Filmy Torne'a

"Godzina cienia" to artystyczna wizualizacja ostatnich dni z życia niemieckiego pisarza Jochena Kleppera i jego żony oraz córki. Jest grudzień 1942 roku. Klepper spotkał się z jednym z liderów III Rzeszy Adolfem Eichmannem. Tematem rozmowy jest przyszłość Kleppera, która - jak się okazuje - zależy od tego, co zrobi z żoną-Żydówką i córką. Klepper chciał, by obie opuściły Niemcy. Eichmann odmówił jednak wiz. Pisarz staje więc przed desperackim wyborem...

Ugh. To było męczące doświadczenie. "Blask oceanu" rozpięty jest pomiędzy surowym obrazem codzienności marynarskiej pracy na kontenerowcu a fantazjami na temat bycie gejem w świecie samych mężczyzn całymi dniami odseparowanymi od reszty świata. I taka jest też forma. Długie, statyczne ujęcia mają sugerować artystyczną głębię. Zabawy kamerą w portretowaniu bohaterów mają z kolei udawać niebanalność opowiadanej historii. Zaś rezygnacja z dialogów na rzecz narracji z offu ma nadać powagi i ciężaru prezentowanym scenom.

Pat Pitsenbarger dogorywa w domu starości, kiedy dowiaduje się, że jego była najlepsza przyjaciółka nie żyje i w testamencie poprosiła, by to on ją uczesał i umalował. Pat początkowo ignoruje prośbę, ale w końcu wyrusza do miasteczka, z którym związany był przez większość swojego życia. Wędrując po znajomych, a jednak kompletnie odmienionych, ulicach dokonuje nostalgicznej podróży i rozliczenia się z przeszłością...

Rodzinne spotkanie w filmie? To nie wróży nic dobrego. Z góry można się spodziewać publicznego prania brudów i wychodzenia na jaw skrywanych tajemnic. Co prawda "Trzy Furie" to nie "Festen", więc tajemnice nie będą aż tak szokujące. Ale nawet "stonowane" sekrety wywołają chaos. Tym większy, że najmłodsza przedstawicielka rodziny jest istotą o kruchej psychice i balansuje na granicy psychozy.

Gdzie tematów sześć, tam widz nie ma co jeść. Po obejrzeniu "Nowicjatu" tak można sparafrazować znane powiedzenie. Są w tym filmie bowiem dwie historie. A każda z nich spokojnie mogła wypełnić pełnometrażową fabułę. Ponieważ muszą dzielić się czasem ekranowym, to obie na tym źle wychodzą.

Will Sharpe częściej pojawia się przed kamerą niż za nią i to niestety widać. "Szalony świat Louisa Waina" próbuje uchwycić nietuzinkową jednostkę przy użyciu mało oryginalnych środków. Miejscami daje to niezłe rezultaty. Głównie w aspekcie estetycznym. Pełne kolorów wizualne fantazje i kadry udające obrazy potrafią zachwycić.

Jednym z najważniejszych etapów dorastania jest odkrycie, że rodzice nie są idealnymi istotami, że popełniają błędy, że są słabi, że podążanie ich śladami jest dla nas szkodliwe. Bohater filmu ".dog" był tej lekcji pozbawiony. Teraz przejdzie okrutną szkołę życia w przyspieszonym tempie.

W wojnie domowej nie ma zwycięzców. Nie ma nawet oprawców. Koniec końców wszyscy okazują się ofiarami. Może dlatego lekcją, jaką wyniosłem z seansu "Maixabel", jest to: istnienie zamachowców-samobójców ma przewrotny sens - giną święcie przekonani o swoich racjach.

Kino stylu zerowego. Twórcy chyba tak bardzo bali się wpadki, że postanowili nie bawić się w nic autorskiego. "Mistrz" to historia jakich wiele. Rzekomo inspirowana prawdziwymi wydarzeniami. Jednak na ekranie króluje schematyczność i sztampa do tego stopnia, że wszelkie podobieństwa do prawdziwych postaci są czysto przypadkowe. Naprawdę bohaterowi można byłoby nadać dowolne imię i nikt nie zwróciłby na to uwagi.

Ti West przewietrzył zatęchłe pomieszczenia, w których tworzone są współczesne slashery. I choć korzysta z tych samych pomysłów, to czyni z nich innych niż dotąd użytek. To, w jaki sposób wykorzystuje postaci starców, sprawia, że "X" miejscami zaskakująco blisko jest do klasycznego kina o zombie (tego, w którym żywe trupy są powolne).

Choć (prawie) nikt ich nie ogląda, metafizyczne kino historyczne przeżywa ostatnio boom. Po "Makbecie" Kurzela i "Zielonym Rycerzu" Lowery'ego swoje trzy grosze dorzucił Eggers.

Nie powinienem być zaskoczony, że pierwszy od lat mainstreamowy film Cage'a jest szalony tylko w zapowiedziach. A jednak jestem. W porównaniu nawet z takim "Zaginionym miastem" "Nieznośny ciężar wielkiego talentu" okazał się komedią zaskakująco potulną. Twórcy grają tu oczywiście wizerunkiem Cage'a, ale w zasadzie najbardziej szalonym momentem filmu jest scena pocałunku Cage'a z Cage'em.

Młoda Szwedka przybywa do Los Angeles. Nie jest jednak zainteresowana karierą w Hollywood. Ją kuszą inne doliny, w których prężnie rozwija się pornobiznes. Dziewczyna chce zostać jego gwiazdą. Na początku jest rozważna. Zdaje się mieć plan i wizję celu. Kiedy jednak zobaczy dziewczynę, która tak jak ona dopiero co pojawiła się na scenie, a już jest o kilka szczebli wyżej, jej misternie ułożony plan legnie w gruzach. Czy bohaterka znajdzie sposób, by wspiąć się na szczyt?

Na papierze wszystko się zgadza. Mamy sympatycznego, nieco nierozgarniętego głównego bohatera, który marzy o tym, by znaleźć się wśród kolonistów Marsa. Niestety jego podanie jest raz za razem odrzucane. I wtedy poznaje ją: nieco zbyt sztywną, postępującą według nie do końca własnego planu dziewczynę, której chłopak jest już na Marsie. Przekonuje ją, by poleciała na Czerwoną Planetę, a sam jest pasażerem na gapę, który będzie udawać jej utalentowanego chłopaka. Co może pójść nie tak?

"Modlitwa przed świtem" inspirowana jest prawdziwą historią brytyjskiego boksera, który za narkotyki trafił do tajskiego więzienia. To, co tam przeżył, było piekłem, ale okazało się też możliwością wydźwignięcia z egzystencjalnej otchłani. Liną ratunkową okazał się tajski boks.

Kontekst - oto, co decyduje o tym, kim stajemy się w życiu. A w każdym razie takie przesłanie otrzymujemy w rumuńskim filmie "Drabina".

Margot Robbie musiała na tyle polubić Harley Quinn, że kiedy Warner nie chciał jej dać zagrać tę postać, to wyprodukowała film o kobiecie, która do złudzenia przypomina komiksową wariatkę. Też jest szalona, też kocha przemoc i też na jej celowniku znaleźli się przedstawiciele płci męskiej. Do tego w jej szaleństwie jest metoda, przebiegłość i sporo sarkastycznego humoru.

Jeśli kiedykolwiek Polsatowi lub TVN zabraknie pomysłów na komedie romantyczne, to powinni kupić prawa do remake'u tego filmu. "Ten wielki dzień" nawet wygląda jak polska produkcja. Tylko język się nie zgadza.

Tytułowego ojca Omara poznajemy w szpitalu. Mężczyzna właśnie dowiaduje się, że nie udało się uratować jego malutkiego synka, który od urodzenia cierpiał na chorobę serca. Mężczyzna zabiera ciało dziecka i rusza w drogę do domu. Niestety trwa właśnie blokada, więc nie może legalnie wydostać się z Izraela do Palestyny. Rozpoczyna się jego tułaczka. Gorąca bliskowschodnia pogoda nie wpływa pozytywnie na trupa. Bezradny mężczyzna niespodziewanie zyskuje sojuszniczkę - ciężarną żydowską kobietę, która postanawia mu pomóc.

Rok 2012. Na lotnisku w Wiedniu stoi samolot pełen pasażerów i islamskich terrorystów. Komórka agentów CIA desperacko próbuje rozpracować sytuację. Bezskutecznie. Giną wszyscy na pokładzie. Osiem lat później. Henry Pelham otrzymuje zadanie raz jeszcze przyjrzenia się sprawie. Pojawiły się nowe dowody sugerujące, że terroryści mieli wtyczkę w CIA. Jest dwójka podejrzanych: była partnerka Henry'ego, teraz niezwiązana ze światem szpiegów żona i matka, a także jej były przełożony. Henry spotyka się z tą dwójką...

"Wszystko wszędzie naraz" to dowód na to, że Marvel nie ma monopolu na multiwersum. Panowie od "Człowieka-scyzoryka" nie zawiedli i zabrali mnie na kolejną szaloną kolejkę górską, pełną dziwacznych pomysłów i ekscytującej akcji. Wielu twórców próbuje podążać drogą absurdalnych pomysłów, ale często kończą na markowaniu nieskrępowanej wyobraźni. Tu rzeczywiście dostajemy wszystko.

Co jest jednym z największych afrodyzjaków? Jeśli wierzyć kinu, to jest nim obcy, który przybywa i samą swoją obecnością rozsadza obyczajowe status quo. Dawno temu opowiadał o tym Pasolini w "Teoremacie". Teraz ten sam schemat przywołują indyjscy twórcy w filmie "Cobalt Blue".

Zapowiadało się nieźle. Oto Ziemia umiera. Jedynym ratunkiem dla ludzkości zdaje się kolonizacja innej planety. Droga na nią będzie długa. Ci, którzy opuszczą Ziemię, nie dożyją momentu przylotu. Postanowiono więc, że załoga zostanie w całości wyhodowana w zamkniętych warunkach, by nie tęsknili do ziemskich przyjemności, by warunki na statku kosmicznym były dla nich warunkami naturalnymi.

Dla takich filmów lubię chodzić do kina. Nie są to żadne arcydzieła, nie definiują na nowo gatunków. Ich celem jest nieść widzom radość i sprawić, by przez te dwie godziny na sali kinowej człowiek po prostu się zrelaksował. W czasach, kiedy komizm zagarnęło dla siebie kino superbohaterskie, miło jest zobaczyć komedię z prawdziwego zdarzenia.

Mamoru Hosoda nie zwalnia tempa. Po cudownym "Mirai" stworzył niemal równie fantastyczną "Belle". To kino zaskakujące dojrzałem, zabawne i wzruszające. Dla takich filmów kocham chodzić do kina.

Na papierze zapowiadało się świetnie. Oto pewien krętacz pobił policjantkę, by trafić do aresztu. W ten sposób chciał uciec przed goniącymi go zbirami. Wydano bowiem na niego wyrok śmierci za to, że naraził się paru bardzo niebezpiecznym osobom. Szybko okazuje się, że nie był tak sprytny, jak mu się wydawało. To będzie pełna przemocy noc na lokalnym komisariacie...

Chciałbym móc powiedzieć, że jest to rozczarowanie. Biorąc jednak pod uwagę, w jakich kaszanach grał ostatnio Nicolas Cage, to "Więźniowie Ghostland" nie są jeszcze tacy najgorsi. Przynajmniej obejrzałem ich do końca, czego o takim "Jiu Jitsu" nie mogę powiedzieć.

Inspirowana prawdziwymi wydarzeniami fabuła filmu stanowi pretekst do złożenia hołdu amerykańskim weteranom. Pewnie dlatego w obsadzie jest tyle rozpoznawalnych osób. Role, jakie grają, nie usprawiedliwiają bowiem ich udziału.

Brazylijska reżyserka Fernanda Teixeira postanowiła powiedzieć coś o związkach. A że jest to temat dość często poruszany przez filmowców, jej celem było "ugryźć" go inaczej. Jej pomysł był niezwykle ambitny. Niestety dla kogoś, kto po raz pierwszy stawał za kamerą pełnometrażowego filmu, okazał się zbyt ambitny.

Zapewne jestem w mniejszości, ale jeśli Sony ma już kręcić komiksowe widowiska o niczym, to ja wolę śmichy-chichy w stylu "Venoma" od sztywnego i ponurego "Morbiusa". Ten seans był dla mnie prawdziwą fizyczną męczarnią.