Sherlock Holmes (2009)

Chylę czoła przed Guyem Ritchiem. Udała mu się bowiem rzecz niebywała, ba nawet dwie. Nakręcił swój najbardziej komercyjny film, a jednocześnie zachował swój styl. Odświeżył również wizerunek Sherlocka Holmesa, jednocześnie pozostając bardzo wierny literackiemu pierwowzorowi. Arthur Conan Doyle byłby dumny. Holmes pozostał sobą, a zarazem jest bohaterem na wskroś współczesnym. Brawa, brawa, brawa.

"Sherlock Holmes" to pierwszorzędna rozrywka. Stanowiąca istny amalgamat ale stworzony ze składników dobranych w odpowiednich proporcjach. Awanturnicza intryga przywodzi na myśl najlepsze filmy gatunku jak "Indiana Jones i Świątynia Zagłady" czy "Karmazynowy pirat". Całość przesycona jest bardzo mocno brytyjskim humorem z cudownie ciętymi ripostami, przy których śmiałem się w głos. Fantastycznie zbudowano też relację Holmes-Watson. Ritchie nadał jej homoerotyzujący charakter a la good ol' chaps, zupełnie jak Frodo i Sam. W pewnych kręgach na pewno trwać będą burzliwe dywagacje na temat tego, co konkretnie łączyło parę zawadiaków (a kluczowe będą tu sceny zazdrości Holmesa i opera Don Giovanni). Film pełen jest typowych smaczków znanych z wcześniejszych filmów Ritchiego: montaż, konstrukcja bohaterów, muzyka.

Robert Downey Jr. idealnie pasował do Sherlocka. Świetnie pokazano jego geniusz, ekscentryczność i to, jak wielkim ciężarem jest jego wciąż pracujący umysł. Aż szkoda, że Ritchie nie odważył się nieco bardziej naświetlić mroczną stronę natury detektywa. Jude Law stanowi idealne dopełnienie dla Downeya. Bardzo efektownie wypadli też Rachel McAdams i Mark Strong. No i Brad Pitt, którego w filmie nie ma, ale tak jakby jest. Ritchie doskonale to rozwiązał, tak że Pitt może się pojawić w sequelu, ale nie musi.

"Sherlock Holmes" był ostatnim w tym roku filmem, jaki zobaczyłem w kinie. I trzeba powiedzieć, że kończę rok mocnym uderzeniem.

Ocena: 8