Filmy Torne'a

"Brzmienie ciszy" cierpi na najbardziej rozpowszechnioną chorobę filmową - przymus wprowadzania konfliktu, zwrotów akcji. Reżyser nie był usatysfakcjonowany wyłącznie sportretowaniem pewnej nietypowej osoby, zasygnalizowania intrygujących cech charakteru, które mogłyby posłużyć spekulacjom na temat jego przeszłości. Musiał więc wprowadzić postać kobiety, która wprowadza dysonans, która zmusza bohatera do wyruszenia w emocjonalną podróż.

"Nocka u Holly" przywodzi mi na myśl wczesny film Lynn Shelton "Nakręć ze mną porno". Josh Lawson i Roy Livingston mają ten sam "vibe" co Mark Duplass i Joshua Leonard. Całość zresztą klimatem też przypomina tamten film.

SPOILER No proszę, ducha Philipa K. Dicka pozostaje żywy w kulturze masowej. "Inwersja" jest tak bliska jego twórczości, jak mało która ekranizacja jego książek i opowiadań.

Realizując "Przewrotny umysł" Thor Freudenthal skorzystał z doświadczeń zdobytych przy kręceniu młodzieżowego filmu "Dziennik cwaniaczka". Historia licealisty Adama jest bowiem oparta na tym samym schemacie i utrzymana w podobnej tonacji. To lekka, prowadzona z humorem historia chłopaka będącego na granicy dorosłości, który musi zmagać się ze swoimi problemami. Różnica polega na tym, że jego problemem jest schizofrenia...

SPOILER Zaczyna się niewinnie. Oto w kopalni na dalekiej północy Kanady dochodzi do wypadku. Pod ziemią uwięzionych jest 26 górników. Potrzebny jest sprzęt, który można dostarczyć wyłącznie drogą lądową, a dokładniej ryzykownym szlakiem przez zamarznięte jeziora. Czas jest na wagę złota. Kilku śmiałków wyrusza w niebezpieczną drogę. Czy zdołają dotrzeć na miejsce zanim górnikom skończy się tlen?

"Zaułek koszmarów" znajduje się na przeciwnym biegunie w stosunku do "Hazardzisty". W przypadku filmu Schradera narzekałem, że reżyser niepotrzebnie dodał rozbudowaną fabułę, podczas gdy powinien cały wysiłek skupić na formie. W przypadku nowego dzieła del Toro mam zarzut odwrotny: za bardzo skupił się na formie, na czym ewidentnie traci sama opowieść.

Na taki film o gwałcie czekałem od dawna. To, co "Ostatni pojedynek" tylko zasygnalizowano, w "Oskarżonym" stało się głównym przedmiotem debaty. Najnowsze dzieło Yvana Attala zajmuje się bowiem nie samym czynem, lecz kulturowymi przyczynami, dla których czyn może jednocześnie być gwałtem i nim nie być.

Film fabularny ma to do siebie, że opowiada historię, że wydarzenia mają znacznie, że układają się w wątki, które są rozwijane, które do czegoś prowadzą. Jednak to, że taki jest standard, nie oznacza wcale, że jest to jedyna możliwość. Czasami od wydarzeń ważniejsza jest forma.

Czwórka przyjaciół chciała miło spędzić weekend w willi za miastem. Jest ciepło, w posiadłości jest basen, nic tylko cieszyć się pogodą i towarzystwem. Jednak bohaterowie nie mają ku temu okazji. W okolicy szaleje pożar lasu, a w nich samych burza emocji. Tę burzę wywołała wiadomość, że David, ich były znajomy, jedzie, by się z nimi spotkać.

W "C'mon C'mon" najbardziej spodobał mi się sam pomysł. Film opowiada o chłopcu dorastającym w kochającym, ale bardzo niestabilnym środowisku. To oczywiście prowadzi do problemów. Mimo zachęt do ekspresji emocji, tłamsi w sobie sporo sprzecznych uczuć. Większość filmów podobny temat prowadziłaby z subiektywnej perspektywy chłopca. Mills wybrał inne rozwiązanie.

Panorama życia małżeńskiego/rodzinnego. Wszystko zaczyna się od ślubu księcia Karola i Diany. Tego samego dnia pobierają się Liv i Terje. Młode małżeństwo przenosi się do nowego domu i zaprzyjaźnia się z sąsiadami. Film pokazuje te dwie rodziny w kilku kluczowych momentach ich żyć kończąc na 2020 roku.

"Przygody młodego wilkołaka" to klasyczne niezależne kino amerykańskie tyle tylko, że podane w bardziej baśniowych klimatach. Głównym bohaterem jest oczywiście outsider, który wyrusza w podróż. Droga pozwala mu spotkać różne barwne i ekscentryczne postacie oraz przeżywać przygody, które pomogą mu zrozumieć siebie i znaleźć swoje miejsce na świecie.

"Wieczna piękność" zaprasza widzów do niezwykłego świata schizofrenii. I jak to często bywa z folderami reklamowymi, zapowiedź niewiele ma wspólnego z rzeczywistością. Świat, który kreuje reżyser, nie jest szczególnie niezwykły. Owszem, autor całkiem sprawnie zaciera granicę między urojeniami i omami bohaterki a rzeczywistością. Jednak poza pokazaniem, że reżyser miał pomysł, niewiele z tego wynika.

"Zabójstwo dwojga kochanków" to chyba najbardziej rumuński z amerykańskich filmów, jakie widziałem. Reżyser Robert Machoian stosuje tu wszystkie typowe sztuczki, do jakich przyzwyczaili mnie Rumuni. Bazuje więc na scenkach rodzajowych "wziętych z życia" i uwielbia wsiadać z kamerą do samochodów pokazując nam monotonię kierowania ich przez bohaterów.

Cóż, jednego nie można filmowi odmówić: powstał w odpowiednim miejscu i czasie. Dziwne, że nie został obsypany nagrodami. Przypominając prawdziwą historię zabicia działacza Czarnych Panter Freda Hamptona przez agentów FBI twórcy odwołują się tak naprawdę do aktualnej sytuacji w Ameryce i bliskiej wrzenia temperaturze konfliktu rasowego. To powinno mu zapewnić etykietkę wielkiego filmu.

Myślałem, że formuła kilku przeplatających się ze sobą opowieści już dawno się wyczerpała. Najwyraźniej historia właśnie zatoczyła koło, bo "(Nie)długi i szczęśliwie" to już druga (po "Im więcej, tym przyjemniej") produkcja zrealizowana w tym formacie, którą widziałem w ostatnich miesiącach. Choć z drugiej strony Paolo Costella specjalizuje się w portretach zbiorowych współczesnych Włochów, więc ten film nie jest aż tak wielkim zaskoczeniem.

Może jestem człowiekiem starej daty, ale lubiłem, kiedy kino akcji istniało w dwóch równoległych światach. Pierwszy stanowiły blockbustery wielkich wytwórni w gwiazdami światowego formatu. Drugi istniał poza obiegiem kinowym, ma swoje własne gwiazdy (jak Adkins, Zaror). Czasami aktorzy z tego drugiego przenikali do tego pierwszego, ale ten pierwszy ogólnie nie zniżał się do poziomu drugiego. W ostatnich latach to się zmieniło. Coraz częściej widzę fabuły ze scenariuszami, które nigdy do wielkich wytwórni nie powinny trafić. I gdy widzę je zrealizowane, z hollywoodzką pierwszą ligą w obsadzie, to jest mi smutno. Czuję się trochę tak, jakby gwiazdy domowego kina akcji były okradane z ról. A że część z nich lubię, to jest mi przykro.

Kolejna produkcja próbująca wstrzyknąć świeżą krew do wymęczonej serii. Efekt jest lepszy niż w przypadku "Pogromców duchów: Dziedzictwa", ale dużo słabszy od tego, co widziałem w "Halloween" Davida Gordona Greena.

Zaczyna się obiecująco. Oto młoda kobieta z biednej rodziny dostaje pracę w domu opieki, w którym przebywają osoby cierpiące na demencję, Alzheimera i tym podobne schorzenia. Praca nie jest łatwa, ale kobieta doskonale się w niej odnajduje i czerpie z niej satysfakcję. Wszystko zmienia się na początku 2020 roku, kiedy w kraju wybucha pandemia COVID-19...

Otto to młody chłopak, który przechodzi głęboki kryzys egzystencjalny. Otoczenie niby coś z tego przeczuwa,jednak nikt nie potrafi przebić się przez mur agresji i milczenia, jaki wzniósł wokół siebie. On sam nie do końca zdaje sobie sprawę z ironii sytuacji. Jego cierpienie jest przecież wywołane samobójczą śmiercią bliskiej mu osoby - śmiercią, którą przeczuwał, której był świadkiem, a która jednak dokonała się za emocjonalnym murem, którego chłopak nie był w stanie pokonać.

W sennym miasteczku w Utah dochodzi do tragedii. Wypatroszona zostaje kobieta. Ślady sugerują, że mogło to być zwierzę. Zbrodnia była makabryczna, ale odizolowana, więc nie wywołała szczególnego alarmu. Sytuacja zmieni się, kiedy dochodzi do kolejnej. Po okolicy rozchodzi się plotka, że morderstw dokonuje wilkołak.

W Wielkiej Brytanii dzieci powyżej 10 roku życia mogą być w sądach traktowane jak dorośli w sprawach o najpoważniejsze przestępstwa, jak na przykład morderstwo. Co to oznacza w praktyce, pokazuje film "Odpowiedzialność".

Takie marnotrawienie aktorskich talentów powinno być karane. Ja rozumiem, że angaż rozpoznawalnych nazwisk miał podnieść prestiż produkcji i wskazać na większe ambicje, jednak takie decyzje trzeba umieć poprzeć warsztatem i umiejętnościami budowania filmowej opowieści. A na tym polu twórcy "SAS: Zamach w Eurotunelu" ponieśli całkowite fiasko.

Chile, 1973 rok. Właśnie upada lewicowy rząd. Władzę przejmuje wojskowa junta pod przewodnictwem Pinocheta. W kraju rozpętany zostaje terror. Wiele osób zostaje rozstrzelanych na miejscu. Inne znikają przewożone do tajnych ośrodków, które często funkcjonują pod przykrywką. Tak jest z tytułową kolonią, która na pozór jest religijną komuną. To tam trafia pewien Niemiec, zwolennik obalonego prezydenta Allende. Jego ukochana postanawia przeniknąć do Colonii i uratować go...

Oglądając "Benedettę" miałem wrażenie, że Paul Verhoeven chce pobić rekord w ilości tematów poruszanych w jednym filmie. Co scena to coś innego jest na tapecie. Część z tych tematów była naprawdę ciekawa. Jak choćby fakt, który wiele osób zaskoczy, że klasztory to nie była zsyłka nadliczbowych kobiet w rodzinie, a dość droga impreza, na którą stać było niewiele osób. Albo przypomnienie, że można być jednocześnie suką i mistyczką.

Dror Zahavi powraca do tematu spotkania wrogich sobie osób. Przed laty posłużył mu on jak fundament całkiem niezłego filmu "Dla mojego ojca". Teraz zamiast jednego bohatera, wziął całe grupy. To muzycy. Część z nich jest Żydami, część Arabami. Połączyła ich chęć zagrania w orkiestrze, którą poprowadzi światowej sławy dyrygent. Problem w tym, że obie grupy nie ufają sobie, a niektórzy z nich nawet nie kryją się ze swoją wrogością, wściekłością i nienawiścią. Przed dyrygentem stoi trudne zadanie.

"Shiva Baby" to historia młodej dziewczyny, która ukrywa przed rodziną, jak naprawdę zarabia na życie. Będzie to jednak trudne, kiedy jej klient pojawi się na tej samej stypie co ona. Co gorsza, przyszedł na nią z żoną i dzieckiem...

Co się porobiło z Clooneyem? Kiedyś tworzył ciekawe, a później solidne filmy. Ostatnio jednak jego reżyserskie dokonania wywołują u mnie niesmak i niedowierzanie. Najpierw było fatalne "Niebo o północy", a teraz dostałem równie zły "Bar dobrych ludzi".

Dopiero co narzekałem, że świąteczne komedie romantyczne już mi się przejadły, a tu proszę, taka niespodzianka. "Breaking Fast" to chyba najlepsza rzecz w tym gatunku, jaką widziałem od lat.

Rok '22 jeszcze na dobre się nie rozpoczął, a ja już przeżyłem pierwsze bolesne rozczarowanie. Jestem wielkim fanem serii "Kingsman", dlatego też ze sporymi oczekiwaniami szedłem na prequel. Wierzyłem, że osadzenie fabuły w czasach I wojny światowej, będzie doskonałą okazją do puszczenia przez reżysera wodzy fantazji. W końcu Czarna Żmija była w stanie skutecznie śmiać się z tej wojny.

Dwie rodziny włoskich imigrantów prowadzą popularną pizzerię. Niestety pokłócili się i od ponad dekady ze sobą konkurują. Choć uogólnienie do całych rodzin jest tu nie do końca na miejscu. Kłócą się tylko nominalne głowy rodzin, reszta to cywilne ofiary konfliktu. Wszystko jednak zmieni się, kiedy dwie pary pozwolą, by ich losem pokierowała miłość...

Ten film nie miał prawa się udać. "Lamb" jest tak przedziwną mieszanką, że w 99 przypadkach na 100 takie próby kończą się filmową breją. Valdimar Jóhannsson jakimś cudem potrafił to zmienić w mistyczne doznanie, niezwykłą medytacyjną podróż, która jest także traktatem filozoficznym.

Widziałem to już setki razy. Oto z więzienia po wielu latach wychodzi osoba. Świat się zmienił. Ona się zmieniła. Chce tylko zbudować sobie normalne życie. Chce odzyskać bliskich, których straciła w wyniku wyroku i odsiadki. Ale świat nie pozwoli łatwo jej zapomnieć o przeszłości. Kara więzienia nie jest tożsama z rozliczeniem win. Zanim będzie można zacząć budować życie od nowa trzeba spojrzeć prawdzie prosto w oczy.

Urocza komedia romantyczna, która wcale tak urocza i romantyczna nie jest. No bo jeśli przyjrzeć się z boku, to okazuje się, że większość z nas nie masz na prawdziwą miłość. Główni bohaterowie byli w stanie ją odnaleźć tylko dlatego, że wciąż od nowa przeżywają ten sam dzień. A i tak przyznanie się, że łączy ich miłość, przychodzi im z wielkim trudem. Zwykli śmiertelnicy, którzy nie mają czasu i możliwości tak dogłębnie się poznać i rozpracować swoje emocje, są z góry skazani na porażkę.

Zaczyna się obiecująco. Oto młoda, najwyraźniej pijana niemal do nieprzytomności kobieta zostaje uratowana przez młodego, przystojnego i najwyraźniej szarmanckiego mężczyznę, który nie chciał, żeby ktoś wykorzystał jej stan. Zaproponował jej odwiezienie do domu. Ale po drodze zmienił zdanie. Zamiast do niej zabrał ją do siebie. A tam okazało się, że już taki szarmancki nie jest, że przed niczym jej nie ochroni. Tyle że i kobieta nie jest tym, kim się wydaje na początku, co dla mężczyzny będzie miało bolesne konsekwencje.

"Licorice Pizza" było dla mnie wielkim zaskoczeniem. Do tej pory Anderson kojarzył mi się z pieczołowicie cyzelowanymi arcydziełami, które był dla mnie zbyt chłodne, zbyt perfekcyjnie bezduszne. Ten film, choć formalnie jest klasycznym Andersonem, to jednak temperamentalnie jest czymś zupełnie nowym i świeżym w jego twórczości. To rzecz pełna ciepła, młodzieńczego wigoru połączonego z nostalgią człowieka dojrzałego i doświadczonego.

"Passing" to określenie stosowane w Ameryce do opisywania zjawiska polegającego na tym, że osoby należące do danej grupy etnicznej (rasowej) uchodzą za przedstawicieli innej grupy. Najczęściej określenie to stosowane było do Afroamerykanów o tak jasnej karnacji, że mogli z powodzeniem udawać białych. I na początku wydaje się, że właśnie o tym jest ten film.

Na pozór "Francuskie wyjście" to nic więcej jak kolejna niezależna produkcja z gwiazdorską obsadą. Jak to zwykle w tego typu opowieścią bywa, bohaterami są ekscentryczne osoby, które znajdują się w egzystencjalnym błędnym kole i ich jedyną bronią jest bycie innym, sarkastycznym i cynicznym.

Początek roku rozpocząłem z filmami zwodniczymi, które niby sugerowały, że będą opowiadać o jednym, a w rzeczywistości mówiły o czymś zupełnie innym.