Filmy Torne'a

Twórcy "Delirium" nie wykorzystali świetnej okazji. Zrobili film, a powinni serial. Tylko tak można było w pełni wygrać wszystkie pomysły, z których większość miała duży potencjał. W filmie, który do najdłuższych nie należy, większość koncepcji została zmarginalizowana, a interakcje bohatera z innymi postaciami ograniczone do niesatysfakcjonującego minimum.

Czasami twórcy tak bardzo starają się zrobić przyjemny i sympatyczny filmik, że z gotowego obrazu przebija owa chęć bardziej niż zamierzony urok. Przykładem tego są "Stare chłopaki".

Jest cała gałąź psychologii zajmująca się scenariuszami. Zgodnie z tymi teoriami ludziom, często jeszcze przed ich urodzeniem, przypisywane są (nieświadomie) role. Zazwyczaj te teorie dotyczą rodzin, ale równie dobrze sprawdzają się w przypadku zamkniętych wspólnot, o czym przekonuje się tytułowa bohaterka tureckiego "Sibel".

'Miłość po miłości" próbuje wskrzesić modny 20 lat temu typ filmów niezależnych. Polega on na pokazywaniu serii obrazów zwyczajnego życia zwyczajnych ludzi. Widzimy ich relacje rodzinne, intymne i zawodowe. Ekscesy fabularne są tu sprowadzone do minimum. Jest oczywiście punkt odniesienia, który napędza całą narrację (w tym przypadku jest to śmierć głowy rodziny), ale poza tym niewiele jest tu narracyjnego efekciarstwa.

Ciekawa mieszanka realistycznego kina społecznego z poetyckim obrazem stanowiącym kontemplację nad tożsamością osobistą w kontekście kulturowych i rasowych paradygmatów wyznaczających granice indywidualnego "Ja".

Intrygujący przykład kina minimalistycznego. Na poziomie czysto fabularnym jest to historia banalnie prosta. Oto spotyka się dwójka życiowych rozbitków. Oboje porzucili domy i bliskich, zostali sami, bez perspektyw. Widzimy ich wspólną podróż, która jest drogą w zasadzie donikąd. Są niczym tułacze w postapokaliptycznym świecie, którzy w ruinach swoich żywotów szukają sensu i wspomnień lepszych dni.

Księgarnio-kawiarnia. On jest tu po raz pierwszy. Kiedy usiadł przy stoliku, dosiadła się do niego młoda kobieta. Zaczęła się rozmowa, na poły żart, na poły flirt. Na jej zakończenie para umawia się na kolejne spotkanie. Przypadek? Nie. Złamane serca.Które ewidentnie są jak magnesy - wzajemnie się przyciągają. On jest w separacji z żoną i nie rozumie dlaczego. Ona została właśnie po raz kolejny rzucona przez tego samego gacha i obawia się, że mimo bólu, jaki jej zadał, wkrótce do niego wróci. Zaczynają rozmawiać. Początkowo niewiele mówią o sobie, z czasem odsłaniają się przed drugą osobą coraz bardziej. A to zmieni dynamikę ich relacji. Słowa bywają niezwykle silnym afrodyzjakiem. Czy jednak wystarczą, by zrodziło się coś trwałego?

Wariacja na temat dwójki osób, które chodzą po mieście i rozmawiają o życiu i związkach. W "45 dniach bez ciebie" bohater nie spotyka się tylko z jedną osobą, lecz z trzema. Każde spotkanie to odrębna minihistoria. Nie są to też osoby mu obce, lecz przyjaciele, choć z niektórymi z nich - z racji odległości - od dawna nie miał bezpośredniego kontaktu. Reszta jest jednak zgodna ze schematem.

Z jakiegoś powodu sięgając po ten film byłem przekonany, że czeka mnie męczarnia, że "Ophelia" to gniot. Ku mojemu niepomiernemu zdumieniu odkryłem jednak, że obraz Claire McCarthy bardzo mi się podoba. Nie jest to oczywiście dzieło tej samej rangi co "Faworyta". Spłaszcza też moralne dylematy, które można odnaleźć w szekspirowskim oryginale. Ale to wciąż porządne kostiumowe filmidło, z fajnie poprowadzoną akcją i sprawnie opowiedziane.

Nominalnie "Intryga" jest historią ostatnich dni życia Pasoliniego. Śmierć reżysera fascynuje filmowców od lat. Wystarczy przypomnieć, że na ten temat parę lat wcześniej został już jeden film nakręcony ( "Pasolini" Abla Ferrary z Willemem Dafoe w roli głównej). Nic dziwnego. Okoliczności zabójstwa są dość tajemnicze. Choć znalazła się osoba, która została skazana, to do dzisiaj krąży na ten temat wiele spekulacji i teorii spiskowych. Reżyser "Intrygi" najwyraźniej jest ich zwolennikiem, ponieważ to właśnie na nich buduje fabułę.

Kiedy już obejrzałem cały film i wszystkie sekrety wyszły na jaw, pomyślałem sobie, że to mogła być naprawdę fajna rzecz. Niestety jego twórca zamiast ekscytującej historii tajemnicy opowiedział bajeczkę na tyle nudną, że nadającą się w sam raz przed snem - uśpi każdego.

Choć kino nauczyło mnie, by nigdy nie mówić nigdy, to jakoś coraz bardziej przekonuję się do tego, że filmy obyczajowe od Koreedy nigdy mnie już nie zachwycą. Z "Prawdą" mam dokładnie ten sam problem co ze "Złodziejaszkami" czy "Jak ojciec i syn". Nie widzę w tym mistrza kina. Nie widzę w nim nawet przeciętnego artysty. Dla mnie to produkt taśmowy, za którym spokojnie mógłby stać dowolny no name .

Nefflix nie mógł lepiej trafić z premierą "Platformy". Ten hiszpański film opowiada bowiem o tym, jak zachowujemy się w sytuacji, gdy wisi nad na nami niepewność jutra. Widzimy, jak samolubny instynkt przetrwania bierze górę nad dobrem wspólnym. Jesteśmy świadkami tego, do czego prowadzi deprywacja, która jest narzucona przez system, który jednak działa, ponieważ podsyca go egoizm i brak myślenia perspektywicznego (co z kolei podsycane jest przez takie rzeczy jak choćby separacja ludzi od siebie i pozorne a zarazem realne napuszczanie na siebie jednostek). Są to dokładnie te same mechanizmy, które możemy obserwować teraz wokół siebie w związku z epidemią koronawirusa (braki podstawowych materiałów, samolubność i myślenie wyłącznie w kategoriach tu i teraz).

Jestem rozdarty. Z jednej strony spodobała mi się historia, którą opowiada węgierska reżyserka. Niestety nie jestem fantem tego, jak ją opowiada. Wydaje mi się, że "Zorza polarna" jest emocjonalnie filmem niedociśniętym.

Anna Odell chciała zrobić niestandardowe, intrygujące, przekraczające granice kino artystyczne. I słuchając zamysłu podczas rozpoczynającej "X i Y" prezentacji, naprawdę bardzo chciałem, żeby Odell się powiodło. Niestety, tylko ambicje reżyserki okazały się wielkie. Cała reszta jest już marniutka.

"Gorący eter" to jedna z tych taśmowo realizowanych produkcji, których nie da się zapamiętać inaczej niż jako rzecz, w której wystąpił ktoś, kogo się rozpoznaje lub/i lubi (w tym przypadku są to: Coogan i Campbell).

"W cieniu księżyca" to całkiem przyjemne filmidło, które zaczyna się jak czarny kryminał, przechodzi przez fazę kina sf, by skończyć jako dramat psychologiczny. To dość przedziwna mieszanka, którą łatwo było zepsuć. Jim Mickle na szczęście podszedł do wyzwania ze spokojem i bez większych problemów sobie poradził z sytuacją.

Kobieta jako lek na męską starość? Niby tak, ale... Młódka może spowodować przypływ wigoru, może sprawić, że mężczyzna zachłyśnie się na chwilę iluzją własnej jurności. Znów poczuje się młody, zdolny przenosić góry. Gdy jest się w pewnym wieku, gdy trzeba pogodzić się z tym, że pewne rzeczy powinny stać się wyłącznie wspomnieniami, ta iluzja jest obezwładniająca. Podążając za nią można postawić na szali wszystko, w tym rodzinę i karierę. Niestety choć piękna i bardzo namacalna, jest to mimo wszystko iluzja. Przez chwilę może dać ukojenie, ale kiedy stracimy dla niej głowę, obudzimy się z przysłowiową ręką w nocniku.

Gus Van Sant wybrał sobie osobę, która żyła naprawdę, i postanowił o niej zrobić film. Oglądając "Bez obaw, daleko nie zajdzie" nie potrafiłem jednak pojąć, co też takiego ciekawego było w Johnie Callahanie, że Van Sant uznał go za dobry obiekt filmowej opowieści.

David Gordon Green chleb stracił, a bułki nie znalazł. No, prawie. "Niezwyciężony" jest bowiem minimalnie lepszy od "Manglehorna", a Jake Gyllenhaal irytował mnie nieznacznie mniej niż Al Pacino. I to byłoby w zasadzie wszystko, co dobrego mogę powiedzieć na temat tego filmu. A, może jeszcze jedno: cieszę się, że nie obejrzałem go przed premierą "Halloween", bo mógłbym się zdecydować na zignorowanie go.

"Kuzyni" wymagają od widzów otwartości i dobrej woli. Twórcy filmu opowiadają o rodzącym się uczuciu między dwoma chłopakami bez subtelności. Tu rządzi przejaskrawienie i nadekspresja. "Kuzyni" tak naprawdę mniej mają wspólnego z kinem, a więcej z kabaretem. Zaś końcówka jest pozbawionym finezji wykładem o tolerancji.

Komedia romantyczna to jeden z tych gatunków filmowych, który nie musi tracić na tym, że jest złym filmem. Kto potrzebuje dowodu na prawdziwość tej tezy, ten może sięgnąć po telewizyjną produkcję z Holandii "To tylko przyjaźń".

Nie jestem szczególnie wielkim fanem "Miss Bala" z 2011 roku. Sądzę, że ta historia mogła i powinna zostać lepiej przedstawiona. Dlatego też z ciekawością, ale bez większych nadziei, sięgnąłem po wersję amerykańską w reżyserii Catherine Hardwicke. Nie zawiodłem się, ale też nie otrzymałem nic nadzwyczajnego.

Oglądanie filmów takich jak "Vita i Virginia" jest bardzo frustrujące. Zbudowane są one zazwyczaj na kilku pomysłach, z których każdy wystarczyłby do stworzenia fascynującej opowieści. Tymczasem twórcy próbując zrealizować je wszystkie, trwonią wyjściowy materiał, a efekt jest daleki od tego, jakiego należało oczekiwać.

Sean Anders wciąż robi to, w czym jest najlepszy: opowiada o niedojrzałych emocjonalnie dorosłych osobach, które zostają postawione w sytuacji wymagającej od nich wzięcia odpowiedzialności nie tylko za siebie, ale też i za innych. Co prawda ostatnio Anders na tym schemacie się trochę potknął ("Co wiecie o swoich dziadkach?" pozostawiało sporo do życzenia), ale tym razem wrócił na swój normalny poziom. Nigdy nie był on szczególnie wysoki, ale zazwyczaj gwarantował przynajmniej niezłą rozrywkę. I tak jest tym razem.

Robert Budreau miał dobry pomysł. Historia napadu na sztokholmski bank w 1973 roku to gotowy scenariusz filmowy. Niestety oprócz pomysłu trzeba też wiedzieć, jak go wcielić w życie. To Budreau nie do końca wyszło.

Matteo Rovere chyba bardzo lubi Refna. Oglądając jego opowieść o założeniu Rzymu cały czas przypominał mi się "Valhalla Rising". Oba filmy celują w bycie widowiskami historycznymi i kontemplacyjnymi misteriami. Brutalizm scen batalistycznych przeplata się z wystudiowanym flegmatyzmem reszty opowieści. Ponure dźwięki, dużo ciszy - oto klucze estetyczne "Il primo re". Niestety zamku w moim sercu nie otworzyły.

Jason Blum znów tego dokonał. Pokazał, że potworne uniwersum Universal Pictures nie potrzebuje rozdmuchanych budżetów i rozmachu godnego komiksowego widowiska. "Niewidzialny człowiek" zrobiony został zgodnie ze sztuką taniego horroru, co w zupełności wystarczyło.

Skoro za kontynuację "The Boy" wziął się autor oryginału, to spodziewałem się, że ma jakiś pomysł na cały cykl. Tymczasem William Brent Bell potrafi jedynie nieudolnie kopiować cudze idee. Od siebie nie dodał absolutnie nic.

Dla oglądający często hiszpańskie kryminały "Cisza białego miasta" będzie filmem swojskim do bólu. Oferuje bowiem klasyczną dla tej kinematografii mieszankę złożoną z tajemnicy z przeszłości, okultystycznego/religijnego mambo dżambo oraz wątków rodem z ckliwej opery mydlanej. Jedyne, czego zabrakło, to odniesień do nazistów i/lub dyktatury Franco.

"Stracony brat" zabiera nas do świata, gdzie nie ma dobrych ludzi. Rządzi tu szpetota zarówna ta fizyczna jak i psychiczna. Brutalna śmierć trójki osób, od której film się zaczyna, na nikim nie robi większego wrażenia. Żona sprawcy-samobójcy z rezygnacją sprząta miejsce zbrodni niewiele czasu poświęcając na żałobę po mężu. Syn zabójcy ma inne sprawy na głowie, jak choćby pilnowanie porwanej dla okupu osoby. Brat zabitego po kremacji zabitych ciągle zapomina o ich prochach, by w końcu spuścić je w toalecie. Daje się też wciągnąć w oszustwo ubezpieczeniowe, do którego namawia go mocno podejrzany typ (specjalnie na potrzeby tego filmu oszpecony Leonardo Sbaraglia).

Dwóch braci tonie w długach. Głównie za sprawą jednego z nich, niby bardziej obrotnego, przebojowego, ale nie potrafiącego nic zbudować. Jego młodszy brat jest powszechnie lubiany, a wobec starszego pozostaje nadmiernie lojalny. Kiedy więc ten wraz ze swoją dziewczyną wymyślą plan mający zagwarantować im sporo kasy, chłopak godzi się, pomimo obiekcji i zdając sobie sprawę, że po drodze straci dobre imię i szacunek tych, którzy dotąd mu współczuli. Plan jest skomplikowany, ale jego twórcy są przekonani, że wypali bez większych problemów. Stare przysłowie mówi jednak: Chcesz rozśmieszyć Boga, to opowiedz mu o swoich planach.

"Happy New Year" to film, który mogą oglądać wyłącznie osoby zaprawione w bollywoodzkim kinie. Jest to bowiem kinematografia, której znakiem rozpoznawczym jest przesada w aranżacji scen akcji, w intensywności uczuć, w ckliwości i patetyczności dialogów. Jednak Farah Khan poszła dalej i nakręciła opowieść o grupie szykującej zemstę na zepsutym milionerze w konwencji slapstickowej komedii. A zatem typową dla Bollywood przesadę podsyciła jeszcze przejaskrawieniami charakterystycznymi dla tego rodzaju komedii. Efekt jest piorunujący i naprawdę osoby, które nie tolerują "normalnego" Bollywoodu, nie powinny się do tego filmu zbliżać.

Zaczyna się od święta. Sportowa radość jednoczy ludzi. Wszyscy są Francuzami. Wspólnie radują się ze zwycięstwa. Różnice znikają. To jednak wyjątek. Rzeczywistość dnia codziennego jest inna. Społeczeństwo okazuje się niezwykle podzielone. Są duże podziały jak policja-reszta. Ale w obrębie każdej grupy są mniejsze populacje. Na ich styku wciąż dochodzi do starć. W większości udaje się je trzymać w ryzach. Są akceptowane jako coś normalnego. Co ciekawe, liderzy poszczególnych grup, którzy usilnie starają się podsycać podziały poprzez akcentowanie odrębności i homogeniczności, są tymi, którzy pozostają strażnikami trwania całego toksycznego w gruncie rzeczy systemu.

SPOILERY Nie znam literackiego pierwowzoru, więc dałem się schwytać w misterną sieć iluzji, jaką stworzył Donato Carrisi. Dość szybko odrzuciłem myślenie o "W labiryncie" jak o mrocznym kryminale. Zamiast tego uznałem całość za baśń, która tylko udaje, że rozgrywa się w normalnym, współczesnym świecie. Nie wiedziałem wtedy, jak blisko byłem prawdy o tym filmie, a zarazem jak od niej daleko.

Autumn de Wilde - muszę zapamiętać to nazwisko. Jej "Emma." to jeden z lepszych reżyserskich debiutów ostatnich lat. Amerykanka nie przestraszyła się literackiego klasyka i dokonała świeżej, miejscami zaskakującej ekranizacji. Jestem pod dużo większym wrażeniem "Emmy." niż chociażby "Małych kobietek" czy "Osieroconego Brooklynu".

Miła niespodzianka. "Zaślepieni" to film niepozorny, z tytułem, który niewiele mówi i w zasadzie nic nie obiecuje. Początek sugeruje, że będzie to kolejna z wielu opowieści o tym, jak to były skazaniec próbuje wyjść na prostą, ale ma nieodpowiedzialnego kumpla, przez którego ciągle wpada w kłopoty. I w zasadzie o tym jest ten film.

Reżyser "He Loves Me" znalazł zaskakująco prosty sposób na poradzenie sobie z problemem aktorów, którzy nie potrafią grać. Po prostu nie dał im żadnych kwestii do wypowiadania. W jego filmie dwójka aktorów chodzi po cypryjskiej plaży, leży, pływa, uprawia seks. Coś tam do siebie mówią, ale poza jedną sceną ich głosów w ogóle nie słychać, więc nie trzeba się męczyć z ich sztuczną deklamacją i nienaturalną intonacją. Zamiast rozmów z offu dociera głos narratora, który opowiada o swoich rozterkach uczuciowych, o wielkiej miłości i równie wielkiej niepewności, która sprawia, że sabotował uczucie.

Co zrobić, kiedy rutyna codzienności wysysa z nas chęć do życia? Jak sobie radzić z poczuciem, że to, co najlepsze nas ominęło, a to, co mamy nie wystarcza lub też wkrótce się skończy? Dla bohatera filmu "Pływając z facetami" odpowiedź okazała się zaskakująca: pływanie synchroniczne. Pomysł dziwny, ale nad wyraz skuteczny. Bo w tego rodzaju historiach zawsze chodzi o wyrwanie się ze szponów status quo. Wyjście ze strefy komfortu wymusza na nas ponowne spojrzenie na siebie i swoje otoczenie. Owszem, pierwszą reakcją jest lęk, chęć ucieczki, powrotu do tego, co znane. Potem jednak pojawia się zrozumienie, że można inaczej, że to, co wydawało się utracone można odzyskać.

Lisa Langseth kręcąc "Euforię" po raz trzeci współpracowała z Alicią Vikander. Można więc było się spodziewać, że reżyserka i aktorka doskonale się rozumieją, że świetnie się uzupełniają, a ich filmy będą lepsze zgodnie z rosnącym doświadczeniem. Jednak rzeczywistość po raz kolejny pokazała, że jest zupełnie inaczej.

Przykład José Padilhy pokazuje, że zaszufladkowanie dotyka nie tylko aktorów, ale również reżyserów. Brazylijczyk wyrobił sobie nazwisko jako twórca męskiego kina, o porwaniach i służbach specjalnych. Oglądając "Siedem dni", czyli opowieść o słynnym porwaniu francuskiego samolotu w 1976 roku przez członków palestyńskich i europejskich lewackich grup terrorystycznych, miałem wrażenie, że Padilha jest zmęczony takim kinem, że chciałby nakręcić coś innego... na przykład film o tańcu. Nie mógł jednak tego zrobić, więc to, na co dostał pieniądze, postanowił nieco urozmaicić. Wyszedł z tego groch z kapustą.