Ne te retourne pas (2009)

Kim jesteśmy? Gdzie kończy się maska, a zaczyna prawdziwe "ja"? Czym jest pamięć i jaką pełni rolę w kreowaniu/utrzymywaniu tożsamości? Oto pytania, które stawiają przed nami twórcy filmu "Nie oglądaj się".

Jeanne z przerażeniem odkrywa, że świat, jaki zna zanika. Jego miejsce zajmuje świat niemal identyczny, a jednak diametralnie inny. Jej dzieci, jej mąż, w końcu ona sama i jej matka stają się dla niej obcymi, nierozpoznawalnymi twarzami. Czy to zaburzenie neurologiczne? Zaburzenie psychologiczne? A może coś innego? Przed końcem filmu otrzymamy na te pytania odpowiedź. Jest to możliwe tylko i wyłącznie dzięki determinacji bohaterki i sile jej charakteru. Kiedy bowiem pogrąża się w chaosie, kiedy jej świat zmywany jest kolejnymi falami niewytłumaczalnych zmian, ona nie poddaje się. Chwyta się kolejnych śladów, podąża ulotnym tropem i odnajduje bolesną prawdę. Prawdę, która oznaczać będzie dla niej śmierć jak i nowe narodziny.

Lubię historie próbujące zgłębiać niezbadane tajemnice ludzkiej psychiki. Pewnie dlatego "Nie oglądaj się" wzbudziło u mnie mieszane uczucia. O ile historia i bohaterki przypadły mi do gustu, o tyle sposób opowiadana reżyserki już mniej. Tu przydałaby się odwaga Julio Medema w "Chaotycznej Annie". Może i był to obraz hermetyczny, ale dla mnie niezwykle sugestywny nie tylko opowiadający historię, ale dający widzom szansę doświadczyć tych samych emocji. "Nie oglądaj się" jest zbyt normalne, zbyt mainstreamowe, a z drugiej strony mimo wszystko za mało "chodliwe", by mogło stać się komercyjnym hitem. To niezdecydowanie reżyserki sprawia, że coś uleciało z filmu, jakaś część atmosfery została bezpowrotnie utracona.

A jeśli chodzi o pojedynek aktorski, to moim zdaniem zakończył się on remisem z lekkim wskazaniem na Marceau.

Ocena: 6