Filmy Torne'a

Upalny dzień. Drogą w dół zbocza podąża starsza kobieta. Wkrótce dogania ją samochód. Prowadzący zna kobietę, rozpoczyna z nią rozmowę. W jej trakcie dowiemy się sporo o tej dwójce i okolicznościach sytuacji, którą oglądamy...

Stelios Kammitsis jak mało kto czuje kino drogi. Jego "The Man with the Answers" w zasadzie nie opowiada zamkniętej historii. Widzimy bowiem jedynie wycinek z życia Victorasa, bez początku (choć o jego przeszłości w trakcie filmu sporo się dowiemy) i bez zakończenia (bo to, co istotne dla dwójki głównych bohaterów, tak naprawdę zacznie się dopiero po napisach końcowych). Ale ten wycinek reżyser potrafił świetnie uchwycić.

Nominalnie "Nastolatek" bazuje na prawdziwych wydarzeniach i rzeczywistym blogu, o którym swego czasu zrobiło się głośno w Argentynie. Te inspiracje są jednak naprawdę bardzo luźne. W rzeczywistości jest to bowiem typowa opowieść o chaosie dorastania, totalności przeżyć i histerycznej ślepocie, na jaką cierpią zafiksowani na sobie młodzi ludzie.

Szlachetnymi intencjami jest piekło wybrukowane. W naszym świecie nie wystarczają, by naprawiać rzeczywistość. Deklaracje są tylko udawaniem, jeśli nie towarzyszy im szczera, dogłębna przemiana.

Pixie marzy o lepszym życiu. Chce uciec od świata, który kojarzy się jej wyłącznie ze śmiercią matki. A że jest zaradną dziewczyną i pochodzi z gangsterskiego rodu, więc z łatwością wymyśliła plan, który miał jej pozwolić zacząć wszystko od nowa. Niestety plany mają to do siebie, że biorą w łeb. Splot nieprzewidzianych okoliczności sprawi, że rozpocznie się efekt domina. W sennej okolicy zapanuje chaos i co chwilę ktoś padać będzie trupem.

Moda na komedie akcji, w których powściągająca swoje mordercze zapędy osoba musi puścić wodze brutalnej fantazji, trwa w najlepsze. "Zwarcie" wpisuje się w ten sam trend co "Nikt", "John Wick", "Klub Knuckledust". Choć widać tu też inspiracje starszymi tytułami, jak na przykład "Adrenaliną".

Nie mogę powiedzieć, bym był zaskoczony tym, jak słabym filmem okazała się druga część "Escape Room". Jestem jednak rozczarowany, że po raz kolejny w ostatnim czasie (po "Wyspie Fantazji" i "Spirali") twórcy nie potrafili stworzyć satysfakcjonujące opowieści o ludziach zmuszonych do pokonywania śmiertelnie niebezpiecznych pułapek.

Oto dowód na to, jakie są zgubne skutki tego, kiedy jedyną motywacją twórców do nakręcenia filmu jest to, że historia wyjściowa jest fajna. W przypadku Jean Seberg to jest oczywiście prawda: aktorka, aktywistka, ofiara systemowej inwigilacji. Jednak filmowo jest to za mało. Potrzeba było czegoś więcej, jakiegoś punktu skupienia, pomysłu na to jak tę opowieść "ugryźć".

Oglądając "Czarną Wdowę" przypomniałem sobie, kiedy czytałem cykl Roberta Jordana "Koło Czasu". Pierwsze tomy bardzo mi się podobały. Ale w połowie cykl zaczął budzić moje frustracje. Każdy tom był grubą cegłą, co sugerowało masę historii i zwrotów akcji. W rzeczywistości 2/3 książek pozbawione były treści. Jordan opisywał każdy krok stawiany przez bohaterów, a pomiędzy jednym krokiem a drugim miały miejsce obszerne opisy tego, co sobie myślą. Wydarzeń istotnych dla całej historii było niewiele. W końcówce tempo trochę przyspieszało, by w kolejnym tomie znów przez większość nic się nie działo. Zrezygnowany ostatecznie porzuciłem "Koło Czasu". I nigdy nawet nie przyszło mi do głowy, by go skończyć.

"Tylko ciebie kocham" to niezobowiązująca przypowiastka o dwóch rodzinach, które po raz drugi może połączyć miłość. Przed laty ojciec jednej rodziny i matka drugiej byli w sobie bardzo zakochani. Los sprawił, że nie mogli być razem. Teraz do śluby przygotowują się ich dzieci. Naznaczone bagażem historii rodzinnych młode osoby idą do ślubu raczej z obowiązku niż z miłości. Przygotowania do ślubu sprawią, że będą musieli przyjrzeć się bliżej sobie i swojemu związkowi.

"Do Moskwy" to standardowa opowieść o osobie, która udaje kogoś innego i odkrywa, że ten ktoś i świat, w którym przebywa, jest jej bliższe od wszystkiego, co znała dotąd. Co więcej, poznaje drugą osobę, w której się zakochuje. Brnie więc w kłamstwie licząc, że jakoś wszystko się ułoży. Ponieważ jest to mocno schematyczna wersja historii, więc koleje losów bohatera łatwo przewidzieć, łącznie z punktami zwrotnymi.

Bohaterami filmu "Wojna klas" jest para, która ma mocno lewicowe i postępowe poglądy. Walczą z przejawami dyskryminacji. Działają na rzecz różnorodności. A w każdym razie tak chcą o sobie myśleć. Kiedy bowiem przychodzi do stawiania czoła codzienności, są równie uprzedzeni, jak reszta społeczeństwa. Choć ich nietolerancja może przybierać nieco odmienny kształt.

Radu Jude najwyraźniej zainspirował się Siergiejem Łoźnicą i postanowił przypomnieć czasy totalitarne wykorzystując do tego materiały źródłowe. Rumun stworzył jednak rzecz dużo przystępniejszą. Łoźnica po prostu pozwalał mówić same za siebie. W takim "Pogrzebie Stalina" czy "Procesie" nie było żadnego kontekstu, żadnego komentarza, były tylko zdjęcia archiwalne. Reszta zostawała w rękach odbiorcy. Bez pewnego podstawowego zakresu wiedzy intencje reżysera pozostawały nieczytelne.

Dwie kobiety naznaczone przez los. Samotne. Próbujące z lepszym lub gorszym skutkiem stawiać czoła kolejnym dniom. Jedna z nich zdaje się pogodzona z losem. Swój ból przemieniła w mur, którym odgradza się od świata. Druga z nich jest kompletnie zagubiona. Jej ból jest zbyt świeży, by mogła z nim cokolwiek uczynić. To egzystencjalne powinowactwo pozwoli zbudować pomost ponad początkowo dzielącą ich przepaścią animozji. I wtedy odkryją, że łączy je coś jeszcze.

Ten film jest zupełnie niepotrzebny. Jednak w grupie równie niepotrzebnych kontynuacji "Bodyguard i żona zawodowca" zajmuje dość wysokie miejsce, bo wciąż potrafi bawić, choć jest tylko cieniem oryginału.

Sekret dobrej komedii nie polega na wymyśleniu pomysłowych żartów. Sekret dobrej komedii tkwi w tym, jak się żarty opowiada. Na pozór może wydawać się, że jest to jedno i to samo. Wystarczy pójść na "Jak wywołałem byłą żonę", by przekonać się, że jest inaczej.

Tańsza wersja "Free Fire", "Nikt", "John Wick". "Klub Knuckledust" to akcyjniak pełen absurdalnych pomysłów i pozornie mocno zakręconej intrygi. Nie stał się zapewne hitem za sprawą dość specyficznego humoru, który mnie jednak przypadł do gustu.

"Wyścig o wszystko" nie jest szczególnie udanym filmem, jeśli chodzi o opowieść o wzlotach i upadkach jednostki. Pod tym względem jest to dość sztampowa historia. Główny bohater jest poddawany całej masie stresów związanych nie tylko z życiem zawodowym, ale i prywatnym (bo jeden problem w takim filmie to zdaniem jego twórców zdecydowanie za mało). Relacje z innymi postaciami nie wychodzą poza ogólniki i niektóre decyzje (jak ta, gdy lekarka ryzykuje swoją karierę dla bohatera) są przez to nie do końca podprowadzone, co rzecz jasna oznacza, że pozostają mało wiarygodne. Podobnie jest z antagonistami, rywalami. Wszystko to istnieje w zasadzie po to, by film nie był nudny i monotonny. Nie służy to jednak samej opowieści.

Są młodzi, uzdolnieni i mieszkają w wielkim mieście. Zamiast jednak cieszyć się życiem, cały czas muszą walczyć o utrzymanie się na powierzchni. Jeden z nich nie może kręcić takich filmów, jakie by chciał. Drugi musi skołować kasę za mieszkanie. Trzeci spędza dzień z dawno niewidzianą dziewczyną, która twierdzi, że jest z nim w ciąży.

"DNA" przypomina trochę mandalę tworzoną z kolorowych ziarenek piasku. Jego siłą są bowiem poszczególne sceny, które potrafią złapać za serce, które zdają się tak prawdziwe, że zapominałem, iż są po prostu fikcją odegraną przed kamerami. Świetna sekwencja pogrążonego w żałobie wnuczka. Genialna rozmowa, w której córka z jednej strony mówi matce, że ją kocha, z drugiej, że nie znosi jej dotyku. Podobały mi się scenki z życia rodziny, ich kłótnie, podobieństwa w zachowaniu i charakterologiczne kontrasty. Oglądając "DNA" naprawdę miałem wrażenie, że reżyserce udało się uchwycić prawdziwe życie.

SPOILER Często zdarza się, że moja ocena jakiegoś filmu pozostaje w kontrze do powszechnego stosunku do niego. Zazwyczaj choć mi się film mógł nie podobać, to jestem w stanie zrozumieć, co też takiego zobaczyli w nim inni, że się nim zachwycili. W przypadku "Wroga doskonałego" nie potrafię cudzych pozytywnych ocen zrozumieć. Bo choć nie jest to najgorszy film, jaki widziałem w tym roku, to w kinie na gorszej rzeczy nie byłem.

Czasami nie potrafię zrozumieć filmowców. Kiedy widzę potencjał na niezłą historię, który zostaje przegapiony lub też aktywnie zniszczony, to naprawdę zastanawiam się, co też roi się w głowach scenarzystów i reżyserów, którzy wybrali inny kierunek narracji. Z taką sytuacją miałem do czynienia w przypadku "Sanktuarium".

No proszę, kolejny po "Wyzwaniu dla kumpla" widziany przeze mnie w ostatnim czasie film, który zdaje się mówić, że ustatkowanie się oznacza wewnętrzną śmierć dla mężczyzny. Główny bohater zbudował sobie rodzinę rodem z reklamy telewizyjnej. Niestety ceną za to było zaprzeczenie samemu sobie, rezygnacja ze wszystkiego, co nadawało sens jego egzystencji. Gra okazałą się niewarta świeczki, bo jego pustka była zaraźliwa zaraźliwa. I teraz jego żona dosłownie obwarowała się przed nim, a starsze z dzieci już zaczyna czuć do niego pogardę.

Kolejny po "Ojcu" i "Relikcie" obraz prezentujący grozę choroby, jaką jest demencja. Ten film koncentruje się na stosunkowo wczesnym stadium, kiedy największym koszmarem nie jest jeszcze sama choroba, ale świadomość nieuchronności pogorszenia się stanu zdrowia.

W ostatnich dwóch dekadach powstało całkiem sporo komedii o wiecznych chłopcach, którzy w końcu muszą dorosnąć, jeśli nie chcą zostać w tyle za swoimi znajomymi albo stracić szansę na szczęście u boku ukochanej osoby. Josh Duhamel (który w kilku takich filmach sam miał okazję wystąpić) postanowił sprzeciwić się temu przesłaniu. W tym celu nie tylko zagrał, ale też wyreżyserował "Wyzwanie dla kumpla".

Jest rok 2022. W tym świecie pandemia COVID-19 nie wydarzyła się, więc ludzie żyli sobie spokojnie. Niestety, idyllę burzy pojawienie się grupy osób z przyszłości z desperackim wołaniem o pomoc. Za 30 lat ludzkość stanie na skraju zagłady za sprawą dzikich i niezwykle agresywnych kosmitów. Sami nie dają już sobie rady. Proszą więc o wysłanie ludzi, którzy staną w obronie naszej cywilizacji. Wkrótce rozpoczyna się przymusowy pobór wszystkich tych, którzy w umarli przed rokiem, do którego zostaną przeniesieni. Jednym z nich jest był żołnierz, teraz nudzący się jako nauczyciel, Dan Forester...

Jenny jest bardzo blisko związana ze swoją rodziną. Matka jest najbliższą dla niej osobą. Ojciec wzorem i moralną ostoją. Z rodzeństwem ma gorsze stosunki, ale w końcu w każdej rodzinie czasem musi dojść do jakiegoś konfliktu. Niemniej jednak patrząc na Jenny i jej bliskich można uznać, że mamy do czynienia z obrazkiem idealnym. Ideały jednak nie istnieją. Powyższy obrazek to iluzja, którą Jenny właśnie zburzy. Zakochana po uszy, pragnie założyć własną rodzinę i dzielić się szczęściem z najbliższą osobą. Kiedy jednak powie o tym swoim rodzicom, sprawy przybiorą nieoczekiwany obrót...

Fabularnie "La Gomera" jest klasycznym kryminałem. Mamy skorumpowanego policjanta. Mamy piękną kobietę, która dla ratowania swojego ukochanego jest zdolna zrobić prawie wszystko. Jest policja, która nie boi się naginać prawo, by dorwać tych, których uważa za szkodników. Są też gangsterzy, którzy dla odzyskania swojej własności tworzą wymyślne akcje. Są pułapki, plany w planach, gry pozorów na kilku frontach. Wszystko to tworzy niezły galimatias, którego kolejne warstwy reżyser odsłania niespiesznie.

Pełnometrażowy debiut Scotta Dale'a zaczyna się źle. Scena ostatniego spotkania mężatki z kochankiem, to koszmar rodem z najgorszych telewizyjnych dramatów psychologicznych. Kolacja z mężem-despotą nie jest zresztą lepsza. Dialogi, gra aktorska, tempo, klimat - nic mi się nie podobało.

Kiedy wydawało się, że jest szansa na coś nowego wraz z pojawieniem się nowych reżyserów (Wan był strzałem w dziesiątkę, jego wersja pozostaje moją ulubioną częścią, Gray nie do końca się sprawdził), Lin wraca za stery i oferuje nam powrót do tego, co już nam kilka razy zaproponował: wysokooktanową baśń z elementami latynoamerykańskiej telenoweli.

Zupełnie mnie nie dziwi, że w ostatnim sezonie oscarowym "Minari" obok "Nomadland" należał do faworytów. Oba bowiem z ducha są do siebie podobne jak dwie krople wody. Oba mitologizują rzeczywistość, nadają jej nutę nostalgicznej poetyki, wygładzając przy okazji okrutne brzegi. Ameryka czasów Reagana wygląda tu jak baśniowa idylla żywcem wyjęta ze snów współczesnych republikanów. AIDS, początek kokainowej epidemii, kolejna fala walk o równouprawnienie płci w miejscu pracy - nic z tego w "Minari" nie istnieje. Jest za to piękno rustykalnego życia, jest cudownie akceptująca lokalna społeczność, jest działająca służba zdrowią, na którą stać nawet pracowników zakładu drobiowego, jest wreszcie ziemia obiecana imigrantów.

Po koszmarze, jakim było "Skyline", nigdy w życiu nie przyszłoby mi do głowy, że powstaną kolejne części. Pełen niedowierzanie sięgam więc po nie i wciąż nie wierzę, że to się dzieje naprawdę. A jednak po falstarcie seria nabrała kształtów i okrzepła na tyle, by z rzeczy nieoglądalnej zmienić się w przeciętniaka (dwójka) i od biedy ujdzie (trójka).

W sennym rybackim miasteczku pozornie nic się nie dzieje. Niby też każdy doskonale wie, co robią inni. Są to jednak pozory, o czym przekonają się dwie siostry, które właśnie pochowały matkę. Nieszczęśliwy splot okoliczności sprawi, że wkroczą na ścieżkę zbrodni mordując pewnego mężczyznę. To wydarzenie pociągnie za sobą lawinę konsekwencji i sprawi, że kobiety odkryją, jak niewiele wiedziały o swojej matce i sąsiadkach.