Two Down (2015)
"Do odstrzału" to przykład tego rodzaju filmów, których nie sposób ocenić w zwyczajowej skali numerycznej. A to dlatego, że jest to dzieło złożone z paradoksów, oparte na kontraście formy i wrażenia, jakie rzecz wywołuje.
Realizacyjnie film jest bowiem dziełem na poziomie całkowitej amatorszczyzny. Sceny walk wyglądają po prostu strasznie. Nie uwierzyłbym, że coś takiego jest możliwe, gdybym nie zobaczył tego na własne oczy. Większość scen dialogowych jest z kolei kręcony bardzo statycznie, dwuwymiarowo, jakby wszyscy zdawali sobie sprawę, że nie mają do czynienia z przestrzenią, w której mogą się swobodnie poruszać, lecz ze światem ograniczonym krawędzią sceny.
To wszystko nie przekłada się jednak w żadnej mierze na wrażenie, jakie film we mnie wywołał. Od pierwszej wymiany zdań zakochałem się w nim bez pamięci. Podobała mi się konstrukcja bohaterów bazująca na przejaskrawionych stereotypach o Brytyjczykach. Sarkastyczne riposty, przeintelektualizowane wywody na pozornie banalne tematy, pomysłowe wymiany zdań między postaciami - nie miałem ich dosyć, spijałem je niczym olimpijską ambrozję. To było po prostu boskie.
Podobała mi się również gra aktorów. Alex Hassell, Nick Rhys, Graham Butler i Tori Hart świetnie odnaleźli się w konwencji tego filmu i to oni w dużej mierze sprawili, że sceny dialogowe tak bardzo mi się podobały.
Koniec końców bawiłem się na tym filmie doskonale.
Ocena: 6 (to zgniły kompromis; serce mówi 9, rozum mówi 3)
Realizacyjnie film jest bowiem dziełem na poziomie całkowitej amatorszczyzny. Sceny walk wyglądają po prostu strasznie. Nie uwierzyłbym, że coś takiego jest możliwe, gdybym nie zobaczył tego na własne oczy. Większość scen dialogowych jest z kolei kręcony bardzo statycznie, dwuwymiarowo, jakby wszyscy zdawali sobie sprawę, że nie mają do czynienia z przestrzenią, w której mogą się swobodnie poruszać, lecz ze światem ograniczonym krawędzią sceny.
To wszystko nie przekłada się jednak w żadnej mierze na wrażenie, jakie film we mnie wywołał. Od pierwszej wymiany zdań zakochałem się w nim bez pamięci. Podobała mi się konstrukcja bohaterów bazująca na przejaskrawionych stereotypach o Brytyjczykach. Sarkastyczne riposty, przeintelektualizowane wywody na pozornie banalne tematy, pomysłowe wymiany zdań między postaciami - nie miałem ich dosyć, spijałem je niczym olimpijską ambrozję. To było po prostu boskie.
Podobała mi się również gra aktorów. Alex Hassell, Nick Rhys, Graham Butler i Tori Hart świetnie odnaleźli się w konwencji tego filmu i to oni w dużej mierze sprawili, że sceny dialogowe tak bardzo mi się podobały.
Koniec końców bawiłem się na tym filmie doskonale.
Ocena: 6 (to zgniły kompromis; serce mówi 9, rozum mówi 3)
Komentarze
Prześlij komentarz