(2016) שבוע ויום

Inspiracją dla "Dnia po żałobie" były chyba amerykańskie filmy niezależne. Widzę tutaj ten sam schemat narracyjny. Jest śmierć i żałoba, są zwyczajni bohaterowie, którzy zachowują się w sposób aspołeczny, miejscami dziwaczny, są też barwne postaci drugiego planu, dodające kolorytu, humoru i ekscentryczności całej opowieści. Główny bohater spędza czas próbując palić trawkę z synem sąsiadów, z którymi prowadzi drobną wojenkę. Ów syn zachowuje się jak postać żywcem wyjęta ze stonerskiej komedii, a protagonista wykazuje skłonność do irracjonalnych i mocno niedojrzałych przejawów złości i agresji.



Rozumiem założenia twórców. Wszystkie środki wyrazu, z jakich korzystają, mają sprawić, by widz mógł przynajmniej w jakiejś drobnej części mógł zrozumieć cierpienie związane z utratą bliskiej osoby zmarłej w wyniku wyniszczającej choroby. Jednak mnie reżyser nie przekonał do swojej opowieści. Ja widziałem tutaj jedynie nieźle wykorzystany schemat. A to sprawiło, że całość była dla mnie po prostu pusta i nudna.

Może gdyby niektóre elementy stonowano (jak zachowanie syna sąsiadów, który w niektórych scenach porusza się niczym klaun na przyjęciu urodzinowym sześciolatka), a innym wątkom poświecono więcej miejsca (jak choćby sąsiadom), na film spojrzałbym przychylniejszym okiem. A może nie...

Ocena: 4

Komentarze

Prześlij komentarz

Chętnie czytane

Whiplash (2014)

Obraz
UWAGA SPOILERY Dawno nie wyszedłem z kina równie wściekł jak po seansie "Whiplash". Oglądam wiele złych filmów, które na ciężką próbę wystawiły moją cierpliwość. Jednak ten był jeszcze gorszy, bo na pierwszy rzut oka wcale nie jest zły. To casus "Domu złego". Jak tam, tak i tu warsztatowo nic nie mogę zarzucić. Zachwycił mnie przede wszystkim montaż, który w kilku miejscach naprawdę uratował film przed jeszcze gorszym losem. Niemniej jednak mnie "Whiplash" przypomina piękność, która właśnie została Miss Świata, lecz która nie wie, że już umiera na raka: Na zewnątrz jest ideałem, ale gdyby ją się rozkroiło, to z nóg zwaliłby każdego nieznośny odór gnijących wnętrzności.
Read more »

The Revenant (2015)

Obraz
Coś niedobrego dzieje się z amerykańskim kinem. Jeden film ("Nienawistna ósemka") mogę uznać za wyjątek potwierdzający regułę. Dwa filmy ("Dziewczyna z portretu") mogę uznać za przypadek. Ale trzy ("Zjawa")? To już jest oznaka jakiegoś trendu. I jest to trend, który wcale mi się nie podoba.
Read more »

En kort en lang (2001)

Obraz
Oto najstarsza historia świata. Mężczyzna spotyka kobietę. Oboje są wstawieni i tak dochodzi do pocałunku. Ona jest mężatką. On właśnie się oświadczył. A jednak ten pocałunek to nie tylko efekt promili szarżujących w ich krwiobiegach. Wkrótce jeden pocałunek doprowadzi do kolejnego, a od niego już niedaleka droga do łóżka. Prawda, że brzmi znajomo? Ale tym razem w historii jest twist. I to dość niezwykły, praktycznie niespotykany w kinie. Co swoją drogą jest dość dziwne. Otóż mężczyzną w tym zakazanym związku jest gej. Kobietą żona brata jego partnera. O ile filmów w drugą stronę jest bez liku, o tyle historii gejów flirtujących z heteroseksualizmem jest jak na lekarstwo. Niestety Duńczycy nie posunęli się aż tak daleko jak choćby Brytyjczycy w "Sypialniach i przedsionkach" i flirt Madsa Mikkelsena z kobietą jest tylko przejściową fazą. Co też dużo mówi o współczesnym kinie. Jako fan zarówno Mikkelsena jak i skandynawskiego kina miałem nadzieję na całkiem niezłą rozrywkę.
Read more »

Dheepan (2015)

Obraz
Zastanawiam się, czy Jacques Audiard kręcąc "Imigrantów" wykazał się niezwykłym patriotyzmem, czy też raczej wprost przeciwnie, filmem tym oczernia swoją ojczyznę.
Read more »