The Ugly Truth (2009)

Jestem ciekaw jakim cudem Katherine Heigl zdołała przekonać samą siebie do zagrania w tym filmie, kiedy publicznie przyznawała się, że "Wpadka" obrażała ją jako kobietę będąc filmem seksistowskim. Jeśli bowiem tak określić "Wpadkę", to "Brzydka prawda" jest już czystym mizoginizmem. Jest więc Heigl albo hipokrytką (która pociesza się, że film jest również mizoandryczny) albo też zwykłą aktorską dziwką, która za odpowiednią cenę zrobi wszystko.

"Brzydka prawda" bazuje bowiem na najprostszych stereotypach na temat kobiet i mężczyzn. Ci ostatni są tutaj niczym więcej jak prostym narzędziem hydraulicznym, z kolei kobiety mają wiele warstw skrywających 'fasolkę'. Film nie jest ani specjalnie odkrywczy ani nawet pomysłowy w sferze dowcipów. Luketic recyklinguje tu wiele sprawdzonych chwytów, nawet w swoich poprzednich filmach (kłania się chociażby "Legalna blondynka"). Skoro tak jest, to po co w ogóle wybierać się na ten film? Może dlatego, że brzydka prawda jest taka, iż od czasu do czasu potrzeba mało skomplikowanej rozrywki. Film Luketica jest właśnie taki: prosty, łatwo przyswajalny, nie wymaga skupienia, przyjemnie się go ogląda, a do tego ma kilka naprawdę zabawnych scen i dialogów (większość nie przedostała się do polskiego tłumaczenia). Do tego Katherine Heigl i Gerard Butler naprawdę do siebie pasują, choć mnie i tak spodobała się najbardziej Bree Turner w roli Joy. Szkoda, że jej rola jest tak skromna (a może to właśnie uchroniło ją przed szarością).

Ocena: 6