Afterschool (2008)

Chyba miałem zbyt wysokie oczekiwania wobec tego filmu (na okładce DVD same zachwyty oceny 4- i 5-gwiazdkowe). Niestety po seansie nie mogę pozbyć się poczucia niedosytu. Jak dla mnie film jest zbyt egzaltowany, koniec jest oczywisty od samego początku (no, nie od początku, a od sceny śmierci bliźniaczek). Jedyne więc, co tak naprawdę przykuło moją uwagę, to kreacja młodego Ezry Millera i to głównie w kontekście jego późniejszej roli w "Musimy porozmawiać o Kevinie". Ciekawie było zobaczyć, skąd "wyrósł".

Fabularnie film opiera się na dwóch filarach. Pierwszym jest typowa historia młodzieżowego wyalienowania. Robert jest zamknięty w sobie. Czuje się "inny", stara się tę inność ukrywać, przez co tylko jeszcze mocniej czuje własne wyobcowanie. Jednak nie potrafi do końca swoich fiksacji stłamsić. Staną się one obsesją, z którą będzie musiał żyć. Doprowadzi to do dualistycznego rozwarstwienia jego osobowości na podmiot i przedmiot wojerystycznej obserwacji.

Drugim filarem jest konstatacja współczesnego świata, w którym wszyscy stajemy się widzami głupoty i przemocy. Nie świadkami, lecz właśnie widzami, obserwującymi wszystko przez kamery w telefonach, na YouTubie i tym podobnych stronach, na pseudoamatorskich stronach porno. To medialne nasycenie podkręca chorobliwą ciekawość, a jednocześnie wzmacnia bierność. Kiedy bowiem dzieje się coś tragicznego, brutalnego, niespodziewanego, pierwszym odruchem nie jest niesienie pomocy czy próba przerwania sytuacji, a wyciągnięcie komórki i nagrywanie wszystkiego.

Wnioski jakie wysnuwa reżyser, są tak oczywiste, że większość widzów nie potrzebuje oglądać filmu, by je powtórzyć. I właśnie ten brak oryginalności i powierzchowność analizy tak bardzo mnie zawiodła. Szczególnie przy formie, która chce, byśmy film traktowali jako rzecz niebanalną.

Ocena: 6