Greener Grass (2019)
"Tam, gdzie trawa jest bardziej zielona" to jeden z tych filmów, o których nie bardzo wiem, co napisać. Nie dlatego, że jest pusty, ale dlatego, że jest tak dziwaczny. Na swoim podstawowym poziomie wydaje się być mocno przejaskrawioną satyrą na życie na przedmieściach lub też na opowieści o życiu na przedmieściach. Autorki wykorzystały tu sporo pomysłów znanych z innych seriali i filmów, jak choćby przyjaźnie między sąsiadkami podszyte fałszem i zazdrością, konsumpcjonizm, za którym kryje się egzystencjalna pustka, niespełnione ambicje, które przelewa się na swoje dzieci, sąsiedzkie romanse, rozwody, lokalne tragedie, ploteczki, intrygi.
Te klisze zostały jednak potraktowane w sposób mocno radykalny. Pełno jest tu scen, które z normalną rzeczywistością nie mają nic wspólnego. W tym filmowym świecie ścinane włosy krwawią, dziecko może przemienić się w psa, kobieta może "urodzić" piłkę do nogi i nikogo to nie dziwi. Rzeczy absolutnie dziwaczne tu stanowią część świata, nad którym wszyscy przechodzą do porządku dziennego, nawet jeśli początkowo wyrażają jakieś tam zaskoczenie.
Ta skrajnie przejaskrawiona forma jest oczywiście głównym atutem filmu. To ona sprawia, że obraz intryguje i przykuwa uwagę. Miejscami jednak staje się ciężarem. Gdy przez dłuższą chwilę na ekranie nie pojawiają się żadne nowe ekstremalnie pojechane pomysły, film staje się nudny. Ekscesy w postaci dziwactw przytłaczają też osobę protagonistki, która może i żyje w niezwykłym świecie, ale przeżywa rozterki typowe dla wielu ludzi. Trudno jednak poczuć z nią jakąś więź, skoro cały czas - chcąc nie chcąc - skupia się uwagę na tym co niezwykłe.
Pod koniec twórczynie próbują jeszcze zmienić interpretację całego filmu i choć jest ona interesująca, to jednak nie wydała mi się przekonująca i potrzebna. Sprawia raczej wrażenie nadania całości sensu na siłę, choć film w rzeczywistości wcale nie potrzebuje wyjaśniania wszystkiego. Tajemnica i niedookreśloność bardzo mu służy.
Ocena: 6
Te klisze zostały jednak potraktowane w sposób mocno radykalny. Pełno jest tu scen, które z normalną rzeczywistością nie mają nic wspólnego. W tym filmowym świecie ścinane włosy krwawią, dziecko może przemienić się w psa, kobieta może "urodzić" piłkę do nogi i nikogo to nie dziwi. Rzeczy absolutnie dziwaczne tu stanowią część świata, nad którym wszyscy przechodzą do porządku dziennego, nawet jeśli początkowo wyrażają jakieś tam zaskoczenie.
Ta skrajnie przejaskrawiona forma jest oczywiście głównym atutem filmu. To ona sprawia, że obraz intryguje i przykuwa uwagę. Miejscami jednak staje się ciężarem. Gdy przez dłuższą chwilę na ekranie nie pojawiają się żadne nowe ekstremalnie pojechane pomysły, film staje się nudny. Ekscesy w postaci dziwactw przytłaczają też osobę protagonistki, która może i żyje w niezwykłym świecie, ale przeżywa rozterki typowe dla wielu ludzi. Trudno jednak poczuć z nią jakąś więź, skoro cały czas - chcąc nie chcąc - skupia się uwagę na tym co niezwykłe.
Pod koniec twórczynie próbują jeszcze zmienić interpretację całego filmu i choć jest ona interesująca, to jednak nie wydała mi się przekonująca i potrzebna. Sprawia raczej wrażenie nadania całości sensu na siłę, choć film w rzeczywistości wcale nie potrzebuje wyjaśniania wszystkiego. Tajemnica i niedookreśloność bardzo mu służy.
Ocena: 6
Komentarze
Prześlij komentarz