Mom and Dad (2017)
Brian Taylor najwyraźniej wraca do swoich korzeni. Bo choć "Mama i tata" nie jest jeszcze filmem na tym samym poziomie, co jego debiutancka "Adrenalina", to jest to wielki krok w dobrym kierunku.
Oczywiście w przypadku "Mamy i taty" większość pozytywnego wrażenia "robi" sam pomysł filmu. Jest to bowiem wariacja opowieści o zombie. Tyle tylko, że zamiast żywych trupów czy też ludzi opanowanych jakimś dziwnym wirusem mamy do czynienia ze zmanipulowaną populacją dorosłych, którym zablokowano instynkt opiekuńczy nad potomstwem, pozostawiając jedynie frustrację swoimi pociechami i rozczarowanie tym, jak przez dzieciaki potoczyły się ich życia. A to zrodziło niekontrolowaną agresję, której efekt jest nawet lepszy niż w przypadku zombie, ponieważ rodzice próbując zabić swoje pociechy mogą korzystać z całego swojego sprytu, inteligencji, pomysłowości.
I na początku, kiedy reżyser pozostaje na poziomie dużej ogólności, ten prosty pomysł realizuje w sposób bardzo fajny. Spodobały mi się sceny zbiorowe, w których przemoc skontrastowana jest z balladami o miłości (jak choćby słynnym hitem Roxette). Świetnie wypadają te sceny, w których rodzice widzą swoje pociechy, ale nie mogą się do nich dostać.
Niestety, kiedy przychodzi do konkretu i reżyser skupia się na rodzinie, w której rodzicami są Nicolas Cage i Selma Blair, coś poszło nie tak. Na papierze jeszcze się ta część broni. Jest i przemoc, są zwroty akcji, są pomysłowe próby wykurzenia dzieciaków i całkiem sprytne akcje odwetowe córki. Ale w trakcie realizacji gdzieś zagubił się klimat. "Mama i tata", która wcześniej bawiła w dużej mierze poprzez zestawienie przez reżysera kontrastowych, sprzecznych ze sobą zachowań, zdarzeń, obrazów, teraz stała się po prostu kolejnym survivalowym slasherem. I do tego dość przeciętnym. Nawet pojawienie się pod koniec dodatkowej zmiennej niewiele w tym zakresie zmieniło.
"Mama i tata" nie zostawiło mnie więc w tak pozytywnym nastroju, jaki miałem jeszcze w połowie filmu. Ale jest to na tyle nieźle pokręcona rzecz, że mimo wszystko cieszę się z jej obejrzenia.
Ocena: 6
Oczywiście w przypadku "Mamy i taty" większość pozytywnego wrażenia "robi" sam pomysł filmu. Jest to bowiem wariacja opowieści o zombie. Tyle tylko, że zamiast żywych trupów czy też ludzi opanowanych jakimś dziwnym wirusem mamy do czynienia ze zmanipulowaną populacją dorosłych, którym zablokowano instynkt opiekuńczy nad potomstwem, pozostawiając jedynie frustrację swoimi pociechami i rozczarowanie tym, jak przez dzieciaki potoczyły się ich życia. A to zrodziło niekontrolowaną agresję, której efekt jest nawet lepszy niż w przypadku zombie, ponieważ rodzice próbując zabić swoje pociechy mogą korzystać z całego swojego sprytu, inteligencji, pomysłowości.
I na początku, kiedy reżyser pozostaje na poziomie dużej ogólności, ten prosty pomysł realizuje w sposób bardzo fajny. Spodobały mi się sceny zbiorowe, w których przemoc skontrastowana jest z balladami o miłości (jak choćby słynnym hitem Roxette). Świetnie wypadają te sceny, w których rodzice widzą swoje pociechy, ale nie mogą się do nich dostać.
Niestety, kiedy przychodzi do konkretu i reżyser skupia się na rodzinie, w której rodzicami są Nicolas Cage i Selma Blair, coś poszło nie tak. Na papierze jeszcze się ta część broni. Jest i przemoc, są zwroty akcji, są pomysłowe próby wykurzenia dzieciaków i całkiem sprytne akcje odwetowe córki. Ale w trakcie realizacji gdzieś zagubił się klimat. "Mama i tata", która wcześniej bawiła w dużej mierze poprzez zestawienie przez reżysera kontrastowych, sprzecznych ze sobą zachowań, zdarzeń, obrazów, teraz stała się po prostu kolejnym survivalowym slasherem. I do tego dość przeciętnym. Nawet pojawienie się pod koniec dodatkowej zmiennej niewiele w tym zakresie zmieniło.
"Mama i tata" nie zostawiło mnie więc w tak pozytywnym nastroju, jaki miałem jeszcze w połowie filmu. Ale jest to na tyle nieźle pokręcona rzecz, że mimo wszystko cieszę się z jej obejrzenia.
Ocena: 6
Komentarze
Prześlij komentarz