Filmy Torne'a

Lubię Franka Grillo, choć w zasadzie nie wiem dlaczego. Jest męską (i do tego gorszą) wersją Jessiki Chastain. To znaczy, że praktycznie zawsze grywa w jakiś gniotach. Nie licząc Marvela od ładnych paru lat nie ma na koncie naprawdę wartego uwagi filmu. Na szczęście jest jeszcze serial "Kingdom", gdzie z nawiązką odpłaca pokładane w nim zaufanie.

Sporo sobie obiecywałem po nowym filmie Michaëla R. Roskama. Głównie dlatego, że jestem fanem "Głowy byka", a i "Brudny szmal" koniec końców był obrazem całkiem udanym. Tym razem też mnie nie zawiódł, choć był tego niebezpiecznie blisko. "Na krawędzi" to, jak dla mnie, jego najsłabszy film.

Lepiej późno niż wcale. Kiedy "Fanka" wchodziła do kin, zupełnie nie miałem ochoty ją oglądać. A przecież w obsadzie są Sandrine Kiberlain i Laurent Lafitte, których lubię. Na szczęście nadrobiłem tę zaległość. I bardzo się z tego cieszę. Film Jeanne Herry bowiem pozytywnie mnie zaskoczył.

"Sekretne życie zwierzaków domowych" jest podręcznikowym przykładem tego, co się dzieje, kiedy kręci się podręcznikowy film. Każdy elementy animacji jest właściwie skonstruowany. Mamy sympatycznych bohaterów, narracja prowadzona jest wartko, pełno jest zabawnych momentów i widowiskowych scen przygodowych. Co chwilę na ekranie dzieje się coś przykuwającego uwagę. A jednak wysiłki twórców idą na marne.

Warner Bros. albo Sony powinno kupić scenariusz tego filmu. Jest to bowiem gotowiec, który spokojnie mogliby wykorzystać jak bazę komiksowego filmu, w którym zostałaby zaprezentowana geneza którejś z czarnych charakterek ich rodzących się w bólach uniwersów. Wystarczyłoby dodać trochę efekciarskich scen, zdynamizować narrację, a resztę można byłoby spokojnie zostawić tak, jak to wymyślił Adrián García Bogliano.

"Bękarty" to przykład na to, jak w prosty sposób można spalić większość dowcipów. Wystarczy jedynie, że będzie się je obudowywać niekończącymi się opisami mającymi przygotowywać grunt pod zabawną sytuację. Te opisy są tak męczące, że kiedy w końcu pojawia się sam gag, zamiast radości czułem jedynie ulgę, że piętrowa konstrukcja została ukończona. Ulga rzecz jasna szybko się kończyła, ponieważ natychmiast rozpoczynała się budowa kolejne konstrukcji.

Przetrwanie może wydawać się cudem, zrządzeniem losu. Jednak w filmie "Aquarius" okazuje się być nierozerwalnie związane z naturą jednostki. Po prostu albo ma się wolę przetrwania w sobie albo też nie. Owa cecha, która sprawia, że można przezwyciężyć chorobę nowotworową, ma jednak charakter ciągłego impulsu, nieustającej gotowości do walki. Uniemożliwia więc kompromis, sprawia, że odstąpienie od walki niewartej świeczki, jest niemożliwe. Carla – bohaterka "Aquariusa" – ma w sobie tę cechę w pełni rozwiniętą. Jest kobietą, która trwa. Jest niezniszczalna. Nigdy się poddaje. To dlatego uparcie trwa w swoim mieszkaniu, odmawiając jego sprzedaży pomimo bardzo kuszącej oferty, kiedy wszyscy inni dawno się zgodzili. Czy robi dobrze czy źle nie jest pytaniem, które ma w ogóle rację bytu. Patrząc z boku jej zachowanie wydaje się irracjonalne. Jej walka o istnienie bloku, na którym nikomu poza nią nie zależy, zdaje się czystą donkiszoterią. Jednak dla Carli te rozważania nie

SPOILERY Nie mam żadnych wątpliwości, że Kathleen Kennedy  jest właściwą osobą na właściwym miejscu. Przywróciła markę "Star Wars" kinu. Sprawiła, że ekscytują się nią fani oryginalnej trylogii, i ci wychowani na prequelowej trylogii oraz ci, którzy dopiero zaczynają swoją przygodę. "Gwiezdne wojny" są obecnie jedną z najbardziej kasowych kinowych serii na świecie. I wszystko to jest zasługą Kennedy. To ona postawiła na bezpieczną formułę, którą jednak potrafi sprzedać jako nową jakość. Choć cały czas serwuje tę samą owsiankę, to przez fakt, że raz dosypie garść jagód, innym razem wleje danie do porcelanowej miseczki, potrafi wmówić widzom, że dokonuje odważnych i rewolucyjnych zmian w cyklu, pozostając wierną tradycji, a jednocześnie tworząc widowiska na wskroś nowoczesne.

Z prawdą jest jak ze wszystkim innym w życiu człowieka – ma swój czas i miejsce. Co przypada nie zawsze – a może nawet prawie nigdy – wtedy, kiedy jest to nam na rękę. Kiedy na gwałt szukamy odpowiedzi na pytania, wtedy kolejne przeszkody stają na drodze. Kiedy w końcu prawda zostaje objawiona, nie ma już dla nas znaczenia, bo zmieniły się nasze priorytety.

Wszyscy jesteśmy egoistami. Ta prawda staje tym wyraźniej widoczna, im silniejszych dotyczy emocji. A trudno o bardziej totalne doświadczenie niż żałoba po utraconym dziecku.

Max Landis może najlepszym scenarzystą na świecie nie jest, ale z całą pewnością ma smykałkę do ubijania interesów. Trzeba mieć nie lada tupet, żeby w tym samy czasie sprzedać dwóm różnym studiom praktycznie tę samą historię. Bo "American Ultra" to w zasadzie "Pan idealny".

Jak się cieszę, że zawierzyłem intuicji i nie poszedłem na "Zabójczynię" do kina. Nawet w zaciszu domowych pieleszy obejrzenie tego filmu nie przyszło mi łatwo. Nie potrafiłem zachwycić się nim tak, jak uczynił to świat. Dla mnie jest to opowieść pozbawiona sensu i do tego niezbyt atrakcyjna formalnie.

Przewrotna opowieść o tym, że marzenia budują więzienia, w których zamykamy się zamiast żyć pełnią życia. Nikias Chryssos myśl tę prezentuje w filmie z pograniczna groteski i dobrego smaku.

Niestety wychodzi na to, że "Wolf Creek" to był szczęśliwy traf. "Dżungla" to już kolejny film w dorobku Grega McLeana, który rozczarowuje. W tym przypadku dochodzi jeszcze niepomierne zdumienie. "Dżungla" to bowiem niezwykle ekscytująca opowieść, a Australijczyk zdołał wypełnić ją prawie dwiema godzinami nudy. To naprawdę jest nie byle jaki wyczyn.

Zastanawiam się, kto bardziej się męczył: ja oglądając "Pitch Perfect 3" czy aktorki kręcąc go. Ten film wygląda, jakby ktoś na szybko zgarnął parę stron rozłożonych na biurku i udał, że jest to gotowy scenariusz. Nic tu się nie trzyma kupy. Mamy co najmniej trzy pomysły, które powinny stanowić oś narracyjną. Do tego dochodzi cała masa wątków pobocznych, które są jedynie zaznaczone i to zupełnie nie wiem po co. Aktorki zachowują się zaś tak, jakby chciały jak najszybciej zniknąć z planu.

Rok 2017 w kinie zapamiętam jako rok muzyki. A to za sprawą Daniela Pembertona i jego fantastycznych kompozycji do "Króla Artura". A to za sprawą "Patti Cake$", która udowodniła, że w kinie niezależnym musical też ma rację bytu. I także za sprawą "Króla rozrywki".

Prawdopodobnie, gdybym obejrzał "Człowieka, który poznał nieskończoność" zanim zobaczyłem "Powiernika królowej", to wyżej bym go oceniał. A tak wydał mi się jedynie bladą kopią obrazu Stephena Frearsa.

Mam spore problemy z uwierzeniem, że za scenariusz "Wojny płci" odpowiadała jedna osoba. Oglądając film czułem się tak, jakby reżyserzy naprędce skleili dwie fabuły o Billie Jean King w jedną całość, wychodząc z założenia, że skoro obie mają tę samą główną bohaterkę, to bez problemu można jej podać w scalonej formie. Otóż nie można... a w każdym razie nie potrafili tego zrobić Jonathan Dayton i Valerie Faris.

"Tancerz" jest w gruncie rzeczy bardzo typową opowieścią o utalentowanym artyście. Jak zawsze w tego rodzaju historiach mamy rodzinę, która staje się pierwszą ofiarą konieczności podążania ścieżką prowadzącą do sławy. Mamy ciężką pracę, absolutne poświęcenie wyłącznie jednej sprawie i sukces, który przyszedł na długo przed tym, zanim było się na niego gotowym. A potem następuje równie typowa historia chaosu, autodestrukcji i wypalenia.

Lubię opowieści typu "trafił swój na swego" i zapewne dlatego "Nieznajomy z Mojave" mimo swoich wad podobał mi się. To przecież historia faceta, który pozornie powinien być łatwą ofiarą seryjnego zabójcy. Jest bowiem pogrążonym w kryzysie człowiekiem kina, twórcą w depresji. Co ktoś taki może zdziałać w obliczu nieprzewidywalnego psychopaty? Jak się jednak okazuje, bardzo dużo. Bo sukces w Fabryce Marzeń zdobywają ci, którzy sami są w dużym stopniu socjopatami, wyznawcami Machiavellego.

Zaczyna się obiecująco. Film przywodzi na myśl prozę Kinga, głównie ekranizację "Misery". Oto mamy przykutego do łóżka chłopaka, którym zajmują się nadopiekuńczy rodzice. Im dłużej trwa film, tym jednak pierwsze wrażenie coraz bardziej zaczyna wyglądać na fałszywą iluzję. Szczególnie dziwnie zachowuje się matka. Jej postępowanie jest toksyczne i opresyjne.

Przez lata nazwisko Toma Tykwera było dla mnie gwarantem solidnej kinowej rozrywki. Niestety jego współpraca z siostrami Wachowski nie wpłynęła na niego korzystnie. "Hologram dla króla" to najgorszy jego film, jaki widziałem.

Zaczyna się nawet obiecująco. Oczywiście niemal od początku jasne jest, że nie będzie to nic więcej, jak tylko standard gatunku. Ot, zwyczajna rodzina, która przez bezmyślną decyzję, staje się obiektem prześladowań ze strony ciemnych mocy.

"The Florida Project" to zaskakująco gorzki film. Choć przecież z pozoru jest lekki, zabawny, emanujący dziecięcą beztroską i radością życia. Jak to jednak często bywa, kiedy filmowcy biorą się za dekonstrukcję dzieciństwa, jest to właśnie tylko i wyłącznie pozór.

"Mine" było dla mnie zaskoczeniem. Spodziewałem się opowieści o żołnierzu, który nadepnął na minę i teraz musi znaleźć sposób na przetrwanie. Myślałem, że będzie to coś w stylu "Grawitacji", tyle że na polu minowym. I początkowo tak jest. Potem jednak reżyser skręcił ostro w stronę kina metaforycznego. I w tym momencie mnie zgubił.

Pierwsza "Szkolna imprezka" była dla mnie zaskoczeniem. Nie spodziewałem się, że Niemcom może wyjść aż tak udana komedia. Jednak druga część jeszcze bardziej mnie zaskoczyła. Bo twórcom udało się po raz drugi stworzyć bardzo solidną komedię.

Po obejrzeniu "Suburry" nabrałem jeszcze większej ochoty na "Soldado", czyli sequel "Sicario". Stefano Sollima pozytywnie mnie zaskoczył. Stworzył mięsistą opowieść o korupcji polityków, potędze gangsterów i wszechobecnych mackach kościoła, która jest zarazem poetycką i niezwykle klimatyczną przypowieścią o ludzkich wadach. Takie połączenie łatwo było sknocić. Wystarczyło minimalnie pomylić się w rozłożeniu akcentów, by zamiast wciągającego obrazu włoskiego świata polityczno-kryminalnego, powstał nabzdyczony, bełkotliwy bohomaz niespełnionego artysty.

"Umysł przestępcy" to w zasadzie przykład podobnego kina do tego, jakim jest "24 godziny po śmierci" . Z jedną drobną, lecz znaczącą różnicą. Film Briana Smrza był przede wszystkim niezobowiązująca rozrywką. Tymczasem Ariel Vromen miał większe ambicje. I dlatego z tej dwójki wolę "24 godziny po śmierci".

That was fun! "24 godziny po śmierci" to typowy akcyjniak. Żadna wymyślna produkcja, która chce przekraczać ograniczenia gatunku lub pisać je na nowo. Reżyser nie uniknął co prawda artystycznych ciągot, ale w większości nie przeszkadzało mi to aż tak bardzo. No, z jednym wyjątkiem – Ethan Hawke.

Zazwyczaj przy tego rodzaju filmach moim pierwszym komentarzem jest: "pomysł dobry, ale wykonanie kiepskie". Tym razem nie mogę jednak tak zacząć. "Redwood" jest złe już na poziomie pomysłu. Twórcy postanowili połączyć dwie rzeczy, których po prostu nie dało się spójnie scalić.

James Baldwin to ciekawa postać. Jego poglądy – to, że z jednej strony wychodzi z założenia, że jest jeden naród amerykański, a z drugiej strony mocno podkreśla istniejące, niemożliwe do zniwelowania różnice poznawcze między białą i czarną częścią społeczności – przemawiają do mnie i jestem w stanie się z nimi (a w każdym razie z większością) zgodzić. Choć rzecz jasna – nie będąc ani Amerykaninem ani tym bardziej osobą czarnoskórą – odbieram jego poglądy w innym duchu, niż Baldwin je wypowiadał. Dla mnie mają one bardziej uniwersalny charakter, opisując mechanizmy, które istnieją nie tylko na styku białych i czarnych Amerykanów.

Wpływowi biznesmeni wplątani w skandal obyczajowy. Korupcyjne powiązania ze światem polityki. Morderstwo. Umoczeni stróże prawa. Niepokoje społeczne. Faras Faras w obsadzie. Jest to w zasadzie gotowy przepis na kolejny skandynawski mroczny kryminał. I w zasadzie "Morderstwo w hotelu Hilton" nim jest. Tyle tylko, że nakręcono go po arabsku, a za miejsce akcji obrano Kair.

Lubię dokumenty, które opowiadając jedną historię, w rzeczywistości opowiadają o czymś zupełnie innym. I dlatego spodobał mi się "Voyeur".

Uważajcie na ludzi przynoszących dary! Ich bezinteresowna pomoc ma swoją cenę. Jest nią cierpienie tych, którzy was obdarowują. Co gorsza, nie możecie nic z tym zrobić. Bo choć wydaje się to bezsensowne, a czasem nawet destrukcyjne, nie jest to zaburzenie, które powinien leczyć psychiatra, lecz proces leczenia ran, który musi po prostu toczyć się swoim torem i tempem.

Ten film pokazuje, jak wielkie spustoszenie w psychice człowieka czyni katolicyzm z jego obsesją na punkcie grzechu i poczucia winy. O ileż szczęśliwsze byłoby życie bohaterów "Actos impuros", gdyby tylko nie musieli zmagać się ze świadomością tego, co "złego" dokonali.

Opowieść o trudnej sztuce urzeczywistniania seksualnych fantazji. Sergio ma urodziny. Octavio zgodził się, by w ramach świętowania spełniona została jego fantazja. Składają się na nią skóry, latex, obroże, pejcze i inne atrybuty bondage. Ale między fantazją a rzeczywistością jest spora różnica. I to, co w wyobraźni wydaje się ekscytujące, w rzeczywistości robi zupełnie inne wrażenie. Tym bardziej, jeśli w werbalizacji swoich fantazji nie jest się do końca szczerym...

Za pomysł twórcy filmu dostają ode mnie dziesiątkę. Jest to parodia wszelkiej maści akcyjniaków z Bondem i Bourne'em na czele. Czarny charakter jest dorosłą wariacją Dundersztyca z "Fineasza i Ferba". Jego pomysł na zdobycie monopolu przypomniał mi odcinek "Finesza i Ferba", w którym Dundersztyc zamierzał sprowadzić zimę, by zbić majątek na sprzedaży ciepłego kakao. Cały film został zaś oparty na grach słownych i seksualnych dwuznacznościach, czyli pomysłach, które w komediach uwielbiam. Większość tego, co twórcy wymyślili, było śmieszne i świetnie się bawiłem słuchając rzucanych przez bohaterów tekstów.

Powinny być przyznawane nagrody dla twórców, którzy do swoich gniotów potrafią przyciągnąć całą masę znanych aktorów. Gdyby takie nagrody istniały, to faworytami do ich zdobycia z całą pewnością byliby reżyserzy filmu "Matka jest tylko jedna".

Są takie imprezy, na których świetnie się bawisz, jeśli w nich uczestniczysz. Ale jeśli tylko oglądasz z niej nagranie albo słuchasz o niej opowieści, wtedy za nic nie możesz zrozumieć, co w nich było takiego super. Ja mam tak właśnie z filmem "Cicha noc".

Biologia zna wiele przykładów na synchronizację różnych funkcji w organizmach przebywających długo w swoim towarzystwie. Najwyraźniej jednym z nich są procesy myślowe scenarzystów pracujących w Hollywood. Jeśli jedna osoba wpadnie na jakiś pomysł, można być pewnym, że za chwilę tuzin innych również go "odkryje". Efektem tego są powstające pozornie taśmowo filmy, różniące się od siebie jedynie szczegółami. Zaledwie miesiąc temu widziałem "Złe mamuśki 2", a już do kin trafiła męska wersja tej samej historii – "Co wiecie o swoich dziadkach?".