Defiance (2008)
Kiedy Steven Spielberg nakręcił "Listę Schindlera" doprowadził do apogeum historię cierpienia Żydów w czasie Holokaustu. Cóż więcej można było o nim opowiedzieć? Nic. Dlatego też przez lata filmów o tej tematyce powstawało coraz mnie i mnie. Teraz jednak Żydzi powracają, lecz już zupełnie inni. W końcu przestają być tylko baranami idącymi na rzeź, lecz zaczynają być dumnymi synami Machabeuszy, zaczynają sięgać po broń. Po 60 latach Hollywood jest w końcu w stanie pokazać Żyda walczącego.
Niestety Edward Zwick więcej zapowiada, niż dostarcza. Należąc do starszej szkoły twórców nie potrafi w pełni uwolnić się od martyrologicznych tematów. Walczących Żydów usuwa na margines. Pokazuje obowiązkowy napad zemsty, ale potem odsuwa niewygodną brutalność na bok, woląc skoncentrować się na postaci Tuwiego Bielskiego, kreowanej tutaj niemalże na mesjasza. Zwick chce opowiadać o bohaterstwie, lecz sam zachowuje się jak tchórz. Bielscy i ich ludzie byli postawieni w dramatycznej sytuacji niemalże bez żadnego wyboru: zabij lub zgiń. Jednak Zwick niechętnie pokazuje brutalność wojny, jej bezwzględny, dehumanizujący wymiar, rządzę zemsty i pragnienie ślepego odwetu. Aby uwiarygodnić swój film musiał o tym wspomnieć, lecz sceny te ogranicza do niezbędnego minimum i poza sceną samosądu na schwytanym Niemcu reszta jest słaba. Zdecydowanie najlepiej film wypada (a w każdym razie jest najbardziej wzruszający) w scenach, w których pokazane jest cierpienie Żydów. Ta nierówność obrazu bardzo irytuje. Momentami nie da się po prostu filmu oglądać. W innych chwilach całkowicie wciąga i wzrusza.
"Opór" w Polsce wzbudzi na pewno duże emocje. A wszystko to za sprawą napisu na początku twierdzącym, że mamy do czynienia z 'prawdziwą historią'. Otóż nie, nie mamy. Film owszem jest inspirowany prawdziwymi wydarzeniami, lecz jest tylko filmem, w którym na dodatek nie ma ani razu mowy o Polsce. Gdyby nie ten napis, można byłoby spokojnie sobie darować całą historię i oglądać film jako kolejny obraz judeo-protestancki o zbawczej sile własnej woli przetrwania, organizowania się i walki.
Ocena: 5
Niestety Edward Zwick więcej zapowiada, niż dostarcza. Należąc do starszej szkoły twórców nie potrafi w pełni uwolnić się od martyrologicznych tematów. Walczących Żydów usuwa na margines. Pokazuje obowiązkowy napad zemsty, ale potem odsuwa niewygodną brutalność na bok, woląc skoncentrować się na postaci Tuwiego Bielskiego, kreowanej tutaj niemalże na mesjasza. Zwick chce opowiadać o bohaterstwie, lecz sam zachowuje się jak tchórz. Bielscy i ich ludzie byli postawieni w dramatycznej sytuacji niemalże bez żadnego wyboru: zabij lub zgiń. Jednak Zwick niechętnie pokazuje brutalność wojny, jej bezwzględny, dehumanizujący wymiar, rządzę zemsty i pragnienie ślepego odwetu. Aby uwiarygodnić swój film musiał o tym wspomnieć, lecz sceny te ogranicza do niezbędnego minimum i poza sceną samosądu na schwytanym Niemcu reszta jest słaba. Zdecydowanie najlepiej film wypada (a w każdym razie jest najbardziej wzruszający) w scenach, w których pokazane jest cierpienie Żydów. Ta nierówność obrazu bardzo irytuje. Momentami nie da się po prostu filmu oglądać. W innych chwilach całkowicie wciąga i wzrusza.
"Opór" w Polsce wzbudzi na pewno duże emocje. A wszystko to za sprawą napisu na początku twierdzącym, że mamy do czynienia z 'prawdziwą historią'. Otóż nie, nie mamy. Film owszem jest inspirowany prawdziwymi wydarzeniami, lecz jest tylko filmem, w którym na dodatek nie ma ani razu mowy o Polsce. Gdyby nie ten napis, można byłoby spokojnie sobie darować całą historię i oglądać film jako kolejny obraz judeo-protestancki o zbawczej sile własnej woli przetrwania, organizowania się i walki.
Ocena: 5
Komentarze
Prześlij komentarz