პატარძლები (2014)

To nie rozłąka jest największym zagrożeniem dla związku. Jest nią każdorazowe rozstawanie się. Gdy jest się osobno, jakoś można układać sobie życie. Owszem, gdzieś w tyle głowy zawsze jest obecne cierpienie, przygnębienie, poczucie beznadziejności. Ale daje się to przeżyć. A potem pojawia się chwila kontaktu, bliskości. To, co trzymane było na dystans, teraz pulsuje z nową mocą. A potem trzeba się rozstać, na miesiąc, pół roku. Chwila radości zmienia się w niemożliwy do wytrzymania ból, a miłość staje się krwawiącą raną.

Taki mniej więcej morał wyniosłem z seansu "Panien młodych". Gruziński film o kobiecie i jej ukochanym, który został skazany na 10 lat pozbawienia wolności, jest filmem prostym, ale mimo wszystko ciekawym. A byłby jeszcze bardziej, gdyby reżyser wybrał mniej oczywistą parę na głównych bohaterów. Kilka potencjalnie lepszych historii przemyka na drugim planie (18-latki, której chłopak został skazany na 12 lat pozbawienia wolności, a dziewczyna i tak godzi się wyjść za niego za mąż, bo tylko jako żona może go odwiedzać; staruszki, która przez 50 lat żyła w konkubinacie, a teraz nie wie nawet, czy po ewentualnej śmierci ukochanego będzie mogła zabrać jego ciało). To, co wybrał reżyser jest drogą na skróty, historią tak łatwą do opowiedzenia, że nie zepsułby tego nawet przedszkolak. Jednak to groziło tym, że film będzie po prostu nudny. Tak nie jest (a w każdym razie nie do końca). Głównie dlatego, że jest dobrze zagrany. Mari Kitia, Giorgi Maskharashvili i Giorgi Makharadze pięknie prezentują się na ekranie tak, że w targające nimi uczucia łatwo przyszło mi uwierzyć.

Ocena: 6