Filmy Torne'a

"Objawienie" to standardowa rzemieślnicza robota. Daje radę wyłącznie dzięki sprytnemu zabiegowi prowadzenia równolegle dwóch narracji, które są ze sobą ściśle związane, ale są pokazane tak, że kompletnie do siebie nie pasują.

Ja rozumiem, że główna bohaterka jest miłośniczką surowego mięsa. To jednak wcale nie usprawiedliwia reżyserki, która zaserwowała półprodukty i udaje, że zrobiła film.

Jako osoba wychowana na filmach z wypożyczalni wideo, nie mogę nie patrzeć na "Złą siostrę" z nostalgią. To jedna z tych opowieści o drapieżnych psychopatkach dybiących na naiwnych chłopaków, od których roiło się w wypożyczalniach. I dzieło Douga Campbella doskonale wśród tamtych tytułów by się odnalazło. Dziś jednak klimat jest inny i "Zła siostra" wywołuje jedynie uśmiech politowania.

Karykatura – często korzystam z tego słowa, kiedy chcę coś skrytykować. Jednak nie zawsze musi ono oznaczać coś złego. A dowodu na to oznacza nowy film Frearsa "Powiernik królowej".

Zmarnowany potencjał. "Seks według Eda" powinien być pierwszorzędną komedią. Punkty wyjścia pozwalał pójść zarówno w stronę wulgarnej zabawy z kategorią R w tle, jak również w stronę ciepłej, sympatycznej komedii o facecie, który rzucony na głęboką wodę odkrywa talent, z którego nie zdawał sobie sprawy. Wydaje mi się, że twórcy zdawali sobie z tego sprawę. Ale wybrali wariant najgorszy z możliwych: postanowili wykorzystać oba pomysły.

Na swój sposób "Taj Mahal" to jeden z najbardziej niezwykłych filmów, jakie widziałem w życiu. Trzeba wyjątkowego reżysera, by historię ataku terrorystycznego na luksusowy hotel w Indiach, zmienić w nudny, pusty, pozbawiony akcji film. Jestem pod wrażeniem samodyscypliny Nicolasa Saady, który ani razu nie dał się ponieść pokusie podkręcenia filmu i dodania odrobiny emocji i napięcia.

Są filmy, w których wstrzymanie się z ujawnieniem kluczowego elementu fabuły do samego końca, ma sens. Czasami jednak trafiają się niewypały. I tak jest w tym przypadku.

Sztuka nie ma znaczenia. Gorzej, sztuka jest tak naprawdę niebezpieczna. Pretensjonalni artyści w swoich napuszonych manifestach dowodzą, że chcą naświetlać rzeczywistość, badać różne zależności, testować definicje i status quo, a przede wszystkim uwrażliwiać. Ale jest to perfidne kłamstwo (w najgorszym wypadku) lub forma samooszukiwania (w najlepszym razie). Sztuka tak naprawdę czyni nas jeszcze bardziej nieczułymi, zamkniętymi we własnym świecie. Uzbraja nas bowiem w cudowne narzędzia do intelektualizacji i racjonalizacji. Potrafimy więc opisać każde zjawisko, doświadczyć wszystkiego, co oferuje świat, ale tylko w kontrolowanych warunkach określonych kontekstem muzeum/galerii.

Matthew Vaughn zaczyna z grubej rury. Pierwsze minuty filmu to szalony pościg ulicami Londynu. Całość zrealizowana jest w dość... powiedzmy delikatnie: "specyficzny" sposób. Dziwny montaż, jeszcze dziwniejsze wykorzystanie efektów specjalnych, co powoduje, że całość jest widowiskowa, ale zarazem straszliwie sztuczna. Sekwencja ta jest jednak doskonałym paskiem lakmusowym. Jeśli zachwyci was, możecie spokojnie pozostać na sali kinowej, bo w podobnym tonie utrzymana jest cała reszta. Jeśli jednak wytrzymaliście ją z trudem, to radzę jak najszybciej opuścić kino.

Nie miałem szczególnie wysokich oczekiwań wobec tego filmu, jako że ostatnie ekranizacje Kinga, jakie widziałem, były albo złe (ostatni sezon "Pod kopułą") albo bardzo złe ("Komórka"). Nie mogę więc powiedzieć, że jestem rozczarowany "To". Ale nie jest też tak, że Muschietti zdołał mnie pozytywnie zaskoczyć.

"Z podniesionym czołem" i "Ja, Daniel Blake" powinny być pokazywane w ramach double-feature. Prezentują bowiem dwie strony tego samego medalu. U Kena Loacha widzieliśmy system państwa, który porzuca ludzi w potrzebie, jest bezradny, kiedy ci najbardziej tego potrzebują. Zupełnie inaczej jest we francuskim filmie. Tutaj system działa. "Opiekuje" się potrzebującym pomocy chłopakiem, choć ten nie zdaje sobie z tego sprawy i jest wrogo nastawiony do każdego, kto chce wyciąga do niego dłoń. "Z podniesionym czołem" pokazuje upór biurokracji i efekty ciągłego ingerowania w życie jednostki.

"Nato a Casal di Principe" to inspirowana prawdziwymi wydarzeniami historia początkującego aktora, który wraca do domu na wieść, że jego młodszy brat został porwany. Chłopak zawsze sprawiał problemy, a w tym rejonie Włoch, gdzie mafia rządzi wszystkim, nie jest to najlepszy pomysł na życie, za to świetny na szybką i brutalną śmierć. I prawdopodobnie to też spotkało chłopaka. Mimo to jego brat, podobnie jak reszta rodziny, nie szczędzi sił, by poznać prawdę.

Rozumiem intencje reżysera. Plaża w czasie letnich wakacji miała być Włochami w skali mikro. Oto ludzie z różnych regionów, z różnych klas społecznych, o różnych przekonaniach, dzielą przestrzeń i czas. Przyglądając się im, reżyser może odpowiedzieć na pytanie: Kim jesteśmy, my Włosi?

Strasznie dziwny film. Pascal Chaumeil zaskoczył mnie idąc pod prąd obecnie panującej we Francji modzie komediowej. Jest to tym bardziej dziwne, że sam scenariusz jest bardzo typowy. Jestem sobie w stanie wyobrazić, jak Philippe Lacheau, Julien Arruti i Tarek Boudali robią z tego jedną ze swoich zwariowanych komedii. Scena mordowania żony gangstera, sekwencja na komisariacie, sceny na Majorce – wszystko to są elementy tak absurdalne, że powinienem na nich płakać ze śmiechu.

SPOILERY Michael Cuesta powinien wrócić do kręcenia filmów o pedofilach. "L.I.E." czy "12 lat i koniec" to były jego najlepsze dzieła, do których "American Assassin" nawet się nie zbliża. Choć tylko częściowo kiepski poziom tego filmu to wina reżysera. Scenariusz zdecydowanie nie jest najwyższej próby, ale czego wymagać o tekstu, nad którym biedziła się cała masa scenarzystów.

Przeklęty J.K. Simmons! Dlaczego zgodził się zagrać w tym szajsie? Gdyby nie było go w obsadzie, nawet nie zorientowałbym się, że ten film powstał. A tak zdecydowałem się pójść na niego do kina. I już dawno tak bardzo swej decyzji nie żałowałem.

No cóż. Jak widzę, Ozon kręci w kratkę. Po dobrym filmie ("Młoda i piękna") był średniak ("Nowa dziewczyna"), po nim znów udany film ("Frantz"), a teraz kolejny średniak. Odnoszę też wrażenie, że dzieci nie są mocną stroną Francuza. "Ricky" to był straszliwy koszmar. Tu też są piątym kołem u wozu.

Standardowa opowieść o jednym dniu z życia nieudacznika. Oczywiście dniu, który albo go pogrąży do reszty albo też doprowadzi do jego transformacji. I jak to zwykle bywa na głowę bohatera zwali się cała masa problemów. Będzie więc musiał zaopiekować się synem, choć jednocześnie musi pracować i nie ma z kim zostawić chłopca. Kobieta, z którą spotyka się, da mu jasno do zrozumienia, że oczekuje od niego czegoś więcej niż tylko rozmów. Przede wszystkim jednak będzie musiał znaleźć sposób, by spłacić dług zaciągnięty u ludzi, u których lepiej długów nie mieć.

Kim jest Issei Sagawa? To pytanie zadaje sobie świat od 1981 roku. Wtedy to w Paryżu 32-letni Sagawa zamordował Renée Hartevelt, a potem część jej skonsumował. Uznany za niepoczytalnego przebywał w szpitalu, by w 1986 roku wyjść na wolność. Mieszka w Japonii i na tym pytaniu, zadawanym przez media, zbił kapitał.

Rzecz, którą wyniosłem z obejrzenia "Rocco", to przekonanie, że pornografia może być sztuką wizualną. Sposób, w jaki nakręcił i zmontował sceny seksu Alban Teurlai, wywarł na mnie naprawdę olbrzymie wrażenie. Zbliżenia, kąty, światło – wszytko to układało się w wizualny majstersztyk. Może sceny te nie spełniłyby głównego założenia pornografii, ale jako dzieło estetyczne są lepsze niż niejedno dzieło oscarowego operatora.

"Krieg" to historia rodziny, w której hołduje się ideom pacyfizmu. Prowadzona dwutorowo narracja pokazuje, jak rodzinne szczęście pęknie, kiedy syn niespodziewanie zaciągnie się do wojska i wyruszy z misją na Bliski Wschód. Widzimy też ojca, który samotnie (nie licząc psa) przybywa do położonej w górach chaty i gdzie staje się obiektem podjazdowych ataków ze strony pewnego tajemniczego mężczyzny.

Noc. Na pogotowie zgłasza się młoda dziewczyna. Krwawi z pochwy. Twierdzi, że została zgwałcona. My wiemy, że coś tu jest nie tak. Widzimy, w jaki sposób się dostała do szpitala. Wkrótce nasze podejrzenia się sprawdzą, kiedy dziewczyna i towarzyszący jej chłopak (podający się za brata) uciekną, gdy lekarka zacznie zadawać zbyt dociekliwe pytania. Tak zaczyna się noc, która okaże się prawdziwym testem dla młodej pary kochanków.

Jest w "Ha'edut" taka oto scena. Główny bohater, badacz zbrodni popełnionych na Żydach w czasie II wojny światowej, spotyka się z córką ocalałego z Holocaustu. Jej ojciec nie żyje, ale bohater ma nadzieję, że przed śmiercią opowiedział jej o tym, co przeżył, dzięki czemu on będzie mógł ustalić miejsce zbiorowej mogiły w pewnym austriackim mieście, w której leżą szczątki 200 Żydów. Podczas spotkania córka ze zdumieniem stwierdza, że nie miała pojęcia o tym, że jej ojciec przeżył Holocaust. Jak mówi, ojciec całe życie twierdził, że wojnę spędził w rosyjskich łagrach.

Zawsze mam problem z oceną filmów takich jak "Les Bienheureux". W sumie jest on bowiem sprawnie zrobiony, z solidnymi choć nieszczególnie zapadającymi w pamięć kreacjami. Nie mam też wątpliwości, że ma on kształt dokładnie taki, jaki sobie wymarzyła reżyserka, że ma to być przede wszystkim portret współczesnej Algierii widzianej oczami tych, którzy przeżyli ostatnią serię niekończącego się konfliktu wewnętrznego.

Długą chwilę zajęło mi przekonanie się do tego filmu. Początkowo raziła mnie poetyckość monologów, pozorna bezcelowość prezentowanych obrazów. Z czasem jednak zacząłem się wciągać. Odkryłem rytm opowieści, zrozumiałem, że szukanie w niej historii w klasycznym rozumieniu jest błędną postawą. Istotą "Beautiful Things" jest bowiem dźwięk, rytm, obraz, kształty, barwy. Przesłanie intelektualne nadawane jest tu podprogowo, ukryte jest w zakamarkach formy, które jednak odkryje się przestając patrzeć na szczegóły, a ogarniając całość.

Lata 80. w Stanach Zjednoczonych, to było czyste szaleństwo. Totalna schizofrenia. Z jednej strony wojna z handlarzami narkotyków na niespotykaną skalę. To wtedy przeraźliwie zaostrzono kary za dilowanie. Z drugiej strony te same władze stworzyły sytuację, w której handel narkotykami na wielką skalę stał się częścią racji stanu, elementem walki z komunizmem. I to właśnie ten absurd w całej okazałości pokazał Doug Liman przybliżając biografię Barry'ego Seal.

Zaczyna się wyśmienicie. Jest wojna secesyjna. Do pensjonatu dla dziewcząt w Wirginii trafia ranny żołnierz Unii. Skostniały, dla większości przebywających w pensjonacie kobiet i dziewcząt wręcz nieznośny, system zostanie wystawiony na ciężką próbę. Przystojny nieznajomy przyspieszy bicie serca, pobudzi wyobraźnię, pozwoli kobietom wierzyć, że marzenia się sprawdzają. Mężczyzna bezbłędnie odczytuje potrzeby kobiet i każdej prezentuje inne oblicze, przemawiające wprost do ich dusz (lub ciał).

Gdyby "Bedoone Tarikh, Bedoone Emza" został nakręcony w Stanach Zjednoczonych, to powiedziałbym, że powstał specjalnie pod Oscary. A tak mogę tylko stwierdzić, że Vahid Jalilvand chyba naprawdę bardzo marzy o wpisaniu się na listę irańskich mistrzów kina.

Śmierć i seks w sztuce idą ręka w rękę. Nie przypominam sobie jednak, kiedy ostatni raz widziałem film, który tak mocno erotyzowałby rytuał pogrzebowy. Nie zdziwiłbym się, gdyby reżyser mocno naraził się konserwatywnym muzułmanom za to, w jaki sposób pokazuje zachowania żałobne, związane z czczeniem męczenników.

Spotkanie po latach. Córka odwiedza ojca w dziczy, w której ten zaszył się dawno, dawno temu. Teraz jest w szpitalu i chce odbudować relację z jedyną swoją rodziną. Kobieta przybywa, choć nie bardzo wie, jak się zachować w stosunku do ojca. Ten chce nawiązać kontakt, ale brakuje mu ogłady, więc co chwilę palnie gburowato jakiś tekst, który tylko wrogo nastawi do niego córkę. Czy mimo chęci porozumienia z obu stron, może do niego dojść?

Zawsze byłem przekonany, że połączenie skandynawskiego kina ze środkowo- lub wschodnioeuropejskim może dać znakomite rezultaty. Co prawda miałem na myśli raczej Czechów lub Rumunów, a nie Polaków. Jednak "Undir trénu" dowodzi, że i nasza mentalność współgra z czarnym jak smoła poczuciem tragikomizmu Skandynawów.

Film Gillesa Bourdosa zdecydowanie nie polecam do oglądania podczas depresji. Prezentuje bowiem dość ponury obraz człowieka. Jest on tu niewolnikiem swoich instynktów, które wymuszają na nim szukanie partnera, nawiązywanie relacji z własnymi dziećmi, mamiąc szczęściem i niekończącą się idyllą. Tymczasem rzeczywistość okazuje się brutalna. Szczęście albo szybko się kończy albo nigdy się nie zaczyna. Miłość wietrzeje, zostaje nuda, szaleństwo lub cierpienie z rozczarowania. Ból sprawić może każdy: mąż, który miał być aniołem a okazał się damskim bokserem, matka przez którą nie nabyło się umiejętności nawiązywania intymnych relacji, czy córka, która szokuje swoimi wyborami uczuciowymi.

"O czym szumi las" to dowód na to, że warto chodzić do kina nie tylko filmy, których premiery wyczekiwało się od miesięcy. Gdyby nie okoliczności, zapewne nigdy bym nie trafił na seans animacji. I byłaby to spora szkoda, bo bawiłem się na filmie lepiej niż na niejednej propozycji Pixara czy DreamWorksa.

SPOILER Po ten film sięgnąłem trochę przez przypadek. Miałem tak naprawdę inne plany filmowe, ale niestety rzeczywistość sprawiła, że musiałem je zweryfikować. Powinienem był wybrać książkę zamiast tego filmu.