Tres dies amb la família (2009)

Oto film, który z pozoru jest kompletnie pusty, wyprany ze znaczeń, przesłań i morałów. Zgodnie z tytułem oglądamy trzy dni z życia pewnej rodziny, która żegna głowę rodziny. Film w zasadzie nie ma początku ani końca, większość spraw jest jedynie zaznaczonych ale nie rozwiązanych. Zwolennicy kina hollywoodzkiego wyjdą na pewno zawiedzeni.

To, co jest siłą filmu to rejestracja interakcji, możliwość podejrzenia samego życia. Tu nie jest istotna fabuła, lecz sam proces istnienia i kontaktowania się z innymi. Jedno spojrzenie, kluczowy wyraz, gest. To wystarczy, nie potrzeba nic więcej, byśmy zrozumieli, w jakim stanie znajdują się bohaterowie. Niestety problem w tym, że tak naprawdę powyższe dotyczy trójki bohaterów. Reszta jest tylko tłem, a materiał aż prosił się o film z rodzaju "ensemble". Przez fakt, że z jednej strony kamera jest niby tylko obserwatorem, a z drugiej jej percepcja jest wyraźnie selektywna, reżyserka jawi się niczym pozerka.

Ocena: 6