Midnight in Paris (2011)

OH
MY
G

Teraz wiem, jak wygląda neurotyk-romantyk!

Jeśli ceną za filmy pokroju "O północy w Paryżu" są londyńskie kaszany, to jestem w stanie zacisnąć zęby i przecierpieć Allena w jego brytyjskim wydaniu. Po "Co nas kręci, co nas podnieca" nie sądziłem, że Allen jest w stanie zrobić coś lepszego. Myliłem się. "O północy w Paryżu" oglądałem z rozdziawioną gębą i łzami w oczach. W czasach, kiedy wszyscy starzy mistrzowie rozczarowują mnie jeden po drugim, Allen rozkwita.

W "O północy w Paryżu" Allen zaskoczył mnie tak, jak mało kto. Z jednej strony jest to film kompletnie inny od wszystkiego, co nakręcił wcześniej. Ubranie w obrazy i historie tęsknoty, jaką odczuwa większość twórców i odbiorców sztuki poraża skutecznością i sugestywnością. Byłem zdumiony łatwością z jaką przekracza granice logiki, nie zatracając się w onirycznym świecie możliwości. Do tej pory nie sądziłem, że ma w sobie tę umiejętność. Jednocześnie "O północy w Paryżu" jest na wskroś allenowskim filmem. Zgodnie z fabułą jest niczym podróż w czasie, przywodząc na myśl filmy Allena sprzed 30-tu, 40-tu lat, tyle że wzbogacone o nostalgię, jaką dać może jedynie dojrzały wiek.

Cudowne było widzieć, jak Allen odrzuca pustą analizę (postać Paula) i zanurza się w przeżyciach niezależnie od tego, jak bardzo wydają się irracjonalne. Nie jest to jednak żadna fuga dysocjacyjna ani acting-out. Przepracowywanie doświadczeń, wyciąganie z nich wniosków wciąż ma miejsce. Jednak zamiast analizy samej dla siebie, teraz ma ona bardziej organiczny charakter. Allen mógł co prawda darować sobie werbalizację "olśnienia" głównego bohatera, ale wybrną z klasą z tej kłopotliwej sytuacji dzięki komentarzowi Adriany.

Skoro wspomniałem już o bohaterach, to chciałbym powiedzieć słów parę o aktorach. Nie dziwię się, że chcą oni grać u Allena za symbolicznego dolara. Wyciąga bowiem z nich to co najlepsze. Owen miał ciężkie zadanie zastępując Allena po tym, jak w "Whatever Works" świetnym alter ego reżysera okazał się Larry David. Owen nie tylko nie przestraszył się, ale po mistrzowsku odegrał swoją rolę, stając się młodszą wersją Allena w 100 procentach. Jakie szczęście, że udało się go uratować po przedawkowaniu leków. Mam nadzieję, że nigdy podobny kryzys go już nie dopadnie. W "O północy w Paryżu" udowodnił, że potrafi być naprawdę znakomitym aktorem.

(Corey Stoll)

A przecież świetnych ról w filmie jest o wiele więcej! Jak zahipnotyzowany wpatrywałem się w Coreya Stolla podczas jego monologu w samochodzie. Krótkie spojrzenie w jego filmografię pokazało, że widziałem go już w paru filmach. Jednak dopiero teraz naprawdę go zauważyłem. Adrien Brody rozbawił mnie krótkim epizodem jako Dalí. Marion Cotillard urzekła mnie swoją rolą, podobnie jak i Alison Pill. Uśmiechnąłem się na widok pełnej życia Kathy Bates. Dałem się też oczarować Léi Seydoux w deszczu.

Jednym słowem: Cudo!

Ocena: 10