Ben Is Back (2018)
Po obejrzeniu "Powrotu Bena" dochodzę do wniosku, że byłem bardzo łaskawy dla twórców "Mojego pięknego syna". Peter Hedges nakręcił bowiem rzecz dużo lepiej opowiadającą o więzi rodzica z synem-narkomanem. A przecież nie jest to do końca dramat obyczajowy. Hedges wykorzystał tu bowiem konstrukcję fabularną częstszą w kinie akcji czy thrillerach, czyli opowieść o próbie wyjścia człowieka na prostą, czemu na przeszkodzie stają nierozwiązane kwestie z przeszłości.
Ta konwencja sprawia, że w pewnym momencie film wpada w tak utarte koleiny, że zaczyna przypominać rzecz kręconą siłą rozpędu, bez aktywnego udziału reżysera. Wątek z próbą odzyskania psa jest najsłabszym elementem "Powrotu Bena" i zmienia film w historię uproszczoną zbyt łatwo uginającą się pod naporem oczywistych schematów.
Zanim to jednak nastąpi "Powrót Bena" oferuje solidną porcję emocji związanych z obserwowaniem relacji matki i syna. Jest w niej wszystko: nadzieja, że oto tym razem cykl powrotu do nałogu zostanie zatrzymany, radość z bliskości syna, nieufność i lęk przed tym, co może się wydarzyć, mieszanina naiwności i stalowej bezwzględności, potrzeba miłości syna, ale i świadomość tego, że nie jest się jej wartym ani też, że matka nie jest w stanie zaspokoić wszystkich jego emocjonalnych potrzeb. Jest tu nieustanna fluktuacja związana ze wzajemny ogrywaniem siebie przez parę bohaterów, ciągłym zbliżaniem się i odpychaniem. "Powrót Bena" potrafi więcej powiedzieć o narkomanii i determinacji rodzica w jednej scenie dialogowej, niż "Mój piękny syn" przez cały film.
Największą zaletą "Powrotu Bena" są jednak aktorzy. Lucas Hedges po raz kolejny udowodnił, że jest piekielnie uzdolnionym aktorem. Od czasu "Manchester by the Sea" nie spada poniżej pewnego poziomu solidności. W nieformalnym wyścigu z Chalametem jest - moim zdaniem - nieznacznie z przodu. Z kolei Julia Roberts zaczyna chyba przeżywać kolejną aktorską młodość. W kinie nie miała tak dobrej kreacji od lat.
Ocena: 7
Ta konwencja sprawia, że w pewnym momencie film wpada w tak utarte koleiny, że zaczyna przypominać rzecz kręconą siłą rozpędu, bez aktywnego udziału reżysera. Wątek z próbą odzyskania psa jest najsłabszym elementem "Powrotu Bena" i zmienia film w historię uproszczoną zbyt łatwo uginającą się pod naporem oczywistych schematów.
Zanim to jednak nastąpi "Powrót Bena" oferuje solidną porcję emocji związanych z obserwowaniem relacji matki i syna. Jest w niej wszystko: nadzieja, że oto tym razem cykl powrotu do nałogu zostanie zatrzymany, radość z bliskości syna, nieufność i lęk przed tym, co może się wydarzyć, mieszanina naiwności i stalowej bezwzględności, potrzeba miłości syna, ale i świadomość tego, że nie jest się jej wartym ani też, że matka nie jest w stanie zaspokoić wszystkich jego emocjonalnych potrzeb. Jest tu nieustanna fluktuacja związana ze wzajemny ogrywaniem siebie przez parę bohaterów, ciągłym zbliżaniem się i odpychaniem. "Powrót Bena" potrafi więcej powiedzieć o narkomanii i determinacji rodzica w jednej scenie dialogowej, niż "Mój piękny syn" przez cały film.
Największą zaletą "Powrotu Bena" są jednak aktorzy. Lucas Hedges po raz kolejny udowodnił, że jest piekielnie uzdolnionym aktorem. Od czasu "Manchester by the Sea" nie spada poniżej pewnego poziomu solidności. W nieformalnym wyścigu z Chalametem jest - moim zdaniem - nieznacznie z przodu. Z kolei Julia Roberts zaczyna chyba przeżywać kolejną aktorską młodość. W kinie nie miała tak dobrej kreacji od lat.
Ocena: 7
Komentarze
Prześlij komentarz