Filmy Torne'a

Lubię Franka Grillo, choć w zasadzie nie wiem dlaczego. Jest męską (i do tego gorszą) wersją Jessiki Chastain. To znaczy, że praktycznie zawsze grywa w jakiś gniotach. Nie licząc Marvela od ładnych paru lat nie ma na koncie naprawdę wartego uwagi filmu. Na szczęście jest jeszcze serial "Kingdom", gdzie z nawiązką odpłaca pokładane w nim zaufanie.

Sporo sobie obiecywałem po nowym filmie Michaëla R. Roskama. Głównie dlatego, że jestem fanem "Głowy byka", a i "Brudny szmal" koniec końców był obrazem całkiem udanym. Tym razem też mnie nie zawiódł, choć był tego niebezpiecznie blisko. "Na krawędzi" to, jak dla mnie, jego najsłabszy film.

Lepiej późno niż wcale. Kiedy "Fanka" wchodziła do kin, zupełnie nie miałem ochoty ją oglądać. A przecież w obsadzie są Sandrine Kiberlain i Laurent Lafitte, których lubię. Na szczęście nadrobiłem tę zaległość. I bardzo się z tego cieszę. Film Jeanne Herry bowiem pozytywnie mnie zaskoczył.

"Sekretne życie zwierzaków domowych" jest podręcznikowym przykładem tego, co się dzieje, kiedy kręci się podręcznikowy film. Każdy elementy animacji jest właściwie skonstruowany. Mamy sympatycznych bohaterów, narracja prowadzona jest wartko, pełno jest zabawnych momentów i widowiskowych scen przygodowych. Co chwilę na ekranie dzieje się coś przykuwającego uwagę. A jednak wysiłki twórców idą na marne.

Warner Bros. albo Sony powinno kupić scenariusz tego filmu. Jest to bowiem gotowiec, który spokojnie mogliby wykorzystać jak bazę komiksowego filmu, w którym zostałaby zaprezentowana geneza którejś z czarnych charakterek ich rodzących się w bólach uniwersów. Wystarczyłoby dodać trochę efekciarskich scen, zdynamizować narrację, a resztę można byłoby spokojnie zostawić tak, jak to wymyślił Adrián García Bogliano.

"Bękarty" to przykład na to, jak w prosty sposób można spalić większość dowcipów. Wystarczy jedynie, że będzie się je obudowywać niekończącymi się opisami mającymi przygotowywać grunt pod zabawną sytuację. Te opisy są tak męczące, że kiedy w końcu pojawia się sam gag, zamiast radości czułem jedynie ulgę, że piętrowa konstrukcja została ukończona. Ulga rzecz jasna szybko się kończyła, ponieważ natychmiast rozpoczynała się budowa kolejne konstrukcji.

Przetrwanie może wydawać się cudem, zrządzeniem losu. Jednak w filmie "Aquarius" okazuje się być nierozerwalnie związane z naturą jednostki. Po prostu albo ma się wolę przetrwania w sobie albo też nie. Owa cecha, która sprawia, że można przezwyciężyć chorobę nowotworową, ma jednak charakter ciągłego impulsu, nieustającej gotowości do walki. Uniemożliwia więc kompromis, sprawia, że odstąpienie od walki niewartej świeczki, jest niemożliwe. Carla – bohaterka "Aquariusa" – ma w sobie tę cechę w pełni rozwiniętą. Jest kobietą, która trwa. Jest niezniszczalna. Nigdy się poddaje. To dlatego uparcie trwa w swoim mieszkaniu, odmawiając jego sprzedaży pomimo bardzo kuszącej oferty, kiedy wszyscy inni dawno się zgodzili. Czy robi dobrze czy źle nie jest pytaniem, które ma w ogóle rację bytu. Patrząc z boku jej zachowanie wydaje się irracjonalne. Jej walka o istnienie bloku, na którym nikomu poza nią nie zależy, zdaje się czystą donkiszoterią. Jednak dla Carli te rozważania nie

SPOILERY Nie mam żadnych wątpliwości, że Kathleen Kennedy  jest właściwą osobą na właściwym miejscu. Przywróciła markę "Star Wars" kinu. Sprawiła, że ekscytują się nią fani oryginalnej trylogii, i ci wychowani na prequelowej trylogii oraz ci, którzy dopiero zaczynają swoją przygodę. "Gwiezdne wojny" są obecnie jedną z najbardziej kasowych kinowych serii na świecie. I wszystko to jest zasługą Kennedy. To ona postawiła na bezpieczną formułę, którą jednak potrafi sprzedać jako nową jakość. Choć cały czas serwuje tę samą owsiankę, to przez fakt, że raz dosypie garść jagód, innym razem wleje danie do porcelanowej miseczki, potrafi wmówić widzom, że dokonuje odważnych i rewolucyjnych zmian w cyklu, pozostając wierną tradycji, a jednocześnie tworząc widowiska na wskroś nowoczesne.

Z prawdą jest jak ze wszystkim innym w życiu człowieka – ma swój czas i miejsce. Co przypada nie zawsze – a może nawet prawie nigdy – wtedy, kiedy jest to nam na rękę. Kiedy na gwałt szukamy odpowiedzi na pytania, wtedy kolejne przeszkody stają na drodze. Kiedy w końcu prawda zostaje objawiona, nie ma już dla nas znaczenia, bo zmieniły się nasze priorytety.

Wszyscy jesteśmy egoistami. Ta prawda staje tym wyraźniej widoczna, im silniejszych dotyczy emocji. A trudno o bardziej totalne doświadczenie niż żałoba po utraconym dziecku.

Max Landis może najlepszym scenarzystą na świecie nie jest, ale z całą pewnością ma smykałkę do ubijania interesów. Trzeba mieć nie lada tupet, żeby w tym samy czasie sprzedać dwóm różnym studiom praktycznie tę samą historię. Bo "American Ultra" to w zasadzie "Pan idealny".

Jak się cieszę, że zawierzyłem intuicji i nie poszedłem na "Zabójczynię" do kina. Nawet w zaciszu domowych pieleszy obejrzenie tego filmu nie przyszło mi łatwo. Nie potrafiłem zachwycić się nim tak, jak uczynił to świat. Dla mnie jest to opowieść pozbawiona sensu i do tego niezbyt atrakcyjna formalnie.

Przewrotna opowieść o tym, że marzenia budują więzienia, w których zamykamy się zamiast żyć pełnią życia. Nikias Chryssos myśl tę prezentuje w filmie z pograniczna groteski i dobrego smaku.

Niestety wychodzi na to, że "Wolf Creek" to był szczęśliwy traf. "Dżungla" to już kolejny film w dorobku Grega McLeana, który rozczarowuje. W tym przypadku dochodzi jeszcze niepomierne zdumienie. "Dżungla" to bowiem niezwykle ekscytująca opowieść, a Australijczyk zdołał wypełnić ją prawie dwiema godzinami nudy. To naprawdę jest nie byle jaki wyczyn.

Zastanawiam się, kto bardziej się męczył: ja oglądając "Pitch Perfect 3" czy aktorki kręcąc go. Ten film wygląda, jakby ktoś na szybko zgarnął parę stron rozłożonych na biurku i udał, że jest to gotowy scenariusz. Nic tu się nie trzyma kupy. Mamy co najmniej trzy pomysły, które powinny stanowić oś narracyjną. Do tego dochodzi cała masa wątków pobocznych, które są jedynie zaznaczone i to zupełnie nie wiem po co. Aktorki zachowują się zaś tak, jakby chciały jak najszybciej zniknąć z planu.

Rok 2017 w kinie zapamiętam jako rok muzyki. A to za sprawą Daniela Pembertona i jego fantastycznych kompozycji do "Króla Artura". A to za sprawą "Patti Cake$", która udowodniła, że w kinie niezależnym musical też ma rację bytu. I także za sprawą "Króla rozrywki".

Prawdopodobnie, gdybym obejrzał "Człowieka, który poznał nieskończoność" zanim zobaczyłem "Powiernika królowej", to wyżej bym go oceniał. A tak wydał mi się jedynie bladą kopią obrazu Stephena Frearsa.

Mam spore problemy z uwierzeniem, że za scenariusz "Wojny płci" odpowiadała jedna osoba. Oglądając film czułem się tak, jakby reżyserzy naprędce skleili dwie fabuły o Billie Jean King w jedną całość, wychodząc z założenia, że skoro obie mają tę samą główną bohaterkę, to bez problemu można jej podać w scalonej formie. Otóż nie można... a w każdym razie nie potrafili tego zrobić Jonathan Dayton i Valerie Faris.

"Tancerz" jest w gruncie rzeczy bardzo typową opowieścią o utalentowanym artyście. Jak zawsze w tego rodzaju historiach mamy rodzinę, która staje się pierwszą ofiarą konieczności podążania ścieżką prowadzącą do sławy. Mamy ciężką pracę, absolutne poświęcenie wyłącznie jednej sprawie i sukces, który przyszedł na długo przed tym, zanim było się na niego gotowym. A potem następuje równie typowa historia chaosu, autodestrukcji i wypalenia.

Lubię opowieści typu "trafił swój na swego" i zapewne dlatego "Nieznajomy z Mojave" mimo swoich wad podobał mi się. To przecież historia faceta, który pozornie powinien być łatwą ofiarą seryjnego zabójcy. Jest bowiem pogrążonym w kryzysie człowiekiem kina, twórcą w depresji. Co ktoś taki może zdziałać w obliczu nieprzewidywalnego psychopaty? Jak się jednak okazuje, bardzo dużo. Bo sukces w Fabryce Marzeń zdobywają ci, którzy sami są w dużym stopniu socjopatami, wyznawcami Machiavellego.

Zaczyna się obiecująco. Film przywodzi na myśl prozę Kinga, głównie ekranizację "Misery". Oto mamy przykutego do łóżka chłopaka, którym zajmują się nadopiekuńczy rodzice. Im dłużej trwa film, tym jednak pierwsze wrażenie coraz bardziej zaczyna wyglądać na fałszywą iluzję. Szczególnie dziwnie zachowuje się matka. Jej postępowanie jest toksyczne i opresyjne.

Przez lata nazwisko Toma Tykwera było dla mnie gwarantem solidnej kinowej rozrywki. Niestety jego współpraca z siostrami Wachowski nie wpłynęła na niego korzystnie. "Hologram dla króla" to najgorszy jego film, jaki widziałem.

Zaczyna się nawet obiecująco. Oczywiście niemal od początku jasne jest, że nie będzie to nic więcej, jak tylko standard gatunku. Ot, zwyczajna rodzina, która przez bezmyślną decyzję, staje się obiektem prześladowań ze strony ciemnych mocy.

"The Florida Project" to zaskakująco gorzki film. Choć przecież z pozoru jest lekki, zabawny, emanujący dziecięcą beztroską i radością życia. Jak to jednak często bywa, kiedy filmowcy biorą się za dekonstrukcję dzieciństwa, jest to właśnie tylko i wyłącznie pozór.

"Mine" było dla mnie zaskoczeniem. Spodziewałem się opowieści o żołnierzu, który nadepnął na minę i teraz musi znaleźć sposób na przetrwanie. Myślałem, że będzie to coś w stylu "Grawitacji", tyle że na polu minowym. I początkowo tak jest. Potem jednak reżyser skręcił ostro w stronę kina metaforycznego. I w tym momencie mnie zgubił.

Pierwsza "Szkolna imprezka" była dla mnie zaskoczeniem. Nie spodziewałem się, że Niemcom może wyjść aż tak udana komedia. Jednak druga część jeszcze bardziej mnie zaskoczyła. Bo twórcom udało się po raz drugi stworzyć bardzo solidną komedię.

Po obejrzeniu "Suburry" nabrałem jeszcze większej ochoty na "Soldado", czyli sequel "Sicario". Stefano Sollima pozytywnie mnie zaskoczył. Stworzył mięsistą opowieść o korupcji polityków, potędze gangsterów i wszechobecnych mackach kościoła, która jest zarazem poetycką i niezwykle klimatyczną przypowieścią o ludzkich wadach. Takie połączenie łatwo było sknocić. Wystarczyło minimalnie pomylić się w rozłożeniu akcentów, by zamiast wciągającego obrazu włoskiego świata polityczno-kryminalnego, powstał nabzdyczony, bełkotliwy bohomaz niespełnionego artysty.

"Umysł przestępcy" to w zasadzie przykład podobnego kina do tego, jakim jest "24 godziny po śmierci" . Z jedną drobną, lecz znaczącą różnicą. Film Briana Smrza był przede wszystkim niezobowiązująca rozrywką. Tymczasem Ariel Vromen miał większe ambicje. I dlatego z tej dwójki wolę "24 godziny po śmierci".

That was fun! "24 godziny po śmierci" to typowy akcyjniak. Żadna wymyślna produkcja, która chce przekraczać ograniczenia gatunku lub pisać je na nowo. Reżyser nie uniknął co prawda artystycznych ciągot, ale w większości nie przeszkadzało mi to aż tak bardzo. No, z jednym wyjątkiem – Ethan Hawke.

Zazwyczaj przy tego rodzaju filmach moim pierwszym komentarzem jest: "pomysł dobry, ale wykonanie kiepskie". Tym razem nie mogę jednak tak zacząć. "Redwood" jest złe już na poziomie pomysłu. Twórcy postanowili połączyć dwie rzeczy, których po prostu nie dało się spójnie scalić.

James Baldwin to ciekawa postać. Jego poglądy – to, że z jednej strony wychodzi z założenia, że jest jeden naród amerykański, a z drugiej strony mocno podkreśla istniejące, niemożliwe do zniwelowania różnice poznawcze między białą i czarną częścią społeczności – przemawiają do mnie i jestem w stanie się z nimi (a w każdym razie z większością) zgodzić. Choć rzecz jasna – nie będąc ani Amerykaninem ani tym bardziej osobą czarnoskórą – odbieram jego poglądy w innym duchu, niż Baldwin je wypowiadał. Dla mnie mają one bardziej uniwersalny charakter, opisując mechanizmy, które istnieją nie tylko na styku białych i czarnych Amerykanów.

Wpływowi biznesmeni wplątani w skandal obyczajowy. Korupcyjne powiązania ze światem polityki. Morderstwo. Umoczeni stróże prawa. Niepokoje społeczne. Faras Faras w obsadzie. Jest to w zasadzie gotowy przepis na kolejny skandynawski mroczny kryminał. I w zasadzie "Morderstwo w hotelu Hilton" nim jest. Tyle tylko, że nakręcono go po arabsku, a za miejsce akcji obrano Kair.

Lubię dokumenty, które opowiadając jedną historię, w rzeczywistości opowiadają o czymś zupełnie innym. I dlatego spodobał mi się "Voyeur".

Uważajcie na ludzi przynoszących dary! Ich bezinteresowna pomoc ma swoją cenę. Jest nią cierpienie tych, którzy was obdarowują. Co gorsza, nie możecie nic z tym zrobić. Bo choć wydaje się to bezsensowne, a czasem nawet destrukcyjne, nie jest to zaburzenie, które powinien leczyć psychiatra, lecz proces leczenia ran, który musi po prostu toczyć się swoim torem i tempem.

Ten film pokazuje, jak wielkie spustoszenie w psychice człowieka czyni katolicyzm z jego obsesją na punkcie grzechu i poczucia winy. O ileż szczęśliwsze byłoby życie bohaterów "Actos impuros", gdyby tylko nie musieli zmagać się ze świadomością tego, co "złego" dokonali.

Opowieść o trudnej sztuce urzeczywistniania seksualnych fantazji. Sergio ma urodziny. Octavio zgodził się, by w ramach świętowania spełniona została jego fantazja. Składają się na nią skóry, latex, obroże, pejcze i inne atrybuty bondage. Ale między fantazją a rzeczywistością jest spora różnica. I to, co w wyobraźni wydaje się ekscytujące, w rzeczywistości robi zupełnie inne wrażenie. Tym bardziej, jeśli w werbalizacji swoich fantazji nie jest się do końca szczerym...

Za pomysł twórcy filmu dostają ode mnie dziesiątkę. Jest to parodia wszelkiej maści akcyjniaków z Bondem i Bourne'em na czele. Czarny charakter jest dorosłą wariacją Dundersztyca z "Fineasza i Ferba". Jego pomysł na zdobycie monopolu przypomniał mi odcinek "Finesza i Ferba", w którym Dundersztyc zamierzał sprowadzić zimę, by zbić majątek na sprzedaży ciepłego kakao. Cały film został zaś oparty na grach słownych i seksualnych dwuznacznościach, czyli pomysłach, które w komediach uwielbiam. Większość tego, co twórcy wymyślili, było śmieszne i świetnie się bawiłem słuchając rzucanych przez bohaterów tekstów.

Powinny być przyznawane nagrody dla twórców, którzy do swoich gniotów potrafią przyciągnąć całą masę znanych aktorów. Gdyby takie nagrody istniały, to faworytami do ich zdobycia z całą pewnością byliby reżyserzy filmu "Matka jest tylko jedna".

Są takie imprezy, na których świetnie się bawisz, jeśli w nich uczestniczysz. Ale jeśli tylko oglądasz z niej nagranie albo słuchasz o niej opowieści, wtedy za nic nie możesz zrozumieć, co w nich było takiego super. Ja mam tak właśnie z filmem "Cicha noc".

Biologia zna wiele przykładów na synchronizację różnych funkcji w organizmach przebywających długo w swoim towarzystwie. Najwyraźniej jednym z nich są procesy myślowe scenarzystów pracujących w Hollywood. Jeśli jedna osoba wpadnie na jakiś pomysł, można być pewnym, że za chwilę tuzin innych również go "odkryje". Efektem tego są powstające pozornie taśmowo filmy, różniące się od siebie jedynie szczegółami. Zaledwie miesiąc temu widziałem "Złe mamuśki 2", a już do kin trafiła męska wersja tej samej historii – "Co wiecie o swoich dziadkach?".

Nie mam nic przeciwko sięganiu przez twórców po znane tematy. Czasami to nawet dobrze. Uważam to bowiem za prawdziwe artystyczne wyzwanie. W takiej sytuacji nie można po prostu opowiedzieć historię, bo ta jest doskonale znana. Zamiast tego trzeba się wykazać, znaleźć jakiś klucz, nadać znanej całość nowy kontekst, pozmieniać akcenty. Takie działanie sprawia, że historia nabiera nowego kształtu, jest żywa, świeża, a czasem zaskakująca.

Co się porobiło z Konradem Niewolskim? Jego dwa wcześniejsze filmy – "Symetria" i "Palimpsest" – nawet mi się podobały. Natomiast "Labirynt świadomości" jest kwintesencją tego wszystkiego, co uważam w kinie polskim za zło wcielone. Przerażająca statyczność narracji, skrajne uproszczenia w prowadzeniu bohaterów przy jednoczesnym gmatwaniu fabuły w celu pozorowania jak najgłębszego przesłania. A przede wszystkim kompletny brak dystansu i wyczucia rozrywki.

SPOILER W swoim najnowszym filmie Yorgos Lanthimos zabiera nas w podróż w czasie. Cofamy się trzy tysiące lat. Jesteśmy na progu wojny trojańskiej. Agamemnon przypadkowo zabija jelenia, święte zwierzę bogini Artemidy. Ta domaga się ofiary z krwi. Agamemnon ma zabić swoją córkę Ifigenię. Jeśli tego nie zrobi, jego flota nigdy nie dotrze do Troi. Agamemnon staje przed straszliwym wyborem. Nie on pierwszy i nie ostatni w mitycznej Grecji.

Muszę przestać narzekać na jakość amerykańskiego kina niezależnego. Jak spoglądam na moje tegoroczne oceny, to wyraźnie widzę, że ma się ono bardzo dobrze. Na początku roku był "Captain Fantastic". Nie tak dawno temu "Patti Cake$". A teraz zobaczyłem "Trzy billboardy za Ebbing, Missouri". Obraz Martina McDonagha jest czystym ekstraktem tego, co w kinie niezależnym najlepsze. Oglądając film odnosiłem wrażenie, że reżyser napisał go specjalnie dla mnie.

Szachy jako sposób na walkę z ubóstwem? W Polsce to by raczej nie przeszło. Co innego w Ugandzie. "Królowa Katwe" to przecież inspirowana prawdziwymi wydarzeniami historia dzieci ze slumsów, które dzięki szachom mogą realizować marzenia, o których istnieniu nie miały wcześniej pojęcia. A jeśli ktoś nie wierzy, że film opowiada prawdziwą historię, to na koniec zobaczy rzeczywiste osoby, których losy przedstawiono na ekranie. Jest więc to stuprocentowe kino ku pokrzepieniu serc.

Terence Davies pokazuje, że można nakręcić film wyłącznie z narracyjnych klisz, a i tak wyjdzie z tego rzecz, którą chce się oglądać. "Pieśń zmierzchu" to przecież bardzo typowa przypowieść o życiu. Są więc brutalność, tragedie, ból, rozstania, rozwiane marzenia, ale też piękno przyrody, cud narodzin, odkrywanie własnej siły i oczywiście miłości. Jakby tego było mało, reżyser perypetie bohaterki wpisał w ramy metafory, zgodnie z którą jej życie jest jedynie odbiciem cyklu natury.

W "Kopalni" Aleksi Salmenperä dokonuje dekonstrukcji państwa fińskiego. Fabuła inspirowana jest prawdziwą historią. Kopalnia Talvivaara istnieje naprawdę i rzeczywiście doszło na jej terenie do licznych nieprawidłowości, których efektem było zanieczyszczenie lokalnych zbiorników wodnych. Reżyser rekonstruuje wydarzenia, by znaleźć odpowiedź na pytanie, dlaczego do ekologicznej katastrofy doszło.

Oto film, w którym praktycznie nic się nie dzieje. Dwóch mężczyzn chodzi po lesie. Co w tym może być ciekawego? Okazuje się, że bardzo wiele. Co dla mnie nie jest żadnym zaskoczeniem, w końcu "Gerry" należy do moich ulubionych filmów. Tu też czuć ducha Gusa Van Santa.

Milczenie jest złotem – oto jedno z największych kłamstw, jakie zna świat. Milczenie jest w rzeczywistości najstraszliwszą zarazą, jaką zna świat. To pożywka dla tragedii, z których rodzą się kolejne tragedie. To źródło bólu, który nie ustaje przez cały okres pozostawania w milczeniu i który wybucha ze zdwojoną siłą, kiedy w końcu wyjawia się prawdę. Milczenie sprawia, że ofiary stają się zbrodniarzami, a jednorazowa krzywda zmienia się w chroniczną przemoc. I choć mój komentarz świetnie odnosi się do sytuacji z #metoo, to tak naprawdę jest to lekcja, jakiej dostarcza film Granta Siculina.

"To cały ja" jest standardową opowieścią o dorastaniu. Zawiera wszystkie klisze: szkolni terroryści, podział na kliki, sercowe rozterki, nauczyciel stanowiący inspirację. Do tego dochodzi lekko sarkastyczna narracja z offu, budząca nostalgię za okresem szkolnym połączoną jednak z dystansem do doświadczeń, jakie wtedy były na porządku dziennym. Przypominało mi to "Cudowne lata".

Swoimi ostatnimi reżyserskimi dokonaniami Woody Allen wyczerpał kredyt zaufania, jaki miał u mnie. Teraz, nawet jeśli zrobić coś porządnego, to i tak podchodzę do tego z podejrzliwością, zastanawiając się, na ile rzecz intencjonalnie tak wygląda, a na ile jest to czysty przypadek. I tak właśnie mam z "Na karuzeli życia". Jest tu bowiem dużo dobra. Ale nie potrafię powiedzieć, czy tak po prostu "wyszło", czy może Allen naprawdę jest na początku kolejnej fali wznoszącej w jego karierze.

"Wiara czyni cuda", "Wiara wymaga poświęceń" - Jason Stone, Scott Abramovitch i autor powieściowego pierwowzoru Inger Ash Wolfe w przewrotny sposób potraktowali oba te frazesy. "Wezwanie" traktuje je w sposób jak najbardziej poważny i zarazem dosłowny, a następnie przygląda się, jakie są tego konsekwencje.

O niektórych reżyserach mówi się, że mogliby zekranizować książkę telefoniczną i wyszło by z tego dobre dzieło. Podejrzewam, że określenie to mogłoby spokojnie paść, kiedy mowa o Rodrigo Plá. "Potwór o tysiącu głów" to przecież nic innego, jak rekonstrukcja zeznań z procesu sądowego.

Vicente prowadzi beztroskie życie. Czas spędza na zabawie i niezobowiązujących flirtach. Nie wie, czym są odpowiedzialność, konsekwencje – jest pod tym względem istotą niewiarygodnie wręcz naiwną (choć na ile jest to rzeczywiście jego natura, a na ile mechanizm obronny związany z tym, że wolałby mieszkać w Stanach niż w Chile, to już inna kwestia). Ale jego psie oczy, czupryna włosów i miła w swej płytkości osobowość w końcu nie wystarczą, by ochronić go przed mroczną stroną egzystencji. Kiedy po upojnej balandze samochód, w którym był razem z grupą innych równie pijanych osób, śmiertelnie potrąci pieszego, jego czas dziecięcej czystości dobiegnie końca.

Zapewne nie taka była intencja reżysera, ale pierwszą myślą, jaka pojawiła mi się w głowie po obejrzeniu "Narodzin narodu", było to, że klasa dominująca nie powinna dobrze traktować tych, którzy im podlegają. W ten sposób robią krzywdę im, a w konsekwencji i sobie.

Dramat egzystencjalny, thriller psychologiczny i odrobina kina akcji. Oto podstawowe składniki "La sangre del gallo". Danie jednak zostało przygotowane w stylu artystycznego eksperymentu, w którym forma, w szczególności jej wizualny aspekt, jest najważniejsza. W ten sposób reżyser próbuje przenieść widzów do wnętrza głowy Damiana – mężczyzny o mocno poharatanej psychice. W krótkim czasie dowiedział się, kim jest, przeżył wypadek samochodowy, w którym zginęli jego bliscy, został pobity i uwięziony przez gangstera. Jego doświadczenia mieszają się, rozmazują i rwą. Musi walczyć o to, żeby zachować jasność umysłu.

Karsten, główny bohater "Znienacka", to ktoś, kogo można byłoby nazwać "funkcjonującym psychopatą". W typowych warunkach zachowuje się na tyle normalnie, że nie wyróżnia się z tłumu. Potrzeba skrajnej sytuacji, by jego mechanizmy zapewniające harmonijną koegzystencję zaczęły się zawieszać. Na jego nieszczęście tak się właśnie stało.

"Pozory prawdy" to nic więcej, jak matematyczne zadanie z moralności. Czy zły człowiek w świecie ludzi jeszcze gorszych jest naprawdę zły? A co, jeśli dodamy jeszcze jedną zmienną: jest młody i przystojny (młoda i i atrakcyjna)? Chyba nie muszę dodawać, że rozwiązanie tego równania jest oczywiste i nie potrzeba do tego oglądać filmu?

SPOILERY Joss Whedon chyba nie miał zbyt wielkiego wpływu na ostateczny kształt "Ligi Sprawiedliwości". Ewentualnie wciąż nie zresetował się po "Czasie Ultrona". Najnowsze dziecko DCEU nie jest dla mnie filmem. To zlepek przypadkowych scen, które często osobno robią lepsze wrażenie niż w grupie.

Oglądając "Sprawę Chrystusa" można pomyśleć, że amerykańscy chrześcijanie przeżywali straszliwe chwile na początku lat 80. Wszędzie szerzył się ateizm. Na wierzących patrzono jak na wariatów. Wspominanie o religii w miejscu pracy narażało na kąśliwe uwagi. Ale dzielni chrześcijanie nie poddawali się. Przepełnieni miłością, z otwartymi ramionami witali każdego, dając im szansę na harmonię, sukces i szczęście w życiu prywatnym oraz zawodowym. Piękna bajka, ale ja jej nie kupuję.

Tyle dobra, a jednak "Złe mamuśki 2" to film dużo słabszy od oryginału. Nie udała się magiczna sztuczka, która sprawia, że całość jest czymś więcej niż sumą poszczególnych elementów. Tu jest właśnie odwrotnie. Poszczególne sceny robią lepsze wrażenie od całego filmu.

Ambicje nie idą w parze z idealizmem. Jeśli więc nie jesteś zadowolony ze swojego miejsca w świecie, jeśli chcesz od życia czegoś więcej, to musisz zapomnieć o honorze i szlachetności. Takiej lekcji udziela nam reżyser Noah Buschel opowiadając historię byłego boksera Buda "Świętego" Gordona.

Ze "Slumberem" jest jak z przypadkowym kucharzem, który chce zrobić pyszne danie. Sięga więc po sprawdzony przepis, kupuje najlepsze składniki i bierze się do roboty. Niby wszystko robi jak należy, kiedy jednak podaje danie, okazuje się, że nie przypomina tego z obrazka w książce kucharskiej. Tu nie domieszał. Tam przesadził z przyprawami. W efekcie powstało danie, które miejscami jest w sam raz, ale w innych jest niestrawne.

Zaczęło się obiecująco. Zamiast operacji Anthropoid (która w końcu dopiero co została pokazana w filmie "Anthropiod"), twórcy skupili się na postaci Reinharda Heydricha. Zamiast standardowego biograficznego chwytu z wyliczaniem kluczowych punktów z jego życia, twórcy postawili na wrażenia, portret impresjonistyczny. Podobała mi się praca kamery, montaż, muzyka. Może nawet bardziej, niż na to zasługiwały, ale po prostu nie tego się spodziewałem.

SPOILERY Mówi się, że stare domy mają duszę. W "mother!" owa dusza nie tylko istnieje, ale jest bytem autonomicznym. Nie rozumie swojej istoty. Nie zauważa swoich ograniczeń. Ale jest sobą, jednostką indywidualną i niezależną. Jest matką wszystkiego. Jest gwarantem wiecznego istnienia domu. Ciągle go buduje i remontuje, pozostając jednak pierwiastkiem biernym. Jest w końcu jedynie duszą domu, nie ma więc nad nim jakiejkolwiek kontroli. Stąd też może jedynie biernie patrzeć, jak próg przekraczają kolejne osoby, panoszą się w kuchni, sypialni. Jest przyczyną istnienia, ale nie jego sprawcą. Jest obserwatorem pozbawionym kontroli nad własnym światem. Przypomina w tym ducha z "A Ghost Story".

Jestem zawiedziony. Szedłem na "Geostorm" psychicznie przygotowany na to, że zobaczę jeden z najgorszych filmów tego roku. Tymczasem obraz Deana Devlina nie zmieści się na mojej liście 50. największych gniotów 2017 roku.

Choć "Śmierć nadejdzie dziś" zbudowane zostało na bazie dwóch wielokrotnie w kinie wykorzystywanych pomysłów, to wygląda świeżo i oryginalnie. Obraz Christophera Landona bardzo przypomina mi pod tym względem pierwszy "Krzyk". Reżyser doskonale połączył slasher z czystą rozrywką.

Myślałem, że po siedmiu latach przerwy znajdą się w końcu twórcy, którzy będą w stanie przywrócić serii "Piła" stracony blask. Niestety bracia Spierig oraz scenarzyści nie wynieśli żadnych lekcji z katastrof, jakimi były ostatnie "Piły", i wzorowali się właśnie na nich. Co wścieka mnie tym bardziej, że w filmie jest wiele elementów, które mogły z "Piły: Dziedzictwa" uczyć najlepszą część od czasu "Piły III".

Po obejrzeniu "I Saw the Light" jedyny wniosek, jaki mi się nasuwał to ten, że Hank Williams nie istniał, że jest to wymysł twórców filmu. Do tego twórców niezwykle leniwych.

Biedny Elijah Wood. Kiedyś gwiazda "Władcy Pierścieni", teraz gra u boku Nicolasa Cage'a. I choć większość filmów z tym ostatnim to śmieci, to nawet wśród nich "Skarbiec" zajmuje dość niską pozycję.

Biorąc pod uwagę karkołomność pomysłu, jestem zaskoczony tym, że całość wygląda aż tak dobrze. Spodziewałem się bowiem prawdziwego gniotu. Tymczasem jest to jedynie film nijaki, który obejrzałem bez większego bólu.

Ficarra i Requa mieli niezły pomysł, choć nie aż tak oryginalny, jak zapewne chcieli. "Whiskey Tango Foxtrot" opowiada o poważnych tematach z komediowym zacięciem. Nie po to, by ochronić widzów przed negatywnymi emocjami, ale dlatego, by w bardziej sugestywny sposób zaprezentować absurd zawodu korespondenta wojennego. Komedia jak żaden inny gatunek filmowy radzi sobie z godzeniem paradoksów, a od tych na pierwszej linii frontu aż się roi.

Zemsta jest słodka. A dobrze zrobiona, jest też dochodowa. Taika Waititi stał się narzędziem zemsty całego pokolenia nerdów, którzy przez lata cierpieli będąc wyśmiewanymi i pogardzanymi. "Thor: Ragnarok" to zemsta idealna: najbardziej geekowski film od dawien dawna, który jednak oglądają masy i są tym zachwycone. Kicz, efekty specjalne nie najwyższych lotów, kolorowy zawrót głowy, karykaturalni bohaterowie - wszystko to są atrybuty kina, które jeszcze dekadę temu nie mogłoby powstać w Marvelu. Wtedy studio robiło wszystko, by odciąć się od podobnych skojarzeń (i swojej własnej, tragicznej historii z komiksowymi ekranizacjami jak na przykład "Kapitan Ameryka z 1990 roku). Dziś jest to ratunek dla Marvela, który uparcie stosuje tę samą recepturę na film.

Filmy takie jak "Złota jesień" sprawiają, że zadaję sobie pytanie: Na co komu państwo? Sytuacja w jakiej znaleźli się bohaterowie jasno pokazuje, że jedynym racjonalnym zbiorowiskiem ludzi jest lokalna wspólnota. To ona jest w stanie zadbać o potrzeby swoich członków. Nie abstrakcyjne, wynikające ze statystycznego rozkładu, lecz prawdziwe, zindywidualizowane. Państwo, które miało dbać o obywateli (jeśli ci będą tylko przestrzegać praw i obowiązków), okazuje się nieudolne. Co gorsza ceduje większość swoich obowiązków na prywatne firmy, które jednak przede wszystkim dbają o własne dobro, a ludzi traktują jako zło konieczne.

Coś mi się wydaje, że twórcy "Szermierza" z prawdziwej historii Endela Nelisa wzięli tylko to, że ktoś taki żył, był szermierzem i założył klup sportowy na prowincji, który stał się miejscem narodzin niejednej kariery. Obraz Klausa Härö cechuje mocno uproszczona wizja świata, nie mówiąc już o samej historii. Jest naiwnie i ckliwie. Ogląda się to jak bajkę, a nie opowieść o prawdziwym życiu.

Miłość i życie nie idą ze sobą w parze. To paradoks, bo przecież miłość jest podstawą do trwania życia, przynajmniej ludzkiego (a w każdym razie taki jest cywilizacyjny paradygmat). Miłość sprawia, że dwoje ludzi decyduje się być razem, zakłada rodzinę, planuje przyszłość. Ale potem ich osobowości – przyzwyczajenia, kompleksy – dają o sobie znać. Jest też banalność codzienności, pełna męczących obowiązków, pozbawiona ekscytacji nowością i odkrywania wspólnie świata. Miłość trwa dalej. Okazuje się jednak, że do życia we dwoje to za mało...

Łoźnica należy do tych twórców, których lubią festiwalowi selekcjonerzy. Nigdy za bardzo tego nie rozumiałem, ponieważ wszystko, co dotąd jego obejrzałem, nie robiło na mnie większego wrażenia. Mimo to postanowiłem dać mu jeszcze jedną szansę i poszedłem do kina na "Łagodną". I wydaje mi się, że jest to już ostatni film Łoźnicy, który z własnej woli obejrzę.

Pomimo tego, że o filmie słyszałem praktycznie same dobre rzeczy, byłem pozytywnie zaskoczony "A Ghost Story". Nie spodziewałem się, że tytuł będzie aż tak dosłowny. Choć raz miło było poczuć, jak oczekiwania nie spełniają się, ale zamiast nich dostałem coś równie wartościowego i ciekawego.

Nie czytałem nic, co napisał Jo Nesbø, co chyba w przypadku "Pierwszego śniegu" było zaletą. Nie miałem bowiem jakichkolwiek oczekiwań i wyobrażeń. Jak dla mnie twórcy mogli kompletnie odejść od literackiego pierwowzoru i nic by mnie to nie obeszło. Nie mogę więc ocenić "Pierwszego śniegu" jako ekranizacji, ale mogę dokonać oceny jego realizacji. I jest ona miażdżąca.

Uwielbiam schemat filmowy, w którym jest tylko dwójka bohaterów i okoliczności, przez które są na siebie skazani. Obce sobie osoby chcąc nie chcąc poznają się bliżej, co nieuchronnie prowadzi do narodzin uczucia. Ale jest ono kruche i łatwo ulega zniszczeniu. Zazwyczaj im prostsza jest historia powstała na tym schemacie, tym bardziej mi się film podoba. Stąd "W łóżku" (gdzie bohaterowie siedzą po prostu w pokoju hotelowym) przypadło mi do gustu bardziej niż "Paryż 05:59" (gdzie chodzą po Paryżu, jest też dodany wątek potencjalnego zarażenia się HIV).

Oglądając "Photon" doszedłem do wniosku, że trzeba spełniać dwa warunki, by w pełni cieszyć się dziełem Normana Leto.

Po obejrzeniu "Fantastycznej kobiety" czuję lekki niedosyt. Po filmie obsypanym nagrodami w Berlinie spodziewałem się czegoś więcej. Tymczasem dostałem dość banalną opowieść o żałobie kochanki konfrontowanej z rodziną zmarłego, która (w większości) chce zapomnieć, że bohaterka w ogóle istnieje. Mamy więc całe spektrum dość typowych dla tego typu fabuły scen, które reżyser prezentuje sprawnie i od strony technicznej bez zarzutu, ale jednocześnie niczym specjalnym nie porywa.

Umysły ścisłe mają większe szanse na przetrwanie wśród przestępców i zwyrodnialców. Są uwarunkowani, by na wszystko patrzeć poprzez proste matematyczne równanie zysków i strat. Wystarczy, że rzucą okiem na bilans, by wiedzieć, jaki kierunek działań podjąć. Nie ma u nich miejsca na wielkie dramaty egzystencjalne. Jeśli nawet pojawiają się sytuacje, które wytrącają ich z równowagi, wystarczy że przypomną sobie, jak wygląda bilans i które aktywa należy ratować, by makiaweliczna zasada "cel uświęca środki" przysłoniła całą resztę.

Nie potrafię sobie nawet wyobrazić ogromu pracy, jaki został włożony w przygotowanie tego filmu. Malowana animacja? I to jeszcze w stylu przywodzącym na myśl twórczość Van Gogha? Toż to jest czyste szaleństwo. Ale wyszło dzieło wizualnie wyjątkowe. Od strony estetycznej jest obłędne. Podobały mi się zarówno te malarskie sekwencje, jak i te bliższe fotografii. Przypadło mi do gustu to, w jaki sposób odtworzono wygląd aktorów, którzy w oryginalnej wersji podkładali głos postaciom. Do tego dochodzi bardzo ładna muzyka, która podkręca emocje.

Ostatnio mieszkańcy Wysp Brytyjskich pokazali, że potrafią nakręcić bardziej amerykańskie filmy od twórców urodzonych w USA. John Cameron Mitchell postanowił więc odpłacić się Brytyjczykom tym samy i nakręcić na wskroś brytyjską komedię. Teksańczykowi sztuka ta się udała. "Jak rozmawiać z dziewczynami na prywatkach" to ekstrakt z angielskiego poczucia humoru. W filmie króluje absurd, dziwaczne pomysły, jeszcze dziwaczniejsi bohaterowie i, wydawałoby się niemożliwa do podrobienia, mieszanka sarkazmu, ciepła i życiowej mądrości. Oglądając film miałem wrażenie, że za jego realizację odpowiadali twórcy "Absolutnie fantastyczne" czy "Czerwonego Karła". Dostałem dokładnie ten sam typ poczucia humoru.

Oto film, który pokazuje, że bez idealistów korupcja nie miałaby racji bytu. Idealiści bowiem nadają wiarygodności kłamstwom, które stanowią narzędzie manipulacji masami dla własnych korzyści. Idealiści często są wybiórczo ślepi, ponieważ próbując zrealizować swoje marzenia, nie potrafią rozpoznać, kiedy stają się narzędziami w cudzych rękach. A przede wszystkim budzą zaufanie innych ludzi, nawet jeśli często towarzyszy im brak szacunku. Najgorsze jest jednak to, że kiedy sami zaczynają parać się kłamstwem, to bardzo długo znajdują dla siebie usprawiedliwienia, które wspierają ich dobre intencje.

Zastanawiam się, czy za wybór "Wolności" do programu Warszawskiego Festiwalu Filmowego odpowiada ta sama osoba, która wybrała "Medeę" i "Hannah". Choć bowiem wszystkie trzy filmy mocno się od siebie różnią, to na swoim podstawowym poziomie są identyczne. Wszystkie opowiadają o kobietach egzystujących w niby-życiu. Ignorując podstawowe fakty, dokonując swoistej fugi dysocjacyjnej. W "Medei" mieliśmy dziewczynę, która ukrywa ciążę. W "Hannah" kobietę, która ignoruje prawdę o mężu-pedofilu. W "Wolności" mamy kobietę, która ukrawa się przed światem.

Milczenie jest złotem – teoretycznie w kinie zdanie to nie powinno mieć racji bytu. W końcu film to w dużej mierze sztuka mówienia. Jednak od każdej zasady są wyjątki. Jednym z nich jest "Elizjum Hernalsiense".

Podoba mi się to, że Eran Riklis spróbował z innej strony podejść do kina szpiegowskiego. Niestety historia agentki Mosadu chroniącej pochodzącą z Libanu kobietę, która zdradziła Izraelowi plany Hezbollahu, nie dorasta do ambitnych planów reżysera.

14 lat przyszło mi czekać na węgierski film Nimróda Antala. Powrót do ojczyzny niestety nie do końca się reżyserowi udał. "Bandyta, który pachniał whiskey" to dobra rozrywka, której jednak czegoś brakuje, żeby naprawdę przypadł mi do gustu. Do "Kontrolerów" się nie umywa.

Reżyser Santiago Van Dam chciał dobrze. "Obyś żył w ciekawych czasach" w zamierzeniu ma być makabryczną czarną komedią. Jej bohaterem jest pisarz, który nie potrafi skończyć powieści. Żeby żyć dorabia sobie hodując (i sprzedając) narkotyki. Nie zarzucił jednak marzenia o spełnieniu się jako poważny pisarz. Obsesja na punkcie powieści sprawi, że zaczną się wokół niego dziać dziwne rzeczy, które sam wywołał swoimi nieprzemyślanymi decyzjami.

Rzecz zrobiona w opozycji do praw, jakimi normalnie rządzą się filmy. Widzimy główną bohaterkę, jej zachowania i reakcje. Jednak nie mamy wglądu w to, co się za nimi kryje. Z porozrzucanych okruchów możemy poskładać obraz straszliwej tragedii. Jej mąż trafił do więzienia. Prawdopodobnie molestował dzieci. Kobieta nie odcięła się od niego. Nie wiemy dlaczego. Nie poznamy jej motywów, racjonalizacji. Nie znamy jej historii. Kto wie, być może ona sama ma sporo z pedofila. Jej relacje z pewnym ślepym chłopcem są mocno dwuznaczne.

Trudna jest egzystencja żywej legendy. Świat nie jest zainteresowany jej aktualnymi dokonaniami, lecz wydarzeniami, dzięki którym stała się nieśmiertelna. Im dłużej upiera się przy życiu, tym większym rozczarowaniem jest dla fanów i tym potężniejsze jest jej rozgoryczenie. To wtedy skłonności autodestrukcyjne się nasilają albo przeciwnie, pojawia się chęć porzucenia wszystkiego i rozpoczęcia zupełnie nowego życia.

Pamiętam czasy, kiedy podstawową zasadą Internetu była anonimowość. Oczywiście zrodziła ona plagę spamu (RIP Usenet), trolli i ludzi odważnych w gębie, bo czujących się bezpiecznie jako osoby bez imienia. Wtedy też twierdzono, że jeśli anonimowość zniknie, negatywne zachowania zostaną utemperowane. Całkiem rozsądne założenie. Okazało się jednak kompletnie błędne. Jak bowiem każdy użytkownik Internetu może zaświadczyć, fala hate'u , jaka wylewa się ze wszystkich portali społecznościowych i tematów na Reddicie, jest większa niż kiedykolwiek wcześniej. Ludzie nie tylko nie wstydzą się swojej ignorancji, ale uczynili z niej świętość, z którą dumnie się obnoszą. Radykalizacja poglądów jest codziennością, bo tylko wtedy można zaistnieć wśród milionów podobnych komentarzy. Żyjemy w czasach, kiedy nienawiść stała się cnotą. Choć, nie. Trudno mówić o cnocie tam, gdzie mamy do czynienia z zachowaniem bezrefleksyjnym, przejawem mentalności stada, gdzie wystarczy, że jedna osoba da krok, a res

Kontekst jest wszystkim. To on wyznacza interpretację zdarzeń, sprawia, że pozornie niepowiązane ze sobą wydarzenia nabierają logicznej ciągłości i prowadzą do wyssanych z palca wniosków, które jednak wydają się jak najbardziej uzasadnione. A jeśli owym kontekstem jest wielopokoleniowy konflikt, to poznanie prawdy staje się praktycznie niemożliwe.

Jestem przekonany, że w Słowenii ten film jest odbierany zupełnie inaczej. Głównie przez sam fakt, że sprawa jest (chyba) tam powszechnie znana i wywołuje sprzeczne emocje. Reżyserka mogła więc sobie darować sceny, które z perspektywy lokalnego odbiorcy zapewne uznane zostałyby za łopatologiczne. Jednak z mojego punktu widzenia "Górnik" jest filmem niedokończonym.

SPOILER "Medea" to tytuł trochę mylący. Sugeruje, że za postępowaniem bohaterki kryje się jakiś straszliwy dramat, cierpienie wywołane przez mężczyznę, które wymaga ekstremalnej zemsty, kary w postaci ofiary z niewinnych. Jednak z tego, co zostało pokazane w filmie, nic takiego nie wynika. Bohaterka po prostu zaszła w ciążę i fakt ten ukrywa, próbując żyć, jakby nic się nie zmieniło. Jeśli jest w jej zachowaniu jakaś niepoczytalność, to nie ma ona w sobie nic z ekspresyjnych reakcji typowych dla antycznych tragedii. Bohaterka jawi się jako kobieta opanowana, nieco wycofaną, ponieważ świadomość ciągłej konieczności ukrywania ciąży wisi nad nią niczym miecz Damoklesa.

"Chateau" to jedna z pogodniejszych opowieści o zabijaniu marzeń. Bo choć całość jest lekka, a finał sprawia wrażenie happy-endu, to przy bliższym przyjrzeniu się łatwo da się zauważyć wiszący nad wszystkim fatalizm. Na bohaterów filmu nie czeka lepszy los. Jeśli jesteś w czymś dobry, to masz się tego trzymać, a nie marzyć o innej przyszłości. Po prostu pogódź się z tym, jakie jest twoje miejsce we wszechświecie. Marzenia umrą, ale wygodne życie i spełnianie się w tym, co najlepiej ci wychodzi masz gwarantowane.

Jedna z największych męczarni kinowych tego roku. Nieznośnie pretensjonalny, straszliwie przekombinowany, prezentujący dziwaczną wizję Internetu i tego, jak wpływa on na przeżywanie przez nastolatków typowych buntów i rozterek emocjonalnych.

"Mężczyźni Amel" do film przeznaczony przede wszystkim dla wzrokowców. A już szczególnie dla tych wszystkich, którzy lubią podziwiać piękno męskiego ciała.

Oglądając "Urodziny" miałem nieustające poczucie deja vu. Film Dana Chişu do złudzenia przypomina "Sieranevadę", "Nieprawych" i jeszcze parę innych rumuńskich filmów z ostatnich lat. Znów mamy rodzinne zebranie (tym razem są to 94. urodziny głowy rodu), znów zaczyna się od sceny w samochodzie, są też sekwencje w domu, w których kamera podąża za bohaterami z pokoju do pokoju, znów są odkrywane tajemnice z komunistycznej przeszłości bohaterów i znów nakładają się na to pozornie drobniejsze, a jednak równie ciężkie problemy w relacjach pomiędzy poszczególnymi członkami rodziny.

Wielokrotnie chwaliłem różnych twórców za to, że w swoich filmach stawiali na historię, która jest tak niezwykła i wciągająca, że broni się sama i nie potrzebuje dodatkowych atrakcji. Nie oznacza to jednak wcale, że jest to zasada stała i niezmienna, czego dowodem jest właśnie "Strój dowolny".

Jeśli wierzyć psychologom społecznym, rodzące się właśnie pokolenia będą w związkach hołdować zasadzie płynności. Drake'a Doremusa najwyraźniej ta idea fascynuje, ale i przeraża. Dlatego też w "Nowości" postanowił stanąć w obronie tradycyjnych wartości. Jego film to wielka pochwała koncepcji wierności, idei, że każdemu człowiekowi przypisana jest tylko jedna, komplementarna osoba, a zatem obowiązkiem ludzi jest odnaleźć się, a kiedy to nastąpi – walczyć o związek.

Jeśli jesteś młodą osobą, to związek na odległość nie ma szans przetrwać. Oto morał, jaki wyniosłem z filmu "Julia jest".

SPOILER Esmail, bohater "Uwodziciela", mógłby spokojnie liczyć na nagrodę w kategorii najbardziej kretyńska postać filmowa roku. Trudno jest mi sympatyzować z nim, skoro cała jego koncepcja na zdobycie obywatelstwa duńskiego pozbawiona jest sensu.

Podczas oglądania "Darling" cały czas w głowie kołatała mi się jedna myśl: jakie szczęście, że bohaterka nie jest matką. Jej dziecko miałoby bowiem przechlapane.

Trzy przypowieści o zaniechaniu i skutkach, jakie to ze sobą niesie. Pierwsza historia to opowieść o mężczyźnie, który nie udzielił pomocy pobitej osobie, który był zbyt pobłażliwy dla syna, który za mało zrobił, by umożliwić nowej żonie odnalezienie się w algierskiej rzeczywistości. Druga to historia chłopaka i dziewczyny, którzy kiedyś się kochali, których łączy wciąż jakieś uczucie, ale którzy nie byli w stanie być razem. Trzecia to historia lekarza, który będąc więźniem grupy terrorystycznej był świadkiem tego, jak jedną z kobieta zabrano, by ją zgwałcić i który niemo się temu przyglądał.

Kino z wielkimi artystycznymi ambicjami. To nie jest po prostu historia Cygana, który nie potrafi poradzić sobie z poczuciem winy po śmierci najbliższego przyjaciela, bliskiego mu jak brat. "Gdybyś mu zajrzał w serce" to przepełniona poezją i introspekcją próba pokazaniu duszy bohatera. Niestety nie jest to próba udana.

W opisie tego filmu jako gatunek powinien widnieć "horror". "Straszna kobieta" to bowiem realizacja koszmarów każdego zatwardziałego kawalera. To opowieść o tym, jak pojawienie się miłości oznacza koniec "ja" mężczyzny. Kobieta jawi się tu jako nowotwór zagnieżdżający się w życiu bohatera, a jej intencje i zachowanie są początkowo nie do wykrycia. Wszystko wydaje się układać doskonale i dopiero po czasie okazuje się, że mężczyzna został przekreślony: jego nawyki zostają zmienione, jego przestrzeń osobista się kurczy, jego możliwość samostanowienia pryska jak bańka mydlana. A najgorsze jest to, że nie ma przed tym ratunku. Bo jego kumple również "wpadli". I jeśli nawet jakimś cudem uda się mężczyźnie odzyskać wolność, to szybko odkryje, że jest osamotniony. Kiedy on może się bawić, jego kumple muszą zajmować się dziećmi albo wracać do domu, bo żonka puściła zapowiadającego burzę SMS-a. Cóż więc można zrobić?

Dla prezesa pewnej polskiej partii to dobrze, że historia ze "Spotkania na szczycie" jest tylko fikcją, bo inaczej powinien się zacząć bać. Kiedy poznajemy Hernána Blanco, prezydenta Argentyny, wydaje się być sympatycznym mężczyzną, politykiem na tyle zręcznym, by wygrać wybory, ale pozbawionym kręgosłupa i charyzmy, by przekuć zwycięstwo we władzę z prawdziwego zdarzenia. Na arenie międzynarodowej jest nikim więcej jak wiernym przydupasem prezydenta Brazylii. W polityce wewnętrznej zdaje się istnieć w cieniu kilku szarych eminencji.

"Fortunata" to chyba najsłabszy film w reżyserskim dorobku Sergio Castellitto. Choć nie jest to tak naprawdę zły film. Od strony realizacyjnej w zasadzie nie ma się do czego przyczepić. Problem polega na tym, że jest najzwyczajniej w świecie nijaki.

Szkoda, że Beat Takeshi jest aż tak konsekwentny w stylistyce filmów z cyklu "Wściekłość". Ponieważ właśnie ona przeszkadza mi w cieszeniu się fabułą. Jak poprzedni film, tak i ten sprawia wrażenie produkcji na wpół amatorskiej, z przerysowaną grą aktorską i dominacją statycznych ujęć. Można odnieść wrażenie, że bycie yakuzą polega głównie na siedzeniu. Bo też ponad połowa scen prezentowała bohaterów siedzących w gabinetach, siedzących w restauracjach, siedzących w samochodach, siedzących w winiarniach, siedzących w pokojach hotelowych, siedzących na nadbrzeżu, siedzących w komisariacie. A kiedy jakimś cudem nie siedzą, to zazwyczaj stoją nieruchomo lub kłaniają się.

Co za dużo, to i świnia nie chce. Tak mogę skwitować "To jest nasz kraj". Lucas Belvaux chce jednocześnie opowiedzieć o skrajnej prawicy i jej przebranżowieniu się w pozornie normalny ruch polityczny, o mechanizmach, które w rzekomo otwartym na wszystkich kraju, jakim jest Francja, prowadzą do radykalizacji nastrojów społecznych, a wreszcie o miłości a la Romeo i Julia (czy może raczej Tristan i Izolda), na przeszkodzie której to stają poglądy polityczne zakochanych.

Kiedy już totalnie zwątpiłem w amerykańskie kino niezależne, oto pojawia się Geremy Jasper z pełnometrażowym debiutem "Patti Cake$" i przypomina mi, dlaczego uwielbiam produkcje spod znaku indie . Co ważne, zazwyczaj narzekam na to, że amerykańskie kino niezależne jest skostniałe, że wciąż korzysta z tej samej, mocno zużytej formuły. Tymczasem Jasper sięgnął właśnie po tę formułę i to bez próby jej przełamania czy dokonania w niej rewolucyjnej zmiany. Po prostu udowadnia, że to nie ona jest problemem kina niezależnego. Jeśli ktoś ma pomysł na bohaterów i fabułę, wtedy nawet najbardziej wtórna i przewidywalna konstrukcja narracyjna daje radę.

Wyobraźcie sobie, że wchodzicie do cukierni. Na półce widzicie wielką, dobrze wypieczoną jagodziankę. Wygląda dokładnie tak, jak należało się tego spodziewać. Kupujecie więc jedną i zabieracie się do konsumpcji. Pierwszy gryz – sama bułka. Nie zrażeni bierzecie gryz drugi, potem trzeci, ale wciąż dostajecie tylko ciasto. Wreszcie, tuż przy samym koniuszku, jest niewielka kropla dżemu jagodowego. Nawet nie jagód! Bylibyście rozczarowani taką jagodzianką, prawda? I właśnie z taką sytuacją miałem do czynienia przy "Krucyfiksie".

Biedny Duńczyk. Pewnie liczył, że - jak wielu jego kolegów - zdoła zrobić karierę w Hollywood. Jednak jego amerykańskie filmy kinowe są albo słabe albo złe (lepiej radzi sobie w telewizji). "Linia życia" należy do tej drugiej kategorii.

"Blade Runner 2049" to kolejny dowód na to, że najbardziej dickowe są te filmy, które nie są ekranizacjami jego prozy, a jedynie wzorują się na twórczości pisarza. Denis Villeneuve udowodnił, że doskonale czuje Dicka i zna jego opowiadania i powieści na wylot. "Blade Runner 2049" jest bowiem nie tyle kontynuacją filmu Ridleya Scotta (choć na poziomie fabuły oczywiście mocno jest z oryginałem związany), ile raczej antologią obsesji literackich (i nie tylko) Dicka. Pożycza garściami zarówno z tekstów, które są chyba doskonale znane, jak i opowiadań czytanych jedynie przez najtwardszych fanów.