Filmy Torne'a

"Plan B: Chrzanić plan A" wygląda jak showreel przygotowany przez grupę kaskaderów z myślą o prezentacji ich umiejętności potencjalnym pracodawcom. Stąd pełno jest tu scen kopanin, biegania, skakania i widowiskowego przewracania się. Wygląda to całkiem dobrze. Oglądałem to z przyjemnością. Może dlatego, że dawno nie widziałem już zwykłej kopanki.

Ludwik II. Ostatni władca niepodległej Bawarii. Nigdy nie powinien był zostać królem. Sprawy wagi państwowej nie były jego silną stroną. Kochał sztukę i piękno. Pragną pokoju i radości. Miłował mężczyznę, ale nie odważył się podążyć za głosem serca. Kochał kobietę, ale bardziej jak siostrę, a nie potencjalną żonę. Był marzycielem. Był romantykiem urodzonym nie w tej epoce, co trzeba. Jego pragnienia stały się jego demonami. Jego demony doprowadził kraj do upadku, a jego samego lata później do posądzenia o szaleństwo. I choć dziś stworzone przez niego zamki należą do największych skarbów Bawarii, za życia nie był doceniony. "Ludwik II" to monumentalny fresk historyczny, który jednak w mniejszym stopniu koncentruje się na wydarzeniach, a bardziej na ich bohaterze. Twórcy odmalowują niezwykle barwny i sugestywny portret jednostki targanej sprzecznymi impulsami. Na pierwszy rzut wydaje się być to film bogaty i zniuansowany. Ale jest to wyłącznie zwiewne wrażenie. W rzeczywis...

Pomysł na film twórcy mieli całkiem niezły. Gorzej niestety z wykonaniem. Oto pewna Żydówka wywodząca się z dość tradycyjnej rodziny zakochuje się w rodowitym Niemcu. Żeby nie było skandalu namawia chłopaka, by udawał Żyda. Ile jednak można udawać... Mogła wyjść z tego całkiem zabawna komedia pomyłek. Tymczasem w rękach reżysera Dirka Regela całość rozpada się, zanim jeszcze na dobre się sklei. Film jest głupi, by nie powiedzieć prymitywny. Wszystko dzieje się tu "na słowo honoru", szybko bez najmniejszego wyjaśnienia, składu i ładu. Pełno w nim ważnych tematów, ale nic nie zostaje pokazany w sposób interesujący lub przykuwających uwagę. Jest to raczej lista, której kolejne punkty są odhaczana co 10 minut. Szkoda. Ocena: 4

Gdyby w XVIII wieku kręcono filmy, wtedy na pewno ktoś nakręciłby "Bękarty wojny". Toż to klasyczny, chciałoby się rzec, przykład rokoko w kinie. I pewnie dlatego jest tak popularny wśród widzów. Jest bardzo przyjemny dla oka, pozornie zgrabny, lekki i przystępny. Nie mam jednak żadnych wątpliwości, iż większość oglądających nie zdaje sobie w ogóle sprawy z tego, co też na ekranie widzi. Całość tworzy istny labirynt warstw kontekstowych, Tarantino wszędzie pododawał ozdobniki i detale w ilościach hurtowych. Liczba cytatów filmowych przeraża i nie sądzę, by na świecie istniał ktoś poza Tarantino, kto byłby w stanie zidentyfikować je wszystkie. Niestety osobiście nie jestem fanem rokoko. Zbyt dużo się w niej dzieje, ta cała ornamentyka udaje tylko lekkość, ale przynajmniej dla mnie sprawia wrażenie masywnej i nieporęcznej. To sztuka robiona dla samej sztuki, gdzie naprawdę trzeba przyglądać się z daleka i nie wnikać w szczegóły. Poza zabawą formą nie ma w tym filmie nic inte...