Wolfsbergen (2007)

Studium rodziny w trakcie procesu rozpadu. Dokonana sekcja procesów zachodzących wśród najbliższych pokazuje, że nowotwory zżerające organizm nie są tylko tworami wewnętrznymi, lecz występują również w systemach zewnętrznych. Co więcej ta tendencja do destrukcji zdaje się być przenoszona genetycznie.

Konraad, senior rodu, rozsyła do wszystkich najbliższych list, w którym informuje o bliskiej swojej próbie samobójczej. Ten komunikat zachwieje delikatną równowagę, rozpoczynając destruktywną reakcję łańcuchową. Córka Konraada z pozoru deprecjonuje zapowiedź ojca, twierdząc, że jest to nienaturalne. Jednak sama ma spore kłopoty z zaakceptowaniem naturalnych procesów starzenia. Nie akceptując swojego wyglądu, coraz bardziej oddala się od męża, aż w końcu go opuści. Podobny los czeka jej córki. Onno odejdzie od jednej z jej córek, by zacząć romans z drugą. Porzucona kobieta popada w depresję, a jednak przecież przez lata zdradzała męża ze swoim były. Jej córki już są indoktrynowane w trudnej sztuce deprecjacji i autoagresji i trzeba przyznać, że dziewczynki są pojętnymi uczennicami. Jednak na tych gruzach fikcji i iluzji ma szansę powstać coś nowego – pod warunkiem wszakże, że uda się wyrwać z oków iluzji, co nie jest rzeczą prostą.

"Wolfsbergen" zbudowany jest z serii krótki epizodów. Składają się one na mało odkrywczą, lecz interesującą całość. Nanouk Leopold ma wyraźnie ciągoty artystyczne, lecz wielkiego talentu to on nie ma. Jego siłą jest solidne rzemieślnicze przygotowanie. Dlatego też jego film trzyma poziom i ogląda się go ciekawie, lecz nie wnosi on nic do licznych dyskusji, które mogłoby powstać wokół poruszonych w filmie problemów.

Ocena: 7