Filmy Torne'a

Zamężna kobieta przybywa do hotelu, gdzie ma spotkać się ze swoim kochankiem. W pokoju go nie ma, ale zostawił jej instrukcje i kilka gadżetów. Wydaje się, że kobietę czeka pikantne doświadczenie erotyczne. Ale nic nie jest tu takie, jakim się wydaje. Kobieta wpadła w pułapkę. Będzie przekonana, że zastawił ją jej kochanek. Ten z kolei będzie wierzył, że jest ofiarą perwersyjnej gry męża kobiety, który dowiedział się o zdradzie i teraz grozi kochankowi, że zabije jego rodzinę, jeśli ten nie będzie wykonywał poleceń. Zaczyna się śmiertelna gra pozorów.

SPOILER Stawanie się prawdziwie sobą to proces przypominający uprawę kwiatów. Nie wystarcza potencjał zawarty w ziarnie. Muszą być też sprawdzone liczne dodatkowe warunki umożliwiające wzrost i rozkwit.

"Randki od święta" to jeden z tych filmów, które traktuję bardziej jako środki higieny duchowej niż prawdziwe fabuły. Prostota, kurczowe trzymanie się schematów i brak eksperymentów w formie prowadzenia narracji sprawiają, że idealnie nadają się do oczyszczania umysłu z naleciałości po innych filmach. Oglądając "Randki od święta" mogłem się zrelaksować, wyłączyć myślenie i pozwolić, by historia dwójki różnych osób, które w sobie się zakochują, spłynęła po mnie, odświeżając mnie i pozytywnie nastawiając do świata.

Jak większość gatunków tak i thriller psychologiczny ma swoje specyficzne zasady funkcjonowania, które twórca musi dobrze poznać, by nie wyłożyć się na swoim projekcie. W tym przypadku jedna z najważniejszych reguł dotyczy korzystania z oczywistości. Jeśli ma ona być jednym z głównych elementów prowadzenia opowieści, to wymaga od całości pójścia w stronę przejaskrawienia. W innym przypadku będzie wybrzmiewać fałszywymi nutami.

O tym, jakim jest reżyserem Matt Ratner, na razie trudno jest mi mówić. "Koniec żartów" to bowiem jego pierwszy film, jaki oglądam. Za to z całą pewnością mogę powiedzieć, że jest świetnym filmowym gawędziarzem. Nie dał się bowiem stłamsić skostniałej formule niezależnego kina amerykańskiego i korzystają z samych oklepanych rozwiązań fabularnych potrafił opowiedzieć wciągającą historię. A to jest sztuka, która nie każdemu wychodzi.

Charlène Favier zaimponowała mi. Po pierwszych kilkunastu minutach "Slalomu" myślałem, że dostanę kolejną opowieść o toksycznej relacji opartej na zależności. I po części tak jest. Jednak reżyserka nie poszła najbardziej uczęszczaną drogą i zamiast ostrych podziałów postawiła na zróżnicowane portrety psychologiczne. Szkoda więc, że zatrzymała się w połowie i nie zbadała, do czego tak naprawdę takie podejście do tematu może ją zaprowadzić.

Widzę, że "Pechowi szczęściarze" są ogólnie pozytywnie oceniani. Ja jednak nie podzielam tego entuzjazmu. Jest to komedia, której poczucie humoru zupełnie do mnie nie trafiło. Odniosłem też wrażenie, że film ma za dużo bohaterów, przez co wszyscy zlali się w jedną naleśnikową masę. Niby grani przez Darínów Fermin i Rodrigo są w jakiś tam sposób wyróżnieni, ale są na tyle niedookreślonymi postaciami, że niewiele to zmieniło w odbiorze całości.

Czasami odnoszę wrażenie, że w Hollywood jest tylko jeden scenarzysta. Reszta to figuranci, żeby świat nie odkrył tej prawdy. "Kolejny film o Boracie" to kolejny film o córkach komediowych bohaterów. Bill i Ted, Jay i Cichy Bob, teraz Borat też dostaje córkę. We wszystkich tych filmach relacje między ojcami i córkami dalekie są od ideałów, ale podróż wywoła zmiany i lepsze życie dla wszystkich w przyszłości.

Rodziny się nie wybiera. Niestety. Oderwać się od niej jest też ciężko. Zwłaszcza wtedy, kiedy na powierzchni króluje bliskość i troska. To klasyczne bombardowanie miłością ma swoje konsekwencje, które ujawniają się w krytycznych sytuacjach.

Milan jaka wiele osób z Europy Centralnej i Wschodniej wierzy, że szczęście bierze się z dobrobytu. Dla lepszego życia dla swojej rodziny wyjechał do Niemiec. Tam ciężko haruje, a pieniądze wysyła żonie opiekującej się trójką dzieci. Dom odwiedza od święta, na krótko. Milanowi wydaje się, że to wystarczy.

Sympatyczny zapychacz czasu. Cieszę się jednak, że poczekałem na to, aż pojawił się w telewizji. Nie jest to bowiem film, na który warto tracić czas w kinie.

Nie jestem szczególnie wielkim fanem twórczości Michaela Polisha. Żaden z wcześniej widzianych jego filmów nie zrobił na mnie większego wrażenia. Mimo wszystko sądziłem, że jest niezłym wyrobnikiem. A w kinie akcji tacy ludzie zazwyczaj robią najfajniejsze rozrywkowe obrazy. Niestety Polish powinien zostać przy dramatach niezależnych, bo akcją nie potrafi się bawić.

Oglądając ten film można dojść do wniosku, że najgorsze w życiu seksualnym kobiety jest to, że nie może się ono obyć bez mężczyzn (chyba że jest się lesbijką). Bohaterka filmu właśnie odkrywa swoją seksualność, zmysłowość, fizykalność. Niestety nie może tego czynić we własnym tempie, na własnych warunkach. Wokół niej cały czas krążą mężczyźni, którzy o cierpliwości nie mają pojęcia. Bohaterka więc im ulega. Czasem udaje jej się zachować przynajmniej resztki kontroli (jak w relacji Julienem, choć trudno uznać jej sposób na rozdziewiczenie jako coś, na co w optymalnych warunkach zgodziłaby się), w innych staje się niestety bezradną ofiarą. Życie dorastającej kobiety przypomina podróż przez labirynt pełen śmiertelnie niebezpiecznych pułapek. Można z niego wyjść o własnych siłach, ale raczej nie bez szwanku.

Życie to nie przelewki. Jednych dopada już w dzieciństwie a to za sprawą matki-ćpunki, a to ojca-damskiego boksera. Innym dopiecze, kiedy będą dorośli, a to w konfliktami w pracy, a to partnerami, którym nie można zaufać. Jeszcze innym przywali na starość, kiedy pamięć będzie ich zawodzić, a rodziny porzucą ich na pastwę losu. A najpewniej życie będzie pasmem cierpienia od kołyski aż po grób. STAM (The Tree) Official Trailer from Urucu Media on Vimeo .

"Gomorra" póki co pozostaje jedynie w moich planach do obejrzenia. Postać Ciro Di Marzio była mi więc praktycznie nie znana. A jednak film, choć ewidentnie powiązany z serialem, stanowi zarazem na tyle samodzielny byt, że byłem w stanie bez problemu go obejrzeć. Nie jest on może najlepszą zachętą do sięgnięcia po serial, ale też w żadnym razie do niego nie zniechęca.

Matko jedyna, co też Amerykanie mają za problem z Japonią? "Pomiędzy zmysłami" to już kolejny w ostatnim czasie widziany przeze mnie film, który opowiada o tym, jak to młode Amerykanki o zwichrowanej psychice uciekły do Japonii, gdzie zatracają się w samotności i/lub toksycznych relacjach seksualnych.

Nie mam najmniejszych wątpliwości, że "Święta Frances" zachwyci niejedną osobę. Jestem pewien, że dekadę temu sam byłbym jedną z nich. Niestety teraz widzę w niej jedynie schematy, klisze, powtarzane w nieskończoność w niezależnym kinie amerykańskim rozwiązania.

S. Craig Zahler tym razem przekombinował. I choć na poziomie czysto intelektualnym jestem w stanie zachwycać się tym, czego reżyser dokonał, to mimo wszystko seans "Krwi na betonie" nie przyniósł mi frajdy. Spośród trzech jego filmów ten będę oceniał najniżej.

Nie rozumiem twórców tego filmu. Tytuł sugerował, że kolacja będzie osią narracyjną. Tymczasem tutaj okazuje się nic nieznaczącym post scriptum. Przez większość czasu oglądamy losy dwóch par małżeńskich. Jedną stanowią emigranci z Rosji, którym nie udało się póki co zbudować życia w Izraelu. Drugą stanowi para z tak długim stażem małżeńskim, że w zasadzie żyją już obok siebie, a ze sobą.

I kolejny w niedługim czasie obejrzany przeze mnie film, którego głównym tematem zdaje się być przekleństwo pamiętania. Niestety w przeciwieństwie do "Konferencji" grecka produkcja do dobrych nie należy.

Życie człowieka wyznaczane jest przez kryzysy. Nie ważne są tu warunki zewnętrzne, nawet w idealnym i wiecznie szczęśliwym świecie kryzys dopadnie każdego. Wynika on ze zmian, które zachodzą w nas i w świecie zewnętrznym. Zmian, na które nie zawsze chcemy się zgodzić.

Twórcy filmu (jak i literackiego) pierwowzoru muszą być zwolennikami psychologicznych koncepcji spod znaku scenariuszy rodzinnych. "Moja krew i kości w płynącej galaktyce" to bowiem opowieść o tym, że nie jesteśmy bytami wolnymi, niezależnymi. Nasze zachowanie, decyzje, to, jak patrzymy na świat, jest mocno uwikłane w rodzinną historię. I nie ma znaczenia, na ile ją światodmie znamy. Nawet fakty ukryte oddziałują na nas i naznaczają nas swoim piętnem. Nie bez powodu młody chłopak z tego filmu marzy o byciu bohaterem i zdolności transformacji w kogoś innego.

Jestem zdumiony tym, że "Mia pragnie zemsty" nakręcił mężczyzna. Film pokazuje bowiem świat z kobiecej perspektywy. To opowieść o tym, jak muszą one sobie radzić z zachowaniami mężczyzn w stosunku do nich, z ich fizyczną obecnością i emocjami, które wywołują w kobietach.

Kino zemsty w artystycznym wydaniu. Tu nie będzie spektakularnych pościgów ani efekciarskich walk. Zamiast tego dostaniem obsesję, desperację, zgryzotę. Bo zemsta po rumuńsku nie daje satysfakcji, nie zamyka spraw. Jest wyrazem bezradności i cierpienia. Musi się dokonać, choć nie ma większego sensu.

"Nie na moim podwórku" udowadnia, że czasami lepiej jest milczeć, ukrywać prawdę, żyć pozorami. Bohaterowie filmu mieli swoje problemy, ale zarazem ich egzystencja była prosta, przewidywalna, bezpieczna. Kiedy parze młodych lesbijek przyjdzie do głowy, by szczerze o sobie powiedzieć rodzicom, sprawy szybko zaczną się komplikować, a problem coming out szybko zblednie w obliczu przemocy i groźby utraty życia.

"Niesłychane" świetnie wpisuje się w obecną dyskusję na temat reprezentacji różnych postaci w opowieściach filmowych. Obraz Iana Watsona pokazuje, że nie należy bać się tego słowa. Niestandardowi bohaterowie bowiem wcale nie oznaczają rewolucji w kinie. Przeciwnie, z ich udziałem mogą powstać naprawdę bardzo standardowe fabuły.

Gorzka opowieść o żałobie, samotności, desperacji i obsesji. Bohatera filmu poznajemy, kiedy mieszka w Izraelu. Spędza czas ze swoją dziewczyną, kiedy dochodzi do wybuchu bomby. On przeżył, ona nie. Po tym wydarzeniu Pavel wraca do rodzinnych Czech. Mieszka u siostry, zarabia ładując miejskie elektryczne hulajnogi. Nie widać po nim, jak głęboko został zraniony. To zacznie się uwidacznia pośrednio, kiedy obsesyjnie zajmie się sprawą torturowania przez Amerykanów osób podejrzanych o terroryzm.

Kiedy poznajemy młodych bohaterów filmu "Lovecut", wydają się oni wolnymi duchami. Bawią się, cieszą wolnością, oddają się uciechom życia. Jeśli już doznają jakiś frustracji, to ich źródłem zdają się być wyłącznie rodzice. Im dłużej jednak trwa opowieść, tym wyraźniej widoczne staje się, że jest to jedynie fasada. Bohaterowie "Lovecut" nie są nawet w połowie tak szczęśliwi, jakimi jawią się w pierwszych scenach.

SPOILER Dziwny film. Inspirowany jest prawdziwą historią. Jej bohater był jednym z producentów. Opowiada o radzeniu sobie z dziecięcą traumą. A raczej o nie radzeniu sobie z nią. Bo choć osoba, której doświadczenia stanowią bazę fabularną, najwyraźniej wyszła na ludzi, w filmie świadczą o tym wyłącznie napisy końcowe i zdjęcia archiwalne. "Duże chłopaki nie płaczą" w całości skupiają się bowiem jedynie na tym, jak to bohater prześladowany jest przez wspomnienia, jak przemoc, której doświadczył, sprawia, że sam po nią sięga, czasem tracąc nawet kontrolę. To w żadnej mierze nie jest opowieść o przepracowywaniu traumy ani o wewnętrznej podróży ku dojrzałości. "Duże chłopaki nie płaczą" jest w całości poświęcone trwaniu w emocjonalnym więzieniu.

Inspiracją dla filmu była prawdziwa historia, która wstrząsnęła słowacką opinią publiczną. Jednak fabuła "Świni" jest fikcją. I w tym przypadku niestety nie działa to na korzyść obrazu.

Ten film zdecydowanie nie poprawia humoru. Reżyser zabiera nas w świat wiecznej kaźni. Piekło wcale nie musi istnieć. My sami zapewniamy je sobie pamiętając własne grzechy. A najgorsze jest to, że świadomość popełnionych błędów i gorące pragnienie zmiany prowadzi donikąd. Przed samymi sobą nie uciekniemy. A prawda o nas ujawnia się w skrajnych warunkach.

Miałem ochotę na coś lekkiego, niezobowiązującego, przyjemnego dla oka, ale niewymagającego zbyt wiele uwagi. Uznałem, że romantyczna opowieść świąteczna będzie w sam raz. Zamiast smakowitej słodkości dostałem niestety zmięty kolorowy papierek po cukierku.

Ja rozumiem, że Don Mancini może być bardzo zżyty ze swoim dziełem. Trzeba jednak wiedzieć, kiedy odpuścić. Być może po 2013 roku wrócił do formy (późniejszych części póki co nie widziałem), ale "Klątwa laleczki Chucky" to żywy dowód na to, że cykl życiowy tej serii dobiegł końca. Nie dziwię się, że film ominął kina. Choć z drugiej strony, nie jest aż tak zły, jak niektóre inne horrory, które jakimś cudem lądowały na dużych ekranach.

Kiedy do kin wchodzą filmy takie jak "Trolle 2" i nikt nie robi wokół nich zamieszania, to odczuwam przypływ optymizmu. Najwyraźniej radykalizacja Zjednoczonej Prawicy nie jest aż tak daleko posunięta, jak to było w czasach ZChN i moherowych beretów. Gdzie te protesty przed kinami? Gdzie modlitwy z różańcami i konieczność wchodzenia do kina w asyście policji?

W kasynie leżącym na terenie rezerwatu Apaczów dochodzi od kradzieży. Ginie bezcenna maska. O zbrodnię podejrzewany jest niejaki John Smith, który dzień wcześniej brał w kasynie udział w konkursie na sobowtóra Elvisa. Jedni chcą go zabić, inni wykorzystać. Aby przetrwać John Smith musi znaleźć złodzieja. Nie jest to łatwe, kiedy każdy podejrzany ginie, a tropem bohatera podążają płatni zabójcy i skorumpowani szeryfowie.

Ambitna porażka. "Młot" próbuje jednocześnie być dramatem rodzinnym i klasycznym akcyjniakiem. Pomysł niezły, ale potrzebny był sprawniejszy reżyser, który lepiej czuł to, co i jak połączyć, by obie niezbyt do siebie przystające konwencje mimo wszystko dały pozytywne rezultaty.

Niemal każda fabuła zawiera elementy intrygi. W większości przypadków jednak mamy do czynienia z nierówną sytuacją. A to jacyś spryciarze postawieni są na drodze tych, którym jedynie wydaje się, że są spryciarzami, a to któraś ze stron nie zdaje sobie sprawy z tego, że toczą się tu walki na wielu frontach. "Cień" jest inny i to jest jego główną zaletą.

Ambicje są dla filmowców tym, czym miny dla saperów. Trzeba umieć się z nimi obchodzić, bo inaczej eksplodują w rękach niszcząc wszystko wokół.

Co jest w tym Disneyu, że świetnych reżyserów zmienia w żenujących dyletantów. Najpierw Tim Burton stracił całą swoją magię, a teraz w jego ślady poszedł Kenneth Branagh. "Artemis Fowl" jest zdecydowanie najgorszą rzeczą, jaką kiedykolwiek nakręcił, a przecież "Morderstwo w Orient Expressie" nisko zawiesiło poprzeczkę.

Francuzi spróbowali swoich sił w gatunku, w którym niekwestionowanymi mistrzami są Brytyjczycy. I trzeba przyznać, że poradzili sobie nieźle. Jednak do "Goło i wesoło" czy "Dziewczyn z kalendarza" "Nagiej Normandii" sporo brakuje.

Bardzo klasyczna saga pokoleniowa o naturze grzechu, ambicjach i marzeniach, które rozbijają się w proch. Jak to najczęściej w tego rodzaju opowieściach bywa, szersza perspektywa czasowa uwypukla marność ludzkiej egzystencji. Nasze losy naznaczone są traumami, błędnymi wyborami, które wcale nimi nie były, lecz jedynie efektem przypadkowych splotów okoliczności. Twórcy pomijają okresy szczęścia czy względnej stabilizacji i przechodzą od razu do najbardziej soczystych kawałków, gdy ludzie poddają się grzechowi, gdy ulegają złudzeniom lub popełniają zbrodnie, bo nie widzą innego rozwiązania.