Filmy Torne'a

Sierpień 1939 roku. Europa szykuje się do wojny, a tymczasem w położonej na brytyjskim wybrzeżu ekskluzywnej szkole z internatem dla córek niemieckiej elity życie toczy się normalnie. Przynajmniej na pozór. Film bowiem zaczyna się paniczną ucieczką nauczyciela, którego ciało wkrótce zostanie odnalezione. Jego miejsce zajmie nowy nauczyciel, a w rzeczywistości agent brytyjskiego wywiadu...

Klasyczny trójkąt miłosny tyle że osadzony w argentyńskiej części puszczy amazońskiej. Mamy lokalnego bogacza, który kiedyś był narzeczonym pracującej jako lekarz kobiety. Jest i leśniczy, którego ojciec pracował za psie pieniądze w posiadłości ojca bogacza. I to właśnie za leśniczego wyszła kobieta.

Z jednej strony trudno nie pochwalać eksperymentów reżyserów z gatunkami filmowymi. Z drugiej strony, kiedy eksperymenty te się nie udają, to efekt jest naprawdę kiepski. Nawet mocna obsada nie jest wtedy wystarczającym buforem przed katastrofą.

Jeśli widzicie w thrillerze parę idealną, to od razu wiadomo, że coś jest nie tak. W nowej produkcji netfliksowej niemal od pierwszej sceny wiadomo też, z kim jest coś nie tak. Twórcy "Wtargnięcia" bowiem w ogóle się nie wysilają z zacieraniem śladów. Postacie kodowane są więc według klasycznego wzorca. Kolejne sceny i dialogi są zaś tak przejrzyste, że każdy, kto w życiu obejrzał parę filmów, nie będzie miał problemów z odczytaniem tajemnic fabuły na długo, zanim twórcy zdecydują się nam je ujawnić.

Chyba zaczynam się robić fanem niemiecki na poły teatralnych komedii obyczajowych. "Ja, ty, my, oni" to druga po "A może Adolf" pozycja, która przypadła mi do gustu, bazująca na banalnym pomyśle zebrania małej grupki aktorów w jednej lokacji i zbudowaniu fabuły na dialogach.

Jeśli Denis Villeneuve chciałby zasłużyć na miano wizjonera kina, to "Diuną" się do tego nie przybliżył. Trudno jest mi sobie wyobrazić coś bardzie pozbawionego inwencji twórczej od tego, co zostało tu zaprezentowane.

Niby jest to kolejna opowieść oparta na faktach, a film wygląda tak, jakby skopiowano go z jedynej formy stosowanej w kinie do opowiadania historii narkomanów walczących z nałogiem. Jest to rzecz tak schematyczna, że naprawdę trudno jest tu znaleźć cokolwiek osobistego, co sugerowałoby, że jednak jest to opowieść o doświadczeniach konkretnej osoby.

Podobnie jak pierwsza część, "Venom 2: Carnage" istnieje niejako w kontrze do MCU, z którym jest przecież pokracznie związany. Twórcy odrzucają tonację produkcji MCU oraz misternie tkane sieci powiązań. Jeśli MCU serwuje dania w restauracji, to Sony daje nam szybkie przekąski z kinowych barów. "Venom 2: Carnage" jest jak popcorn albo wata cukrowa: nie ma absolutnie żadnej wartości ani powodu, po który powinno się po niego sięgać.

Lars właśnie szykuje się do wyjazdu z żoną na weekend do domku na prowincji. Na zakupach zgarnia dość nietypowe produkty, jak młotek, piła, sznury i taśma. Każdemu, kto chce słuchać, mówi o tym, że żona planuje wycieczkę i że jest to bardzo niebezpieczne. Dlatego też nikt z oglądających nie będzie zaskoczony, kiedy wkrótce po przyjeździe na miejsce Lars weźmie młotek i oczywistym stanie się, że zamierza go wbić żonie w tył głowy. To, co nastąpi później, będzie jednak zaskoczeniem dla Larsa...

Bardzo chciałbym móc napisać, że "Ostatni pojedynek" mnie rozczarował. Niestety od ładnych paru lat Ridley Scott przyzwyczaił mnie do miernoty swoich kolejnych dzieł. Obecnie więc zaskoczyć mógłby mnie jedynie jego film, który autentycznie by mi się spodobał.

Kolejny filmowiec, który za dużo naoglądał się Shyamalana i żyje w błędnym przekonaniu, że film = zaskakujący zwrot akcji.

Czy mi się wydaje, czy "komedia" to sformułowanie wykorzystywane do opisywania nie tylko naprawdę zabawnych/śmiesznych filmów, ale też wszystkich tych, które z różnych powodów nie do końca pasują do innych gatunków. Tylko tak mogę sobie wytłumaczyć to, że "Moje wielkie włoskie gejowskie wesele" jest zaliczane do komedii.

Ja rozumiem, że filmy o gejach nie mają w Polsce ugruntowanej tradycji, a kino gatunkowe wciąż traktowane jest przez filmowców po macoszemu. Nie jest to jednak żadnym usprawiedliwieniem dla twórców "Hiacynta". Reżyser i scenarzysta zachowują się tak, jakby odkrywali Amerykę lub wyważali dawno otwarte drzwi. W efekcie jest to jedno wielkie rozczarowanie, które w całości trzyma wyłącznie bardzo dobra gra Ziętka.

Pomysł na ten film był bardzo dobry. Yuri Ancarani wziął kamerę i dotarł na Lagunę Wenecką, by przyjrzeć się życiu tamtejszej młodzieży. To, co stworzył jest fikcją, ale bardzo bliską rzeczywistości. W obsadzie znaleźli się amatorzy, którzy tak naprawdę odgrywają jakieś wersje samych siebie.

Jeżeli "lewacka propaganda" wzbudza u was napady wściekłości, to polecam trzymanie się z dala od filmu "Legenda Molly Johnson". Pod płaszczykiem westernu kryją się tu bowiem takie temat jak przemoc domowa, fizyczne i psychiczne molestowanie kobiet oraz dyskryminacja rasowa.

"Ul" inspirowany jest prawdziwą historią. Opowiada o biznesie, jaki rozkręciła w naznaczonej ludobójstwem kosowskiej wiosce wdowa po zamordowanym mieszkańcu. Do tego rozkręciła ten biznes wbrew męskiej części społeczności. Bohaterce przyszło bowiem żyć w konserwatywnym regionie, gdzie nawet kobieta za kierownicą samochodu uważana jest za dziwkę, która prosi się o to, żeby ją zgwałcić.

Siłą "Królowej wspaniałości" jest kultura, której przedstawicielami są bohaterowie. Akcja rozgrywa się bowiem wśród imigrantów z Ghany. Drobnostki, które wyróżniają tę grupę, sprawiają, że historia nabiera kolorytu, zaciekawia swoją egzotyką, choć jednocześnie pozostaje bardzo "swojska".

Uważajcie na ironię i sarkazm. Często są to mechanizmy obronne, które niczym mury i fosy mają chronić osoby od bolesnych, niemożliwych do akceptacji doświadczeń.

Gdyby nie język, można byłoby powiedzieć, że jest to polski film. Ukraina czasów transformacji do złudzenia przypomina Polskę czasów transformacji. Podobni gangsterzy chodzący w podobnych ubraniach i słuchają tej samej muzyki. Nawet targowiska wyglądają identycznie, a na nich dokładnie te same spodnie, kasety i płyty.

"Huk silników" to jeden z tych filmów, przy których opowiadanie o fabule nie ma sensu. Bo też sama historia niewiele mówi o tym, z czym mamy do czynienia. Ba, może nawet sugerować coś, czym film nie jest.

Kino propagandowe, kino z tezą - te terminy przywykło się kojarzyć z filmową żenadą. Nie bez kozery. Większość tego rodzaju produkcji to rzeczy toporne, w których fabuła, gra aktorska i warsztat filmowy mają drugorzędne znaczenie, liczy się przesłanie, z którym trzeba dotrzeć do mas, które musi być czytelne dla wszystkich. Kiepska jakość nie jest jednak cechą przyrodzoną tego rodzaju filmom. Dowodu na to dostarczają na przykład francuskie "Podziały".

Kaylee to twarda babka. Swego czasu była niepokonana na ringu. Teraz to jednak przeszłość. Kaylee żyje naznaczona tragedią. Jej młodsza siostra zniknęła. I to już dawno temu. Została prawdopodobnie porwana i sprzedana jako prostytutka. Kaylee zrobi wszystko, by poznać prawdę o losach siostry. Sama da się uprowadzić. Jej prosty plan szybko rozpadnie się na kawałki. Kaylee pozostanie tylko walka i parcie do przodu, by odnaleźć siostrę lub najzwyczajniej w świecie zemścić się.

Domostwo wśród bloków. W wielkim gmachu mieszka tylko starszy mężczyzna, który całe dnie spędza w pustych pomieszczeniach zajadając pistacje. Od czasu do czasu odwiedza go gosposia. Jeszcze rzadziej bywa syn. Pozostałe dzieci praktycznie go nie widują. Teraz to się zmieni. Syn chce sprzedać dom. Ojciec niby jest za, by po chwili być przeciw. W końcu stawia warunek: bez obecności wszystkich dzieci, w tym drugiego syna, który zniknął wiele lat temu, niczego nie podpisze.

Jeden dzień z życia kobiety. Przybyła do bogatej posiadłości, żeby ją wynająć na przyszłoroczne wakacje. Jest sama, ale tylko część czasu spędzi samotnie. Film to seria rozmów prowadzonych przez nią osobiście lub telefonicznie, dzięki którym rzucone zostaje światło na skomplikowane życie, jakie prowadzi.

Trzech kumpli. Są policjantami. Ich codzienność to złodzieje, dilerzy i biurokracja, która sprawia, że czasem gorzej wychodzą, kiedy ścigają przestępców, niż kiedy odpuszczają. W końcu zdarzy się okazja, by mogli pokazać, dlaczego zostali policjantami. Kroi się poważna akcja. Trzeba ją jednak przygotować, co wymaga nie do końca legalnych działań. Czego się jednak nie robi dla służby. Wkrótce poznają prawdziwe znaczenie tego sformułowania...

Odbiór filmu to skomplikowana sprawa. Samo dzieło - warsztat, narracja, gra aktorska - ma oczywiście wielkie znaczenie, ale inne aspekty też odgrywają rolę. Jak choćby obejrzane filmy. Jestem przekonany, że gdyby nie "Jeźdźcy Sprawiedliwości", których dopiero co zobaczyłem, to "Miłosną piosenkę dla twardzieli" oceniłbym wyżej.

Dawid jest nastolatkiem, którego życiem rządzi rutyna. Składają się na nią nauka i trening. Chłopak w lokalnej siłowni nabiera masy, by zostać kulturystą... po części. Rozwojem jego mięśni mocno zainteresowana jest matka. Powody tego przez długi czas nie będą do końca jasne.

Bruce La Bruce minął się z powołaniem. Gdyby urodził się w Meksyku lub Kolumbii, pewnie robiłby przebojowe telenowele. "Saint-Narcisse" to bowiem tasiemcowa opowieść w pigułce. Czego tu nie ma? Zaginieni bracia bliźniacy, matki, o których istnieniu się nie wiedziało, mistycyzm, religia, obsesje i pożądanie. Zabrakło tylko muzyki w stylu "ta da dam" w scenach, kiedy odkrywana jest prawda.

Duńczycy po raz kolejny udowadniają, że razem z resztą Skandynawów mają niesamowitą zdolność do opowiadania zabawnych i krzepiących historii o ludziach, którzy w Polsce czy Rumunii byliby bohaterami tak ponurych dramatów, że po ich obejrzeniu chciałoby się ciąć i połykać żyletki.

Zaczyna się obiecująco. Oto małżeństwo z Iranu przybywa do Grecji w odwiedziny do studiującego tu syna. Reżyser zachęca nas do korzystania ze stereotypowych sądów, by w ten sposób zwiększyć kontrast kulturowy. Sprawy szybko zaczynają jednak przybierać nieoczekiwany obrót. Relacja małżeńska nie jest do końca taka, jakiej byśmy oczekiwali. Syn okazuje się zaś całkowitą enigmą, jako postać nieobecna, o której wszystko, co bohaterowie wiedzieli, było kłamstwem.

Choć widzę, że film ten traktowany jest jako dramat, to dla mnie wygląda on raczej na komedię romantyczną, tyle że o bardzo smutnych i zaburzonych ludziach. Główny bohater to przecież osoba, która nie potrafi podnieść się po stracie żony. I kiedy przypadkowo zostaje przyduszony przez dominę, znajdzie sposób na ponowne spotkanie się z ukochaną. Jednak im bardziej flirtuje ze śmiercią, tym więcej okazuje się, że życie ma mu do zaoferowania, z czego początkowo nie zdaje sobie sprawy...

Martijn to Holender, który parę dekad wcześniej przybył do niewielkiego miasteczka w Meksyku i tam już pozostał. Znalazł tu rodzinę i przyjaciół. W "Rykoszecie" oglądamy jeden dzień z jego życia.

"Winni" to dość wierna angielskojęzyczna wersja duńskiego filmu sprzed trzech lat . Amerykanie tu i ówdzie dodali ozdobniki (jak choćby cała otoczka związana z zagrażającymi Kalifornii pożarami), ale poza tym nie wprowadzili znaczących zmian.