mieście-bankrucie, gdzie kto może, ten z miasta ucieka. A bohaterka dodatkowo ma matkę-pijaczkę, która sama kasy nie zarabia, więc córce podbiera i jeszcze ją od dziwek wyzywa. Nie rozumiem tej potrzeby tworzenia empatycznej więzi z bohaterami. "Nikt nie przeżył" udowadnia, że formuła źli kontra jeszcze gorszy dostarcza całkiem sporo frajdy.

Nie zamierzałem oglądać "Ostatniej rodziny". Temat Beksińskich ani mnie ziębi ani grzeje, więc spodziewając się, że będzie to typowa biografia zbudowana na bazie wyliczanki zdarzeń istotnych w życiu Zdzisława i Tomasza, nie widziałem sensu, by po niego sięgać. Do pójścia do kina przekonał mnie potop pozytywnych ocen. Pomyślałem sobie, że może jednak to będzie dobra rzecz, że może nie jest to biograficzna sztampa, że Matuszyński wykorzystał żywoty Beksińskich, by coś widzom powiedzieć.

Uwielbiam starego "Garderobianego" Przede wszystkim za dwie fantastyczne kreacje aktorskie Toma Courtenaya i Alberta Finneya. Byłem więc bardzo ciekaw tego, jak poradzą sobie Ian McKellen i Anthony Hopkins.

Tym razem intuicja mnie nie zawiodła. Długo odkładałem "W głowie się nie mieści". Pomimo dochodzących zewsząd entuzjastycznych głosów, jakoś nie byłem przekonany do tego filmu. I kiedy w końcu go obejrzałem, pozostałem nieprzekonany.

Za jedno mogę pochwalić "ARQ". Fajnie wykorzystano koncepcję podróży w czasie. Co prawda przy bliższym przyjrzeniu się, jest w koncepcji czasu prezentowanej w tym filmie sporo dziur, ale w tej fabule się sprawdza. Pomysł, by stopniowo odsłaniać przed nami kolejne warstwy prawdy, może nie jest oryginalny, ale doskonale funkcjonował.

"Viva" to kolejny film o tym, że bycie sobą można osiągnąć tylko po trupach najbliższych. W przypadku tego filmu trupem ma być ojciec głównego bohatera. Jego umieranie na chorobę nowotworową sprawia, że młody chłopak będzie zmuszony do skonfrontowania się z własnymi uczuciami wobec nieobecnego przez niemal całe jego życie rodzica. A przy okazji znajdzie siłę, by walczyć o swoje marzenie. Nie pozostaje nam więc nic innego, jak tylko być wdzięcznym, że ludzie umierają.

Zapewne jestem w mniejszości, ale, po obejrzeniu wersji reżyserskiej "Klubu 54", pozostaję fanem kinowego filmu sprzed lat. Wolałem tamtą "ściśniętą" wersję przypowieści o upadku słynnego klubu i krótkiej karierze pracującego w niej chłopaka. Postać grana przez Mike'a Myersa robiła tam większe wrażenie. Pewnie dlatego, że nie przysłaniał jej wątek pseudotrójkąta Shane-Anita-Greg. Piszę "pseudotrójkąta", ponieważ w wersji zaprezentowanej teraz wątek ten stanowi istotny element fabuły, ale zarazem jest potraktowany bardzo po macoszemu. Reżyser się na nim nie skupia, lecz wspomina o nim od niechcenia. Tymczasem łącząca trójkę bohaterów relacja jest pełna sprzecznych popędów, ambiwalentna i trudna do określenia. Dlatego też nonszalancki, by nie powiedzieć: lekceważący, sposób jego traktowania kompletnie tutaj nie pasuje, psując i upraszczając to, co mogło stanowić solidne jądro filmu.

Matko jedyna, cóż to było za męczące, bełkotliwe dzieło! "Plan Maggie" to opowieść o tym, jak to planowanie życia do ostatniego szczegółu nie jest najlepszym rozwiązaniem, ponieważ plany te mogą się zrealizować. I nagle okazuje się, że to, czego pragniemy, nie jest tym, czego potrzebujemy i przez lata trzeba się męczyć z konsekwencjami pomieszania tego pierwszego z tym drugim.

Zbędna kontynuacja. Dwie godzinny filmu potrzebne są tylko po to, by postawić kropkę nad "i". Może nie bolałoby to aż tak bardzo, gdyby nie wprowadzano sympatycznego piątego koła u wozu. Twórcy co prawda starają się jak mogą, byle tylko "zjeść ciastko i mieć ciastko", ale finałowy efekt jest daleki od ideału.