El último justo (2007)

Hiszpanie mają fioła na punkcie spiskowych teorii związanych z wiarą i Kościołem. Nakręcili na ten temat sporo filmów. I szkoda, że większość z nich nadaje się do spuszczenia w kiblu. Na ich tle "Ostatni sprawiedliwy" wypada nawet znośnie, co rzecz jasna nie zmienia faktu, że jest to rzecz ledwie średnia.

To, co spodobało mi się w "Ostatnim sprawiedliwym" to sam pomysł leżący u podstaw fabuły. Oto istnieją "sprawiedliwi", którzy gwarantują trwanie świata. Sami zazwyczaj nic nie wiedzą o roli, jaka odgrywają w dziele stworzenia. Jest jednak sekta, która wierzy, że świat trzeba oczyścić ze zła. Aby do tego doprowadzić muszą wyeliminować wszystkich sprawiedliwych. I tu pojawia się haczyk, który mógł uczynić z filmu naprawdę świetną opowieść. Sprawiedliwy musi zostać zabity w rytualny sposób. Każda inna śmierć sprawia, że sprawiedliwy odradza się. To wykorzystuje druga organizacja religijna, która strzeże sprawiedliwych, a kiedy ich tożsamość zostaje poznana przez wrogów, zabijają ich i w ten sposób gwarantują trwanie świata. Zaś nieszczęśnik, który jest sprawiedliwym, ma totalnie przesrane, bowiem jego śmierci chcą wszyscy. Świetnie zostało to pokazane w sekwencji otwierającej film. Najlepiej paradoks ten widać w scenie z polskim Żydem, który ma zostać zastrzelony przez jednego Niemca, a kończy z poderżniętym gardłem zabity przez innego.

To, co nie spodobało mi się w filmie, to sposób opowiedzenia historii Teo, tytułowego ostatniego sprawiedliwego, który desperacko próbuje poznać prawdę i wydobyć się ze śmiertelnej pułapki, jaką jest jego życie. Przez większość filmu reżyser prowadzi narrację w sposób poprawny, ale kompletnie nijaki. Najwyraźniej reżyser zdawał sobie z tego sprawę, więc chciał wprowadzić urozmaicenie. Niestety wyglądało to tak, jakby mu kompletnie odbijało. Kiedy parę razy wprowadzał dziwny montaż i inne chwyty rodem z innej bajki, brakowało mi w tym sensownego pomysłu.

Ocena: 5