Filmy Torne'a

Wyobraźnia jako sposób na radzenie sobie z trudnymi, traumatycznymi wydarzeniami, to zdecydowanie jeden z moich ulubionych tematów filmowych. I mam to szczęście, że większość filmów tego typu okazuje się być przynajmniej solidna, jeśli nie bardzo dobra. Od każdej zasady są jednak wyjątki. I "Witajcie w Marwen" jest jednym z nich.

To naprawdę ciekawe, że western - najbardziej amerykański z gatunków filmowych - coraz wyraźniej zawłaszczają dla siebie obcokrajowcy. W ostatnich latach Australijczycy nakręcili kilka solidnych filmów w tym gatunku. Najlepszy western ostatnich lat wyszedł spod ręki Szkota (mówię rzecz jasna o "Aż do piekła"). Teraz zaś Francuz Jacques Audiard udowadnia, że western jest gatunkiem stylistycznie znacznie pojemniejszym niż to się śniło Amerykanom.

"Szkolna edukacja" to dowód na to, że nie trzeba szokować brutalnością i przekraczać granice tego, co można bez wywoływania skandalu pokazać na ekranie, by zasłużyć na miano filmu "chorego". Film Kyle'a Rideouta i Josha Epsteina, został bowiem zrobiony na modłę typowej komedii o dorastaniu. Twórcy wykorzystali tu wszystkie standardowe elementy: pierwsza miłość, proces separowania się od rodziców, odkrywanie własnej tożsamości i tego, co naprawdę liczyć się w życiu. A jednak nie trzeba zbyt mocno się zastanawiać, by dojść do wniosku, że z tym, co twórcy pokazują, jest coś głęboko nie tak.

Charlie jest córką australijskiego farmera zajmującego się uprawą bawełny. Matka zmarła, kiedy Charlie była jeszcze małą dziewczynką. Mieszka więc sama z ojcem. No, prawie sama. W dzieciństwie poznała Hugo, swojego wymyślonego przyjaciela. I choć Charlie ma już 26 lat, Hugo wciąż jej towarzyszy. Dorósł razem z nią, ale zachowuje się wciąż dziecinnie. A w każdym razie tak go postrzega dziewczyna. Wszystko zmieni się, kiedy do miasta przybędzie sympatyczny producent programu typu reality w poszukiwaniu odpowiednich bohaterów do nowego show o samotnych farmerach. Między nim a Charlie wywiązuje się więź. Hugo boi się, że zniknie, ale czuje też zazdrość, bo w rzeczywistości jest w dziewczynie zakochany...

"Rysa na ścianie" nie jest dobrym filmem. Fabuła prowadzona jest w sposób schematyczny. Nawet niektóre ze scen rażą automatyzmem gatunkowym z jakim zostają nakręcone (jak choćby kluczowa rozmowa Pablo z Mariem na wykopem).Obowiązkowe w thrillerach hiszpańskojęzycznych zwroty akcji, tu są mało wyraziste, że większość z nich w zasadzie na miano twistów nie zasługuje. Zaś przemiana wewnętrzna bohatera, która powinna być jądrem całej opowieści, jest jedynie bladym cieniem przytłoczonym ciężarem tajemnicy, na której przez długi czas skupia się reżyser.

Gdybym był stuprocentowym wzrokowcem, zapewne byłbym zachwycony "Psychonautami". Forma animacji jest bowiem głównym atutem film. Ciekawie wypada chociażby zestaw bohaterów. To, że zachowują się jak ludzie, ale większość z nich wyglądem przypomina zwierzęta. Nie jest to jednak zwyczajna antropomorfizacja, lecz coś bardziej złożonego, na co wskazuje postać syna o wyglądzie psa, który zdaje się być na etapie przejściowym, jeszcze zachowuje się jak zwierzę, ale już zaczyna mówić i przejawiać inne ludzkie manieryzmy. W tym świecie również martwe przedmioty są żywe, jak budzik czy dmuchana kaczka basenowa.

Historia Laury, która nie potrafi nawiązać satysfakcjonujących relacji intymnych z innymi ludźmi, którą z ojcem łączy dziwna więź oparta jednocześnie na miłości i nienawiści, mogła i powinna być fascynującym i niepokojącym dramatem psychologicznym. Tym bardziej, że twórcy mieli kilka niezłych pomysłów fabularnych, a grająca Laurę Evan Rachel Wood z oddaniem wciela się w tę postać, prezentując pełną paletę emocji. Niestety "Zwodniczy urok" to rzecz nieudana, a sama Wood ewidentnie się tu marnuje.

Stare ludowe porzekadło mówi: czas leczy rany. Jak pokazuje historia opowiedziana w "Mizofobii", twierdzenie to jest prawdziwe tylko po spełnieniu kilku ważnych warunków. Kiedy skrzywdzona osoba zostanie zmuszona do zignorowania swojej traumy, kiedy jej najbliżsi będą zachowywać się jakby nigdy nic lub co gorsza pozory i "co ludzie powiedzą" staną się dla nich istotniejsze od dobra pokrzywdzonej, wtedy rana nie ma szans na uleczenie, będzie się jątrzyć, ropieć, niszczyć nadzieje, prowadzić do wątpliwych (patrząc z boku) decyzji.

Oto przykład filmu, którego reżyser próbował na raz chwycić za ogon zbyt wiele srok. Nie zapanował nad rozgardiaszem i interesująca historia zmieniła się w dość typową przypowiastkę o tym, jak tragicznie kończy się młodzieńcza beztroska.

Nie jestem fanem bigosu, więc i ten film nie bardzo przypadł mi do gustu. Bousman powrzucał tu sporo resztek z najprzeróżniejszych horrorów, doprawił szczodrą szczyptą typowego dla siebie gore i voila.

Zaczynam podejrzewać, że twórczość Barry'ego Jenkinsa nie jest dla mnie. Nie byłem pod wrażeniem "Moonlight", który uważałem za film ok, ale nic więcej. "Gdyby ulica Beale umiała mówić" to w zasadzie powtórka z rozrywki, tylko że wszystkiego jest tu więcej, bardziej podrasowane. Oba filmy przypominają mi instagramowych celebrytów: zachwycają swoją nieziemską urodą, ale poza tym oferują banał.

Jestem fanem książkowej fantastyki. Większość z tego, co trafia do moich rąk, nie jest arcydziełami literatury. To zwykłe czytadła. A mimo to jakościowo pozostają lata świetlne przed tym, co sobą reprezentuje kinowa fantastyka. A już opowieści postapokaliptyczne, w których głównymi bohaterami są młode osoby, to prawdziwa żenada.

Uwielbiam skomplikowane plany zemsty. Wziąć giwerę i palnąć komuś w łeb każdy może (oczywiście to też może być punktem wyjścia super filmu). Co innego cierpliwie, krok po kroku realizować wyrafinowaną zemstę, będąc tej idei absolutnie oddanym. Im bardziej niebanalną grę prowadzi mściciel ze swoją ofiarą, tym bardzie mi się to podoba. Dlatego "Dwa gołębie" miały u mnie naprawdę duże fory. Postać Orlana, który żyje w mieszkaniu Husseina, o czym ten nie ma pojęcia, to właśnie ten rodzaj mściciela, który uwielbiam. Rozkręca się powoli, zaczynają od niezauważalnych drobiazgów, by z czasem pozwalać sobie na coraz więcej i więcej. Na początku jest niczym nieszkodliwy chochlik, lecz później zmienia się w mrocznego poltergeista.

SPOILER Filmy budowane wokół zaskakującego twistu nie powinny być aż tak przejrzyste. Kiedy po raz pierwszy w tle pojawia się niewyraźna postać, dla mnie wszystko stało się jasne. I przez kolejne kilkanaście minut męczyłem się próbując zwalczyć poczucie deja vu, bowiem byłem przekonany, że obraz oparty na podobnym pomyśle już widziałem. W końcu przypomniałem sobie nowozelandzki "Areszt domowy" i odetchnąłem z ulgą. Mogłem wreszcie skupić się na fabule "W ukryciu".

"Miłość i podróż w czasie" na pierwszy rzut oka nie wygląda zbyt interesująco. To nakręcona w duchu niezależnego kina opowieść o mężczyźnie, który otrzymuje tajemnicze wiadomości. Podążając ich tropem spotyka kilka osób, których losy są ze sobą mocno splecione. Znajdzie się tu miejsce na miłość i tragedię, dyskretny humor i równie delikatne wzruszenia. Bohaterowie zaś to standardowa mieszanka ekscentryzmu i społecznego niedopasowania.

Uwielbiam tak rozkosznie cudowne niespodzianki! Oto film, o którego istnieniu dowiedziałem się całkiem przypadkiem i po który sięgnąłem nie oczekując zbyt wiele. A tymczasem już po kilkunastu minutach zakochałem się w nim bez pamięci. "Slipaway" to film piękny i wzruszający.

Ostatnim filmem Nicholasa McCarthy'ego, który widziałem, był "Pakt" . Od tamtej pory minęło ponad pięć lat, lecz reżyser najwyraźniej niczego się w tym czasie nie nauczył. "The Prodigy. Opętany" jest filmem równie złym, choć wcale takim być nie powinien. Kiedy patrzę bowiem na elementy fabularne, to widzę tu sporo dobra. Po cichu więc liczę, że inny reżyser podejmie się realizacji kontynuacji, która wykorzysta drzemiący w postaci Milesa/Edwarda potencjał.

Tina różni się od reszty ludzi. Odstaje od reszty wyglądem, który do atrakcyjnych nie należy. Ma też niezwykłe umiejętności, jak chociażby niesamowity węch, dzięki któremu potrafi odczytywać ludzkie emocje. Przez całe życie sądziła, że to wszystko jest efektem wady genetycznej. Pojawienie się jednak osoby, która wygląda podobnie do niej, sprawi, że zacznie dociekać prawdy... i ostatecznie ją pozna, co wywróci jej świat do góry nogami.

Nie mogę się zdecydować, czy "Podróż" uważam za film optymistyczny czy też pesymistyczny. Pokazuje bowiem, jak niewiele trzeba, aby śmiertelni wrogowie zdołali się porozumieć. Przez kilka dekad Ian Paisley i Martin McGuinness byli twarzami konfliktu, który wstrząsał Irlandią Północną. Trudno wyobrazić sobie bardziej zaciekłych wrogów. I choć rozmowy pokojowe są bliskie zakończenia się sukcesem, to jednak osobista wrogość tej dwójki, wsparta głosami ekstremistów przeciwnych pokojowi, mogła w jednej chwili zniszczyć kruchą nadzieję. I wtedy doszło do tytułowej podróży. Podczas niej wydarzyła się rzecz niesłychana. I z jednej strony jest to bardzo krzepiące - film pokazuje, że porozumienie jest możliwe niemal w każdej sytuacji. Zaraz potem pojawia się jednak zasmucająca myśl, że skoro tak niewiele trzeba, żeby się porozumieć, to musi być coś wrodzonego w ludziach, co sprawia, że tak rzadko decydują się ten drobny gest w stronę pokoju wykonać.

"Druga strona" nie jest filmem dla romantyków, dla tych, którzy wierzą w wielką miłość zdolną przenosić góry. Tutaj nie ma cudów. Dzieje się tak dlatego, że miłość w tym filmie nie istnieje. To, co za nią uchodzi, jest niczym innym jak objawem chorego, cierpiącego umysłu.

"Wyleczeni" mieli u mnie już na początku bardzo duży plus. Za sam pomysł. Niemal wszystkie opowieści o zombie są historiami wybuchu epidemii i próbach przetrwania. Tymczasem w tej irlandzkiej produkcji kryzys minął, ludzkość przetrwała, zombie zostali zniszczeni, schwytani i... wyleczeni. Jednak kuracja nie wymazuje pamięci. Byłe zombiaki pamiętają wszystkie dokonane zbrodnie, smak ludzkiego mięsa, obezwładniającą przemoc. Jak w takich warunkach możliwy jest ich powrót do normalności? Jak ci, którzy nigdy nie zostali zainfekowani, mogą czuć się w ich towarzystwie bezpiecznie, mogą wybaczyć niewyobrażalne zbrodnie?

Poczucie winy jako gleba, z które wyrastają najsilniejsze więzy miłosne? Tak właśnie jest w filmie Sophie Goodhart. Dotyczy to w zasadzie każdego rodzaju miłości. I tej romantycznej (para bohaterów poznaje się, kiedy ona jest w żałobie po śmierci swojego chłopaka, o którego śmierć się obwinia), i też braterskiej (Bill kocha swojego brata Robbiego, ale ta więź wyrasta na tragedii, kiedy obaj byli dziećmi).

Casper ma 28 lat i tak naprawdę po raz pierwszy spotyka ojca. Simon to uznany artysta. Dla sztuki dawno temu porzucił matkę Caspra, choć z rzucanych tu i ówdzie uwag można wnioskować, że była miłością jego życia. Teraz Simon ma wszystko: sławę, pieniądze i kobiety. Casper jest dla niego nikim. Nic o nim nie wie. I tak naprawdę nie bardzo chce się dowiedzieć. Jak sprawić, by ktoś taki zwrócił na ciebie uwagę? Jak się z nim porozumieć? Jak się na nim zemścić? Można to zrobić tylko w jednym języku, który Simon rozumie - przez sztukę. Na szczęście dla Caspra, odziedziczył on talent po swoim ojcu.

Oto opowieść o dwóch egzystencjalnych ślepcach, których spotkanie mogło zmienić ich obu. Ponieważ jednak każdy z nich zapatrzony był w siebie i swoją życiową tragedię, nieświadomie rozpoznali w sobie bratnie dusze, ale tylko jeden z nich zdołał się odmienić. I to dopiero post factum.

Scott Ferret to młody pasjonat ekstremalnego snowboardingu. Ma wielki talent i ambicje. Marzy mu się zjazd na desce ze szczytu Everestu. Zanim to jednak nastąpi, musi się sporo nauczyć. Przede wszystkim tego, że za chwilowym poczuciem wolności, harmonii ruchu z naturą, kryją się godziny przygotowań, bagaż doświadczeń i wyostrzona intuicja. Na szczęście Scott spotkał na swej drodze kogoś, kto gotów był go tego nauczyć.

SPOILER "Arktyka" nie jest najgorszym filmem, jaki w tym roku widziałem. Jest za to filmem, który rozjuszył mnie najbardziej. Może dlatego, że początek miał obiecujący. Jednak z każdą minutą seansu mój entuzjazm wobec niego malał.

"Jesús" to przykład na film, który porusza ważne tematy, ale tak naprawdę nic nie mówi. Jądrem opowieści jest bezsensowna przemoc, której dopuściło się czterech nastolatków na przypadkowym chłopaku. Pół filmu jest podprowadzeniem do tego wydarzenia widzianym oczami jednego ze sprawców. To są zwyczajne dzieciaki. Tytułowy bohater ma swoją pasję. Resztę czasu spędza na balangach, seksie i nauce (choć scen tej ostatniej w filmie nie ma). Na imprezach zazwyczaj upija się niemal do nieprzytomności. Po jednej z takich zabaw wraz z trójką kumpli poszedł do parku, gdzie natknęli się na jeszcze bardziej pijanego chłopaka. Początkowo nic nie zapowiadało tragedii. Ale czwórka wkrótce zaczęła się nakręcać. A ponieważ wszyscy byli pijani, nie zapanowali nad sobą.

Juan zachowuje się niczym trzy małpy. Nie widzi zachowania syna. Nie słyszy, co się wokół jego dziecka dzieje. Ani słowem nie wypowiada się na temat tego, kim jest i co robi Pablo. Wydaje mu się, że jeśli tylko nie będzie się wychylać, to wszystko się samo ułoży. Kiedy zrozumie, w jakim był błędzie, będzie już dużo za późno. Pablo zostanie pobity za to, kim jest. Zdesperowany Juan zostanie znokautowany świadomością tego, jak wielką szkodę wyrządził synowi swoją biernością. Za późno spróbuje działać. A co gorsza, na ciągle będzie zmuszony zmagać się z kolejnymi, głównie finansowymi, przeszkodami.

"Sobre Nós" to opowieść o tym, że nic nie trwa wiecznie. Nawet związek oparty na prawdziwej miłość. Szczególnie kiedy osoby go tworzące są dopiero u progu życia. To również opowieść o tym, jak mitologizujemy związki, nadając im we wspomnieniach kształt, jakiego w rzeczywistości wcale nie miały. I nagle tęskni się nie za prawdą, lecz za wyobrażeniem, co może prowadzić z kolei do kwestionowania podjętych wyborów.

Tytułując swój "Mayhem" Joe Lynch złożył widzom dość konkretną obietnicę. Dlatego jestem rozczarowany. Film bowiem tylko częściowo spełnia to, co tytuł zapowiada.

Czasami ludzki umysł bywa najpotężniejszą bronią. Dowodem na to są zaburzenia dysocjacyjne, w tym wieloraka osobowość. Ale bywa też tak, że umysł jest trucizną, która sprowadza na człowieka zagładę. I to właśnie temu drugiemu przypadkowi poświęcony jest "The Happy Prince".

Po tę adaptację "Mewy" sięgnąłem skuszony obsadą. A powinienem był sprawdzić, kto jest reżyserem. Wtedy nie miałbym zbyt dużych oczekiwań wobec tego filmu. Michael Mayer dał mi się poznać jako mistrz spłaszczania wielowymiarowych tekstów. I - choć w przypadku "Mewy" jest to sztuka niebywała - tego właśnie dokonał i tutaj.

Cóż to była za stracona okazja! "Moja kuzynka Rachel" to fantastyczny materiał na film w dobie #metoo. To przecież opowieść o tym, jak być niezależną kobietą w świecie rządzonym przez mężczyzn. Rządzą oni nie dlatego, że są lepsi, lecz wyłącznie przez fakt przynależności do określonej płci. Rachel ma jednak sporo asów, z których nie boi się korzystać dla osiągnięcia swoich celów. Pozostając kobiecą (bo to seksapil jest jej bronią numer jeden) jest jednak niezwykle męska w wytyczaniu celów, osiąganiu ich, jak również w rozumieniu własnej godności i honoru. Nie boi się wykorzystywać słabości mężczyzn. Ale nie daje się też schwytać w pułapkę ich patriarchalnych oczekiwań (nawet jeśli te mają charakter czysto romantyczny). Wszystko to zaś powoduje, że w świecie, w którym od kobiet mężczyźni oczekują pewnego określonego zachowania, Rachel budzi skrajne emocje. Z jednej strony mężczyźni są bezbronni na jej uroki. Z drugiej strony, kiedy rzuca się w oczy jej makiawelizm, zamiast ją