Glas (2019)
Dla wielu osób "Głos" będzie filmem o irracjonalności wiary, która jednak tak bardzo rozgościła się w naszej cywilizacji, że ci, którzy jej się nie poddają, stają się dziwolągami, ciałem obcym, które burzy spokój samą swoją obecnością. Do tego dochodzi obłuda wierzących, którzy w większości są katolikami jedynie w sferze deklaracji, ale nie w codziennym zachowaniu, często mocno odbiegającym od głoszonych prawd. Ta powszechna schizofrenia rodzi zaś nietolerancję wobec niewierzących, którzy nie kryją się ze swoimi postawami. Opór, by chociaż udawać uczestnictwo w rytualne, uznają bowiem za osobisty atak, bo przecież oni sami w większości udają uczestnictwo w rytuałach.
Dla innych osób "Głos" będzie jednym z wielu filmowych przykładów opowieści o konflikcie jednostki z grupą, do której nominalnie przynależy. Ognjen Sviličić pokazuje mechanizmy, jakimi społeczność będzie próbowała wchłonąć lub zniszczyć oporną jednostkę. Jesteśmy świadkami subtelnej presji psychologicznej, otwartego przymusu i namawiania, jak również aktów przemocy fizycznej. Widzimy, jak rośnie w bohaterze poczucie alienacji, które pcha go ku coraz bardziej skrajnym działaniom skierowanym niekoniecznie wprost przeciwko grupie.
Dla mnie jednak "Głos" jest przede wszystkim opowieścią o nieodpowiedzialny rodzicielstwie. Główny bohater filmu nigdy w życiu nie powinien znaleźć się w tym ośrodku. Jeśli już matka chciała go upchnąć w jakiejś szkole z internatem, to powinna wybrać coś bardziej świeckiego. Tymczasem ta wysłała go do grupy, z którą chłopak nie ma nic wspólnego, poza tym, że jest w podobnym do nich wieku i jak oni urodził się w Chorwacji. Konflikt był nieunikniony. Aż prosiło się o tragedię. I choć chłopak jest osobą irytującą, a jego niemożność zrozumienia, jak słowa mogą głęboko ranić innych, każe mi wątpić w jego inteligencję i zdolność do empatii, to jednak w moich oczach winę za wszelkie problemy ponosi matka (i po części wuj).
Sam film to solidna robota, ale szczerze mówiąc nie ma w sobie nic, dzięki czemu bym go zapamiętał.
Ocena: 5
Dla innych osób "Głos" będzie jednym z wielu filmowych przykładów opowieści o konflikcie jednostki z grupą, do której nominalnie przynależy. Ognjen Sviličić pokazuje mechanizmy, jakimi społeczność będzie próbowała wchłonąć lub zniszczyć oporną jednostkę. Jesteśmy świadkami subtelnej presji psychologicznej, otwartego przymusu i namawiania, jak również aktów przemocy fizycznej. Widzimy, jak rośnie w bohaterze poczucie alienacji, które pcha go ku coraz bardziej skrajnym działaniom skierowanym niekoniecznie wprost przeciwko grupie.
Dla mnie jednak "Głos" jest przede wszystkim opowieścią o nieodpowiedzialny rodzicielstwie. Główny bohater filmu nigdy w życiu nie powinien znaleźć się w tym ośrodku. Jeśli już matka chciała go upchnąć w jakiejś szkole z internatem, to powinna wybrać coś bardziej świeckiego. Tymczasem ta wysłała go do grupy, z którą chłopak nie ma nic wspólnego, poza tym, że jest w podobnym do nich wieku i jak oni urodził się w Chorwacji. Konflikt był nieunikniony. Aż prosiło się o tragedię. I choć chłopak jest osobą irytującą, a jego niemożność zrozumienia, jak słowa mogą głęboko ranić innych, każe mi wątpić w jego inteligencję i zdolność do empatii, to jednak w moich oczach winę za wszelkie problemy ponosi matka (i po części wuj).
Sam film to solidna robota, ale szczerze mówiąc nie ma w sobie nic, dzięki czemu bym go zapamiętał.
Ocena: 5
Komentarze
Prześlij komentarz