Amoureux de ma femme (2018)

Jedni muszą doświadczyć życia w sposób namacalny, przeżyć wszystko na własnej skórze. Ich decyzje i zachowania mają wpływ nie tylko na nich, ale też na osoby znajdujące się wokół. Co więcej, raz podjętych decyzji nie mogą cofnąć i muszą radzić sobie z konsekwencjami. Są jednak i tacy, którzy potrafią przeżyć wielką miłość, od zakochania od pierwszego wejrzenia, przez brnięcie w zdradę małżeńską, po finał związku, w ciągu paru godzin. A wszystko to wyłącznie w świecie wyobrażeń. Te doświadczenia są niemniej barwne i namacalne od rzeczywistych. Rozgrywają się jednak w szybszym tempie i przy niewielkiej szkodliwości dla innych (choć nawet w takiej sytuacji bez ofiar się nie obędzie - vide: czerwona sukienka i czekolada).

Daniel Auteuil pozytywnie mnie zaskoczył swoim reżyserskim dokonaniem. Zabawa w Woody'ego Allena wyszła mu całkiem dobrze. Jego "Inna kobieta" to studium kryzysu wieku średniego wywołanego młodzieńczą ponętną żywotnością, która rozbudza pragnienia i tęsknotę za własną minioną już młodością. Ale dzieje się to niemal jako efekt uboczny. Bo tak naprawdę film Auteuila jest przewrotną pochwałą potęgi wyobraźni. To za jej sprawą główny bohater w ciągu jednego wieczora przeżyje gorący romans pozostając przy tym relatywnie bezpiecznym (poza nielicznymi momentami, kiedy to straci kontrolę nad swoją wyobraźnią, co prowadzić będzie do nieobliczalnych skutków).

Spodobał mi się pomysł na fabułę, jak również poczucie humoru Auteuila. Większość scen mieszania się fikcji z rzeczywistością naprawdę mnie śmieszyła. Co nie zmienia tego, że po pewnym czasie zaczęło mnie to trochę męczyć. Okazało się bowiem, że jako reżyser Auteuil miał dość ograniczony zestaw narracyjnych narzędzi, a większość z nich wykorzystał w ciągu pierwszych 30 minut. Przez to reszta wygląda jak nieustające odgrywanie na nowo raz już opowiedzianego żartu. Gdyby więc film był krótkometrażówką, zapewne oceniłbym go wyżej. A tak uznaję całość za rzecz po prostu dobrą.

Ocena: 7