Filmy Torne'a

Jeden z najnudniejszych filmów, jakie ostatni widziałem. Na ekranie nie dzieje się kompletnie nic. Całość to zbieranina turystyczny widokówek pokazujących różne zdarzenia, jakie mogą się wydarzyć na wenezuelskiej prowincji. Pozbawiony dialogów film miał zapewne być poetycka wizją. Tak przynajmniej sugeruje epitafium na końcu. Jednak mnie to kompletnie nie przekonało. Nie wystarczy zmontować scenki rodzajowe, by wmówić widzowi, że jest to sztuka naiwna, sztuka liryczna. Pierwszy lepszy turysta mógłby nakręcić coś podobnego, a oglądałoby się to lepiej, bo całość uzupełniona byłaby dygresjami i anegdotami samego autora. Ocena: 2

Jako absolwent psychologii nie jestem pod wrażeniem tego filmu. Eksperyment odtworzony w tym dokumencie jest mi doskonale znany i to, co zobaczyłem na ekranie nie było dla mnie żadnym objawieniem. Ale jeśli ktoś nie zna koncepcji kryjącej się za tym eksperymentem, ten powinien film zobaczyć. Otwiera on bowiem oczy na ludzkie zachowania. Jako film dokumentalny doceniam ogólny pomysł i sprawność w jego realizacji. Natomiast kompletnie nie zgadzam się z wnioskami zaprezentowanymi przez twórców. Twierdzą oni, że ich film pokazuje władzę jaką telewizja ma nad ludźmi. Moim zdaniem jest to kompletna bzdura. Aby to udowodnić twórcy powinni przeprowadzi swój eksperyment w dwóch różnych środowiskach i porównać wyniki. Wtedy dopiero można byłoby mówić coś o władzy telewizji. A tak pozostają jedynie te same co przed 40 laty wnioski. Tyle że opatrzone lepszą oprawą. Ocena: 6

To mógł być całkiem fajny film. Historia dziewczyny, która próbuje zarobić na wyjazd do Japonii i w tym celu robi wszystko, stając się nawet ludzkim inkubatorem, jest naprawdę intrygująca. Jednak autorzy filmu trochę przesadzili. Film jest za surowy i to w negatywnym tego słowa znaczeniu. Minimalizm ma tu bardzo powierzchowny charakter i nie kryje się za nim żadna głębsza myśl. Przez to perypetie młodej bohaterki zamiast zaciekawić, budzą irytację, a cały film po prostu nudzi. "Fabryka tygrysów" to jedna z tych produkcji, na których żałowałem, że nie usnąłem, wtedy pewnie przyśniłoby mi się coś o wiele ciekawszego. Ocena: 4

Lubię fińskie kino obyczajowe. Kiedy biorą oni na tapetę relacje rodzinne, to wychodzi z tego przedziwnie satysfakcjonująca mieszanina tragedii i absurdu. I tak też jest w przypadku "Splątanych korzeni". Niby jest to standardowa historyjka o rodzinie, która musi poradzić sobie z powolną degeneracją ojca. Co więcej jego obecność, jego choroba dla dzieci jest ciągłym przypomnieniem o ich własnej śmiertelności, ponieważ owo schorzenie jest dziedziczone. "Splątane korzenie" stają się zatem nie tylko historią rodzinną ale też przypowieścią o tym, jak zachowujemy się w obliczu nieuchronnego końca. Pozytywne zaskoczenie. Ocena: 7

Mam mieszane uczucia co do tego filmu. Z jednej strony trudno odmówić mu rzemieślniczej solidności. Z drugiej jednak strony nie do końca przekonuje mnie główna postać i ogólne przesłanie. "Obcy" od strony technicznej prezentuje się bardzo dobrze. Zarówno reżyseria jak i zdjęcia jest bez zarzutu. Sibel Kekilli w głównej roli jest po prostu świetna. Tyle tylko, że moim zdaniem trochę to wszystko się marnuje. Twórcy nie mają bowiem nic do powiedzenia w sprawie mordów honorowych. W filmie powtarzane są frazesy o reputacji ale wszystko to już w kinie było i to znacznie lepiej pokazane. Denerwowała mnie też główna bohaterka, która zachowywała się w sposób kompletnie nieodpowiedzialny i egoistyczny. Chciała żyć po swojemu, proszę bardzo, ale niech weźmie za swoje czyny odpowiedzialność. Sama nie potrafiła zacisnąć zębów  nagiąć się do woli innych, lecz od swej rodziny właśnie tego oczekuje, że zacisną zęby i nagną się do jej woli. To w sumie jest interesujący temat na film, a tw

Nie rozumiem po co powstał ten film. Ekran zdominował(a) kretyn(ka). Jest to może postać barwna i z punktu kamery bardzo ciekawa do obserwowania, ale nie uwierzę, by była to postać reprezentatywna. A przecież film pozycjonuje siebie jako obraz naświetlający kastę pariasów. W ten sposób z filmu niczego de facto się nie dowiedziałem. Nie licząc rzecz jasna tego, co działo się na drugim planie, co nie było tematem obrazu, ale znalazło się na ekranie jakby mimochodem. Te etnograficzne ciekawostki były interesujące, ale nie przysłonimy mi kompletnej pustki i bezużyteczności całego dokumentu. Ocena: 3

Sięgając po ten film nie miałem zielonego pojęcia, co mnie czeka. Byłem zatem całkowicie zaskoczony historią, której bliżej do klasycznej opowieści fantasy o zbyt ambitnym i niecierpliwym czarnoksiężniku niż do zwyczajnego filmu obyczajowego. Oczywiście w tym filmie nie ma magii, ale główny bohater to postać wcale przez to nie mniej niezwykła. "Win/win" to opowieść o tym, że prawdziwa pasja nie może być ordynarnie wykorzystywana. Nie dość, że przez to straci swe piękno, to jeszcze może okazać się żywiołem, nad którym nie da się opanować. To tak, jakby ktoś kto kocha pływać w basenie, nagle postanowił sobie przepłynąć silny rwący potok. Spienione wody mogą mocno poturbować, a sukces może okazać się pigułką gorzką do przełknięcia. Piękny film o tym, jak trudno być sobą. Ocena: 8

Jeszcze parę lat temu, kiedy w kablówce miałem całkiem sporo angielskojęzycznych kanałów, moim ulubionym było CNBC. Uwielbiałem śledzić te wirtualne zmagania, w których rzeczywistość nie miała nic wspólnego z tym co zobaczyć można było na wykresie cen akcji, kursach walut itp. Liczyłem, że Oliver Stone będzie w stanie uchwycić tę niesamowitą ulotność bogactwa. Niestety rozczarowałem się. Drugi "Wall Street" dużo mówi, ale mało pokazuje. Cała intryga jest boleśnie jednowymiarowa, a chwyt z Internetem zakrawa na naiwność nielicującą z reżyserem, który niby rozpracowuje System. Niby Stone pokazuje nam mechanizmy, jakimi rządzi się nieustający transfer pieniędzy. A jednak brakuje w tym wszystkim życia. Gdyby nie postać Gekko, obraz byłby zupełnie mdły. Film jednak nieźle sprawuje się pod względem aktorskim. Poziom winduje w górę Carey Mulligan, ale i Michael Douglas nieźle sobie radzi. LaBeouf nie zrobił nic, by przekonać do siebie liczne grono antyfanów, ale ponieważ do nic

Miłość jest początkiem i końcem. Miłość jest śmiercią, ale też nadzieją na odrodzenie. Miłość nie zostawia miejsca na nic więcej, ale nie chroni przed prozą dnia codziennego i zgodą na kompromis. Oto przesłanie filmu "Kochałem ją". Chloé właśnie została porzucona przez swojego męża, który ni z gruszki ni z pietruszki ogłosił, że poznał miłość swego życia, jest z nią od roku i nie chce już być z Chloé. Ta jest zdruzgotana sytuacją. Jej świekr zabiera ją i jej córki do chatki położonej w malowniczej dolinie. Tam przekonuje ją, że ma szczęście, że została porzucona przez męża. Mogło być gorzej, mógł od niej nie odejść, co zabiłoby ich wewnętrznie. A tak ma jeszcze nadzieję na życie i nowy związek. Przekonuje ją o tym, opowiadając swoją własną historię wielkiej miłości i tchórzostwa, które sprawiło, że nie postąpił jak syn, że pozostał z żoną, czego żałuje do dziś. (Olivier Saint-Jours by Hassan Havier) "Kochałem ją" powinno mnie zachwycić. Lubię takie historie. P

Francuzi próbujący uchwycić słowiańską duszę w historii o braterskiej miłości i potrzebie zemsty. Brzmi to dość absurdalnie i rzeczywiście miałem obawy, czy aby jest możliwe, by film się udał. Na szczęście okazało się, że francuska wrażliwość, choć obca, nie jest aż tak obca, by zniszczyć historię. Rezultat ostateczny może daleko odbiega od ideału, ale wyszedł na tyle ciekawy, bym się nie nudził. "Złodzieje koni" to przypowieść o dwóch para braci. Jedni i drudzy muszą walczyć o swoje, nikt im nie pomoże. W każdej z par jeden z braci jest agresywny, pewny siebie, drugi jest bardziej wrażliwy. Ci pierwsi są powodem bólu tych drugich, a jednak – a może właśnie dlatego – między braćmi istnieją niezwykle silne więzi. Gdy obie pary los zetknie ze sobą, tragedia będzie nie do uniknięcia. Jej rezultatem będzie śmierć. Gdyby to nakręcili Słowianie (najlepiej z rejonu Bałkan) na pewno mógł powstać z tego mocny film łączący liryzm z brutalnością. W rękach Michy Walda wsz

30 lat temu, kiedy AIDS eksplodowało zbierając śmiertelne żniwo, w kinie mieliśmy w zasadzie do czynienia tylko z jednym rodzajem historii o tej chorobie. To były historie umierających gejów. AIDS było wtedy rezultatem beztroski i naiwności. Po 30 latach choroba wciąż jest obecna, lecz jej źródło się zmieniło. Teraz źródłem epidemii jest desperacja. Tytułowe igły to trzy opowieści o AIDS. Wszystkie je łączy trudna sytuacja finansowa bohaterów, gdzie pęd za zapewnieniem materialnego bezpieczeństwa sprawia, że na wszystko inne nie zwraca się uwagi. Tak jest w opowieści rozgrywającej się w Chinach, gdzie cała wioska zostanie zarażona wirusem HIV, kiedy zaczną oddawać krew skuszeni śmiesznie małą dla nas lecz niezwykle dużą dla nich kwotą pieniędzy. Tak też jest i w kanadyjskiej opowieści, gdzie matka zrobi wszystko, by zapewnić sobie i synowi godziwe życie, nawet jeśli tylko na chwilę. Nie inaczej jest też w Afryce, której mieszkańcy są wyzyskiwani i całkowicie ignorowani. Dla zdobycia

Gorzko-słodka przypowieść o tym, w jaki utrudniamy sobie życie, czy to przez nieświadomość własnych pragnień, czy to właśnie przez ich pełną świadomość. Bohaterami filmu są matka i trójka jej dorosłych dzieci. Wszyscy oni niby funkcjonują w porządku, lecz każde z nich żyje w ciągłym strachu, tęskniąc za czymś, co jest na wyciągnięcie ręki, lecz o co boją się poprosić. Rita jest mężatką z dwójką dzieci. Swojego męża szanuje za inteligencję i czuje się z nim związana przez wspólną przeszłość. U podstaw ich związku leży jednak poczucie winy, co nie jest najlepszym podłożem dla związku. Namiętność wyparowała z jej życia już dawno, ale przez lata udawała. Teraz w jej życiu pojawił się inny mężczyzna, lecz Rita boi się pójść za głosem ciała i duszy. Sara samotnie wychowuje syna. Choć od śmierci męża minęły lata, on z nikim nie potrafi się związać. Faceta bierze sobie na noc, kiedy potrzeby ciała nie dają jej już spokoju. Za bardzo jednak boi się straty, ponownego zranienia, by kogokolwi

W Polsce narzekamy na kiepskie tytuły zagranicznych filmów, lecz wcale nie jesteśmy wyjątkiem. Amerykański tytuł filmu brzmi "The Good Boy", co kompletnie przeinacza sens obrazu. W rzeczywistości jest to bowiem opowieść o drugich szansach, drugich rundach. Historia młodego Ángela, który z boksera stać się może bankowym rabusiem, to przewrotna opowieść o nieobecnych rodzicach i szansach na lepsze jutro. Kiedy w życiu chłopaka pojawia się Vidal, Ángel nie ma pojęcia, kim on jest. Wie tylko, że oferuje mu szybkie pieniądze i tanią scholastykę. Widzowie poznają prawdę, lecz Ángel dowie się o tym już po zakończeniu filmu. To też jest nietypowe. Reżyser Daniel Cebrián uchwycił historię w pół kroku. Już nie na początku, ale jeszcze nie na końcu. W trakcie opowieści daje nam przebłyski tego co było i będzie. I to w zupełności wystarczy. Cebrián nie ustrzegł się błędów. Dialogi są trochę zbyt telenowelowe, ale nie ogląda się tego źle. Ocena: 6

W tym filmie powinienem był się zakochać. Są w nim wszystkie elementy, które kocham: ekscentryczni bohaterowie, skomplikowane intrygi, oryginalność, pomysłowość i absurdalny humor. I niektóre sceny naprawdę uważam za rewelacyjne: scena z psem na lotnisku, z ochroniarzem obserwującym kochającą się parę, finałowa zemsta. A jednak czegoś w tym filmie brakuje. Może narratora, który obecny był we wcześniejszych filmach Jeuneta? A może czarnego humoru. Wszystko jest takie jakieś przyciężkie, niby zabawne, a jednak nie rozśmieszające. Oryginalność też jest tu wtórna. Do "Delicatessen" bardzo odbiega, oj bardzo. Ocena: 7

Drew Barrymore i Justin Long raz jeszcze w opowieści o tym, jak ciężko jest kochać we współczesnym świecie, Poprzednio Barrymore narzekała na Internet i komórki, teraz przeszkadza jej odległość. Za to Long za to stracił urok cynika, nie otrzymując nic w zamian. Razem jednak na ekranie sprawują się bardzo dobrze. Łatwo można uwierzyć w to, że są parą. Niestety biedny Long nie został komediowo wykorzystany. Jeszcze początek z jego udziałem jest zabawny, a scena na stole to zdecydowanie najlepsza scena całego filmu. Reszta jednak poniżej oczekiwań. Żywiołowa Drew Barrymore za to jest silnym punktem. Poza sceną stołową przypadła mi też scena w barze, kiedy łączy negatywne skutki anabolików z kinem Michaela Baya. Sudeikis i Day też byli zabawni, na swój sposób. Film na jeden raz, ale nie będzie to raz zmarnowany. Ocena: 6

Ach te lata 50.! To były czasy! Te polowania na komuchów. Leczenie gejów elektrowstrząsami. Na Afroamerykanów mówiło się czarnuch i nikomu nie śniło się, by mogli brać udział w wyborach, a co dopiero je wygrać. A kobiety zamiast robić karierę, ładnie wyglądały przy kuchennym stole bądź przydomowym ogródku. Jeśli takim właśnie sentymentem darzycie tamte czasy, to "Planeta 51" jest właśnie dla was. Ta animacja to takie "Pleasentville" tyle że pozbawione gorzkiej refleksji. Wszystko jest tu takie cudownie słodziuchne, że nawet polujący na amerykańskiego kosmitę żołnierze i szaleni profesorowie nie wyglądają na naprawdę szkodliwych. Oczywiście to bajka, ale ja chyba już wolę "Disco robaczki" rozbudzające u dzieci miłość do Bee Gees i Village People niż "Planetę 51". Jednak to ten drugi ma (niestety) bardziej spójną fabułę i lepsze dowcipy. Jedyna rzecz, jak w tej animacji naprawdę mi się spodobała, to nawiązania do filmów SF klasy B i C oraz do

Nie rozumiem polskich dystrybutorów. Wprowadzają do kin takie gnioty jak "Paintball" , a tymczasem "El rey de la montaña", poruszający przecież podobną tematykę zostaje kompletnie zignorowany. Nie jest to może szczyt marzeń, ale w porównaniu z "Paintballem" to film rewelacyjny. Quim jedzie sobie drogą wijącą się po zalesionym pogórzu. Nagle jego samochód zostaje trafiony. Zaraz potem ktoś strzela do niego raniąc go w nogę. Zaczyna się dramatyczna walka o przetrwanie. Strzelających jest kilku, tyle tylko o nich wiemy. Strzelają dobrze i nie tylko do Quima, o czym przekona się pewna kobieta oraz dwóch policjantów. Przez pierwszą godzinę Gonzalo López-Gallego skupia uwagę na ofiarach. Tworzy całkiem intrygującą opowieść o bohaterach, którzy są niczym łowna zwierzyna. Przy pomocy prostych chwytów tworzy atmosferę zagrożenia, w którą łatwo uwierzyć, podobnie w bezradność postaci. Zarzucić można jedynie to, jak łatwo bohaterowie ignorują ból po postrzałach

Oto opowieść o dorastaniu do miłości. W naszej kulturze podstawowy wzorzec miłości wygląda mniej więcej tak: pierwsze spojrzenie rodzi gorące uczucie, z którym nic nie może się równać. Na szczęście są twórcy, którzy próbują pokazać nam, że miłość jest bardziej skomplikowana i ma znacznie więcej twarzy. Początkowo wszystko rozgrywa się zgodnie ze znanym schematem. Vera jest uroczą szansonistką zabawiającą Londyńczyków podczas nalotów. Przykuwa uwagę wielu mężczyzn, w tym Williama. Ten przekonany o swym wielkim uczuciu do niej, postanawia ją zdobyć i się z nią ożenić. Nie jest to proste, bowiem Vera wciąż zakochana jest w swoim pierwszym chłopaku Dylanie, teraz słynnym walijskim (i żonatym) poecie. Pośród spadających bomb, świadomi tego, że mogą w każdej chwili zginąć (William wkrótce wyrusza na front), w końcu pobierają się, ale miłość ich łącząca jest mocno niedoskonała. Rozłąka wojenna, koszmar walk na froncie, kuszący poeta po sąsiedzku odcisną na Verze i Williamie swe piętno. Kie

Po "Step Up" w 3D przyszła pora na "StreetDance 3D". I muszę powiedzieć, że wersja brytyjska robi lepsze wrażenie i nie jest to tylko kwestia akcentu (choć nie przeczę, brytyjski brzmi po prostu lepiej). Film bije na głowę amerykański film pod względem fabuły. Oczywiście historia nie jest nazbyt skomplikowana i każdy, kto widział choćby jeden podobny do "StreetDance 3D" film, ten bez oglądania może opowiedzieć to, co się wydarzy. Chodzi tu raczej o to, że historia została lepiej podana i sprzedana. Bohaterowie są wiarygodni, ich wzajemne relacje nie trącą sztucznością. Zaskakują też młodzi aktorzy, z których część nigdy wcześniej nie miała do czynienia z ekipą filmową. Całość trzyma się kupy i naprawdę chce się to oglądać. Film nieźle sprawdza się też pod względem muzyczny. Choć w porównaniu ze "Step Up 3" o zwycięstwie nie może być mowy. Powiedzmy, że jest remis. "Step Up 3" miało zdecydowanie bardziej widowiskowe układy. Jed

Ida Dalser popełniła w swym życiu jeden błąd – błąd, którego konsekwencją były kolejne błędy i tragiczny koniec. Otóż wybrała sobie mężczyznę, zamiast pozwolić, by to mężczyzna wybrał ją. Co gorsza, nie wybrała sobie pierwszego lepszego faceta, lecz mężczyznę zżeranego ogniem ambicji, pragnienia bycia lepszym, szukającym własnego wyniesienia ponad innych. Ktoś taki nie będzie tolerował przy sobie osoby mogącej zagrozić jego samoocenie, a kobieta, która wybiera sobie mężczyznę należy do jednej z dwóch klas: albo jest puszczalską zdzirą (a taką to można przelecieć, ale nie wiązać się) albo kobietą silną i niezależną, równą mężczyźnie (a taką można przelecieć-zdobyć, ale skoro nie da się jej poskromić, to nie ma się co z nią wiązać). Ida popełniła następnie kolejny błąd: sprzedała wszystko, a pieniądze oddała ukochanemu, by mógł zacząć ziszczać swe marzenie. Nie zdawała sobie sprawę z tego, że w ten sposób odbierała mu marzenie. Zamiast bowiem sam zbudować swą potęgę, budował ją na fun

I po raz kolejny przekonałem się, że PISF i wszystkie polskie szkoły filmowe powinny zostać zamknięte. Instytucje te hodują miernoty i przeciętniaków. Jeśli chcemy mieć artystów, powinniśmy wysyłać ich na nauki do naszych południowych sąsiadów. My mamy "Rysę", ale to Hřebejk "Czeskim błędem" przytarł nam nosa i pokazał, jak rozliczać się z komunistyczną przeszłością. Szczerze mówiąc, nie wszystko w filmie mi się podobało. Wątek buddyjski i ten wstęp o konieczności przebaczenia wydał mi się bardzo łopatologiczny. Tym, czym film mnie do siebie przekonał, czym podbił moje serce, jest konstrukcja bohaterów. To postaci wielowymiarowe, niejednoznaczne. Każda z osób to zarazem drań jak i postać szlachetna, wrażliwiec i egocentryk. Podobnie ich czyny nie sposób ocenić na wymiarze dobra i zły. Ot taki Borek. Łatwo uznać go za pokrzywdzonego, zdradzonego. Ale przecież był pijakiem, namawiał do aborcji. A Pavel? Całe życie poświęcił na pokutowaniu grzechu zdrady, ale pewnie

Nie dziwi mnie fakt, że na IMDb film ten ma dość niskie noty. Są one w pełni zasłużone, jeśli podstawowym kryterium przy ocenie jest przewodnia myśl. Ta w "Jedz, módl się, kochaj" jest bardzo naiwna i naprawdę trudno uwierzyć, by była rezultatem rzeczywistych wydarzeń. Toż to zwyczajny psychologiczny poradnik jakich miliony wypluwane są na rynek. Różnica polega jedynie na tym, że tu są bardziej egzotyczne scenerie. Trudno też uznać historię za wiarygodną, kiedy konstrukcja każdej z trzech opowieści jest niemal identyczna: nowe miejsce, przypadkowo spotkana kobieta staje się przyjaciółką, z kobietą tą związany jest mężczyzna. Kobieta pozwala bohaterce poradzić sobie ze swymi kobiecymi problemami, mężczyzna umożliwia przepracowanie problemów z dotychczasowymi partnerami. Nieprawdopodobne wydaje się także to, że w filmie nie ma ani jednej negatywnej osoby. Wszędzie spotykają bohaterkę życzliwość, otwartość i wsparcie. Piękna bajka, ale dla przeciętnego odbiorcy jest to t

Nie jestem wielkim fanem Paula W.S. Andersona. Pierwszy "Resident Evil" nie był może tak zły jak się tego obawiałem, a "Ukryty wymiar" po latach wspominam całkiem nieźle, jednak w ostatnich latach Anderson nie przekracza granic przeciętności. Dlatego też na "Resident Evil: Afterlife" wybierałem się pełen najgorszych obaw. Częściowo moje obawy potwierdziły się. Filmowi brakuje fabuły, bohaterów i ogólnie sensu. Na szczęście nadrabia to fajnymi i zabawnymi sekwencjami akcji i dużą dawką autoironii. Film ogląda się bardziej jak horrorową komedię akcji w stylu "Wysypu żywych trupów" niż pełnokrwisty horror postapokaliptyczny o zombie. I może to i lepiej. W końcu temat jest już tak rozwałkowany, że chyba najlepiej byłoby, gdyby pozwolono mu chwilę odleżeć w spokoju. Ocena: 5

Spore rozczarowanie. Jasmila Žbanić nakręciła film maksymalnie jednowymiarowy, w którym liczy się tylko jeden aspekt historii, a cała reszta to nic nieznaczące tło zbudowane z najprostszych konstrukcji. "Jej droga" to historia stewardessy Luny będącej w nieformalnym związku z kontrolerem lotów Amarem. Kocha go całym sercem, on kocha ją. Ten szczęśliwy obrazek psują tylko dwie rzeczy: alkoholizm Amara i problemy z zajściem w ciążę. Pewnego dnia Amar spotyka towarzysza broni z czasów wojny. Bahrija bardzo się zmienił. Stał się wahhabitą (członkiem konserwatywnej sekty sunnickiej kojarzonej na Zachodzie z islamskim terroryzmem). Po pierwszym spotkaniu, doszło do następnego, potem kolejnego i stopniowo Amar zaczął powracać do korzeni swej wiary i tożsamości. Tę przemianę ze zdumieniem, niezrozumieniem i przerażeniem obserwuje Luna. I to właśnie ten aspekt – reakcji kobiety (muzułmanki) na rosnący fundamentalizm ukochanego – zainteresował reżyserkę. Bada ona konflikt miłości i

Kiedy ogląda się klipy z filmu takie jak ten: można pomyśleć, że mamy do czynienia z niezwykle absurdalnym i zabawnym filmem. Tak jednak nie jest, no w każdym razie nie do końca. "Bunny and the Bull" to bowiem bardzo mroczny film próbujący odsłonić tajniki zbolałego umysłu. Owszem, jest tu dużo absurdu, jest też i humor, ale całość zdecydowanie nie ma lekkiego i przyjemnego kształtu typowej komedii dla mas. Film Paula Kinga to kolejny przykład na dzieło bardzo hermetyczne Podobnie jak "Gentlemen Broncos" czy "44 Inch Chest" nie jest przeznaczony dla każdego. Mnie jednak spodobała się atmosfera filmu, którą w dużej mierze udało się uzyskać dzięki animacji poklatkowej przywodzącej na myśl teledyski Björk czy Smashing Punpkins. "Bunny and the Bull" ma też bardzo zabawny warszawski akcent. Szkoda tylko, że takie muzeum w rzeczywistości u nas nie istnieje. Ocena: 8

Ach ten Alan Ball. Wiem, że  siedzi w telewizji robiąc kolejne seriale dla HBO, ale moim zdaniem się marnuje. Jego kinowy reżyserski debiut – "Towelhead" – jest najlepszym dowodem na to, że Ball jest znakomitym twórcą, choć nieco staroświeckim. "Towelhead" to mocne kino, wielowątkowe ze świetnie zarysowanymi, niejednoznacznymi postaciami. Za sprawą głównej bohaterki poznajemy świat młodzieńczych rozterek i dramatów, mieszanych etnicznie rodzin oraz rasizmu. Jasira ma 13 lat i jest zarazem niezwykle rezolutna i kompletnie niewinna. To efekt przedziwnego wychowania. Większość dzieciństwa spędziła z matką, która córkę zauważała tylko wtedy, kiedy stanowiła dla niej zagrożenie albo kiedy była samotna. Z kolei ojciec jest albo nieobecny, zajęty swoją nową dziewczyną, albo nadmiernie surowy, przypominając sobie o zwyczajach z odległego Libanu. W takich warunkach dorastająca Jasira, która dojrzewa wcześniej niż jej koledzy i koleżanki, musi radzić sobie z szykanami, s

Co za żenujący film. Potwierdza tylko wszystkie złe rzeczy, jakie mówi się o polskich komediach romantycznych. Jest ordynarna, pozbawiona polotu i inteligencji. Jednak najgorsi są główni bohaterowie. Inge i Piotr sprawiają wrażenie osób, którym jak się rodzili lekarze za mocno kleszczami ścisnęli główki. Ona chwilami zachowuje się jak spastykujący niedorozwój, on jak pacjent po lobotomii. Reszta postaci jest tak karykaturalnie zła, że aż nieśmieszna. Nie podoba też mi się cała miłosna intryga. Ponieważ niektórzy mogą uznać bohatera za przystojnego, jego akcja z nagłym pocałunkiem sprzedawana jest nam jako czysty romantyzm. Ale wystarczy podstawić za niego kogoś innego, mniej przystojnego, by zamiast uroczego romantyka dostać odrażającego typa, seksualnie wycofanego, ze skłonnością do gwałtów. Moją uwagę przykuwał jedynie Jan Wieczorkowski. To jego kurczowe trzymanie się wizerunku młodego chłopaka jest na swój chorobliwy sposób niezwykle fascynujące. To jak obserwowanie sceny z &qu

Dwóch młodych chłopaków. Wygłupiają się, przebierają w sukienki. Szykują się na wieczór kawalerski. Pomaga im matka jednego z nich. Jeszcze nie wie, że nakładając im makijaż, jednego z nich widzi po raz ostatni. To jej syn. Parę godzin później za sprawą telefonu z policji dowie się, że zginął w wypadku samochodowym. Prowadził ten drugi – Franck – przyjaciel, który z wypadku wyszedł bez szwanku. Naturalna w takim przypadku wydaje się złość na tego, który przeżył za to, że żyje, za to, że zabił. Tak reagują na widok Francka niektórzy znajomi, siostra i ojciec zabitego. Ale nie matka. Ta wręcz odwrotnie. Obsesyjnie czepia się Francka, który staje się substytutem zmarłego syna. Dzięki niemu jest choć trochę samotna. Lecz ta dziwaczna więź źle przyjmowana jest początkowo i przez Francka, a przez cały czas przez resztę otoczenia. Jednak dla kogoś, kto kurczowo trzyma się skrawków istnienia kogoś, kogo już nie ma, nawet przedziwna, niezrozumiała relacja jest lepsza od pustki po nim. Byłem