Filmy Torne'a

"21 mostów" to jeden z tych filmów, o których nie bardzo jest co pisać. Wszystko bowiem zostało tu zrobione na tyle poprawnie, że nie mam się do czego przyczepić. Nie ma tu jednak również nic, co w jakikolwiek sposób wyróżniałoby go na tle konkurencji. Ten film to po prostu dobrze skrojone kino sensacyjne, które przyjemnie się ogląda, bo ma niezłe tempo, oczywiste, ale fajnie rozplanowane twisty i na tyle sporo akcji, bym się wcale nie nudził.

Pierwszy kontakt z tą animacją był naprawdę pozytywny. Anca Damian stworzyła fantastyczną wizję świata: kolorową, odrealnioną, miejscami intrygująco zdeformowaną. "Marona" proponuje widzom zupełnie inną estetykę i na początku działało to na mnie odświeżająco. Kiedy dodało się do tego interesującą muzykę, myślałem, że dostałem idealny pakiet.

"Asystentka" to film z pozoru niepozorny i bardzo zwodniczy. W sumie niewiele się tu dzieje. Kamera cały czas obserwuje pracownicę biurową. Widzimy dzień z jej życia zawodowego od chwili przyjścia skoro świt, po opuszczenie budynku długo po zmroku. Tu zadzwoni, tam zrobi kawę, odbierze przesyłkę, napisze maila, dostanie opieprz od szefa i pozmywa. Cóż może być w tym ciekawego?

Gdyby "Szczęśliwe chwile" został nakręcony teraz, a nie w 2019 roku, to powiedziałbym, że powstał z inspiracji koronawirusem, by przekonać widzów, do ograniczenia kontaktów międzyludzkich. Film opowiada bowiem o pozornie zwyczajnym spotkaniu towarzyskim. Jak to zazwyczaj bywa, są uprzejmości, są pogaduchy o niczym, są rozmowy o interesach i oczywiście kłótnie. Jednak w "Szczęśliwych chwilach" sprawy potoczą się inaczej niż na zwyczajnym przyjęciu.

Wszyscy znamy efekt motyla. Belgowie pokazali, że jest też efekt młotka. Życie Patricka, wycofanego mężczyzny przed 40-tką, zaczęło się walić, kiedy zniknął jeden z jego młotków. Zmarł mu ojciec, pomylił się w przydzielaniu domków kempingowych, co wywołało kłótnię, i tak dalej. Patrick, który nie potrafił poradzić sobie z żałobą i nową życiową sytuacją, z obsesją skupił się na szukaniu młotka. A to tylko zwiększyło lawinę wypadków, które jeszcze bardziej przytłoczyły mężczyznę. Jednocześnie na wierzch zaczęły wychodzi różne sprawy, które do tej pory przykrywało status quo.

To ciekawe, że w czasach, kiedy jest na topie, Keanu Reeves wciąż wybiera takie śmieciowe projekty, przez które znalazł się na dnie. Scenariusz tego filmu jest tak zły, że nawet Asylum pewnie dwa razy zastanowiłoby się, zanim dałoby zgodę na jego realizację. Jestem przekonany, że film nigdy by nie powstał, gdyby w obsadzie nie było Reevesa.

Najczęstszą przypadłością, na którą cierpią reżyserzy kręcący swoje pierwsze pełne metraże, jest nieumiejętność podjęcia decyzji, o czym opowiedzieć, a z czego należy zrezygnować. Zapewne wynika to z faktu, że większość z nich musiała długo czekać na tę okazję, że musiała mocno walczyć o szansę nakręcenia filmu. Kiedy więc już dostali tę możliwość, chcą przekazać wszystko, co im chodzi po głowie. Efekt niestety niemal zawsze pozostaje niezadowalający.

Jurij Bykow wciąż opowiada tę samą historię, zmieniając jedynie dekoracje. Siwy to ten sam typ bohatera, co Siergiej z "Majora" i Dima z "Głupca". To człowiek osamotniony w swojej misji słusznego postępowania za wszelką cenę. Siwy jest jednak zdecydowanie mniej sympatyczną postacią. To człowiek zniszczony przez system, ojczyznę. Został na zawsze okaleczony na ciele i duchu. On jest Don Kichotem z koszmarów sennych. Kiedy ruszy z misją zbawiania świata, to będzie w tym makiawelicznie bezwzględny. Bo w przeciwieństwie do Siergieja i Dimy, pozostała mu jedynie wiara w prawdę, bez wiary w człowieka.

Młody mężczyzna trafia po raz pierwszy do więzienia. Na szczęście jest przystojny, wpada więc w oko więźniowi, który rządzi jego celą. Jednak przywileje mają też swoją cenę. Bohater szybko odnajduje się w tej rzeczywistości. A z czasem odkryje, że nie różni się ona tak bardzo od tego, co zostawił po drugiej stronie muru. W każdym razie, kiedy chodzi o uczucia.

Zaczęło się obiecująco. Oto widzimy naukowca, który samotnie przemierza korytarze stacji badawczej na Arktyce. Parę tygodni wcześniej doszło do tragedii, która skutkuje ekologiczną apokalipsą. Co prawda jej szczegóły nie zostaną nam podane, ale w jednym z flashbacków zobaczymy okoliczności, w jakich doszło do tego, że naukowiec został sam.

Najpierw jest wielka miłość od pierwszego wejrzenia. Para bohaterów wydaje się stworzona do bycia razem. Niestety kilka lat później okazuje się, że miłość na dłuższą metę nie wystarczy. Bohaterowie nieustannie do siebie coś mówią, ale potok słów ma ukryć to, czego nie chcą lub boją się powiedzieć. A te niewypowiedziane lęki i wątpliwości zżerają ich związek tak, że prawie nic z niego już nie zostało. Kiedy film na dobre się rozkręca, para jest właśnie na krawędzi rozpadu.

Jestem w szoku, że "Rajskie Wzgórza" nie są ekranizacją jakiego młodzieżowego cyklu fantastycznego. Film ma bowiem wszystkie klasyczne elementy takiej produkcji. Bohaterką jest młoda dziewczyna żyjąca w dystopijnej społeczność. Pod wieloma względami jest to raj na ziemi, ale tylko dla tych, którzy w pełni akceptują rządzące światem zasady. Bohaterka zagląda pod podszewkę tej iluzji i odkrywa mroczną prawdę, która zmusza ją do walki/ucieczki, by ratować swoje życie. Po drodze muszą na jej drodze stanąć dwie osoby, z których każda może być miłością jej życia.

"Amerykanin w marynacie" w zamyśle miał być satyrą na współczesną Amerykę. Twórcy postanowili dokonać tego poprzez wrzucenie bohatera z innej epoki do naszych czasów. Szok kulturowy nie raz zapewniał w amerykańskim kinie masę śmiechu. Tym razem jednak się nie udało.

Twórcy mogli sobie darować informowanie widzów o tym, że "Ucieczka z Pretorii" jest inspirowana prawdziwą historią. Rozumiem jednak, że taki napis musiał się pojawić, by producenci nie zostali pozwani. Niemniej jednak wątpię, żeby poza ogólnym zarysem cokolwiek w tym filmie miało miejsce naprawdę.

Todd Haynes miał chyba parę pilnych rachunków do zapłacenia. Tylko tak potrafię sobie wytłumaczyć to, że nakręcił "Mroczne wody". Choć nie, sam fakt, że wziął się za tę historię mnie nie dziwi. Zaskakuje mnie raczej sposób realizacji.

Jestem skłonny uwierzyć, że autobiograficzna książka J.D. Vance'a jest autentycznym głosem pokazującym intymną walkę jednostki o swoje miejsce na ziemi w momencie, kiedy przeszłość rodzinna zdaje się go ciągnąć w dół. Konflikt własnych marzeń i ambicji z lojalnością i rodzinnymi zobowiązaniami na kartach książki zapewne miał emocjonalną moc. Niestety, mogę o tym jedynie spekulować, ponieważ filmowa "Elegia dla bidoków" reprezentuje wszystko, co najgorsze w mainstreamowym kinie hollywoodzkim.

A jednak nadszedł ten moment, kiedy rozczarował mnie film Davida Finchera. Długo "musiałem" na to czekać. Do tej pory tylko jeden jego obraz oceniłem na 6 ("Dziewczyna z tatuażem"). Cała reszta miała oceny wyższe. Cóż. Mało który twórca przez całą swoją karierę nie zaliczy co najmniej jednego potknięcia.

Ktoś tu chciał chyba stworzyć ostrą krytykę Amazonu i podobnych korporacji, ale obawiał się potencjalnego pozwu o zniesławienie. Dlatego też ubrał fabułę w kostium science-fiction.

"Jumbo" stawia przed widzami niełatwy orzech do zgryzienia. Na przykładzie Jeanne zadaje pytania o granice wolności osobistej. Gdzie jest linia, której przekroczenie powinno kończyć akceptację danego zachowania i wyznaczać początek interwencji? Jak ją zauważyć, skoro ocena ma wyłącznie charakter subiektywny, więc mogą pojawiać się rzeczy, które nam nigdy nie przyszłyby do głowy, ale wcale nie oznaczają "choroby"?

Punk wiecznie żywy? Chyba tak. W każdym razie twórcy "Kolacji po amerykańsku" świetnie czują ducha punka i nawet jeśli kultura ta umarła, to tu udało ją się wskrzesić.

Azjatycka kinematografia nawet w swoim normalnym, poważnym kształcie bywa dla mnie wyzwaniem. Sposób pokazywania emocji, niektóre z zachowań bohaterów są dla mnie nadekspresyjne i miejscami absurdalne. Kiedy więc mam do czynienia z komedią, która w założeniu bazować ma na przerysowaniach i absurdzie, wiem, że może być to ponad moje siły. Ale zaryzykowałem, bo czasami z tak ekstremalnych mieszanek powstawały naprawdę świetne rzeczy.

Brat i siostra pędzą samotny tryb życia. Cała ich egzystencja skupia się na opiekowaniu młodszym bratem. Cierpi on na wyjątkową "chorobę". Dwójka rodzeństwa radzi sobie z tym jak może. Ich relacje z innymi są ograniczone do minimum. Ona wymieni parę słów z klientami i pracownikami jadłodajni, w której pracuje. On najbliżej namiastki intymności jest, kiedy płaci prostytutce, by spędziła z nim godzinę swojego czasu. Resztę zajmuje im mordowanie ludzi. Bo ich brat do przeżycia potrzebuje ludzkiej krwi...

Podejrzewam, że tym filmem Steven Soderbergh chciał powrócić do czasów swojej młodości, kiedy kręcił rzeczy takie jak "Seks, kłamstwa i kasety wideo". Koncept "Niech gadają" jest bowiem dość prosty. Jedna lokacja (statek pasażerski) i grupa postaci, które rozmawiają ze sobą. W ten sposób ma powstać obraz przyjaźni, niezaleczonych ran, miłości, procesu twórczego, zawodowych i osobistych nadziei.

Anthony Scott Burns naprawdę miło mnie zaskoczył. "Niech się stanie" to niezwykle klimatyczna, hipnotyzująca, oniryczna, magiczna przypowieść o świecie, w którym granice między jawą i snem ulegają zatarciu. Jest tu szaleństwo zawoalowane. Jest obsesja. Jest lęk. Ten film przywodzi na myśl zwierciadło, które jest mocno popękane, przez co odbijana w nim rzeczywistość jest zdeformowana, wielościenna.

Miłe złego początki. Pierwsza połowa "Post mortem" wciągnęła mnie. Spodobał mi się klimat, jaki buduje Péter Bergendy. Oto mamy człowieka, który umarł i ożył. Oto mamy wioskę, w której martwi zajmują tę samą przestrzeń co żywi - dosłownie i w przenośni. Do tego dochodzi sama idea pośmiertnej fotografii, która jest dość creepy i trudno uwierzyć, że kiedyś była na nią moda. W "Post mortem" reżyser buduje świat pomiędzy, zmieszanych szarości, nieostrych granic, przenikających się fascynacji i strachu.

Brandon Cronenberg powinien zmienić zawód. Wydaje mi się, że o wiele lepiej poradziłby sobie jako artysta działający na polu sztuk wizualnych: video-artu lub multimedialnych permormance'ów. "Possessor" wyraźnie pokazuje, że ma niesłychany zmysł estetyczny. Wiele ze scen jest pięknie skomponowanych. Cronenberg świetnie czuje kolory, światło, cień. Wizualnie "Possessor" może zachwycać.

Kolejny po "Searching" film wykorzystujący media społecznościowe, kamerki w komputerach i komórkach, jako medium do narracji prowadzonej w konwencji found footage. Nie jestem fanem tej konwencji, ale w "Spree" to się mogło udać. Mobilność sprawiała, że punkt widzenia zmieniał się tak często, że miejscami można było niemal zapomnieć o tym, że oglądamy perypetie ludzi, których bardziej interesuje, by kamerka była włączona niż ich własne przetrwanie.

Młody chłopak na francuskiej prowincji nie ma zbyt wiele do roboty. Ma fuchę u kosmetyczki, mieszka z krewnymi, którzy sami też za dużo nie osiągnęli. Szczęście dają mu jedynie spotkania z dziewczyną i marzenia o wybudowaniu domu. Wszystko to zmienia się, kiedy zostaje pogryziony przez jakieś zwierzę. Zaczynają się dziać z nim dziwne rzeczy, które niestety negatywnie odbijają się na jego relacjach z bliskimi.

W Turcji chyba nie znają powiedzenia "Czym skorupka za młodu nasiąknie, tym na starość trąci". "Gonitwa" to już któryś z kolei film pokazujący, w jak poważne tarapaty wpadają w życiu dorosłym kobiety, którym w dzieciństwie mężczyźni (głównie ojcowie) pobłażali. Czego się ci mężczyźni spodziewają, że nauczone wolności i swobody kobiety bez mrugnięcia okiem zgodzą się na niewolę społecznych konwenansów?

O! I to jest klimatyczny horror w moim stylu. Devereux Milburn zaproponował pełen pakiet. "Honeydew" to ciekawa forma wizualna, świetnie przemyślana forma audio, a do tego wszystkiego fabuła zawiera odpowiednią liczbę chorych i perwersyjnych pomysłów. Jednym słowem rozrywka kompletna.

Młoda kobieta spotyka w barze przystojnego faceta. Jest sfrustrowana i szybki numerek ma być jej formą odreagowania. Niestety źle wybrała. Gdyby przyjęła awanse palanta próbującego ją wcześniej poderwać, miałaby co najwyżej moralnego kaca. Ponieważ jednak wybrała atrakcyjnego i pozornie szarmanckiego gościa, czeka ją survivalowy koszmar, gdyż facet jest psychopatą, który porywa kobiety i wykorzystuje je jako "aktorki" w swoich "filmach".

"Wysoki przypływ" to kolejny w ostatnim czasie film z Ameryki Łacińskiej, który pokazuje, że im więcej ludzie mają pieniędzy, tym mniej jest w nich instynktu samozachowawczego. Muszą zostać naprawdę mocno przyciśnięci, żeby zorientowali się, w jak niekorzystnym znaleźli się położeniu.

No proszę. Kiedy Bryan Bertino przygnębił mnie topornym korzystaniem ze sprawdzonych gatunkowych klisz, pojawił się Michael Venus i pokazał, jak to się robi prawidłowo. "Sen" ma w zasadzie dość prostą historię. Głównym składnikiem jest opowieść o opętaniu, w którym istotną rolę odgrywa sen. Venus jednak podszedł do tematu na swój własny sposób, trochę pomieszał, dorzucił kilka dodatków i powstało dzieło o ciekawej konsystencji i niebanalnej formie.

Nie potrafię traktować "Szeptu i mroku" poważnie. To, co wyczynia tu reżyser Bryan Bertino, jest po prostu absurdalne. W tym filmie praktycznie nie ma żadnych autorskich sekwencji. Wszystko jest gatunkową kliszą, kopią, wariacją. Samo w sobie nie byłoby to jeszcze wystarczające do dyskwalifikacji filmu. W końcu horrory to jeden z najbardziej sformalizowanych gatunków filmowych.

Lloyd Kaufman postanowił podzielić się ze światem tym, co leży mu na wątrobie. W swoim nowym filmie rozdziela ciosy na prawo i lewo. Jednak zdecydowanie mocniej dostaje się tym, których zapewne jeszcze trzy dekady temu uważał za swoich ludzi. Brutalnie rozprawia się z tymi wszystkimi, którzy walcząc o inkluzywność doprowadzają do tworzenia policji myśli, gett ideologicznych, cenzury, a w mediach społecznościowych propagują twitterowo-facebookowy lincz.

Oto opowieść o samotności w czasach analogowych. Pewnie dlatego ten film jest pokazywany na festiwalu horrorów. Dla osób wychowanych na wszechobecności internetu i mediów społecznościowych samotność ma dziś zupełnie inny wymiar. Wyznaczają je stres za lajkami, namiętne cyberśledzenie wybranych jednostek, tworzenie iluzji kontaktu dzięki emotkom i tekstom wymyślanym godzinami, które mają sprawiać wrażenie, jakby powstały nonszalancko, od niechcenia. "VHS Andy" pokazuje, że w czasach przed internetem, radzenie sobie z samotnością wymagało od jednostki dużo więcej wysiłku fizycznego oraz bogatej wyobraźni.

"Mordercza cysta" to ten rodzaj kina, które w niewielkich dawkach, w dużych odstępach czasowych lubię oglądać. Może właśnie dlatego, że nie jest to moja codzienna dieta filmowa, takie produkcje robią na mnie pozytywne wrażenie. Jest to bowiem coś kompletnie innego zarówno pod względem realizacyjnym jak i samego podejścia do prowadzenia narracji.

Dwóch Norwegów ma dość bezpiecznego, spokojnego, ucywilizowanego życia w ojczyźnie. Spędza więc większość czasu w Afryce jako najemnicy. Dzicz, nieustające wojny - to sprawia, że ich serca biją mocniej, że czują, iż żyją. Ale w głębi duszy pozostali Europejczykami. Żyli na krawędzi, ale pozostali przekonani, że nic złego nie może ich spotkać, że nawet jeśli noga im się podwinie, to zostaną wybawieni przez ich ucywilizowany rząd.

Nigdy nie należy ufać opisom filmów. Jedne sugerują za dużo i później kończy się na rozczarowaniu. Inne - tak jak w tym przypadku - prezentują banalną fabułę, a okazuje się, że jest to pierwszorzędna komedia świetnie zmieszana z dramatem psychologicznym.

Kino kostiumowe jest jak papierek lakmusowy, pokazuje na ile prawdziwie ciekawym autorem jest dany reżyser. W ostatnim czasie "Faworyta", "Emma.", "Curiosa", "Dwudzieste stulecie" czy "Teska" pokazały, że nie musi to być kino sztywno trzymające się przetartych szlaków, że jest tu całkiem sporo miejsca na pokazanie własnego stylu, świeżości, niebanalności. Niestety Ben Wheatley, którego kiedyś uważałem za gościa o ciekawej wyobraźni, nie zdał egzaminu.

Zaczyna się niemrawo. Fabuła przeskakuje od postaci do postaci, od wątku do wątku. Niewiele ma to ze sobą wspólnego, a początkowo bohaterowie też nie są zbyt interesujący. Myślałem nawet, że pomyliłem się wybierając ten film, że będzie to przeciętniak jakich wiele.

O prostytucji mówi się czasami, że jest to jeden z najstarszych zawodów świata. Zapominamy jednak, dlaczego. Nie pamiętamy, że przecież istniało w niektórych kulturach coś takiego jak prostytucja sakralna, której rola w życiu duchowym, dziś powiedzielibyśmy psychicznym, odgrywała istotną rolę. Tę rolę świetnie opisuje psychoanaliza pojęciami przeniesienia i przeciwprzeniesienia. Ale psychoanaliza chciałaby je utrzymać w pruderyjnych ryzach.

Boisko szkolne. Leżące dziecko i dorośli ewidentnie próbujący je ratować. Jeden mężczyzna zaczyna biec. Po jakimś czasie dobiega do dziewczynki i zmusza ją do powrotu na boisko, gdzie ratownicy właśnie leżące wcześniej dziecko przenoszą do karetki. Stało się coś złego. Co, tego nie widzieliśmy. Podobnie jak większość bohaterów filmu "Uwaga: Dzieci". Znamy jednak konsekwencje. Chłopiec z powodu urazu głowy zmarł. Widzimy też, jak to wydarzenie wpływa na nauczycieli oraz na rodziny ofiary i sprawczyni.

Ktokolwiek odpowiedzialny jest za połączenie pojęć "prawo" i "sprawiedliwość" więzami sugerującymi ich tożsamość/wymienność, ma mój absolutny podziw. Udało się bowiem tej osobie osiągnąć coś niebywałego. Prawo i sprawiedliwość są używane zamiennie, choć CAŁA historia ludzkości przeczy temu powiązaniu. Istota prawa jest kompletnie odmienna od sprawiedliwości. Bardzo często można więc spotkać się z przepisami, które są ewidentnie sprzeczne z poczuciem sprawiedliwości. A mimo to za każdym razem, kiedy ta prawda zostaje obnażona, są ludzie, których to zaskakuje i szokuje.

Oto autorka biografii. Jej przekleństwem jest to, że pisząc cudzą historię oddaje głos bohaterom, a sama znika. Jej biografie są fascynujące, miała nawet książkę na liście bestsellerów. Niestety zbyt często wybiera postaci, które nie budzą zainteresowania. Do tego nie potrafi się podlizywać, od ludzi woli koty, a na spotkania przychodzi skuszona wyłącznie alkoholem. Kiedy więc kończy się kasa i grozi jej eksmisja, jest naprawdę zdesperowana. I wtedy los się do niej uśmiechnął. A raczej diabeł. Bohaterka odkryła, że może swój dar wykorzystać do zarabiania pieniędzy w nielegalny sposób. "Stając się" wielkimi postaciami z przeszłości fałszuje listy, które kolekcjonerzy wykupują na pniu. Niestety w pewnym momencie pewność siebie ją zgubi.

Gdyby zrobić wideo z samymi komediowymi scenami, "Praziomek" sprawiałby wrażenie jednej z najbardziej szalonych i zabawnych produkcji roku. Wyraziste postaci zapewniają sporo przezabawnym momentów. Jest tu humor sytuacyjny, ale też wiele śmiesznych dialogów. Na licznych scenach płakałem ze śmiechu, a niektóre teksty naprawdę przypadły mi do gustu.

Dziwny to film. Kiedy po seansie sprawdzałem informacje o nim, ze zdumieniem odkryłem, że nie jest to adaptacja sztuki teatralnej. A przecież oglądając "Co przyniesie jutro" byłem o tym przekonany. Głównie za sprawą gry Annette Bening, której kreacja jest tak bardzo sceniczna, że trudno było mi w niej odnaleźć prawdziwą osobę.

Ktoś tu chyba widział "Sylwester w Nowym Jorku" o jeden raz za dużo. Oglądając "W śnieżną noc" (idiotyczny polski tytuł, ponieważ akcja dzieje się w dzień nie nocą) odniosłem wrażenie, że ktoś zobaczył film Marshalla i uznał, że łatwo da się go przerobić na wersję młodzieżową. I rzeczywiście, przeróbka poszła łatwo. Głównie dlatego, że twórcy skopiowali pomysł i nie dodali nic od siebie.

Kolejny film stanowiący przestrogę dla związków przeżywających kryzys, by nie szukać ratunku w wyjazdach na prowincję, odludzie, do innego kraju. Och, związek może rzeczywiście udać się uratować, ale już życie niekoniecznie.

Dojrzała kobieta na terapii opowiada o swoim romansie z dużo młodszym mężczyzną. Jest tu wszystko: patos zauroczenia, nieznośna słodycz wielkiego uczucia, melodramatyczna powódź uczuć, kiedy iluzja pryska. Kobieta fantazjuje, nie zawsze trzyma się prawdy. Jej doświadczenia mieszają się z tym, co z na z literatury (którą wykłada na uniwersytecie). Wielka miłość, wielkie uczucie, wielkie kłamstwo.

Zaczęło się obiecująco. Pierwsza scena: złodziej zostaje przyłapany w domu przez właściciela. Okazuje się, że jest policjantem. Zamiast jednak brutalnie spacyfikować intruza, on oferuje mu sok i rozmowę. Super scena. Trudno o lepsze zaciekawienie widza.

Trochę komedia, trochę dramat, czyli klasyczny mix francuski. Choć w porównaniu do wielu podobnych filmów znad Sekwany, w tym akcenty są wyraźnie położone na humorystycznych aspektach opowieści. Co mnie akurat się podobało, bo prezentowane poczucie humoru bardzo mi odpowiadało.

Włosi mają bardzo charakterystyczny sposób filmowego opowiadania o życiu, codzienności i radzeniu sobie z głębszymi traumami. Cechami charakterystycznymi są: narracja prowadzona z offu, budowanie całości na scenkach rodzajowych skonstruowanych tak, by prezentować codzienność i jednocześnie sugerować głębsze aspekty zdarzeń, obowiązkowo występuje lekki humor najczęściej bazujący na wybuchowych włoskich temperamentach, do tego garść mądrości życiowych i kilka scen melodramatycznej ckliwości. "Życie przed sobą" jest nieodrodnym dzieckiem takiego procesu twórczego.

Małe miasteczko. Pozornie niewiele tu się dzieje. Życie zdaje się koncentrować na szkolnej drużynie baseballa. Szczególnie dla bohaterów filmu, którymi są nastolatkowie, uczniowie liceum. Zwycięstwo, studniówka, impreza, znalezienie dziewczyny lub chłopaka - oto rzeczy, którymi wypełnione są dni. Ale tylko z pozoru. Za tym nudnym, pocztówkowym obrazkiem kryje się dużo mniej przyjemna prawda. Dramaty przeżywane w milczeniu narastają. Niektórzy znajdują formę ucieczki. Inni są na tyle twardzi, by wytrzymać i czekać na moment uwolnienia. Są jednak i tacy, dla których czara goryczy właśnie się przelewa...

Tego się zupełnie nie spodziewałem. Burhan Qurbani nie dał się w żaden sposób stłamsić wielkiej literaturze. Podszedł do niemieckiej klasyki bez kompleksów i stworzył absolutnie zaskakujący fresk o człowieczeństwie. Trzy godziny minęły mi w mgnieniu oka, będąc tak wspaniałą ucztą dla zmysłów, że poczułem rozczarowanie, kiedy pojawiły się napisy końcowe. Ja chciałem, żeby ta opowieść płynęła dalej.

To fascynujące, jaki poziom naiwności mogą zachować ludzie, których cała egzystencja ma miejsce w świecie, gdzie korupcja jest bardziej powszechna niż zdatna do picia woda. Wydawać by się mogło, że w takich warunkach zaufanie byłoby czymś wyjątkowym, lojalność aberracją, a wiara w funkcjonowanie systemu równie irracjonalna co ta w płaską Ziemię. A jednak ewidentnie w ludziach istnieje potrzeba racjonalizacji chaotycznego i nieprzewidywalnego świata, nadawanie mu pozorów stabilizacji i normalności, nawet za cenę wyparcia, selektywnej ślepoty, a nawet represji instynktu samozachowawczego.

Świat prowincjonalnego, górniczego miasteczka zaprezentowany w "Godzinie zmierzchu" odpowiada moim wyobrażeniom piekła. Być może dlatego ta niespieszna opowieść zrobiła na mnie tak duże wrażenie. Na samą myśl, że jakieś zrządzenie losu mogłoby uczynić mnie mieszkańcem takiego miejsca, dostawałem zimnych potów.

"Funny Face" spokojnie mógłby być puszczany jako double feature z wcześniejszym filmem Tima Suttona "Dark Night". Oba poruszają bowiem podobną tematykę, pokazując sfrustrowanych ludzi żyjących świecie, który nie daje zbyt wiele szans na lepsze życie.

Oto smutna prawda: wojna nie kończy się wraz z podpisaniem traktatu pokojowego. Dla wielu ludzi trwa jeszcze miesiące, lata później. Często prowadzi wtedy do bardziej tragicznych rzeczy od tych, jakich ludzie ci doświadczyli na wojnie.

Miła niespodzianka. Oczekiwałem kolejnej prawilnej do bólu filmowej biografii. Tymczasem "Teslę" trudno w ogóle nazwać biografią. Filmowi bliżej jest do "Króla rozrywki" czy "Dwudziestego stulecia" niż "Wojny o prąd". Co mnie akurat się bardzo spodobało.

Cóż, po raz kolejny przekonałem się, że kino robione przez Kelly Reichardt, to nie jest moja bajka. Jej powolny sposób narracji i skupianie się na pozornie nieistotnych szczegółach nie przemawia do mnie, nie wzbudza artystycznego czy też emocjonalnego entuzjazmu.

Jestem fanem "Muerte en Buenos Aires", debiutu reżyserskiego Natalii Mety. Nie mogłem więc zignorować szansy na obejrzenie jej kolejnego dzieła. Przyznam się jednak, że z pewnymi obawami sięgałem po "Intruza". W "Muerte en Buenos Aires" Meta balansowała niebezpiecznie blisko granicy, poza którą całość zmieniłaby się w idiotyczną papkę. Bałem się, że tym razem nie uda jej się znaleźć bezpiecznej drogi. I niestety po części miałem rację.

Zadziwiające, na czym twórcy filmowi potrafią się wyłożyć. "Surogatka" ma bowiem prostą historię i opiera się wyłącznie na emocjonalnych dylematach bohaterów. Wydawać by się mogło, że nie ma nic prostszego, jak po prostu towarzyszyć postaciom dramatu i obserwować ich zachowanie. Jak się jednak okazuje to, co Rumunom przychodzi bez większego trudu, dla Amerykanów jest nieosiągalnym celem.

"Dwudzieste stulecie" to przykład kina niezwykle hermetycznego, które jednak mimo wszystko może stanowić całkiem niezłą rozrywkę dla niewtajemniczonych. Ja na przykład o historii Kanady wiem naprawdę niewiele, a mimo to film przypadł mi do gustu.

Twórcy "Czarnego niedźwiedzia" muszą lubić przysłowia. Parę z nich świetnie oddaje to, o czym jest ten film. Na przykład: "nie ma dymu bez ognia". Albo: "kto mieczem wojuje, ten od miecza ginie".

Zastanawiam się, czy jest to kwestia wieku, czy raczej poczucia zardzewienia (od ostatniego filmu fabularnego Balla minęło bowiem ponad 10 lat), ale kręcąc "Wujka Franka" reżyser zachował się bardzo zachowawczo. Jego film jest przyjemny, miły w odbiorze, zawiera sceny humorystyczne i wzruszające, porusza tematy bolesne, ale też daje nadzieję. Jest jednak zupełnie pozbawiony wyrazu, smaku, charakteru.

Ozon miło mnie zaskoczył. Oglądając "Lato '85" co chwilę musiałem sobie przypominać, że to on stał za kamerą filmu, a nie Xavier Dolan. "Lato '85" ma w sobie wiele z twórczości Kanadyjczyka, szczególnie jeśli chodzi o totalność doświadczania życia przez młodych bohaterów. Jedynym elementem, który odróżnia film od dzieł Dolana, była pewna nuta nostalgii. "Lato '85" nie jest dziełem młodego twórcy, który o dorastaniu i pierwszych uniesieniach miłosnych opowiada z perspektywy tu i teraz. To raczej obraz zrealizowany przez kogoś próbującego sobie przypomnieć, jak to było, kiedy było się młodym.

Marco Berger opowiada tę samą co zwykle opowieść, ale tym razem nadał jej mroczniejszy, złowrogi charakter. Miejscami "Łowca" wydaje się tak nakręcony, jakby reżyser przygotowywał się do realizacji w przyszłości pełnokrwistego horroru i potrzebował ćwiczeń z budowy klimatu napięcia, niepokoju i tajemnicy.

Moja przygoda z Aaronem Sorkinem dzieli się na okres przed "Newsroomem" i po nim. Niestety ten serial uodpornił mnie na wszystkie werbalne zabawy scenarzysty i to, co wcześniej w nim ceniłem, teraz tylko poraża mnie swoim efekciarstwem, za którym niewiele się kryje.

Czy Wim Wenders cierpi na jakąś formę demencji? "Zanurzeni" wyglądają na dzieło zrobione przez debiutanta, która bardzo chce się pochwalić, co też potrafi. Wenders jednak debiutantem nie jest. Można więc było się spodziewać, że opowieść o dwójce osób, które pozostają pod wrażeniem swojego spotkania długo po tym, jak zostają rozdzieleni, w niebanalny sposób zaprezentuje bohaterów i ich doświadczenia. Choć z drugiej strony, "Spotkanie w Palermo" już dekadę temu było dla mnie bolesną lekcją tego, jak fatalnym reżyserem bywa Wenders.

Kiedyś James Gunn robił "PG Porn", teraz młodzieżowe widowiska PG-13 zmienia w krwawą jatkę z kategorią R. I choć "Eksperyment Belko" ma więcej wspólnego z "Więźniem labiryntu" czy "Igrzyskami śmierci", to ja podczas oglądania miałem skojarzenia z zupełnie innym filmem - "Utoyą, 22 lipca".

I kolejny w ostatnim czasie film, który zainteresował mnie fabułą, lecz znudził sposobem opowiadania. Choć w tym przypadku o tym, że historia jest fajna, zorientowałem się dopiero pod koniec, kiedy zamiast wątków reżyser pokazał cały obraz.

Zamężna kobieta przybywa do hotelu, gdzie ma spotkać się ze swoim kochankiem. W pokoju go nie ma, ale zostawił jej instrukcje i kilka gadżetów. Wydaje się, że kobietę czeka pikantne doświadczenie erotyczne. Ale nic nie jest tu takie, jakim się wydaje. Kobieta wpadła w pułapkę. Będzie przekonana, że zastawił ją jej kochanek. Ten z kolei będzie wierzył, że jest ofiarą perwersyjnej gry męża kobiety, który dowiedział się o zdradzie i teraz grozi kochankowi, że zabije jego rodzinę, jeśli ten nie będzie wykonywał poleceń. Zaczyna się śmiertelna gra pozorów.

SPOILER Stawanie się prawdziwie sobą to proces przypominający uprawę kwiatów. Nie wystarcza potencjał zawarty w ziarnie. Muszą być też sprawdzone liczne dodatkowe warunki umożliwiające wzrost i rozkwit.

"Randki od święta" to jeden z tych filmów, które traktuję bardziej jako środki higieny duchowej niż prawdziwe fabuły. Prostota, kurczowe trzymanie się schematów i brak eksperymentów w formie prowadzenia narracji sprawiają, że idealnie nadają się do oczyszczania umysłu z naleciałości po innych filmach. Oglądając "Randki od święta" mogłem się zrelaksować, wyłączyć myślenie i pozwolić, by historia dwójki różnych osób, które w sobie się zakochują, spłynęła po mnie, odświeżając mnie i pozytywnie nastawiając do świata.

Jak większość gatunków tak i thriller psychologiczny ma swoje specyficzne zasady funkcjonowania, które twórca musi dobrze poznać, by nie wyłożyć się na swoim projekcie. W tym przypadku jedna z najważniejszych reguł dotyczy korzystania z oczywistości. Jeśli ma ona być jednym z głównych elementów prowadzenia opowieści, to wymaga od całości pójścia w stronę przejaskrawienia. W innym przypadku będzie wybrzmiewać fałszywymi nutami.

O tym, jakim jest reżyserem Matt Ratner, na razie trudno jest mi mówić. "Koniec żartów" to bowiem jego pierwszy film, jaki oglądam. Za to z całą pewnością mogę powiedzieć, że jest świetnym filmowym gawędziarzem. Nie dał się bowiem stłamsić skostniałej formule niezależnego kina amerykańskiego i korzystają z samych oklepanych rozwiązań fabularnych potrafił opowiedzieć wciągającą historię. A to jest sztuka, która nie każdemu wychodzi.

Charlène Favier zaimponowała mi. Po pierwszych kilkunastu minutach "Slalomu" myślałem, że dostanę kolejną opowieść o toksycznej relacji opartej na zależności. I po części tak jest. Jednak reżyserka nie poszła najbardziej uczęszczaną drogą i zamiast ostrych podziałów postawiła na zróżnicowane portrety psychologiczne. Szkoda więc, że zatrzymała się w połowie i nie zbadała, do czego tak naprawdę takie podejście do tematu może ją zaprowadzić.

Widzę, że "Pechowi szczęściarze" są ogólnie pozytywnie oceniani. Ja jednak nie podzielam tego entuzjazmu. Jest to komedia, której poczucie humoru zupełnie do mnie nie trafiło. Odniosłem też wrażenie, że film ma za dużo bohaterów, przez co wszyscy zlali się w jedną naleśnikową masę. Niby grani przez Darínów Fermin i Rodrigo są w jakiś tam sposób wyróżnieni, ale są na tyle niedookreślonymi postaciami, że niewiele to zmieniło w odbiorze całości.

Czasami odnoszę wrażenie, że w Hollywood jest tylko jeden scenarzysta. Reszta to figuranci, żeby świat nie odkrył tej prawdy. "Kolejny film o Boracie" to kolejny film o córkach komediowych bohaterów. Bill i Ted, Jay i Cichy Bob, teraz Borat też dostaje córkę. We wszystkich tych filmach relacje między ojcami i córkami dalekie są od ideałów, ale podróż wywoła zmiany i lepsze życie dla wszystkich w przyszłości.

Rodziny się nie wybiera. Niestety. Oderwać się od niej jest też ciężko. Zwłaszcza wtedy, kiedy na powierzchni króluje bliskość i troska. To klasyczne bombardowanie miłością ma swoje konsekwencje, które ujawniają się w krytycznych sytuacjach.

Milan jaka wiele osób z Europy Centralnej i Wschodniej wierzy, że szczęście bierze się z dobrobytu. Dla lepszego życia dla swojej rodziny wyjechał do Niemiec. Tam ciężko haruje, a pieniądze wysyła żonie opiekującej się trójką dzieci. Dom odwiedza od święta, na krótko. Milanowi wydaje się, że to wystarczy.

Sympatyczny zapychacz czasu. Cieszę się jednak, że poczekałem na to, aż pojawił się w telewizji. Nie jest to bowiem film, na który warto tracić czas w kinie.

Nie jestem szczególnie wielkim fanem twórczości Michaela Polisha. Żaden z wcześniej widzianych jego filmów nie zrobił na mnie większego wrażenia. Mimo wszystko sądziłem, że jest niezłym wyrobnikiem. A w kinie akcji tacy ludzie zazwyczaj robią najfajniejsze rozrywkowe obrazy. Niestety Polish powinien zostać przy dramatach niezależnych, bo akcją nie potrafi się bawić.

Oglądając ten film można dojść do wniosku, że najgorsze w życiu seksualnym kobiety jest to, że nie może się ono obyć bez mężczyzn (chyba że jest się lesbijką). Bohaterka filmu właśnie odkrywa swoją seksualność, zmysłowość, fizykalność. Niestety nie może tego czynić we własnym tempie, na własnych warunkach. Wokół niej cały czas krążą mężczyźni, którzy o cierpliwości nie mają pojęcia. Bohaterka więc im ulega. Czasem udaje jej się zachować przynajmniej resztki kontroli (jak w relacji Julienem, choć trudno uznać jej sposób na rozdziewiczenie jako coś, na co w optymalnych warunkach zgodziłaby się), w innych staje się niestety bezradną ofiarą. Życie dorastającej kobiety przypomina podróż przez labirynt pełen śmiertelnie niebezpiecznych pułapek. Można z niego wyjść o własnych siłach, ale raczej nie bez szwanku.

Życie to nie przelewki. Jednych dopada już w dzieciństwie a to za sprawą matki-ćpunki, a to ojca-damskiego boksera. Innym dopiecze, kiedy będą dorośli, a to w konfliktami w pracy, a to partnerami, którym nie można zaufać. Jeszcze innym przywali na starość, kiedy pamięć będzie ich zawodzić, a rodziny porzucą ich na pastwę losu. A najpewniej życie będzie pasmem cierpienia od kołyski aż po grób. STAM (The Tree) Official Trailer from Urucu Media on Vimeo .

"Gomorra" póki co pozostaje jedynie w moich planach do obejrzenia. Postać Ciro Di Marzio była mi więc praktycznie nie znana. A jednak film, choć ewidentnie powiązany z serialem, stanowi zarazem na tyle samodzielny byt, że byłem w stanie bez problemu go obejrzeć. Nie jest on może najlepszą zachętą do sięgnięcia po serial, ale też w żadnym razie do niego nie zniechęca.

Matko jedyna, co też Amerykanie mają za problem z Japonią? "Pomiędzy zmysłami" to już kolejny w ostatnim czasie widziany przeze mnie film, który opowiada o tym, jak to młode Amerykanki o zwichrowanej psychice uciekły do Japonii, gdzie zatracają się w samotności i/lub toksycznych relacjach seksualnych.

Nie mam najmniejszych wątpliwości, że "Święta Frances" zachwyci niejedną osobę. Jestem pewien, że dekadę temu sam byłbym jedną z nich. Niestety teraz widzę w niej jedynie schematy, klisze, powtarzane w nieskończoność w niezależnym kinie amerykańskim rozwiązania.

S. Craig Zahler tym razem przekombinował. I choć na poziomie czysto intelektualnym jestem w stanie zachwycać się tym, czego reżyser dokonał, to mimo wszystko seans "Krwi na betonie" nie przyniósł mi frajdy. Spośród trzech jego filmów ten będę oceniał najniżej.

Nie rozumiem twórców tego filmu. Tytuł sugerował, że kolacja będzie osią narracyjną. Tymczasem tutaj okazuje się nic nieznaczącym post scriptum. Przez większość czasu oglądamy losy dwóch par małżeńskich. Jedną stanowią emigranci z Rosji, którym nie udało się póki co zbudować życia w Izraelu. Drugą stanowi para z tak długim stażem małżeńskim, że w zasadzie żyją już obok siebie, a ze sobą.

I kolejny w niedługim czasie obejrzany przeze mnie film, którego głównym tematem zdaje się być przekleństwo pamiętania. Niestety w przeciwieństwie do "Konferencji" grecka produkcja do dobrych nie należy.

Życie człowieka wyznaczane jest przez kryzysy. Nie ważne są tu warunki zewnętrzne, nawet w idealnym i wiecznie szczęśliwym świecie kryzys dopadnie każdego. Wynika on ze zmian, które zachodzą w nas i w świecie zewnętrznym. Zmian, na które nie zawsze chcemy się zgodzić.

Twórcy filmu (jak i literackiego) pierwowzoru muszą być zwolennikami psychologicznych koncepcji spod znaku scenariuszy rodzinnych. "Moja krew i kości w płynącej galaktyce" to bowiem opowieść o tym, że nie jesteśmy bytami wolnymi, niezależnymi. Nasze zachowanie, decyzje, to, jak patrzymy na świat, jest mocno uwikłane w rodzinną historię. I nie ma znaczenia, na ile ją światodmie znamy. Nawet fakty ukryte oddziałują na nas i naznaczają nas swoim piętnem. Nie bez powodu młody chłopak z tego filmu marzy o byciu bohaterem i zdolności transformacji w kogoś innego.

Jestem zdumiony tym, że "Mia pragnie zemsty" nakręcił mężczyzna. Film pokazuje bowiem świat z kobiecej perspektywy. To opowieść o tym, jak muszą one sobie radzić z zachowaniami mężczyzn w stosunku do nich, z ich fizyczną obecnością i emocjami, które wywołują w kobietach.

Kino zemsty w artystycznym wydaniu. Tu nie będzie spektakularnych pościgów ani efekciarskich walk. Zamiast tego dostaniem obsesję, desperację, zgryzotę. Bo zemsta po rumuńsku nie daje satysfakcji, nie zamyka spraw. Jest wyrazem bezradności i cierpienia. Musi się dokonać, choć nie ma większego sensu.

"Nie na moim podwórku" udowadnia, że czasami lepiej jest milczeć, ukrywać prawdę, żyć pozorami. Bohaterowie filmu mieli swoje problemy, ale zarazem ich egzystencja była prosta, przewidywalna, bezpieczna. Kiedy parze młodych lesbijek przyjdzie do głowy, by szczerze o sobie powiedzieć rodzicom, sprawy szybko zaczną się komplikować, a problem coming out szybko zblednie w obliczu przemocy i groźby utraty życia.

"Niesłychane" świetnie wpisuje się w obecną dyskusję na temat reprezentacji różnych postaci w opowieściach filmowych. Obraz Iana Watsona pokazuje, że nie należy bać się tego słowa. Niestandardowi bohaterowie bowiem wcale nie oznaczają rewolucji w kinie. Przeciwnie, z ich udziałem mogą powstać naprawdę bardzo standardowe fabuły.

Gorzka opowieść o żałobie, samotności, desperacji i obsesji. Bohatera filmu poznajemy, kiedy mieszka w Izraelu. Spędza czas ze swoją dziewczyną, kiedy dochodzi do wybuchu bomby. On przeżył, ona nie. Po tym wydarzeniu Pavel wraca do rodzinnych Czech. Mieszka u siostry, zarabia ładując miejskie elektryczne hulajnogi. Nie widać po nim, jak głęboko został zraniony. To zacznie się uwidacznia pośrednio, kiedy obsesyjnie zajmie się sprawą torturowania przez Amerykanów osób podejrzanych o terroryzm.

Kiedy poznajemy młodych bohaterów filmu "Lovecut", wydają się oni wolnymi duchami. Bawią się, cieszą wolnością, oddają się uciechom życia. Jeśli już doznają jakiś frustracji, to ich źródłem zdają się być wyłącznie rodzice. Im dłużej jednak trwa opowieść, tym wyraźniej widoczne staje się, że jest to jedynie fasada. Bohaterowie "Lovecut" nie są nawet w połowie tak szczęśliwi, jakimi jawią się w pierwszych scenach.

SPOILER Dziwny film. Inspirowany jest prawdziwą historią. Jej bohater był jednym z producentów. Opowiada o radzeniu sobie z dziecięcą traumą. A raczej o nie radzeniu sobie z nią. Bo choć osoba, której doświadczenia stanowią bazę fabularną, najwyraźniej wyszła na ludzi, w filmie świadczą o tym wyłącznie napisy końcowe i zdjęcia archiwalne. "Duże chłopaki nie płaczą" w całości skupiają się bowiem jedynie na tym, jak to bohater prześladowany jest przez wspomnienia, jak przemoc, której doświadczył, sprawia, że sam po nią sięga, czasem tracąc nawet kontrolę. To w żadnej mierze nie jest opowieść o przepracowywaniu traumy ani o wewnętrznej podróży ku dojrzałości. "Duże chłopaki nie płaczą" jest w całości poświęcone trwaniu w emocjonalnym więzieniu.

Inspiracją dla filmu była prawdziwa historia, która wstrząsnęła słowacką opinią publiczną. Jednak fabuła "Świni" jest fikcją. I w tym przypadku niestety nie działa to na korzyść obrazu.

Ten film zdecydowanie nie poprawia humoru. Reżyser zabiera nas w świat wiecznej kaźni. Piekło wcale nie musi istnieć. My sami zapewniamy je sobie pamiętając własne grzechy. A najgorsze jest to, że świadomość popełnionych błędów i gorące pragnienie zmiany prowadzi donikąd. Przed samymi sobą nie uciekniemy. A prawda o nas ujawnia się w skrajnych warunkach.

Miałem ochotę na coś lekkiego, niezobowiązującego, przyjemnego dla oka, ale niewymagającego zbyt wiele uwagi. Uznałem, że romantyczna opowieść świąteczna będzie w sam raz. Zamiast smakowitej słodkości dostałem niestety zmięty kolorowy papierek po cukierku.

Ja rozumiem, że Don Mancini może być bardzo zżyty ze swoim dziełem. Trzeba jednak wiedzieć, kiedy odpuścić. Być może po 2013 roku wrócił do formy (późniejszych części póki co nie widziałem), ale "Klątwa laleczki Chucky" to żywy dowód na to, że cykl życiowy tej serii dobiegł końca. Nie dziwię się, że film ominął kina. Choć z drugiej strony, nie jest aż tak zły, jak niektóre inne horrory, które jakimś cudem lądowały na dużych ekranach.

Kiedy do kin wchodzą filmy takie jak "Trolle 2" i nikt nie robi wokół nich zamieszania, to odczuwam przypływ optymizmu. Najwyraźniej radykalizacja Zjednoczonej Prawicy nie jest aż tak daleko posunięta, jak to było w czasach ZChN i moherowych beretów. Gdzie te protesty przed kinami? Gdzie modlitwy z różańcami i konieczność wchodzenia do kina w asyście policji?

W kasynie leżącym na terenie rezerwatu Apaczów dochodzi od kradzieży. Ginie bezcenna maska. O zbrodnię podejrzewany jest niejaki John Smith, który dzień wcześniej brał w kasynie udział w konkursie na sobowtóra Elvisa. Jedni chcą go zabić, inni wykorzystać. Aby przetrwać John Smith musi znaleźć złodzieja. Nie jest to łatwe, kiedy każdy podejrzany ginie, a tropem bohatera podążają płatni zabójcy i skorumpowani szeryfowie.

Ambitna porażka. "Młot" próbuje jednocześnie być dramatem rodzinnym i klasycznym akcyjniakiem. Pomysł niezły, ale potrzebny był sprawniejszy reżyser, który lepiej czuł to, co i jak połączyć, by obie niezbyt do siebie przystające konwencje mimo wszystko dały pozytywne rezultaty.

Niemal każda fabuła zawiera elementy intrygi. W większości przypadków jednak mamy do czynienia z nierówną sytuacją. A to jacyś spryciarze postawieni są na drodze tych, którym jedynie wydaje się, że są spryciarzami, a to któraś ze stron nie zdaje sobie sprawy z tego, że toczą się tu walki na wielu frontach. "Cień" jest inny i to jest jego główną zaletą.

Ambicje są dla filmowców tym, czym miny dla saperów. Trzeba umieć się z nimi obchodzić, bo inaczej eksplodują w rękach niszcząc wszystko wokół.

Co jest w tym Disneyu, że świetnych reżyserów zmienia w żenujących dyletantów. Najpierw Tim Burton stracił całą swoją magię, a teraz w jego ślady poszedł Kenneth Branagh. "Artemis Fowl" jest zdecydowanie najgorszą rzeczą, jaką kiedykolwiek nakręcił, a przecież "Morderstwo w Orient Expressie" nisko zawiesiło poprzeczkę.

Francuzi spróbowali swoich sił w gatunku, w którym niekwestionowanymi mistrzami są Brytyjczycy. I trzeba przyznać, że poradzili sobie nieźle. Jednak do "Goło i wesoło" czy "Dziewczyn z kalendarza" "Nagiej Normandii" sporo brakuje.

Bardzo klasyczna saga pokoleniowa o naturze grzechu, ambicjach i marzeniach, które rozbijają się w proch. Jak to najczęściej w tego rodzaju opowieściach bywa, szersza perspektywa czasowa uwypukla marność ludzkiej egzystencji. Nasze losy naznaczone są traumami, błędnymi wyborami, które wcale nimi nie były, lecz jedynie efektem przypadkowych splotów okoliczności. Twórcy pomijają okresy szczęścia czy względnej stabilizacji i przechodzą od razu do najbardziej soczystych kawałków, gdy ludzie poddają się grzechowi, gdy ulegają złudzeniom lub popełniają zbrodnie, bo nie widzą innego rozwiązania.

Wiara w to, że tekst sam się obroni, jest złudna. Szczególnie w kinie. Filmy rządzą się przedziwnymi prawami i nawet najlepiej napisana opowieść może wypaść na ekranie sztucznie, głupio, nudno, jeśli tylko nie zostanie właściwie pokazana. Z taką sytuacją mamy do czynienia tutaj.

Ło matko. "Greenland" wygląda na film, który trzy dekady temu spokojnie mógł królować w wypożyczalniach kaset wideo. Wiernie bowiem odwzorowuje schemat narracyjny, który dziś się już nie sprawdza. Mamy więc rodzinę w kryzysie, która zjednoczony się, bo czym są zdrady w obliczu końca świata. Mamy irytującego dzieciaka, który istnieje tylko po to, by w odpowiednich momentach wprowadzić komplikacje w fabule. Mamy wreszcie spojrzenie na apokalipsę przez pryzmat paru jednostek. Co odbija się na kształcie opowieści i wypacza zakończenie.

Vin Diesel przez niemal całą swoją karierę grał tak naprawdę w jednym filmie tego samego bohatera. Zmieniały się jedynie gatunki i imiona jego postaci. Bloodshot to Riddick, Dom, Xander, Kaulder. "Bloodshot" to "Szybcy i wściekli", "xXx", "Pitch Black". Wszystko to są opowieści geekowskie z bohaterami, których pokochaliby 12-letni chłopcy, ale którzy powstali z myślą o dorosłych mężczyznach. "Bloodshot", jak większość filmowego dorobku Diesela, jest więc dziełem skierowanym do wszystkich Piotrusiów Panów tego świata.

Dwójka aktorów postanowiła spróbować swoich sił po drugiej stronie kamery. Dla Denisa O'Hare był to debiut w roli scenarzysty. Dla Stephena Moyera był to z kolei pełnometrażowy debiut reżyserski. I choć jako aktorzy mają duże doświadczenie w pracy z reżyserami i scenariuszami, to niestety po "Na pożegnanie" doskonale widać, że jest to dzieło żółtodziobów.