Filmy Torne'a

Wiara w to, że tekst sam się obroni, jest złudna. Szczególnie w kinie. Filmy rządzą się przedziwnymi prawami i nawet najlepiej napisana opowieść może wypaść na ekranie sztucznie, głupio, nudno, jeśli tylko nie zostanie właściwie pokazana. Z taką sytuacją mamy do czynienia tutaj.

Ło matko. "Greenland" wygląda na film, który trzy dekady temu spokojnie mógł królować w wypożyczalniach kaset wideo. Wiernie bowiem odwzorowuje schemat narracyjny, który dziś się już nie sprawdza. Mamy więc rodzinę w kryzysie, która zjednoczony się, bo czym są zdrady w obliczu końca świata. Mamy irytującego dzieciaka, który istnieje tylko po to, by w odpowiednich momentach wprowadzić komplikacje w fabule. Mamy wreszcie spojrzenie na apokalipsę przez pryzmat paru jednostek. Co odbija się na kształcie opowieści i wypacza zakończenie.

Vin Diesel przez niemal całą swoją karierę grał tak naprawdę w jednym filmie tego samego bohatera. Zmieniały się jedynie gatunki i imiona jego postaci. Bloodshot to Riddick, Dom, Xander, Kaulder. "Bloodshot" to "Szybcy i wściekli", "xXx", "Pitch Black". Wszystko to są opowieści geekowskie z bohaterami, których pokochaliby 12-letni chłopcy, ale którzy powstali z myślą o dorosłych mężczyznach. "Bloodshot", jak większość filmowego dorobku Diesela, jest więc dziełem skierowanym do wszystkich Piotrusiów Panów tego świata.

Dwójka aktorów postanowiła spróbować swoich sił po drugiej stronie kamery. Dla Denisa O'Hare był to debiut w roli scenarzysty. Dla Stephena Moyera był to z kolei pełnometrażowy debiut reżyserski. I choć jako aktorzy mają duże doświadczenie w pracy z reżyserami i scenariuszami, to niestety po "Na pożegnanie" doskonale widać, że jest to dzieło żółtodziobów.

Zastanawiam się, czy to już jest ten czas, kiedy powinienem postawić krzyżyk i zapomnieć o Justinie Kurzelu. Po "Snowtown" naprawdę myślałem, że oto nadchodzi nowy reżyser, na którego filmy będę wyczekiwał z wypiekami na twarzy. Niestety nic, co później zrobił, nie spełniło moich pokładanych w nim nadziei.

Melina León znalazła ciekawy pomysł na to, jak zmienić fabułę typową dla telewizyjnych dokudram w interesujące doświadczenie artystyczne. Udało się to poprzez niekonwencjonalną formę wizualną.

Gdyby jakaś obca rasa próbowała się dowiedzieć czegoś o ludziach, a jedynym źródłem wiedzy były filmy, to miałaby ona spore problemy ze zrozumieniem, dlaczego organizowane są różne rodzinne uroczystości. Niemal w każdym filmie urodziny, wesela, rocznice stają się punktem wyjścia do dramatycznych sytuacji pełnych publicznego prania brudów, konfliktów i tragedii.

Wydawać by się mogło, że po wielu latach oglądania filmów na pewne rzeczy będę uodporniony. A jednak wciąż na nowo daję się zaskoczyć niektórymi uniwersalnymi prawdami. Jak choćby tą, że film nie jest po prostu sumą elementów. Każda rzecz z osobą może być dobra, a jednak całość pozostawi wrażenie niedosytu. I tak właśnie miałem w przypadku "Enoli Holmes".

Historia Henriego Charrière'a wydaje się być stworzona dla kina. Czegóż tu nie ma! Fałszywe oskarżenia, surowe warunki więzienne, zdrada, przyjaźń, desperacka próba przetrwania i nieugięta wola. A jednak okazuje się, że wcale na jej podstawie nie musi powstać dzieło zapierające dech, wciągające bez reszty.

Pierwszy "Żelazny rycerz" w Polsce jest chyba kompletnie nieznany. Sam zapewne w ogóle bym o nim nie wiedział, gdyby nie obsada. Ku mojemu zdumieniu zamiast trzecioligowego historycznego akcyjniaka dostałem jeden z najlepszych w tym stuleciu filmów opowiadających o średniowieczu. Dlatego też zaryzykowałem po raz drugi i sięgnąłem po "Żelaznego rycerza 2", choć obsada tym razem była dużo mniej imponująca. Niestety reżyserowi nie udało się powtórzyć sukcesu, jakim była jedynka.

Standardowe kino sensacyjne, które mogło wybijać się ponad przeciętność, gdyby tylko odpowiedzialne za niego osoby bardziej starannie podeszły do jej opowiedzenia. Pomysł, by połączyć problem lojalności z konfliktem rasowym, był bowiem interesujący. Niestety tutaj funkcjonuje dobrze jedynie jako pretekst dla fabuły. Kiedy twórcy próbują powiedzieć coś więcej, film zmienia się w parodię propagandowych dramatów. A niektóre z dialogów po prostu wywołują pusty śmiech.

Kolejny w ostatnim czasie widziany przeze mnie filmy, który opowiada o fascynującej, pozornie nieskończonej mocy ludzkiego umysłu. Jednak Kaufman pokazuje, że choć ludzka wyobraźnia wiele może, naginając czasoprzestrzeń, obchodząc prawa przyczyny i skutku, ignorując logikę, nie znaczy to wcale, że podlega naszej kontroli, że możemy decydować o tym, co i jak jest kształtowane.

Wariacja na temat "Kwiatów dla Algernona". Zamiast jednak skupiać się wyłącznie na Algernonie (którym w tej wersji jest grana przez Bérénice Bejo Léa), widzimy też skutki nagłego awansu społecznego i rozkwitu talentu na tych, których nazywa przyjaciółmi i rodziną. Okazuje się, że najistotniejsze w życiu więzi budowane są na nierównościach w relacjach. Najlepsza przyjaciółka Léi jest nią dlatego, że dzięki niej w swoich oczach wygląda na lepszą. Podobnie mąż kobiety niezależnie od pozycji w pracy zawsze może się pocieszać tym, że to on jest głową rodziny. I nawet jeśli wszyscy od czasu do czasu narzekają na brak zdecydowania ze strony Léi, to w rzeczywistości właśnie tego chcą i oczekują. Gdy więc nie mogą tego czynić, tracą grunt pod nogami.

Oto zgubne skutki opierania całego filmu na jednej, finałowej scenie. Gdy wie się jedynie to, jak chce się opowieść zakończyć, to można mieć poważne problemy z poprowadzeniem narracji. I niestety z taką sytuacją mamy do czynienia w przypadku "Telefonu zaufania".

Czasami nie trzeba się wcale wysilać, by rozpoznać film jako produkcję telewizyjną. Zbyt oczywiste aktorstwo pozbawione wyrafinowania i cieniowania emocji oraz topornie budowane sceny, szczególnie konfliktów lub konfrontacji, to znaki rozpoznawcze. Wszystko to znalazło się w filmie "Próba miłości".

Dla Pixara COVID-19 był błogosławieństwem. Studio może sobie tłumaczyć słabą sprzedaż "Naprzód" pandemią. Nie mam jednak wątpliwości, że bez koronawirusa wyniki animacji wcale nie byłyby dużo lepsze. Bo choć na papierze wszystko z filmem jest w porządku, to niestety w rzeczywistości wieje z niego nudą.

Nic dziwnego, że ludzie boją się ze sobą rozmawiać. Bowiem nawet w sytuacji, gdy próbują wykorzystać słowa jako tarczę, za którą się kryją, nieświadomie, w nieunikniony sposób przekażą więcej, niż zamierzali. Co gorsza, nawet kłamstwo czy poza komunikują prawdę. Fakt jest niezmienny, kłamstwo ma zaś zawsze indywidualny charakter.

John jest samotnie wychowującym syna mężczyzną. Chłopiec ma zaledwie kilka lat i wkrótce czeka go poważna trauma. John bowiem umiera. Zanim to jednak nastąpi stara się troskliwie opiekować synem i z pomocą opieki społecznej próbuje znaleźć mu nową rodzinę. Nie jest to jednak proste. John nie jest gotowy pożegnać się z synem i życiem, nie potrafi też podjąć decyzji, których konsekwencje pojawią się długo po tym, jak jego już nie będzie. Tymczasem chłopiec zaczyna zauważać dziwne zachowanie ojca i choć nie rozumie, o co chodzi, czuje, że coś się dzieje.

Kino to przedziwna istota. Szczególnie w relacji do teatru. Bardzo często teatralność sam uznaję za wadę filmu. Ale nie jest to zasada uniwersalna. Czasami sceniczność może być zaletą, a jej brak staje się uwierającym ziarenkiem grochu. Tak właśnie jest w przypadku "Pani Lowry i syna".

Zaczęło się całkiem obiecującą. "Instynkt" to historia dwóch osób, które zostały głęboko skrzywdzone przez bliskie im osoby. Ona stała się psychoterapeutką, ale jej życie osobiste jest puste, nie zdołała stworzyć trwałego związku, a przelotne kontakty mają dość dziwaczny charakter. On stał się seksualnym drapieżnikiem, wyżywającym się na kobietach, które ulegają jego czarowi, widząc w tym zachowaniu swoją własną słabość, którą musi stłumić. Spotykają się w więzieniu, gdzie ona zaczyna właśnie pracę, a on jest jednym z jej podopiecznych.

Trzy historie rozgrywające się na różnych płaszczyznach czasowych, z różnymi bohaterami, które jednak stanowią jedną opowieść, a postacie jednocześnie obecne są współcześnie i 40 lat wcześniej. Jądrem fabuły jest wydarzenie sprzed upadku szacha. Wtedy to czterech mężczyzn dokonało podpalenia kina, co przy złamaniu wszelkich zasad bezpieczeństwa przez właścicieli kina sprawiło, że doszło do olbrzymiej tragedii. Czterdzieści lat później pewien mężczyzna, który nie może dostać leków powstrzymujących jego skłonności do piromanii, weźmie udział w akcji mającej na celu podpalenie kina. Kino ma dokładnie te same problemy co przybytek 40 lat wcześniej. A sam mężczyzna i jego towarzysze szykując się do podpalenia będą rozmawiać o obaleniu szacha...

Nie jestem wielkim fanem pierwszej "Opiekunki". Film miał jednak na tyle zabawne sceny gore, że postanowiłem sięgnąć po kontynuację. Niestety McG niczego się nie nauczył. Dwójka oferuje po prostu więcej tego samego.

Dzień z życia niespełnionej aktorki. Kobieta wraca do Hiszpanii ze Stanów. Film zaczyna się od przesłuchania, a raczej czekania na nie. Podczas rozmowy z inną kandydatką do roli bohaterka postanawia zrezygnować z ubiegania się o rolę. Kolejne sceny to kolejne rozmowy, tym razem z bliskimi jej osobami. Tak budowany jest obraz jej życia, tak tworzą się okoliczności, które wymuszą na bohaterce podjęcie decyzji...

Trochę żałuję, że tego filmu nie obejrzałem w kinie. Jak to jednak mówią: lepie późno niż wcale.

Florian David Fitz to osoba dobrze mi znana, ale jako aktor. Dotąd nie miałem okazji oglądać wyreżyserowanych przez niego filmów. I muszę powiedzieć, że "100 rzeczy" trochę mnie rozczarowało. To wcale nie wygląda na rzecz nakręconą przez kogoś mającego już jakieś doświadczenie reżyserskie. "100 rzeczy" ma większość cech typowych dla debiutanta.

Myślałem, że "Proces" będzie jednorazowym eksperymentem Łoźnicy z ożywianiem przeszłości. Tamten film nie zrobił na mnie większego wrażenia. Sama jego idea - pokazywania materiałów archiwalnych bez jakiegokolwiek wyjaśnienia lub komentarza - wydała mi się wątpliwa. A jednak realizując "Pogrzeb Stalina" Łoźnica sięgnął po dokładnie tę samą formę. Wciąż nie rozumiem po co.

Mam nadzieję, że apteki zaopatrzone są w duży zapas szczepionek przeciwko wściekliźnie. Przydadzą się, zanim co bardziej zagrożeni w swojej męskości widzowie wybiorą się do kina. Dla nich "Mulan" będzie kwintesencją propagandy "feminazizmu". Oto bowiem kobiety, które nie chcą po prostu ładnie wyglądać i być posłusznymi żonami, w świecie filmu są stygmatyzowane, nazywane wiedźmami i wyrzucane poza nawias. Te, które chcą pozostać w nim, muszą ukrywać swoją prawdziwą tożsamość lub żyć w kłamstwie. Szacunek i akceptację mogą sobie wywalczyć, ale wymaga to od nich więcej wysiłku i narażenia życia. A wszystko to opowiedziane bez owijania w bawełnę, z łopatologiczną wręcz oczywistością. Na widok obrazów męskości prezentowanych w tym filmie wielu mężczyzn będzie miało pianę na ustach i wściekłość w sercu.

Oto dziwny świat. Ludzie masowo zapadają na chorobę, której głównym objawem jest nagle pojawiająca się amnezja. Mogłoby się więc wydawać, że jesteśmy w przyszłości. A jednak w powszechnym użyciu są taśmy szpulowe i magnetofony kasetowe, co raczej cofa nas do czasów sprzed cyfrowej rewolucji. Całość wygląda niczym koszmar katatonika: to rzeczywistość ponura, w której wszystko jest przedziwnie stonowane i spowolnione.

SPOILER Christopher Nolan powinien na kilka lat rzucić kino i zająć się czymś kompletnie innym, na przykład szydełkowaniem. Jeśli bowiem "Tenet" coś pokazuje, to wyłącznie to, że jako reżyser Nolan się najzwyczajniej w świecie wypalił. Przynajmniej jeśli chodzi o pomysły, bo realizacyjnie nic mu z umiejętności nie ubyło. Jednak fabularnie "Tenet" to rzecz wtórna i to w najgorszym tego słowa znaczeniu. Jest to bowiem podobny heist movie do "Incepcji", tyle że tym razem reżyser postanowił dodać więcej pojęć z zakresu fizyki, których przeciętny widz nie zrozumie. Ale nawet w tym nie jest oryginalny. W ostatnim czasie miałem okazję obejrzeć kilka filmów, które inspirowane są dziwnymi zjawiskami fizycznymi, głównie z zakresu fizyki kwantowej ("Niebieski pył", "Clara"). Pomysły Nolana są równie bełkotliwe w tym zakresie. Jakby sądził, że wystarczy rzucić kilka niezrozumiałych pojęć, by film nagle stał się bardziej skomplikowany.

Kiedyś Kevin Smith należał do moich ulubionych reżyserów. Nie wszystko mu nawet wtedy wychodziło ("Dogma"), ale zazwyczaj robił solidne rzeczy. Od ponad dekady nie nakręcił jednak nic, co by mi się spodobało lub co chciałby obejrzeć. Po ten film sięgnąłem wyłącznie z nostalgii za Jayem i Cichym Bobem, ale niczego dobrego się nie spodziewałem.