Filmy Torne'a

Domyślam się, że "Beckett" miał być taką bliższą zwyczajnemu życiu wersją modnych ostatnio akcyniaków. Tytułowy bohater jest w końcu amerykańskim turystą w Europie. Kiedy w spowodowanym przez niego wypadku ginie jego ukochana, Backett wpadnie w tarapaty. Ktoś chce go zabić. Jednym z tych ktosiów jest policjant, który w teorii powinien być po jego stronie. Beckett musi więc uciekać. By przetrwać musi jednak zrozumieć, dlaczego stał się ofiarą polowania.

Taniec nowoczesny to nie moja bajka. Podobnie jak jazz, jest to dla mnie w większości (bo bywają wyjątki) niezrozumiały chaos. Kiedy ktoś opowiada o historii kryjącej się za konkretnym tańcem, słucham go ze zdumieniem. Ja zazwyczaj nie widzę w tym żadnej opowieści czy metafory. Z tego też powodu z chęcią sięgnąłem po "Taniec nagości". Liczyłem, że spoglądając na proces przygotowywania spektaklu, dowiem się o tańcu nowoczesnym wystarczająco wiele, by lepiej go doświadczać.

Ten film inspirowany jest prawdziwą historią faceta, który w latach 60. tuż poza wodami terytorialnymi Włoch zbudował platformę, nazwał ją wyspą, niezależnym krajem i na kilka miesięcy wprowadził chaos w i tak chaotyczną sytuację Włoch. Jego działania miały jednak trwały efekt, zmieniły bowiem prawo dotyczące wód międzynarodowych.

70-letni Jacques Audiard w swoim najnowszym filmie opowiada o uczuciowym i erotycznym życiu współczesnych 30-latków. I wygląda na to, że niewiele się ono różni od życia uczuciowego i erotycznego w czasach, kiedy on sam miał 30 lat. Owszem, są metody komunikacji, które ułatwiają nawiązanie więzi (lub zniszczenie komuś reputacji), ale poza tym wszystko jest takie same. Może dlatego niemal cały film Audiarda jest czarno-biały, jakby było to dzieło nowofalowe.

Włączyłem Amazon i zobaczyłem, jaką przyszłość będzie miało kino lgbt w mainstreamie. I nie jestem zachwycony. Wygląda bowiem na to, że dostanę te same historie, które trzy czy dwie dekady temu gejowscy twórcy robili poza studyjnym obiegiem, bo wtedy nikt im nie chciał dać na nie pieniędzy.

"El fugor" to dokument komplementarny do nakręconego przez Marco Bergera "Gualeguaychú: El país del carnaval" . I choć panowie wspólnie zbierali materiały (niektóre rzeczy się powtarzają w obu filmach), to jednak są to dokumenty kompletnie różne. Tam, gdzie Berger postawił na tradycyjną formę dokumentalną, Martín Farina wybrał eksperymenty.

"Walka z lodem" oparta jest na niezwykłej historii duńskiego odkrywcy Ejnara Mikkelsena, który wraz z mechanikiem Iverem Iversenem w 1909 roku utknął na niegościnnych terenach Grenlandii. Wszyscy uważali ich za zmarłych, a oni przetrwali w polarnych rejonach kilka lat.

O, i to jest Baz Luhrmann, jakiego uwielbiam. "Elvis" to przede wszystkim widowisko. To kolory, energia i muzyka. Przez 3/4 filmu jest to w zasadzie nieustający teledysk, rozedrgany, pulsujący talentem i miłością do muzyki. Patrzyłem na to oczarowany. Po "Respect" była to czysta ambrozja.

Szczerze mówiąc, to trochę dziwi mnie to, że "Alirón" doczekało się kontynuacji. Samsukces jedynki mnie nie dziwi. Jednak wynikał on z konstrukcji krótkometrażówki, która fajnie obudowała główny pomysł dyskomfortu, jaki czuje jeden koleś, kiedy wydaje mu się, że jego przyjaciel jest gejem i coś do niego czuje. To w zasadzie jest zamknięty pomysł, który prędzej dałoby się rozbudować do pełnego metrażu, niż w krótkometrażowej kontynuacji.

Jon Stewart najwyraźniej nie potrafił dojść do siebie po zwycięstwie Trumpa. Kiedy więc przyszła pora na kolejne wybory, postanowił zareagować. Jego film to swoista próba przepracowania i zrozumienia problemów, które doprowadziły do prezydentury Trumpa, jak również chęć wpłynięcia na potencjalnych wyborców, by się opamiętali.

Na "Jurassic World: Dominion" wybierałem się pełen najgorszych myśli. Słyszałem o nim tyle złego, że nawet zastanawiałem się, czy sobie go w ogóle nie odpuścić. Kiedy więc w końcu poszedłem na niego do kina, odetchnąłem z ulgą. Być może narzekający na "Jurassic World: Dominion" mają lepsze wspomnienia z dwóch pierwszych części nowej trylogii. Dla mnie już jedynka była kompletnie idiotyczna, a dwójka pozostawiła jeszcze gorsze wrażenie. I "Dominion" w moich oczach po prostu trzyma ten żenująco niski poziom.

"Czarny telefon" to przyjemna rozrywka. W sam raz na letnią spiekotę, kiedy rozleniwiony człowiek nie ma na nic ochoty, a zwłaszcza na intelektualne zagwozdki. Bo tak naprawdę na tym filmie bawić się będą tylko ci, którzy wyłączą myślenie.

Marco Berger i Martín Farina wybrali się z ekipą filmową do położonego niedaleko argentyńsko-urugwajskiej granicy Gualeguaychú. Miasto to ponoć znane jest ze swojego karnawału. Filmowcy towarzyszą grupie młodych, przystojnych mężczyzn, którzy właśnie przygotowują się do kolejnej karnawałowej parady. Obaj dokumentaliści zrobili o tym film.

W historii kina podobnych opowieści było wiele. Opresyjny kraj, zakazana miłość i decyzje, które podyktują losy bohaterów. Tym razem smaczku całości dodaje fakt, że fabuła bazuje na prawdziwej historii, która miała miejsce w czasach ZSRR. Film może i wyreżyserował Estończyk, ale "Ognisty ptak" ewidentnie powstał na potrzeby zachodniego widza. Bo tylko tak można traktować poważnie "zaskoczenie", że za żelazną kurtyną homoseksualiści poszukiwali miłości.

"Top Gun: Maverick" uśpiło moją czujność. Pozwoliłem sobie zapomnieć, że przecież nie jestem fanem Josepha Kosinskiego i uważam, że spartoli każdą, nawet najciekawszą historię. Zimny prysznic przyszedł szybko. "Pajęcza głowa" przypomniała mi wszystko to, co "Top Gun: Maverick" starało się wymazać.

"Ojciec panny młodej" to jeden z tych filmów, który moim zdaniem powinien otrzymywać obowiązkowy remake co 10-15 lat. Oglądając później kolejne wersje można byłoby łatwo zaobserwować, jak zmieniają się obyczaje w swoich detalach, podczas gdy pewne mechanizmy w relacjach międzyludzkich pozostają niezmienione. Jednak moje przekonanie zostało wystawione na poważną próbę przez HBO Max. O ich wersji "Ojca panny młodej" mogę bowiem powiedzieć tylko tyle, że była on kompletnie nietrafiona.

"Goliat" to ten rodzaj kina, które uwielbiają Amerykanie. Ileż to razy produkowali inspirowane faktami historie o zwykłych obywatelach stających do walki z potężnymi koncernami? W zdecydowanej większości były to filmy podnoszące na duchu, bo pokazujące, że zdeterminowane jednostki mogą sprawić, by system stanął po stronie sprawiedliwości.

W "Boyhood" Linklater najwyraźniej nie powiedział wszystko o dorastaniu. I chyba z konieczności domknięcia tego temu powstało "Apollo 10 1/2". W animacji reżyser zabiera nas do lat swojej młodości. Linklater, który sam pochodził z Teksasu, opowiada o włąsnym dzieciństwie "wkładając" siebie w postać Stana, chłopca, który twierdzi, że wylądował na Księżycu jako pierwszy.

Matko jedyna, co to było?! Naprawdę rzadko zdarza mi się obejrzeć film tak koszmarnie zły, że nie znajduję w nim nawet okruchów pozytywów. Ta portugalska "komedia" to koszmar.

"Guermantes" oficjalnie staje się moim ulubionym filmem o pandemii COVID-19. Głównie dlatego, że pandemia jest tu niczym powietrze: niewidoczna, ale determinuje to, jak wygląda rzeczywistość. To właśnie pandemia i związane z nią lęki oraz obostrzenia sprawiają, że przez kilka dni bohaterowie filmu będą egzystować w zawieszeniu. Są aktorami, którzy przygotowują się do sztuki, która - właśnie przez COVID-19 - nie zostanie wystawiona. Ich próby nie mają większego sensu. A jednak za namową reżysera pozostają.

I kolejny przykład z Indii, jak bardzo zmieniła się tamtejsza kinematogriafia. "Chandigarh Kare Aashiqui" porusza temat transseksualizmu, a jednak nie czuć, by twórcy dotykali tabu czy rzeczy niekomfortowej dla szerokiej publiczności. Przeciwnie, temat został tak wpleciony w standardową opowieść o kochankach z dwóch różnych światów, że nie ma w tym absolutnie nic nadzwyczajnego. W Polsce podobne tematy porusza się jednak w kinie poważniejszym, artystycznym, a nie w lekkich i przyjemnych produkcjach dla mas.

Niedaleka przyszłość. Doszło do wojny. Jeden kraj niemal zniszczył drugi. Szczegóły nie są widzom ujawnione. Widzimy tylko główną bohaterkę, która jest częścią misji ostatniej szansy. Po lodzie wraz z grupą specjalnie wybranych osób ma przejść przez tereny kontrolowane przez wroga, by dostarczyć broń mogącą odmienić losy wojny. W czasie niebezpiecznej akcji jej uczestnicy będą się zmagać nie tylko z wrogami, ale też z nieufnością co do własnych towarzyszy wyprawy.

Nowojorski policjant przybywa do Europy na wieść o tym, że jego świeżo po ślubie córka została zamordowana. Jej mąż także, a ciała zostały dość starannie zmasakrowane i upozowane. To nie była przypadkowa zbrodnia. Próbując zrozumieć, co się stało, policjant odkrywa, że podobne morderstwo miało już miejsce. A wkrótce potem następuje kolejne. Bohater, przy oporze niektórych europejskich stróżów prawa i wsparciu innych, rozpoczyna prywatne śledztwo, które odkryje mroczną tajemnicę.

Indie nie kojarzą mi się z krajem otwartym obyczajowo, a jednak w ostatnim czasie obejrzałem kilka filmów, które zdumiewają mnie otwartością i szczerością w podejmowanych tematach, a przy tym pozostają mainstreamowymi, dość klasycznymi produkcjami. "Badhaai Do" zdecydowanie jest tego świetnym przykładem.

Bardzo żałuję, że nie lubię tego, jak bracia Spierigowie opowiadają historie. Bo często są one w swoim zamyśle niezwykle fascynujące. "Przeznaczenie" jest tego najlepszym przykładem.

Kiedy poznajemy Davida, wydaje się młodym, niezwykle ambitnym człowiekiem, dla którego liczy się wyłącznie muzyka klasyczna. Pilnie uczy się gry na fortepianie i liczy na zagraniczne stypendium. Jednak wkrótce jego świat zacznie się zmieniać. Pojawią się inne priorytety. Nauka też okazuje się bardziej wymagająca. Chłopak ze wszystkich stron jest pod coraz większą presją. I zaczyna nad tym wszystkim tracić kontrolę...

Sam już nie wiem, po co sięgam po kolejne filmowe biografie muzyków. Może przez te nieliczne wyjątki, które próbują (choć nie zawsze skutecznie) wyrwać się z niewoli biograficznego schematu. "Respekt - królowa soul" niestety nie jest wyjątkiem, więc seans wzbudził we mnie wyłącznie irytację.

Gdybym jeszcze chodził do kina na widowiska Marvela*, to po obejrzeniu "Top Gun: Maverick" przestałbym. A tak tylko utwierdziłem się w swoim przekonaniu, że Marvel to strata czasu.

Wakacje to chyba w amerykańskim kinie najpopularniejsza okres narracyjny (obok świąt Bożego Narodzenia). Szczególnie, kiedy bohaterami są młodzi ludzie. Raz są to opowieści o dorastaniu, innym o pierwszej miłości. Często jest tu wszystkiego po trochu. W przypadku "Na życiowym zakręcie" wakacje są tłem dla historii o stracie i poczuciu winy.

Martin Campbell bez wątpienia jest weteranem kina sensacyjnego. W końcu ma na swoim koncie nawet parę Bondów. Niemniej jednak zbliżający się do 80. reżyser zdecydowanie najlepsze lata ma już za sobą. W jego najnowszym filmie na uwagę zasługuje wyłącznie gwiazdorska obsada.