Kerron sinulle kaiken (2013)
Nie wiem, co jest gorsze: to, że jestem na tyle cyniczny, że nie dałem się złapać na romantyzm pierwszej części filmu, czy też to, że cała fabuła "Powiem ci wszystko" była dla mnie zbyt przejrzysta i nie stanowiła żadnego wyzwania?
Kiedy na początku filmu pan poznaje panią, wszystko wydaje skłaniać się ku romantycznej opowieści. Tyle że ja nie widziałem tu miłości, lecz wygłodniałego drapieżnika, który wytropił osłabioną ofiarę. Ona jest tak spragniona uczucia, że odda się za nic... no, prawie za nic, wystarczy trochę uwagi i szacunku. On z kolei jest dość specyficznym rodzajem drapieżnika, mocno wyspecjalizowanym, uległym i wymagającym uległości od ofiar z natury twardych (co rzecz jasna z góry wyklucza trwałość związku). Przez chwilę są więc ze sobą szczęśliwi, kompatybilni. Ale taki stan rzeczy jest iluzją i jak z każdą iluzją bywa, tak i ta zostanie brutalnie sprowadzona do poziomu rzeczywistości.
Cała fabuła niczym specjalnym się nie wyróżnia. Kolejne wątki są prezentowane z brakiem subtelności zdumiewającym w przypadku obrazu, który nagrodzono za scenariusz. Podoba mi się jedynie paradoks głównej bohaterki. Z jednej strony po staniu się tym, kim zawsze była, po zrzuceniu maski fałszu, jest szczera aż do bólu, jakby nie mogła już dłużej kłamać. Z drugiej strony to właśnie na oszustwie próbuje zbudować swoje szczęście. Powinna niby wiedzieć lepiej, ale gdy do głosu dochodzą dawno pogrzebane uczucia, rozsądek milknie.
Ocena: 6
Kiedy na początku filmu pan poznaje panią, wszystko wydaje skłaniać się ku romantycznej opowieści. Tyle że ja nie widziałem tu miłości, lecz wygłodniałego drapieżnika, który wytropił osłabioną ofiarę. Ona jest tak spragniona uczucia, że odda się za nic... no, prawie za nic, wystarczy trochę uwagi i szacunku. On z kolei jest dość specyficznym rodzajem drapieżnika, mocno wyspecjalizowanym, uległym i wymagającym uległości od ofiar z natury twardych (co rzecz jasna z góry wyklucza trwałość związku). Przez chwilę są więc ze sobą szczęśliwi, kompatybilni. Ale taki stan rzeczy jest iluzją i jak z każdą iluzją bywa, tak i ta zostanie brutalnie sprowadzona do poziomu rzeczywistości.
Cała fabuła niczym specjalnym się nie wyróżnia. Kolejne wątki są prezentowane z brakiem subtelności zdumiewającym w przypadku obrazu, który nagrodzono za scenariusz. Podoba mi się jedynie paradoks głównej bohaterki. Z jednej strony po staniu się tym, kim zawsze była, po zrzuceniu maski fałszu, jest szczera aż do bólu, jakby nie mogła już dłużej kłamać. Z drugiej strony to właśnie na oszustwie próbuje zbudować swoje szczęście. Powinna niby wiedzieć lepiej, ale gdy do głosu dochodzą dawno pogrzebane uczucia, rozsądek milknie.
Ocena: 6
Komentarze
Prześlij komentarz