Der Boden unter den Füßen (2019)
Większość ludzi nawet nie zdaje sobie sprawy z tego, jak cienka jest granica oddzielająca szaleństwo od normalności. Być może nawet w ogóle nie ma żadnej granicy. Oglądając "Grunt pod stopami" łatwo bowiem dojść do wniosku, że wszyscy jesteśmy do pewnego stopnia wariatami. Są jednak ludzie, którzy potrafią sobie z tym radzić i są w stanie funkcjonować "normalnie" w świecie, są też i tacy, którym ta sztuka się nie udaje.
Tę myśl twórcy filmu ilustrują na przykładzie dwóch sióstr. Jedna z nich pracuje w międzynarodowej korporacji, jest cenioną specjalistką, a jej opinia oznacza być albo nie być dla dziesiątek, setek stanowisk pracy. Druga od lat zmaga się ze zdiagnozowaną schizofrenią paranoidalną. Nieustanie faszerowana jest lekami, ma problemy nawet z najprostszymi zadaniami dnia codziennego.
Ale wystarczy przyjrzeć się im bliżej, by zobaczyć, jak bardzo są do siebie podobne. Obie doznają halucynacji. Obie przekonane są, że inni spiskują przeciwko nim. Obie mają problemy ze snem. Obie bywają zdezorientowane, zdarza im się nawet "gubić" całe godziny. Patrząc z boku trudno jest wskazać, która z nich - jeśli w ogóle któraś - jest zdrowa psychicznie. Jedyną widoczną różnicą jest to, że jedna z nich mimo wszystko potrafi funkcjonować w świecie, a druga nie (lub też nie chce sobie radzić). Niby jest to różnica fundamentalna, ale zarazem minimalna, biorąc pod uwagę wszystkie elementy ich egzystencji.
Takie spojrzenie na wyzwania stojące przed korposzczurami jest naprawdę ciekawe. Dlatego trochę żałuję, że reżyserka potraktowała temat powierzchownie. Choć sprawnie zaciera granicę między rzeczywistością a urojeniami, to jednak nie zdecydowała się mocniej zainteresować się relacją bohaterka-świat. Podobnie jej więzi emocjonalne z szefową i siostrą są jedynie poprawnie obudowane, ale nie oferują pogłębionej analizy życia wewnętrznego protagonistki. Oglądając "Grunt pod stopami" czułem, że ciekawe obserwacje przeciekają reżyserce przez palce, że pozostaje jedynie rzemiosło realizacyjne i prosty schemat fabularny bez wnikania w szczegóły, na czym niestety film sporo stracił.
Ocena: 6
Tę myśl twórcy filmu ilustrują na przykładzie dwóch sióstr. Jedna z nich pracuje w międzynarodowej korporacji, jest cenioną specjalistką, a jej opinia oznacza być albo nie być dla dziesiątek, setek stanowisk pracy. Druga od lat zmaga się ze zdiagnozowaną schizofrenią paranoidalną. Nieustanie faszerowana jest lekami, ma problemy nawet z najprostszymi zadaniami dnia codziennego.
Ale wystarczy przyjrzeć się im bliżej, by zobaczyć, jak bardzo są do siebie podobne. Obie doznają halucynacji. Obie przekonane są, że inni spiskują przeciwko nim. Obie mają problemy ze snem. Obie bywają zdezorientowane, zdarza im się nawet "gubić" całe godziny. Patrząc z boku trudno jest wskazać, która z nich - jeśli w ogóle któraś - jest zdrowa psychicznie. Jedyną widoczną różnicą jest to, że jedna z nich mimo wszystko potrafi funkcjonować w świecie, a druga nie (lub też nie chce sobie radzić). Niby jest to różnica fundamentalna, ale zarazem minimalna, biorąc pod uwagę wszystkie elementy ich egzystencji.
Takie spojrzenie na wyzwania stojące przed korposzczurami jest naprawdę ciekawe. Dlatego trochę żałuję, że reżyserka potraktowała temat powierzchownie. Choć sprawnie zaciera granicę między rzeczywistością a urojeniami, to jednak nie zdecydowała się mocniej zainteresować się relacją bohaterka-świat. Podobnie jej więzi emocjonalne z szefową i siostrą są jedynie poprawnie obudowane, ale nie oferują pogłębionej analizy życia wewnętrznego protagonistki. Oglądając "Grunt pod stopami" czułem, że ciekawe obserwacje przeciekają reżyserce przez palce, że pozostaje jedynie rzemiosło realizacyjne i prosty schemat fabularny bez wnikania w szczegóły, na czym niestety film sporo stracił.
Ocena: 6
Komentarze
Prześlij komentarz