Filmy Torne'a

Cóż, gdyby wgryźć się w ten film, to pewnie okazałoby się, że nie ma w nim zbyt wiele. Ale tym razem nie mam ochoty. Podobała mi się powierzchowność, kilka fajnych tekstów i ogólnie lekki, sympatyczny ton całości. Emma Stone nie wygląda na licealistkę i może nie jest najzabawniejszą dziewczyną, ale za to ma wsparcie w reszcie obsady. Mnie najbardziej spodobali się Tucci i Clarkson jako rodzice głównej bohaterki. To pierwszy film Glucka, który oglądam ale zapewne nie ostatni. Nie jest on może mistrzem komedii, ale ma poczucie humoru i wie, jak opowiadać niezobowiązujące historyjki. Oczywiście niby jest w tym wszystkim drugie dno, przypowieść o podwójnej moralności i tolerancji, ale chyba nawet Gluck i spółka nie bardzo wierzą w moralizatorstwo i można sobie spokojnie darować to "drugie dno". Ocena: 7

Wieść gminna niesie, że po Uwe Bollu należy spodziewać się wszystkiego najgorszego. Moje doświadczenia z jego twórczością są zupełnie inne. Poza "Seed" wszystkie jego filmy jakie widziałem były dobre albo bardzo dobre. Z ciekawością więc sięgnąłem po ten film zatytułowany "Darfur". Ku mojemu zdumieniu obraz okazał się zaskakująco konwencjonalny. Wydaje się, że tym razem Boll trochę się przestraszył tematu i nakręcił rzecz, którą tak naprawdę mógł zrobić każdy. Struktura filmu jest standardowa. Najpierw grupa dziennikarzy jedzie do wioski w Darfurze, by przepytać mieszkańców na okoliczność działalności Dżandżawidzów. Potem przyjeżdżają Dżandżawidzi i biali uciekają zostawiając wioskę na pastwę okrutnych partyzantów. Kolejne zwroty akcji są także do przewidzenia. "Darfur" nie mówi tak naprawdę nic o konflikcie. Dżandżawidzi są tu jedyną "złą" siłą, ale konflikt został tu bardzo uproszczony jedynie do kwestii rasowej "Arabowie" kontra &

Po film sięgnąłem skuszony obsadą. Wystąpiła tu sama śmietanka hiszpańskiego kina, moi ulubieńcy i ulubienice. Mogłem więc spodziewać się interesującej fabuły. Niestety na nadziejach się skończyło. "Segunda piel" okazał się całkowitą pomyłką. Winę za to ponosi Gerardo Vera. To on do spółki z kompozytorem położyli ten film. W jednej z ostatnich scen główny bohater filmu Alberto wypowiada kluczową kwestię o tym, jak to nawet gdyby chciał, to nie potrafi przestać kłamać, kryć się. Kiedy słuchałem tego pomyślałem, że wiem, czym mógł być ten film, ta tragiczna historia człowieka rozdartego pomiędzy dwojgiem osób, z których każda go kocha. Niestety na ekranie panuje chaos, z którego przebija się irytująco sentymentalna muzyka ze smyczkowym tematem wartym jakiegoś kostiumowego melodramatu. Chaotyczny montaż sprawia, że całość nie trzyma się kupy. Wątki przeskakują, bohaterowie to znikają to się pojawiają. Niektóre sceny nie mają większej racji bytu. "Segunda piel" to zm

Mam mieszane uczucia co do MNIK. Ten film jest zbyt zachodni, za mało w nim Bollywoodu. A jednocześnie pozostał całkowicie naiwnym obrazkiem, bajką o tym, jak to ludzie są (w większości) z natury dobrzy. MNIK próbuje pogodzić dwie skrajne koncepcje: wielkiego chwytającego za serce widowiska i poważnego dramatu. I nie do końca się to udaje, a w każdym razie nie aż tak dobrze, jak w konkurencyjnym bollywoodzkim filmie podejmującym temat terroryzmu "New York" . To, co w filmie razi, to naiwność w konstrukcji postaci. Jak pokazał "New York" można nawet w mainstreamowym kinie bollywoodzkim zniuansować bohaterów. Z drugiej strony Karan Johar jest mistrzem w konstruowaniu scen wzruszających. Niezdarne próby adorowania Mandiry przez Rizvana, czy wszystkie sceny w miasteczku w Georgii. Są piękne i niejedna osoba będzie na nich pochlipywać. Fajnie było znów zobaczyć razem Kajol i Shahrukh Khana. Szkoda jednak, że nie jest to film na miarę ich wcześniejszych wspólnych prz

Ponieważ spodobała mi się pełnometrażowa wersja "Across the Hall", postanowiłem zaspokoić swoją ciekawość i obejrzeć krótkometrażówkę, na której bazie film powstał. I rzeczywiście podobieństwo jest uderzające. W wersji ostatecznej pozostało sporo niezmienionych dialogów a nawet całych ujęć. To sprawia dziwne wrażenie, zwłaszcza jeśli oglądało się to w odwrotnej kolejności. Across The Hall (Starring Adrian Grenier) Gary G. | Myspace Video Mnie jednak bardziej spodobała się wersja ostateczna. I nie chodzi mi tu o zmiany w końcówce (tu akurat short jest bardziej konsekwentny), a o atmosferę. Narracja jest w krótkometrażówce liniowa i zabrakło w niej tej specyficznej hotelowej atmosfery, którą przesiąknięty jest pełny metraż. A właśnie ów klimat tak bardzo mi się spodobał. Tu liczy się pomysł, który jest niezły ale też wcale nie aż tak oryginalny. Trójkąty naprawdę wałkowane były już na wszystkie możliwe sposoby. Ocena: 6

Nie jestem zwolennikiem francuskich horrorów. W większości przypadków stosunek krwawych scen do nudy jest niesatysfakcjonujący. Tak na szczęście nie jest w przypadku "À l'intérieur". Ekspozycja i przygotowanie sceny dla krwawego widowiska zostało tu maksymalnie skondensowane w czasie. W rezultacie otrzymałem niezwykle intensywny koszmar pozornie bezsensownej przemocy, za którą kryją się głębokie traumy i pierwotne pragnienia. "À l'intérieur" to imponujący debiut. Każda scena wydaje się być dopracowana do najdrobniejszego detalu. Napięcie cały czas utrzymuje się na najwyższym poziomie. To, co robi wrażenie to zdolność do zbudowania naprawdę brutalnych sytuacji przy jednoczesnym zachowaniu cichej, spokojnej przedświątecznej atmosfery. Nie wszystkie rozwiązania były równie udane. Niektóre decyzje dotyczące montażu dźwięku uważam za dziwaczne i nie do końca zrozumiałe. Trochę za bardzo sobie pofolgowali, przez co chwilami chciało mi się śmiać, kiedy krwawym

Zarys historii "Across the Hall" nie jakoś szczególnie powalający. To opowieść o zdradzie w związku i tragicznych tego konsekwencjach. Było to wałkowane w kinie na milion różnych sposobów. Reżyser Alex Merkin postanowił zatem nie tyle zająć się fabułą (co przecież zrobił już w krótkometrażówce pod tym samym tytułem), ile sposobem narracji. I był to strzał w dziesiątkę. Zaburzenie linii czasowej już wprowadza zamieszanie podobne do tego, jakie czują bohaterowie. Opowieść o dwóch przyjaciołach i dziewczynie zaczyna nabierać rumieńców, spogląda się na nią zupełnie inaczej. Jednak to, co Merkinowi udało się najlepiej to zbudowanie atmosfery tego starego hotelu, który swoje lata świetności ma już za sobą, ale jeszcze się trzyma. Niejedno widział, zatem jest doskonałym miejscem na jeszcze jedną zbrodnię namiętności. Fantastyczne, prawie lynchowskie klimaty sprawiają, że nawet naiwność rozwiązań fabularnych nie przeszkadza w cieszeniu się z filmu. "Across the Hall" ch

Czy mógł mi się nie spodobać film, który w połowie składa się z sexual innuendos, a co trzecie zdanie to punch line? Oczywiście, że nie. Co prawda aktorzy nie zawsze potrafią odpowiednio zaprezentować przezabawne teksty, a chwilami naprawdę brakowało śmiechu z offu, ale i tak oglądając śmiałem się nie raz i nie dwa razy. Niestety poza zabawnymi dialogami film ma niewiele do zaoferowania. To ciepła, sympatyczna komedyjka, ale nic ponadto. Raz można obejrzeć, drugi raz już tylko przewija się od jednej kwestii do drugiej. Plusem jest aktorstwo. Nie, to nie są jakieś rewelacyjne kreacje. Zostali jednak dobrze dobrani do ról. Keaton jako matka jest pełna życia. Jordan i Ruggiero fajnie wyglądają razem. Arngrim jako rozwiązła sąsiadka była przezabawna. Ocena: 6

Lubię takie kino: skromne, ciche, ale przemyślane, z genialną pointą. To opowieść o introwertykach, którzy niekoniecznie odnajdują się w świecie szarej codzienności. To opowieść o samotnikach, którzy pragną kontaktu z drugą osobą. Żyją więc w światach iluzji, które są tak satysfakcjonujące, że chcieliby je przenieść do rzeczywistości. Niestety konfrontacja z prawdą może być naprawdę szokująca... "Easier with Practice" to debiut reżyserski Kyle'a Patricka Alvareza, który słusznie został nagrodzony "niezależnym Oscarem" jako ktoś, kogo trzeba obserwować. Jeśli pierwszy film jest tak przemyślany, tak dopracowany i wypieszczony, to można spodziewać się naprawdę sporo po kolejnych obrazach, kiedy nabierze doświadczenia i filmowej ogłady. Fakt, że w tym filmie pomogło mu życie (opowieść inspirowana jest prawdziwymi zdarzeniami), tylko w niewielkim stopniu umniejsza jego zasługi. Wielu twórców inspiruje się życiem, ale potem dochodzi do błędnego wniosku, że to za ma

Kino ekstremalnie niezależne opowiadające o grupie artystów mieszkających w jednym domu w San Francisco. Nie jest to historia jakoś specjalnie oryginalna czy nawet angażująca. Całość przywodzi na myśl przedstawienie teatralne z off- off- off-. Twistu całości dodaje fakt, że jest to musical. Piosenki w większości nie są nawet takie złe, a "Fag-hag" jest nawet fajna. Niestety brak pieniędzy sprawia, że instrumentalnie całość przypomina jakąś wiejską potańcówkę niż musical pełną gębą. Poza tym śpiewająca główną rolę L.A. Renigen albo ma słaby głos albo nie wykorzystuje go w pełni. Ocena: 5

Wow. Zupełnie nie dziwi mnie to, że Sony zdecydowało się zepchnąć ten film bezpośrednio na rynek DVD. Niepomiernie mnie za to dziwi fakt, że Paul Scheuring w ogóle zdołał "The Experiment" nakręcić. Czy ktokolwiek w Sony czytał scenariusz, czy dopiero po obejrzeniu całości zrozumieli, że tak rasistowskiego, skrajnie prawicowego filmu nie da się wprowadzić do kin, a już z całą pewnością nie za rządów Obamy? "The Experiment" pokazuje bowiem co się stanie, jeśli do władzy dorwie się "czarnuch". Spokojny Barris zostaje przywódcą strażników, staje na straży reguł eksperymentu i... zmienia się w totalnego psychopatę niczym któryś z afrykańskich dyktatorów. Jednak twórcy poszli jeszcze dalej i kiedy dochodzi do ostatecznej konfrontacji, Barrisowi przeciwstawia się m.in. członek bractwa aryjskiego, czyli rasista (no może były) jest "dobry" a Afroamerykanin jest zły. Warto też zauważyć, że pierwszy konflikt, od którego wszystko się niejako zaczyna, zost

"Un barrage contre le Pacifique" to adaptacja klasycznej powieści, której akcja osadzona została w latach 30. ubiegłego wieku w Indochinach. Opowiada o wdowie, która próbuje utrzymać swój majątek i dwójkę już prawie dorosłych dzieci przy sobie. Jednak naprawdę jest to historia Indochin i genezy konfliktów zbrojnych, jakie będą wstrząsać tym krajem przez kolejne pół wieku. Oczywiście diagnoza nie jest zbyt trudna. To same władze kolonialne sprawiły, że ludność tubylcza w końcu się przeciwko nim obróci. To również kolonialne stoją za rozłamem na Wietnam północny i południowy i w konsekwencji za wojną wietnamską. Bohaterka jawi się tu jako prorok, którego nikt nie słucha, a który przestrzega przed brutalną przyszłością. Film to stylowa adaptacja. Piękne widowisko z kilkoma znakomitymi kreacjami aktorskimi. Jednak brakuje w tym wszystkim czegoś wyjątkowego, drapieżnego, co pozwoliłoby obrazowi wybić się ponad przeciętność i pozostać zapamiętanym na dłużej. Aktorsko choć dobry,

Biedni są bohaterowie filmu Marco Filibertiego. Raz wsadzeni w kierat pewnego trybu życia, pozostają jego niewolnikami na zawsze. Kiedy próbują się szamotać, stają się śmieszni, stają się bohaterami wagnerowskiej opery, fantazją na kozetce psychoterapeuty. A jeśli mimo to spróbują wyrwać się z pęt, sprowadzą tragedię, która niczym wybuch w centrum miasta, ofiarami uczyni nie tylko ich samych, ale też tych, którzy znajdą się wokół. "Il compleanno" nie jest filmem udanym. Tak naprawdę nigdy nie wychodzi poza koncept. Postaci są zbyt stateczne, niczym manekiny o określonych etykietkach osobowościowych. To, że w ogóle widać w nich ludzi jest zasługą nie reżysera a doświadczonych aktorów. Gassman, de Medeiros, Cescon, a przede wszystkim Massimo Poggio starają się jak mogą i do pewnego stopnia im się to udaje. Niestety wszystko psuje Thyago Alves, który nie bardzo rozumiem dlaczego został zatrudniony. Przystojnych facetów jest przecież dostatek, można więc było wziąć kogoś, kto

Jeśli dla kogoś "Incepcja" była skomplikowana, ten niech lepiej nie bierze się za oglądanie "Synecdoche, New York". Nic z niej nie zrozumie. Tak jak u Nolana u Kaufmana rzeczywistość przypomina rosyjską babę-matrioszkę. W przeciwieństwie do Nolana granice pomiędzy kolejnymi warstwami są o wiele subtelniejsze, czasem naprawdę trudne do rozróżnienia. I to jest jeden z trzech największych atutów filmu. Drugim jest bardzo, ale to bardzo specyficzne poczucie humoru, które bawi ale nie powoduje salw śmiechu. Jak choćby w scenie, kiedy przerażona córka-hipochondryczka dowiaduje się, że w jej ciele jest krew. Trzecim atutem jest genialna obsada. Hoffman raz jeszcze wspina się na szczyty aktorskiego kunsztu. Nie jest tam sam, spotyka tam chociażby wyśmienitą Hope Davis. "Synecdoche, New York" to opowieść o życiu i umieraniu, to opowieść o śmierci będącej częścią życia. To subiektywna historia człowieka próbującego zrozumieć swoje własne istnienie. Opisać ten f

Po spojrzeniu na seksualność hetero, dla równowagi wybrałem sobie film poruszający temat seksualności homo. I jak powiedziała Julia Roberts w "Pretty Woman" był to "big mistake". Claude Pérès pozazdrościł chyba "sławy" najbardziej pretensjonalnemu pseudoartyście undergroundowemu Bruce'owi LaBruce'owi. I choć wydawało mi się to niemożliwe, jest jeszcze gorszy. LaBruce wciska ludziom kit, że kręci niezależne kino, podczas gdy w rzeczywistości są to pornole z fabułą, z których na potrzeby różnych festiwali usuwane są sceny hardcore'owe. Jednak nawet w swoich nieocenzurowanych wersjach jego filmy mają przynajmniej historię i jakichś (miernie zagranych) bohaterów. Tego samego nie można powiedzieć o "Unfaithful". Pérès próbując być oryginalny nakręcił rzecz, która de facto jest powieleniem tego, co tysiącami kręcone jest co tydzień na różnych stronach pornograficznych. Żeby się wyróżnić, większość jego scen jest niedoświetlonych (w założ

Wielka jest siła poddaństwa. Ulegając można zdobyć olbrzymią kontrolę nad drugą osobą. To wiedza doskonale znana na Wschodzie. W naszym kręgu kulturowym przyswoili ją sobie jedynie sadomasochiści. Ale trzeba uważać. Każda zabawa z ogniem może skończyć się poparzeniem. Elsa Seifert ma 50 lat i długie doświadczenie w pracy z młodocianymi jako kurator. Wydawać by się mogło, że w swojej karierze doświadczyła już wszystkiego. Jak się okazuje tak jednak nie jest. W chwili, gdy spotyka prawie 17-letniego Jana, zadrgała w niej struna, o której istnieniu nawet nie wiedziała. Chłopak wyczuł to natychmiast i mimo całej swej uległości nie daje kobiecie spokoju. Elsa początkowo broni się rękami i nogami, ale Jan doskonale wie, jak się wokół niej zachowywać, jak wciągnąć ją w mroczny świat pragnień. I oczywiście chłopak wygrywa. A w nagrodę dostaje ostre lanie, obrożę i sporo poniżających rozkazów do wykonania. Ale tego właśnie oczekiwał. "Verfolgt" to interesujące studium ludzki

Wszystko wydaje się tu być od pierwszej minuty jasne i oczywiste. Trójka bohaterów, a każdy z przypisaną rolą doskonale znaną widzom z kina. Jest więc brutalny profesjonalista, bezwzględnie przestrzegający planu. Jest jego młody partner, mający nieco olewczy stosunek, żółtodziób, który popełnienie błędu ma wypisane na twarzy. Jest w końcu dziewczyna, ofiara porwania, atrakcyjna i przerażona, choć próbująca się stawiać. Wiem więc, co nas czeka, prawda? Otóż nie. Nikt tu nie jest do końca tym, za kogo go na początku weźmiemy. Samo porwanie wcale nie jest takie zwyczajne. A film nie do końca jest historią o porywaczach i porwanej, stając się raczej opowieścią o międzyludzkich relacjach, uczuciach i granicach, które dla osiągnięcia własnych celów można przekroczyć. Trudno nie zachwycać się tym, co obecnie dzieje się w kinie brytyjskim. Wykorzystują stara, wyświechtane zdawałoby się klisze i przerabiają je na rzeczy świeże i wciągające. Tak było z "44 Inch Chest", tak jest te

Jeszcze trochę, a Uwe Boll stanie się jednym z moich ulubionych reżyserów. "Rampage" to po "Postalu" i "Stoicu" trzeci naprawdę bardzo dobry jego film. I muszę przyznać, że bardzo pasuje mi jego cyniczne podejście do obserwowanej rzeczywistości. "Rampage" to z jednej strony bezwzględna krytyka zachodniej, czyli amerykańskiej, cywilizacji, a z drugiej jest to bezwstydna afirmacja "american way". Chyba tylko Uwe Boll mógł coś takiego wymyślić i z sukcesem zrealizować. Film zaczyna się jak lewicowe kino undergroundowe. Jest sobie młody chłopak, który już jest wypalony. Wizja jego życia to praca, żarcie i oglądanie telewizji. A na srebrnym ekranie nic tylko przemoc, konflikty zbrojne, afery i sensacje. Wszystkie brudy tego świata. Boll z precyzją chirurga pokazuje całkowitą bezcelowość konsumpcyjnego stylu życia. Punktem kulminacyjnym jest wizyta głównego bohatera w klubie bingo. Oto siedziba żywych trupów, ich nawet nie warto zabij

Apokalipsa nastąpiła. Jak to często w kinie bywa, przybrała postać zarazy. Tym razem jednak nie zombie. Nie wiemy jak choroba się zaczęła, czym dokładnie jest, wiemy za to że jest wysoce zakaźna i praktycznie zawsze śmiertelna. W tym świecie można przyjąć kilka strategii. Czwórka bohaterów wybrała chyba najbardziej luzacką, ale jakże amerykańską: przemierza kraj, by trafić do raju ze wspomnień. Choć samochód to jedyny środek transportu, który jeszcze funkcjonuje, wycieczka wcale nie jest łatwa. Po drodze kusić ich będą ludzie wymagający opieki i wspaniałe kurorty pozostawione na pastwę losu. W świecie, gdzie każdy dzień może być ostatnim, oni korzystają z każdej minuty. Na dobre i na złe. "Carriers" to zaskakująco solidne kino opowiadające o końcu nasze cywilizacji. Debiut braci Pastor odwołując się do klasyki gatunku (jak choćby "Mad Max") jest jednocześnie bardzo ciekawym studium więzi międzyludzkich. Szczególnie interesująco wygląda portret dwójki braci, z któ

"Hooligans" nie było filmem, który jakoś szczególnie mnie zachwycił. Po dwójkę sięgnąłem więc z pewną chorą fascynacją spodziewając się wszystkiego co najgorsze. I początkowo zostałem pozytywnie zaskoczony. Dwójka zaczyna się jak kino więzienne. Oglądamy starania trójki bohaterów, którzy w niesprzyjających warunkach muszą walczyć o przetrwanie. Fabuła nie grzeszy oryginalnością, ale przynajmniej aktorsko jest całkiem nieźle. Potem niestety reżyser spuszcza na film bombę atomową i masakruje całkiem niezły film. Historia meczu piłkarskiego, który ma zdecydować o tym, kto wyjdzie z więzienia jest tak absurdalna, że aż nie chce mi się tego komentować. Sam mecz i to co się dzieje wokół niego, to już czysta kpina z inteligencji widza. A to jeszcze nie koniec. Potem jest finał, którego nie powstydziłaby się bajeczka dla dzieci. Nie bardzo rozumiem dla kogo przeznaczony jest to film. Pierwsza połowa nie pasuje do drugiej. Trochę żałuję, że oglądałem do końca. Ocena: 5

Film straconej szansy. Reżyserka nie posunęła się tak daleko, jak powinna. Przez co większość jest nudna, ale kilka scen naprawdę jest fajnych. Lubię kino absurdu. I "Kot jaki jest każdy widzi" chwilami do tego rodzaju kina można zaliczyć. Główna bohaterka to pisarka, która przechodzi okres twórczej blokady i nie bardzo wie, co ze sobą począć. Przez sen piecze więc ciasta, nagle traci zdolność mówienia albo wchodzi do kosza na śmieci. Niestety pomiędzy kolejnymi "wyskokami" nic się nie dzieje. I nie jest to "nic" w pozytywnym, artystycznym sensie, ale zwyczajna pustka i nuda. A szkoda, bo postaci pisarki, jej "prześladowczyni" i prawie-byłego-chłopaka są naprawdę intrygujące i można je było fajnie wykorzystać. Ten film ma coś w sobie, co przywodzi mi na myśl "Rumbę". Jest jednak od tamtego obrazu znacznie słabszy, pod każdym względem. Ocena: 6

Debiut reżyserski Sanay Hamri nie zrobił na mnie najlepszego wrażenia. Wydał mi się kompletnie przeciętną, pozbawioną oryginalności opowiastką z dość wątpliwym przesłaniem. W "Wygrać miłość" oryginalność jest jej wciąż obca, za to o wiele lepiej radzi sobie z opowiadaniem historii. "Wygrać miłość" przywodzi na myśl dzieciństwo, kiedy tysiąc razy mogło się słuchać tej samej bajki i za każdym razem bawiła, zamiast się nudzić. Wszystko, co w tym filmie dane było mi zobaczyć, widziałem na ekranie setki razy. Ale w tym nie poczułem irytacji. Być może sprawili to bohaterowie, a może atmosfera filmu i tej baśniowej umowności, nie wiem. W każdym razie było coś naprawdę ujmującego i rozbrajająco sympatycznego w historii fizjoterapeutki i koszykarza. Film jest rzecz jasna pusty, ale oglądało mi się go całkiem przyjemnie. Od czasu do czasu warto skusić się na bajeczkę. Ocena: 6

"Maczeta" jest jak trzecia część "GrindHouse", swego rodzaju post scriptum. I tak patrząc na film jest to rzecz naprawdę fajna. Spodobała mi się oferowana rozrywka. Wszystkie jatki, przejaskrawione, posunięte do ekstremum bawią i nie wiem co śmieszy bardziej, popisy a la Tarzan na jelicie, czy strzelanie z pistoletu trzymanego przez odciętą dłoń.  Śmieszyły mnie też wszystkie te teksty w stylu "Bóg jest litościwy. Ja nie" albo "Machete nie SMS-uje". Spodobała mi się Lindsay Lohan parodiująca samą siebie i Nimród Antal w roli ochroniarza. Takich smaczków jest zresztą znacznie więcej. Jednak nie mogę w pełni cieszyć się filmem. Przeszkadzała mi, zwłaszcza na początku, mocno wyczuwalna stylizacja na exploitation movies a la lata 70. Nie ma w tym tej swawoli, naturalności, która udało się chociażby zachować w "Piranii 3D". Tu od początku do końca jest jasne, że jest to tylko gra z konwencją, kalka a nie rzeczywisty exploitation. Trochę s

Nie wierzę. Naprawdę nie wierzę, że to co zobaczyłem w tym filmie, to prawda. Jest to tak absurdalne, że byłem święcie przekonany, że oglądam fałszywy dokument opowiadający o tym, jak funkcjonują sekty. A jednak wszystko wskazuje na to, że jest to prawda. Jeśli tak, to Tom Cruise i jego scjentolodzy to są grupą niezwykle racjonalną i rozsądną. To co wyprawia David Lynch i ruch TM jest wyjęte rodem z psychiatryka.  10 tysięcy latających joginów, którzy zagwarantują pokój na Ziemi?? Falliczny kompleks uniwersytetu niezwyciężonych Niemiec?? Kto przy zdrowych zmysłach może się w coś takiego angażować. Jeśli już ktoś szuka organizacji odkrywających tajemnice wszechświata, to niech zaciągnie się do różokrzyżowców. "David chce odlecieć" nie sposób jednak traktować jako dokument demaskatorski. Owszem Maharishi Mahesh Yogi jest tu szarlatanem, naciągaczem i oszustem ale nie on jeden. Fakt, że wykorzystał on swoje umiejętności i naciągnął idiotów na miliony dolarów, to raczej powód

Tak naprawdę to nie jestem w stanie ocenić tego filmu jako dzieła autonomicznego. Zwłaszcza, że sam reżyser nie ułatwia sprawy. "Dla niej wszystko" jest bowiem bardzo wierną kopią francuskiego oryginału . Aż zdumiewa fakt, że do tak odtwórczego działania zaangażowaniu artystów o uznanej filmowej renomie (Crowe, Haggis). Szczerze mówiąc pierwszy lepszy wyrobnik mógłby to zrobić równie dobrze. "Dla niej wszystko" odziedziczył zatem większość zalet i wad oryginału. W jednej kwestii jest jednak lepszy (dlatego ma o jeden punkt wyższą ocenę). U Cavayégo nacisk został bardziej położony na dramat psychologiczny. Z kolei Haggis nie eksperymentuje, lecz robi solidne kino ucieczkowe. To nadało całości większej spójności, podkręciło nieco tempo. Do tego filmu Crowe pasował idealnie, jednak Banks przegrała aktorski pojedynek z Kruger. Ocena: 7

Współczuję każdemu dziecku, którego rodzice zabiorą na "Mysich agentów". Nie dlatego, że nie będą się bawić (animacja jeszcze jakoś ujdzie), ale dlatego, że przekazuje kompletnie nieodpowiednie treści. Dziecko tego nie zauważy, nie ma na tyle rozwiniętej samoświadomości, ale nasiąknie głupotami i potem zamieni się w korporacyjne zombie bądź couch potato zabijający gorycz braku marzeń godzinami ogłupiających programów telewizyjnych. Przesłanie "Mysich agentów" jest przerażająco jasne: nie bądź dociekliwy, nie zadawaj pytań, nie interesuj się. Zamiast "dlaczego?" mów "bo tak jest i kropka". Ciekawość prowadzi do zguby, można tym kogoś naprawdę zranić. Jeśli nie siebie to innych. I po co mieć to potem na sumieniu. Jeśli zaś ktoś ma niespokojna duszę, rozwiązanie jest proste i jasno wyłożone przez Freuda – sublimacja. Można na przykład szukać ujścia w sztuce, jako artysta. Ocena: 3

Cóż, "Królik po berlińsku" wcale nie jest aż tak oryginalnym filmem, jak można byłoby sądzić po niektórych recenzjach. Zwierzęca perspektywa może i w kinie nie jest wykorzystywana zbyt często, ale w kulturze w ogóle to już inna sprawa. Mimo to oglądało się go całkiem dobrze, całość sprawiała odświeżające wrażenie po serii typowych dokumentów. Nie da się jednak ukryć, że królicza perspektywa to w zasadzie wszystko, co mają do zaoferowania twórcy. Przesłanie filmu jest bowiem dość konwencjonalne. No ale sympatyczne króliczki i głos Krystyny Czubównej sprawiają, że łatwo przychodzi zignorowanie tego. Ocena: 7

Stephen Frears już na zawsze będzie przeze mnie reżyserem cenionym, choćby za "Moją piękną pralnię", "Niebezpieczne związki", "Przeboje i podboje" czy "Królową". To jednak oznacza, że mam wobec niego wyższe oczekiwania. W przypadku "Tamary i mężczyzn" niestety oczekiwaniom tym nie sprostał. Historyjka jednej operacji nosa i jak wpływa ona na pewną małomiasteczkową społeczność jest na swój sposób urocza. Niestety brakuje z niej pazura, tego wewnętrznego ognia, który przekształca brytyjskie komedie obyczajowe w małe dzieła sztuki. Całość ma zbyt oczywistą i przyciężką alegoryczną strukturę opowieści o twórcach, którzy są kłamcami i złodziejami. Ani Tamara, ani gromadka pisarzy na farmie ekologicznej nie są postaciami zbyt ciekawymi (a te, które mogły być ciekawe znikają w tle). Film ratuje wątek dwóch 15-latek, które o świecie wiedzą tyle, co wyczytają z kolorowych pisemek. W tym wątku Frears zawarł całą przerażającą prawdę o współczes

Adam McKay do tej pory nie należał do moich ulubionych komediowych reżyserów. Ani "Ricky Bobby" ani "Legenda telewizji" szczególnie nie przypadły mi do gustu. "Bracia przyrodni" byli olbrzymim skokiem w dobrym kierunku, ale to wciąż nie było to. Nie sądziłem, że "Policja zastępcza" coś zmieni. Ależ się myliłem! Pierwsza godzina to czysta rozkosz, szaleńczy lot w wysokich warstwach pure-nonsensu. Z każdą kolejną sceną coraz trudniej było mi powstrzymać śmiech. Skok z dachu, spotkanie z żoną, przejażdżka po waginie, pub i wiele, wiele innych scen rozbawiło mnie do łez grożąc ostrym przypadkiem odwodnienia. "Policji zastępczej" bliżej jest do brytyjskich komedii absurdu niż czegokolwiek amerykańskiego. By znaleźć coś równie zabawnego, trzeba się cofnąć do czasów "Nagiej broni". Niestety film jest zdecydowanie za długi i nie utrzymuje do końca wysokiego tempa. Zabawne momenty zdarzają się rzadziej przysypane koniecznością roz

Monodram to rzecz w kinie niespotykana. A bardzo dobry monodram to cud, rzecz jedna na milion. "Pogrzebany" nie jest ani jednym ani drugim, ale niewiele mu brakuje. Na ekranie rzeczywiście jest tylko Ryan Reynolds, ale prowadzi on liczne rozmowy, kontaktując się ze światem zewnętrznym przez komórkę. Film jest dobry, ale nie bardzo dobry. Sprawnie zrealizowany, dobrze zmontowany, no i nieźle zagrany. "Pogrzebanemu" co prawda brakuje trochę klaustrofobicznego klimatu, ale Cortés w większości scen maskuje to całkiem udanie. Film spodobał mi się chyba głównie przez swą wymowę. Niby mamy tu do czynienia z dość prostą analogią, ale kto powiedział, że proste jest złem. "Pogrzebany" jest sugestywną ilustracją bezsensu terroryzmu. Ofiary na nikim nie czynią już wrażenia, zwłaszcza pojedyncze. Są wręcz wliczone w koszta i wszelkie organizacje inwestujące swój czas i środki w takich miejsca jak Iraku doskonale wiedzą, jak amortyzować ludzkie straty i jeszcze na

Mam sporą zagwostkę, jak ocenić ten film. "Niepowstrzymany" jest filmem kompletnie pustym. Jego myśl sprowadza się do tego, że Bóg/los o mały włos nie sprowadził katastrofy na 700-tysięczne miasto tylko po to, żeby jeden facet mógł pogodzić się z żoną, a drugi z córką. Z trudem przychodzi mi uwierzyć, że całość oparta jest na faktach. Z drugiej jednak strony trudno nie podziwiać technicznej sprawności Tony'ego Scotta. Mają tak absurdalny film, pozbawiony bohaterów, był w stanie mimo wszystko nakręcić obraz dynamiczny, trzymający w napięciu. I gdyby nie przebitki na głupi tłum kibicujący kolejnym akcjom ratunkowym, oglądałoby się to naprawdę nieźle. Po objerzeniu "Niepowstrzymanego" mam jednak wrażenie, że Scott zbłądził w lustrzanym labiryncie, gdzie zatraciła się granica między oryginałem a miriadami odbić. Scott traci ludzką perspektywę, powtarzając w kółko tę samą historię, lecz redukując ją do montażu i zdjęć. Cała reszta schodzi na dalszy plan. Ocena

Todd Phillips wciąż w wysokiej formie. Do perfekcji szlifuje opowieść o dorosłych facetach, którzy balansują na granicy dojrzałości. Phillips już wcześniej udowodnił, że w komediowym road movies czuje się bardzo dobrze. Tym razem jednak naprawdę się popisał. Od strony komediowej film nie jest tak zabawny jak "Kac Vegas". Z drugiej strony jest to najbardziej dojrzały i ogólnie udany film w dorobku reżysera. Duża w tym zasługa Roberta Downeya Jr., który doskonale odnalazł się w roli porywczego Petera Highmana. Podróż z grającym mu na nerwach Ethanem będzie jak przyspieszony kurs anger management. Przypłaci go bólem i kilkoma wypadkami, ale w rezultacie stanie się bardziej dorosły, w sam raz by stać się ojcem dla swego dziecka, które właśnie ma przyjść na świat. "Zanim odejdą wody" choć jest komedią, to jest zarazem filmem przygnębiającym. I to z dwóch powodów. Oba przygnębić powinny przede wszystkim kobiety. Po pierwsze film pokazuje jak trudno jest facetowi doro

Jack jest płatnym zabójcą, doskonałą maszyną do eliminowania ludzkich celów. O tym, jak perfekcyjnie przyswoił sobie sztukę przetrwania, najlepiej świadczy jego wiek. W tym biznesie, podobnie jak u saperów, pierwsza pomyłka jest zarazem ostatnią. Zresztą już w pierwszej scenie filmu Jack da dowód swojego bezwzględnego instynktu przetrwania. Film rozpoczyna się od idyllicznej sceny Jacka i Ingrid spędzających razem przyjemnie czas na zaśnieżonym odludziu gdzieś w Szwecji. Parę chwil później Ingrid będzie już martwa, a kulkę w łeb dostanie właśnie od Jacka. Zginie w zasadzie bez powodu, będąc świadkiem tego, jak ktoś próbował zabić Jacka. Ten nie mógł pozostawić przy życiu świadka, który mógłby wskazać na niego. I uczucie, wspólna przeszłość nie powstrzymały jego ręki. Jednak pierwsza scena wyraźnie pokazuje to, na co Jack jest ślepy: że "jest" z pierwszego zdania nie pasuje już do niego. Jack starzeje się, zaczyna powoli zapuszczać korzenie, szukać sobie towarzyszki życia.

Bardzo typowa niemiecka komedia: siermiężnie dosadna i myląca wyrafinowanie z ordynarnością. Ale mimo wszystko da się to obejrzeć. Film wykorzystuje kilka prawd z zakresu psychologii ewolucyjnej i stara się pokazać, jak męskie i żeńskie prymitywne mózgi radzą sobie ze skomplikowaną cywilizacją, w jakiej przyszło im żyć. Kilka scen jest nawet zaskakująco trafnych, ale całość śmieszy o tyle o ile. Nie jest to ten rodzaj humoru, który do mnie trafia. Ale na deszczowy poranek może być. Ocena: 6

Kino niezależne w pełnej krasie swego nabzdyczenia. Film jest historią w trzech aktach z prologiem i epilogiem. Opowiada o młodej dziewczynie, która w wieku 12 lat składa zawiadomienie o popełnieniu na niej przestępstwa pedofilii. W epilogu dowiemy się, że to nie do końca odpowiadało prawdzie. Zdarzenie to jednak będzie kluczowym dla zrozumienia tego, co wydarzy się trzy lata później. Kiedy dziewczyna zostanie zgwałcona i zachodzi w ciążę, jej ojciec wyrzuca ją z domu. I tak zaczyna się jej trudna wędrówka. Ten film składa się w zasadzie z samej ścieżki dźwiękowej i obrazów. Dialogów jest niewiele i dominują jedynie w trzeciej części. Zdjęcia kręcone zwykłą kamerką, z ręki są często rozedrgane i na kilometr śmierdzą amatorszczyzną (ale tak właśnie ma być). Fabuła jest mocno naiwna, a aktorstwo jeszcze bardziej surowe. Osobiście coś takiego jestem w stanie tolerować, kiedy za filmem kryje się jakieś przesłanie. W innym przypadku jest to po prostu filmowe nic, któremu nie bronię istni

Jeden z najlepszych filmów o street art., ale już wcale nie taki najlepszym jeśli chodzi o sztukę w ogóle. "Wyjście przez sklep z pamiątkami" przypomina reklamę Skody w której pokazani są ludzie w galerii sztuki nowoczesnej podziwiający jako eksponat wieszak na ubrania. I właśnie o tym jest film o sztuce, która jest tak blisko codzienności, że bardzo łatwo pomylić co jest co. Symbolem ignorancji jest tu Thierry, francuski emigrant z obsesją na tle kręcenia filmów, który bez wysiłku staje się najsłynniejszym twórcą street artowym. Jego podróby są nie do odróżnienie przez artystycznych analfabetów, jakimi jest opinia publiczna. Jednak prawdziwy joke polega na tym, że sam film Banksy'ego jest niemożliwy do jednoznacznego odczytania. Niektórzy bowiem uznają go za prawdziwy dokument, a Thierry'ego za postać autentyczną. Inni jednak uznają to za świetną podpuchę, mockumentary, w którym historia przeistoczenia się Thierry'ego w MBW to wymysł samego Banksy'ego. Ja

Jedną z najważniejszych rzeczy, jak rzuca się w oczy podczas seansu "Sailora" to użyty język. Do opisania zjawisk codziennych zastosowano ezoteryczne terminy naukowe. To robi wrażenie, a raczej robiłoby na mnie wrażenie, gdyby nie fakt, że jestem na to uodporniony lekturami książek Robinsona, Stephensona czy Strossa. W porównaniu z nimi, reżyser "Sailora" mówi niczym przedszkolak. "Sailor" to próba prezentacji punktu widzenia świata przez narcyza o wybujałym ego, któremu wydaje się, że a) jest jednostką ponadprzeciętną b) posiada niezwykłą mądrość, którą w swej łaskawości dzieli się na wykładach c) jest indywidualnością, która nie poddaje się modom tłumu. Strumień jego wypowiedzi pozostaje jednak w kontraście z komunikatami, które docierają peryferyjnie. Pozwalają one jednak spojrzeć na narratora z innej perspektywy, niż tej, którą on nam narzuca. Zostaje zredukowany do poziomu niedojrzałego nerda, który zdecydowanie za dużo pali różnych niekoniecznie d

Bracia Duplass at their best. Ten film to przede wszystkim fantastyczny scenariusz, bardzo typowy dla Duplassów. Ta pieczołowitość w budowaniu obrazu miłosnej relacji z detali, drobnych gestów, min, krótkich wymian zdań. Jest w tym prawdziwe ciepło uczuć, namacalne wręcz wzajemne przyciąganie. Przepiękne. Duplassowie wyczuli też perfekcyjnie toksyczność zbyt bliskiej zażyłości i wygrywają to precyzyjnie, bez jednego fałszywego ruchu. Wielkim plusem jest gwiazdorska obsada, która wyniosła twórczość braci na nowe wyżyny. Marisa Tomei, John C. Reilly i Jonah Hill stworzyli dream team, który z wielkim zadowoleniem, by nie powiedzieć zachwytem ogląda się na ekranie. Cudo, cudo, cudo. Jedyny minus to to, że Duplassowie trochę za bardzo starają się zachować swój niezależny styl, jakby bali się, że poddanie się pod opiekę producencką Scottom to pierwszy krok do piekła. Te zoomy kamery chwilami mnie irytowały, zupełnie niepotrzebne przypomnienie, że to kino niszowe. Po co to? Ocena: 8

Ile się może zdarzyć, kiedy dwóch chłopaków zostanie w niedzielę samych w domu! Do drzwi zastuka atrakcyjna sąsiadka, która sporo nabałagani. Dostawca pizzy zostanie na dłużej, żeby pograć i przewartościować swoje życie, a jeden z chłopaków w końcu zwierzy się ze swych marzeń, ale nic z nich nie wyjdzie bo ich obiekt wkrótce wyjeżdża. "Temporada de patos" to całkiem sympatyczny filmik utrzymany w typowej dla końca ubiegłego stulecia konwencji kina niezależnego. Nie ma w nim nadzwyczajnego, nic dzięki czemu zapadłby na dłużej w pamięci. Póki jednak trwał, póty jego urok sprawiał, że oglądało się to z przyjemnością. Ocena: 6

Santi musi przemyśleć swoje życie. Czasy leserowania i wszczynania burd muszą odejść do lamusa. A skoro sam nie potrafi sobie pomóc, to wspomoże go w tym los, dając mu otrzeźwiającego kopa po ryju (dosłownie). Film zapowiadał się na interesujący portret młodego człowieka na życiowym zakręcie. Wydawało mi się, że mam tutaj do czynienia z tym kinem latynoskim, jakie lubię: prostym ale wnikliwym, ckliwym ale prawdziwym. Niestety obraz Ricardo de Montreuila to dość pretensjonalna powiastka z grubymi nićmi wyszywanym morałem. Nie ma w nim nic, co warto zapamiętać na dłużej, no może poza ścieżką dźwiękową. Parę piosenek, jak choćby "System" Archive jest całkiem fajnych. Ocena: 5

No cóż, film nie do końca sprostał moim oczekiwaniom. "Pirania 3D" mocno wywindowała poprzeczkę i "Zombie SS" niestety tej konkurencji nie sprostało. Jest to jeden z tych rozkraczonych horrorów, które próbują być cool ale jednocześnie chcą masakrować na poważnie. Niestety zatrzymali się w pół kroku, przez co powstał film dość nijaki. "Zombie SS" nie sposób traktować na poważnie. Wątek gościa, który wykłada całą historię zombie zanim te się jeszcze pojawiły, jest od czapy i przejść może tylko przy parodii. Jednak scen zabawnych jest mało, a te, które są, nie są wcale aż tak śmieszne. Jedyny plus to Lasse Valdal, który ma chyba ambicje zostać aktorskim królem gatunku. Ocena: 5