Self/less (2015)
Ryan Reynolds zaczyna mi coraz bardziej imponować. Widać, że facet wie, jakie ma priorytety i potrafi konsekwentnie dążyć do ich realizacji. Bo też jak inaczej można tłumaczyć to, że najpierw w "Głosach" a teraz w "Kluczu do wieczności" gra bohaterów z daleko posuniętą dysocjacją osobowości. Obie role są jedynie wprawkami do tego, co zapewne pokaże w "Deadpoolu". I jeśli tak rzeczywiście jest, to nie pozostaje mi nic innego, jak tylko mu przyklasnąć.
Niestety jest to jedyna pozytywna rzecz, jaką mogę powiedzieć w odniesieniu do tego filmu. "Klucz do wieczności" to filmowe nieporozumienie, które nigdy nie powinno ujrzeć światła dziennego. Ja rozumiem, że Tarsem Singh próbuje zdobyć uwagę masowego widza, którego nie udało mu się przyciągnąć ani mitami ani baśniami. Ale ja lubiłem jego ekstrawagancką nonszalancję i operowo-barokowy przesyt. Tu pozostało jedynie echo w postaci wystroju posiadłości Damiana. Problem polega na tym, że Tarsem Singh niczym nie zastąpił braku wizualnego bogactwa. W rezultacie po pierwszym akcie można spokojnie wyjść z kina. Większość bowiem bez problemów będzie mogła dopowiedzieć sobie resztę i pomyli się jedynie w nieistotnych szczegółach. "Klucz do wieczności" to jedna z tych nieszczęsnych produkcji, w których żaden element nie pojawia się przypadkowo. Jeśli na początku zostaje wypowiedziana jakaś kwestia lub pokazana jakaś postać, to można być pewnym, że wróci ponownie jako element jednego z licznych zwrotów akcji lub jako część sceny podkreślającej zmiany w postawie bohatera.
Nie tylko Singh mnie tutaj rozczarował. Wielki zawód sprawili mi też scenarzyści, którzy stworzyli tę pustą i głupią fabułę. Bracia Pastor są przecież autorami "Zabójczego wirusa", który mi się podobał. Liczyłem więc zdecydowanie na więcej. Nieznośnie irytujący był również Ben Kingsley męczący się z amerykańskim akcentem. Słuchając go miałem dreszcze niesmaku, które normalnie zarezerwowane są dla filmów, gdzie aktorzy udają rosyjski akcent.
Ocena: 2
Niestety jest to jedyna pozytywna rzecz, jaką mogę powiedzieć w odniesieniu do tego filmu. "Klucz do wieczności" to filmowe nieporozumienie, które nigdy nie powinno ujrzeć światła dziennego. Ja rozumiem, że Tarsem Singh próbuje zdobyć uwagę masowego widza, którego nie udało mu się przyciągnąć ani mitami ani baśniami. Ale ja lubiłem jego ekstrawagancką nonszalancję i operowo-barokowy przesyt. Tu pozostało jedynie echo w postaci wystroju posiadłości Damiana. Problem polega na tym, że Tarsem Singh niczym nie zastąpił braku wizualnego bogactwa. W rezultacie po pierwszym akcie można spokojnie wyjść z kina. Większość bowiem bez problemów będzie mogła dopowiedzieć sobie resztę i pomyli się jedynie w nieistotnych szczegółach. "Klucz do wieczności" to jedna z tych nieszczęsnych produkcji, w których żaden element nie pojawia się przypadkowo. Jeśli na początku zostaje wypowiedziana jakaś kwestia lub pokazana jakaś postać, to można być pewnym, że wróci ponownie jako element jednego z licznych zwrotów akcji lub jako część sceny podkreślającej zmiany w postawie bohatera.
Nie tylko Singh mnie tutaj rozczarował. Wielki zawód sprawili mi też scenarzyści, którzy stworzyli tę pustą i głupią fabułę. Bracia Pastor są przecież autorami "Zabójczego wirusa", który mi się podobał. Liczyłem więc zdecydowanie na więcej. Nieznośnie irytujący był również Ben Kingsley męczący się z amerykańskim akcentem. Słuchając go miałem dreszcze niesmaku, które normalnie zarezerwowane są dla filmów, gdzie aktorzy udają rosyjski akcent.
Ocena: 2
Komentarze
Prześlij komentarz